Ο James Bond συνηθίζει να πίνει Martinis, αν και εσχάτως δεν περιορίζεται σε αυτά. Φυσικά, το "shaken, not stirred" είναι μάλλον παρωχημένο πια - ειδικά αν δεν υπάρχει άριστης ποιότητας πάγος, το αποτέλεσμα μπορεί να εξελιχθεί ακόμη και απογοητευτικά. Επίσης, το "κούνημα" του σέικερ προορίζεται συνήθως για ποτά που περιέχουν και κάποιον χυμό. Το Martini δεν διαθέτει κάτι τέτοιο.
Ποιος είναι λοιπόν ο πιο ντελικάτος τρόπος για να φτιάξεις ένα Martini; Και ειδικά την πιο κλασική εκδοχή του. Gin, αρκετό. Ξηρό βερμούτ, λίγο. Εκτεταμένη ανάδευση. Twist λεμονιού ή ελιές. Και είσαι έτοιμος.
Η ιστορία
Πρόκειται φυσικά για ένα old classic. Η πρώτη φορά που ο όρος Martini εμφανίστηκε, ήταν το 1886, όταν μία εφημερίδα του Ίλινοϊς περιέγραψε έτσι ένα ποτό που περιείχε gin, bitters πορτοκαλιού και αψέντι, σύμφωνα με τον ιστορικό του ποτού David Wondrich. Παρόλα αυτά, έπρεπε να φτάσουν τα 1920s για να εξαπλωθεί ευρέως μία εκδοχη του ποτού με συνδυασμό gin και ξηρού βερμούτ, πριν έρθει η δεκαετία του '40 -κυρίως τα τέλη αυτής- για να γνωρίσει τεράστια δημοφιλία και να καθιερωθεί.
Το 1973, το Esquire ανέφερε πως οι νέοι των περασμένων δεκαετιών έβλεπαν το Martini σαν μία επαναστατική πράξη, που συμβάδιζε με τη γενικότερη πεποίθηση κατά του καθωσπρεπισμού. Πλέον μπορούμε απλά να το χαρακτηρίσουμε σαν ένα classic that never gets old.
Η συνταγή
Υλικά
- 1/2 μεζούρα ξηρό βερμούτ
- 2 μεζούρες gin
- ελιές ή φλούδα λεμονιού για το γαρνίρισμα
Εκτέλεση
Βάζεις πάγο σε ένα μεταλλικό σέικερ.
Ρίχνεις το βερμούτ και αναδεύεις με bar spoon.
Προσθέτεις το gin, κλείνεις το σέικερ και ανακινείς καλά για περίπου 10''.
Σουρώνεις σε παγωμένο cocktail glass και προσθέτεις τη γαρνιτούρα.