Τα τελευταία χρόνια οι επαγγελματίες του fitness έχουν ανακαλύψει ξανά την αξία του αργού τρεξίματος. Οι περισσότεροι νομίζουν πως αποτελέσματα έχει μόνο η ταχύτητα ωστόσο αυτό, δεν ισχύει.
Η ιδέα πίσω από το κίνημα του αργού τρεξίματος είναι ότι ο καθένας μπορεί να τρέξει, ανεξάρτητα από την ικανότητά του ή την ταχύτητά του. Ας δούμε όμως πώς λειτουργεί.
Όταν σκεφτόμαστε ελίτ δρομείς όπως ο Eliud Kipchoge ή ο Kelvin Kiptum, μπορεί να υποθέσουμε ότι για να κάνουν παγκόσμια ρεκόρ προπονούνται κυρίως σε ρυθμούς ρεκόρ αλλά παραδόξως, περνούν περίπου το 80% του χρόνου τους προπονούμενοι στη λεγόμενη ζώνη τρεξίματος 2, έναν ρυθμό τρεξίματος που ανεβάζει τους καρδιακούς παλμούς αλλά παραμένει αρκετά αργός. Έτσι, περίπου μόνο το 20% της προπόνησης γίνεται στις ζώνες υψηλής έντασης, που είναι πιο κοντά στον ρυθμό του αγώνα.
Πώς όμως μπορείς να ξέρεις ότι βρίσκεσαι στη σωστή ταχύτητα για να χαρακτηριστείς ως αργός δρομέας;
Αν τρέχεις μόνος σου, τότε δοκίμασε το τεστ ομιλίας. Αν μπορείς να τραγουδήσεις δυνατά στον εαυτό σου χωρίς να παλεύεις να πάρεις ανάσα, τότε βρίσκεσαι στη σωστή ζώνη. Αν δυσκολεύεσαι, έχεις πολύ υψηλή ένταση και το γαλακτικό ίσως και να αρχίσει να συσσωρεύεται στους μυς σας κάνοντας τα πόδια σου να αισθάνονται βαριά.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.