Όσα δεν έδειξαν οι κάμερες στα Τέμπη

Στη χώρα του "Πάμε κι όπου βγει", νομίζουμε πως όλα τα έχουμε δει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μέχρι που έρχεται η σκληρή πραγματικότητα για να μας διαψεύσει. Από το βράδυ της Τρίτης όταν και συνέβη η μοιραία σύγκρουση τρένων στα Τέμπη -από την οποία μετράμε μέχρι στιγμής 57 νεκρούς και 56 αγνοούμενους- έως και σήμερα, η τηλεόραση μεταδίδει τόσες σοκαριστικές εικόνες που είναι σα να είμαστε όλοι εκεί. Κι όμως, υπάρχει εκείνη η αθέατη πλευρά που καμία κάμερα δε μπορεί να καταγράψει. 

Γι᾽αυτό απευθύνθηκα στο Δημήτρη Αλεξάκη. Με εμπειρία 30 ετών σε πανελλαδικής εμβέλειας τηλεοπτικούς σταθμούς και πάντα παρών στα μεγάλα γεγονότα, ο 57χρονος εικονολήπτης του Open TV και παλιός μου συνάδελφος, γνωρίζω πως ανέκαθεν αντιμετώπιζε τη δουλειά του ως λειτούργημα. Φύσει λεπτολόγος και ανήσυχο πνεύμα, ο Δημήτρης θα μπορούσε καλύτερα από κάθε άλλο να μου αφηγηθεί όσα είδε με τα μάτια του στα Τέμπη, καθώς πέρα από επαγγελματίας, εδώ και χρόνια είναι εθελοντής επίλεκτης ομάδας ειδικών αποστολών στη Θεσσαλονίκη: Πρόσφατα μάλιστα, πήρε άδεια από τη δουλειά του για να πάει στην Τουρκία και να συνδράμει στον απεγκλωβισμό των θυμάτων από το φονικό σεισμό.

Παρακάτω διαβάζεις, όλα όσα πρόλαβε να μου εξομολογηθεί χθες, σε ένα μικρό διάλειμμα από τα καθήκοντά του. 

H αφήγηση του Δημήτρη Αλεξάκη 

Το τηλέφωνο χτύπησε την ώρα που ετοιμαζόμουν να πάω για ύπνο. Μου είπαν ότι συνέβη ένα σοβαρό συμβάν με τρένα κάπου κοντά στα Τέμπη. Τότε ακόμα δεν είχε γίνει γνωστό αν υπήρχαν θύματα, αλλά όπως και να είχε έπρεπε να σπεύσουμε στο σημείο. Ήταν γύρω στις 12 και κάτι το βράδυ και αντί για πυτζάμες, φόρεσα τα ρούχα μου και έφυγα.

Σε τέτοιες καταστάσεις δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Όταν έχεις στο μυαλό σου τι μπορεί να συνέβη και τι ενδέχεται να συναντήσεις, απλά ετοιμάζεσαι όσο πιο γρήγορα μπορείς και τρέχεις για να προλάβεις να ενημερώσεις τον κόσμο. Προφανώς και ξύπνησαν μνήμες. Πάλι στην ίδια περιοχή, πάλι νέα παιδιά που χάθηκαν εντελώς άδοξα. Ναι, ήμουν και το 2003 στο δυστύχημα με τους μαθητές. 

Φτάνουμε εκεί και βλέπουμε σκοτάδι. Μαζί και καπνούς, φωτιές, πυροσβεστικά οχήματα, διασώστες, ΕΚΑΒ, πυροσβέστες της ΕΜΑΚ, πληθώρα κόσμου που δεν ξέρουμε τι μπορεί να είναι ο καθένας. Τα πρώτα δείγματα είναι συγκλονιστικά ως προς το τι θα συναντήσουμε στη συνέχεια. Γνωρίζοντας ότι επρόκειτο για επιβατική αμαξοστοιχία, βλέποντας την επικρατούσα κατάσταση όσον αφορά τη θέση των βαγονιών και τα συντρίμμια που ήταν σκόρπια και ορμώμενος από την εμπειρία μου στην Ουκρανία, καταλαβαίνω ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι πάρα πολύ σοβαρό, μεγάλης έκτασης.

