5 αδέσποτες ιστορίες

Κάθε χρόνο στις 4 Απριλίου, στην Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων, εύχομαι με όλη μου την καρδιά την επόμενη χρονιά να μην υπάρχει εκεί έξω ούτε ένα ζώο που κάποιος εγκατέλειψε αβοήθητο ή που γεννήθηκε στο δρόμο (επειδή κάποιος άλλος είχε πρωτύτερα παρατήσει τους γονείς του) και συνεπώς να καταργηθεί ως θεσμός με συνοπτικές διαδικασίες. Να μην ξαναπετάξει κανείς αθώες ψυχές στα σκουπίδια, να μην κακοποιήσει κανείς ένα πλάσμα που μόνο αγάπη και αφοσίωση έχει να προσφέρει. Δυστυχώς, βάσει πραγματικότητας και φρικτών περιστατικών κακοποίησης και αδιαφορίας, βεβαιώνομαι ολοένα και περισσότερο πως τα ζώα δε μας αξίζουν.

Με ευχολόγια ωστόσο, λύσεις ποτέ δε βρέθηκαν. Οι πράξεις είναι αυτές που μετρούν. Οι υιοθεσίες αδέσποτων ζώων σώζουν ζωές -όχι μόνο τις δικές τους- φέρνουν μόνο χαρά και γέλια στην καθημερινότητά μας. Για τους δύσπιστους, πέντε πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα ακολουθούν, 5 ιστορίες για τις οποίες έμαθα πέρυσι και τις επαναφέρω φέτος γιατί εννοείται πως παραμένουν επίκαιρες. Δυστυχώς, στο χρόνο που μεσολάβησε, η Φρόσω του Λάμπρου Κωνσταντάρα "έφυγε".

Ευρυδίκη Βαλαβάνη - Suki

Βρήκα τη Suki σε ένα πιθάρι στην πιλοτή του σπιτιού μας, μία μέρα που κατέβασα τα σκουπίδια. Άκουσα κάτι κλάματα και εντόπισα εκεί μέσα ένα μικρό "ποντικάκι", ήταν δεν ήταν 2-3 εβδομάδων.

Ευρυδίκη Βαλαβάνη

Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα καθόλου επαφή με γάτες, πάντα είχα σκύλους. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, χωρίς να έχει συμβεί κάτι, πάντα τις φοβόμουν και φώναξα τη μητέρα μου να έρθει να την πιάσει. Είχαμε τότε σκύλο και επειδή δεν ήξερα πώς θα τα πάνε μεταξύ τους, αποφάσισα να τη μεγαλώσω λιγάκι ώστε αν τα κατάφερνε, να τη δώσουμε για υιοθεσία. 

>Διάβασε ακόμη: Οι πιο δημοφιλείς γάτες στο ίντερνετ

Η επιχείρηση διάσωση της Suki ξεκίνησε, οι μέρες περνούσαν και εγώ κοιμόμουν επί ένα μήνα στον καναπέ γιατί σηκωνόμουν κάθε δύο ώρες με ξυπνητήρι για να φτιάξω το γάλα της. Την τάιζα με το μπιμπερό που αποστείρωνα μετά, σημείωνα τις ώρες που έτρωγε, τη βοηθούσα να κάνει την ανάγκη της. Έκατσα και διάβασα πάρα πολύ για το πώς πρέπει να συμπεριφερθώ σε ένα τόσο μικρό γατάκι. Εν τέλει μεγάλωσε, τα κατάφερε, την έσωσα και μετά όταν ήρθε η ώρα της υιοθεσίας δε μου πήγαινε η καρδιά να την αποχωριστώ, συνεπώς την κράτησα. 

Η Suki είναι μία πριγκίπισσα, μία κυρία που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Δε θέλει να μπαίνει κανείς μες το σπίτι, νομίζει μάλλον ότι κι εμάς μας φιλοξενεί (γέλια). Γενικά στον κήπο έχουμε ένα σωρό αδέρφια της Suki, στη μητέρα μου στο μεταξύ, έχω "παρκάρει" το Βούδα που τον έφερα από το εξοχικό για να τον στειρώσω και τον Lemmy που τον βρήκα μετά από μέρες που τον άκουγα να κλαψουρίζει στην αυλή του γείτονα. Τα φροντίζουμε όλα, όπως επίσης όλα έχουν ονόματα. 

Έχω μεγαλώσει με ζώα, τα λατρεύω, αλλά από τη Suki και μετά, συμβαίνει το εξής: Οποιοδήποτε ζώο κι αν δω στο δρόμο, ακόμη και μες το αμάξι να είμαι, θα σταματήσω για να το πάρω και να το σώσω.

Βλέπω πολύ διαφορετικά τα πράγματα πια, αισθάνομαι σα να έχει μεγαλώσει η αγάπη μου και η λαχτάρα μου να σώζω ζώα, δε μπορώ να στο εξηγήσω ακριβώς. Και προφανώς ανυπομονούμε να γυρίσουμε σπίτι, γιατί η Suki είναι πια σαν παιδί μας. 

Λάμπρος Κωνσταντάρας - Κουμπί & Φρόσω

Με τα κορίτσια κλείνουμε αισίως 8 χρόνια. Το Κουμπί το βρήκα έξω από το σπίτι μου, ήταν πολύ μωρό και δε μπορούσα να καταλάβω αν ήταν αρσενικό ή θηλυκό. Η μαμά του δεν επέτρεπε σε κανέναν να πλησιάσει, οπότε το βάφτισα πριν το πάρω στα χέρια μου. Μετά είδα ότι είναι κοριτσάκι, αλλά παρέμεινε Κουμπί.

Η Φρόσω ήρθε περίπου ένα χρόνο μετά, για την ακρίβεια ένα βροχερό βράδυ που γύρισα σπίτι γαντζώθηκε από το πόδι μου και δεν έφευγε με τίποτα. Θυμάμαι πως μονολογούσα και έλεγα "Τι να σε πάρω να σε πάω πάνω, αφού έχω το Κουμπί, θα σκοτωθείτε, θα σε φάει". Τελικά, την πήρα και κάπως έτσι συγκατοίκησαν αυτά τα δύο γατιά. Η πλάκα είναι ότι το Κουμπί την καλοδέχτηκε από τη πρώτη στιγμή και ήταν αγαπημένες επί πέντε χρόνια. Ξαφνικά ένα βράδυ σκοτώθηκαν και έκτοτε συνέχισαν τσακωμένες. Λύση δεν είχα βρει, μέχρι που δυστυχώς η Φρόσω "έφυγε". 

Ανέκαθεν αγαπούσα και τις γάτες και τα σκυλιά και ήθελα να έχω στο σπίτι. Βασικά, ήθελα να μη δω άλλες δύο γάτες να "χάνονται" στους δρόμους από τα αυτοκίνητα. Είναι ευθύνη μεγάλη, αλλά συνάμα τεράστια ψυχοθεραπεία όταν γυρνάς σπίτι, έχεις πάρα πολλά να πάρεις από ένα ζωάκι. Πραγματικά χαίρομαι πολύ που πήρα την απόφαση αυτή έστω και πολύ αργά, γιατί δεν είχα συνηθίσει έτσι, δε μεγάλωσα σε σπίτι με κατοικίδια. Μακάρι η συμπεριφορά των γατιών μου να ήταν καλύτερη για να μπορούσα να πάρω και κάποιο ακόμη, αλλά δυστυχώς δεν είναι δυνατό. Για την ώρα τουλάχιστον.

Γιώργος Μαυρίδης - Τσίχλα

Εντόπισα την Τσίχλα μέσω του διαδικτύου, είδα που γινόταν λόγος από τα Αδεσποτούλια Ξάνθης για μία κακοποίηση ενός μικρού σκυλιού. Το φιλοζωικό σωματείο έψαχνε τους δράστες, προσπαθούσε να τη βοηθήσει και επικοινώνησα μαζί τους. Ήταν μία περίοδος που η Μόλυ είχε μεγαλώσει αρκετά και σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα υιοθετούσα ένα ακόμη. Αποφάσισα να πάω να τη δω από κοντά, να γνωριστούμε, να δω σε τι κατάσταση ήταν το ζώο -ήταν πολύ δύσκολα από άποψη επιβίωσης- και έτσι καταλήξαμε να την υιοθετήσω εγώ, προτού γίνει viral η ιστορία της. 

Για να είμαι ειλικρινής, η ζωή μου άλλαξε πρώτα με τη Μόλυ, εκείνη έστρωσε το δρόμο για την Τσίχλα. Μέσα σε λίγες γραμμές δεν είναι εύκολο να στο εξηγήσω. Για να καταλάβεις, όταν είχα πάρει τη Μόλυ, προσάρμοσα τη ζωή μου με τἐτοιο τρόπο ώστε να μπορώ να περνάω πολλές ώρες μαζί της, είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι είναι καλύτερο να έχεις τον σκύλο σου συνέχεια μαζί σου, παρά να τον βλέπεις το βράδυ όταν επιστρέφεις στο σπίτι. Έτσι, άλλαξα μαγαζί, αυτοκίνητο, μηχανάκι και σπίτι για να μπορώ να την έχω δίπλα μου όλη την ημέρα. Η Τσίχλα δηλαδή, τα βρήκε στρωμένα τα πράγματα.

Σου δίνω ένα παράδειγμα: Το μαγαζί που είχα όταν πήρα τη Μόλυ δεν ήταν κατάλληλο για εκείνη, ήταν ένας ημιώροφος σε μία πολυκατοικία που αποτελούσε την επαγγελματική μου στέγη. Μετακόμισα, για να βρίσκομαι σε πεζόδρομο και να μπορεί να είναι έξω, με τον καιρό έμαθε κιόλας.

Σε πιο συναισθηματικές λεπτομέρειες επίτρεψέ μου να μη μπω, κράτα μόνο πως πιστεύω ότι εμείς μαθαίνουμε από τα ζώα, όχι εκείνα από εμάς.  

Μαρία Κορινθίου - Μάκης

Γενικά ακολουθώ διάφορους συλλόγους για αδέσποτα ζώα και γενικά ενημερώνομαι επί του θέματος όσο μπορώ. Πριν από περίπου 4 χρόνια, έπεσε στην αντίληψή μου μία αγγελία για μία υιοθεσία σκύλου, 1,5 ετών. Ήταν ο Μάκης, τον είδα στη φωτογραφία και δεν ξέρω, ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Πήραμε τηλέφωνο, πήγαμε μαζί με την Ισμήνη και τον είδαμε, τον ερωτεύτηκα ακόμα πιο πολύ και τόσο απλά και αυθόρμητα έγινε μέλος της οικογένειάς μας. Έχουμε άλλα 5 στο μεταξύ, τον Gordon, τη Shirley -που έχει πάρει το όνομά της από το ρόλο μου στο Jordan- και τα πιο μικρόσωμα, τον Ευριπίδη, την Κίζι και τη Roxie. Παλιά μαζί μας ήταν και η Lorca και ο Μάρκο, αλλά δυστυχώς τους χάσαμε.

>Διάβασε ακόμη: Τα πλουσιότερα και πιο επιδραστικά κατοικίδια ζώα στον κόσμο

Τι άλλαξε με το Μάκη; Μπήκε ένας μάγκας στην οικογένεια, όνομα και πράγμα. Ένας γλύκας Μάκης με ένα τεράστιο κεφάλι τύπου rottweiler και πόδια μπαλαρινάκου. Έχει πολλή μαγκιά μέσα του αυτός ο κοντοπίθαρος, προσπαθούσε όταν ήρθε να επιβληθεί στους υπόλοιπους. Στην αρχή, οι δυο τους με τον Gordon είχαν θέματα, αλλά τώρα πια είναι επιστήθιοι φίλοι και εκείνος επίτιμο μέρος της αγέλης. Στην ουσία συμπλήρωσε την ευτυχία μας. 

Μαρία Σολωμού - Μαύρα

Πριν από μερικά χρόνια, μία αδέσποτη σκυλίτσα στη Λάρισα γέννησε μερικά άσπρα σκυλάκια και ένα μαύρο. Η κολλητή μου που κατάγεται από εκεί, απλά με ενημέρωσε "το μαύρο το παίρνω και στο φέρνω", έτσι απλά. Της απάντησα "ούτε για αστείο", εκείνη αποκρίθηκε "γράφει Μαρία σου λέω" και τελικά μου έφερε τη Μαύρα. Όταν ήρθε, υπήρχε ένα ακόμη σκυλί στο σπίτι που ήταν άρρωστο -το "περιμέναμε" από ώρα σε ώρα. Στην αρχή, δεν ήμουν συνέχεια πάνω από το κουτάβι, δεν του πολυέδωσα σημασία, γιατί η προσοχή μου καταλαβαίνεις ότι όφειλε να είναι στραμμένη αλλού. Όταν μέσα σε ένα μήνα "έφυγε", αυτή η καημένη ήταν τόσο καλή που δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ένιωθα πως καταλάβαινε ότι περνούσα άσχημα και δε με δυσκόλεψε ποτέ. 

Ήταν και είναι το πιο βολικό πλάσμα: Υπάκουη, πήγαινε στην πάνα της, στο κρεβάτι της, δε γκρίνιαζε για βόλτα, ερχόταν μαζί μου και καθόταν ήσυχη. Μιλάμε για σοβαρή προσωπικότητα σκυλιού, είναι φοβερή. Έχουν περάσει τρία σκυλιά από τα χέρια μου -πάντα ήμουν ευαισθητοποιημένη με τα αδέσποτα- αλλά αυτή ρε παιδί μου, είναι άλλο πράγμα. Όταν έχασα το πρώτο μου σκυλί, ήταν τέτοιος ο πόνος και η στεναχώρια που δεν ήθελα άλλο ζωάκι, οπότε μου τα φέρνουν με το ζόρι. Δε μπορώ να σου πω ότι έγινε κάποια τρομακτική αλλαγή στη ζωή μου με τη Μαύρα, γιατί έχω μάθει να ζω με σκύλους, όμως εκείνη ήρθε σε μένα πραγματικά την κατάλληλη στιγμή: Με βοήθησε πολύ και τότε, αλλά και καθημερινά έκτοτε. 

*Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στη γάτα μου τη Σούσι, τη χαρά της ζωής μου τα τελευταία 12 χρόνια. 

*Και μην ξεχνάς: Υιοθέτησε, μην αγοράζεις.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr