Αν κάτι δεν έχει αλλάξει σε μένα με τα χρόνια, αυτή είναι σίγουρα η σχέση μου με το ποτό. Ανήκω στους social drinkers, εκείνους που συνοδεύουν, αραιά και που μάλιστα, τις στιγμές τους με το ποτό και όχι το ανάποδο. Επίσης, εστιάζω στην ποιότητά του και σίγουρα όχι στην ποσότητα, αφού σχεδόν πάντα δεν πίνω περισσότερο από δύο ποτήρια. Με ενδιαφέρει δηλαδή να γευθώ ένα καλό κρασί -ροζέ για την ακρίβεια- μία δροσερή μπύρα, ένα ευφάνταστο κοκτέιλ στα λεγόμενα after work drinks και έχω καταλήξει πως αυτή είναι η ιδανική δοσολογία για να καταλαβαίνω τη γεύση του και να ευχαριστηθώ τη βραδιά μου χωρίς να νυστάξω ή να αισθανθώ αδιαθεσία. Βγαίνω για να διασκεδάσω άλλωστε, όχι για να φέρω εμένα και τους άλλους σε δύσκολη θέση. Δεν πρόκειται για κάποιου είδους ψυχαναγκασμό πάντως, η συνήθεια, αλλά κυρίως η γνώση των αναγκών μας είναι μεγάλη υπόθεση.
"Πάντα έτσι ήσουν δηλαδή;", σίγουρα αναρωτιέσαι διαβάζοντας τα παραπάνω. Η απάντηση είναι καταφατική, μάλιστα φροντίζω να μην έχω παραλείψει τα γεύματα της ημέρας, όπως και να μην ξεχνάω να ενυδατώνομαι στο ενδιάμεσο. Μία φορά δεν τα εφάρμοσα αυτά, και το αποτέλεσμα ήταν κάπως ντροπιαστικό. Βασικά, πρόκειται για ένα πολύ συγκεκριμένο περιστατικό που έχει μείνει στην ιστορία.
Η συνέχεια στο Thetoc.gr