Καθώς η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία διανύει τη δεύτερη εβδομάδα της, είναι ώρα να προταθεί στον Πούτιν μια συμφωνία που θα τερματίσει τις εχθροπραξίες. ΗΠΑ και ΝΑΤΟ έχουν καθορίσει σιωπηρά μια μαξιμαλιστική θέση: να αποχωρήσουν τα ρωσικά στρατεύματα από την Ουκρανία και να αποκατασταθεί το προ εισβολής status quo. Είναι το ηθικά σωστό – αλλά δεν γίνεται να οδηγηθούμε εκεί χωρίς να προηγηθούν εβδομάδες μαχών. Όμως και σε αυτό το σενάριο, η νίκη της Ουκρανίας μόνο βέβαιη δεν είναι. Αντ' αυτού, οι ΗΠΑ θα πρέπει να προτείνουν στον Πούτιν μια συμφωνία που θα προβλέπει μια ουδέτερη –αλλά ανεξάρτητη– Ουκρανία. Μια γρήγορη διευθέτηση θα έσωζε χιλιάδες ζωές. Δεν θα ήταν νίκη των Ρώσων, όπως κάποιοι εκτιμούν. Μια ανεξάρτητη και δημοκρατική Ουκρανία θα συνέχιζε να δείχνει και να μέμφεται τη ρωσική επιθετικότητα.
Μία συμφωνία με προοπτική
ΗΠΑ και ΝΑΤΟ δεν έχουν ανακοινώσει συγκεκριμένους όρους για τον τερματισμό του πολέμου, αλλά έχουν εκφράσει πολλές εκδοχές του "αυτή η επίθεση πρέπει να σταματήσει". Υποδηλώνουν ότι η κατάσταση πρέπει να επιστρέψει στο προ εισβολής καθεστώς. Η θέση τους έχει ηθικό έρεισμα. Το ρωσικό σκεπτικό –που κάνει λόγο για "ειρηνευτική επιχείρηση" με στόχο την εξάλειψη των νεοναζί– είναι άνω ποταμών. Άπαντες συνειδητοποιούν πλέον ότι πραγματικό κίνητρο αυτής της στρατιωτικής επίθεσης είναι η επιθυμία του Πούτιν να δημιουργήσει εκ νέου τη "Μεγάλη Ρωσία": τη σοβιετική ή τσαρική Ρωσία. Θεωρεί πως η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης –της σοβιετικής "αυτοκρατορίας", που περιελάμβανε (παρά τη θέλησή τους) μια σειρά από μειονότητες– είναι "η μεγαλύτερη τραγωδία του 20ού αιώνα". Οι επιθέσεις του στην Κριμαία και στις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας αποδείχθηκαν πως ήταν η πρώτη φάση ενός ευρύτερου επιθετικού σχεδίου και όχι μια άπαξ επιχείρηση "αποκατάστασης" των ρωσικών εθνοτικών ομάδων.
Η συνέχεια στο Capital.gr