Ομολογώ ότι αυτές τις δύσκολες μέρες αποφεύγω να το παρακάνω με την τηλεόραση και τα ρεπορτάζ για τη σύγκρουση τρένων στα Τέμπη. Ακόμη όμως και αυτή η ελεγχόμενη επαφή είναι αρκετή για να πυροδοτήσει μέσα μου έντονα συναισθήματα, όπως ένα ανεξέλεγκτο κλάμα όταν είδα το post "στείλε μου όταν φτάσεις" στο Instagram, μια φράση που όλοι οι γονείς λέμε ξανά και ξανά στα παιδιά μας.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς νιώθουν αυτοί οι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους… Τα λόγια είναι φτωχά και αυτές τις μέρες νομίζω πως όσο περισσότερα λέμε τόσο περισσότερο φλυαρούμε σε μια στιγμή που επικρατεί μέσα μας μια εκκωφαντική ησυχία.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, συνομιλώντας με μια φίλη μου και συνάδελφο δημοσιογράφο της εξομολογήθηκα ότι προσπαθώ να κρατάω απόσταση από αυτές τις τόσο συγκλονιστικές ειδήσεις. Της εξήγησα ότι αυτή η "αποστασιοποίηση" είναι για μένα μια κίνηση αυτοφροντίδας για να μην πέσω σε κατάθλιψη και σε μια έλικα δυστυχίας και φόβου για το αύριο. Η φίλη μου αντέτεινε ότι η αυτοφροντίδα είναι μια "καραμέλα" στην οποία δεν πιστεύει. "Μα πώς θα φροντίσεις την οικογένειά σου αν δεν είσαι εσύ πρώτα καλά;" τη ρώτησα, αφού η φράση αυτή είναι ένα από τα μότο που έχω στη ζωή μου. Η απάντηση της φίλης μου με κλόνισε. "Εγώ καλά είμαι και μακάρι να μπορώ να φροντίζω κι άλλους πέρα από την οικογένειά μου, αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μου".
Πώς αντιμετωπίζουμε ένα τόσο μεγάλο και συλλογικό τραύμα
Αναμφίβολα αυτό που ζούμε όλοι μετά την τραγωδία στα Τέμπη, με προσωπικές ιστορίες που μας συγκλονίζουν, είναι ένα συλλογικό τραύμα. Είναι αυτοφροντίδα το να "κλείνουμε τα αφτιά και τα μάτια" σε αυτά που μας τρομοκρατούν, που μας φέρνουν στη θέση των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν στο δράμα, που μας ξυπνούν το φόβο του θανάτου; Ή μήπως είναι εγωισμός, είναι μια διαδικασία που δεν μας αφήνει να νιώσουμε ενσυναίσθηση και πόνο για τον πόνο των συνανθρώπων μας; Μήπως είναι μια διαδικασία που ως τρόπος αντιμετώπισης μας κάνει λιγότερο καλούς ανθρώπους;
Η συνέχεια στο Shape.gr