Εντύπωση τεράστια μου έκανε η σφοδρότητα της σύγκρουσης. Από αυτό που είδα, δεν υπήρχε περίπτωση να είχε αφήσει πιθανότητα επιβίωσης στους επιβάτες που βρίσκονταν στα πρώτα βαγόνια. Ήταν συνταρακτική για μένα η απόγνωση του κόσμου· τότε συνειδητοποίησα ότι το συμβάν ήταν πολύ πιο τραγικό από ό,τι φανταζόμασταν. Το γεγονός ότι στο τρένο επέβαιναν κυρίως νέα παιδιά το έκανε ακόμη πιο δύσκολο για μένα. Προσπάθησα όμως, να συγκεντρωθώ και να αφήσω το ψυχολογικό κομμάτι στην άκρη, όπως προσπαθώ να κάνω έτσι κι αλλιώς σε τέτοιες περιπτώσεις. 

Γύρω μας ήταν κυρίως διασώστες, όλοι πραγματικά σοκαρισμένοι. Το έβλεπες στα μάτια τους που δάκρυζαν, στη φωνή τους που έτρεμε όταν προσπαθούσαν να περιγράψουν την κατάσταση. Αυτό βέβαια, στη δουλειά μας το συναντάμε πάρα πολύ συχνά, πάντα σε αγγίζει και πάντα σφίγγεται η καρδιά σου. 

Πώς διαχειρίζομαι αυτές τις καταστάσεις; Είμαι πολλά χρόνια στο επάγγελμα και αφοσιώνομαι σε αυτό που πρέπει να κάνω, όσο δύσκολο, όσο μακάβριο κι αν είναι. Πάντα έχω κατά νου ότι υπάρχει κόσμος ο οποίος είναι καθηλωμένος στους δέκτες και περιμένει από εμένα ως επαγγελματία να μάθει τι συμβαίνει. Οπότε, νιώθω την υποχρέωση να τον ενημερώσω όσο πιο άμεσα και άρτια μπορώ, αφήνοντας στην άκρη τα δικά μου συναισθήματα. 

Αργότερα, όταν περνάει ο καιρός, αποδέχεσαι όσα είδες ώστε να μη σου αφήσουν πολλά σημάδια. Πάντα μένουν κάποια, απλά με την πάροδο του χρόνου ελαχιστοποιούνται. Στα τόσα χρόνια που δουλεύω, μαζεύονται πολλά κατάλοιπα και αν τα αφήσεις να συσσωρεύονται θα σε τσακίσουν. Είναι καθαρά θέμα επιβίωσης η καλή διαχείρισή τους. 

Η κάμερα είναι δύσκολο να μεταφέρει το συναίσθημα της εικόνας και εκεί είναι το στοίχημα που έχω βάλει με τον εαυτό μου. Προσπαθώ να είναι τέτοιες οι εικόνες μου που να αντανακλούν στην οθόνη του τηλεθεατή τα δικά μου συναισθήματα, αυτό που εισπράττω βλέποντάς τις με τα μάτια μου. 

Από πρακτικής άποψης και βάσει δεοντολογίας, πολλά δε μπορεί να δείξει μία κάμερα. Αναφέρομαι στα μακάβρια στιγμιότυπα που δεν είναι χρήσιμα για την ενημέρωση. Από κει και πέρα, ένας καλός επαγγελματίας πάντα ξεχωρίζει όσα πρέπει να μεταδοθούν και φροντίζει να τα καταγράψει. Αυτή είναι η δουλειά μου, να εντοπίζω ό,τι αξίζει και που ίσως περνά απαρατήρητο από το "απλό μάτι" και να το μοιραστώ μεταδίδοντάς το. 

Δύσκολα θα ξεχάσω την εικόνα μίας κοπέλας που έψαχνε απεγνωσμένα τον φίλο της. Είχε έρθει από τη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσει τις έρευνες. Βλέποντας ότι είχαν φύγει ήδη οι τραυματίες για τα νοσοκομεία, κάπου μέσα της μάλλον ήξερε ότι είχε φύγει από τη ζωή. Η αγωνία που ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια της ήταν τέτοια, που αν μπορούσε, θα έμπαινε κάτω από τα συντρίμμια για να τον βρει. 

Προσωπικά μίλησα περισσότερο με συναδέλφους και διασώστες από την ομάδα της οποίας είμαι κι εγώ μέλος. Ένας με κοίταξε και μου είπε "Δημήτρη δε θέλω να ξαναδώ στη ζωή μου ποτέ κάτι τέτοιο". Ποιος θέλει; Την απάντηση την ξέρεις.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr