Daniele De Rossi, ο τελευταίος Ρωμαίος πολεμιστής

Στις 24 Ιουλίου του 1983, ο Daniele De Rossi γεννήθηκε στη Ρώμη. Μεγάλωσε στην Αιώνια Πόλη, ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά εκεί και, ξεκινώντας από τα παιδικά τμήματα της Ρόμα, εξελίχθηκε σε παίκτη-σύμβολο όχι μόνο για τους Τζιαλορόσι αλλά για ολόκληρο το ιταλικό ποδόσφαιρο, προτού η καριέρα του ολοκληρωθεί με έναν εξίσου γοητευτικό τρόπο όσο και τα χρόνια της δράσης του στους αγωνιστικούς χώρους.

Το να φανταζόταν κάποιος τον Daniele De Rossi με άλλη φανέλα πέραν αυτής της Ρόμα μέχρι το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν κάτι εξαιρετικά δύσκολο, όμως έγινε μία πραγματικότητα όταν ο εμβληματικός Ιταλός μέσος άφησε τη Ρώμη μετά από 18 χρόνια για να μετακομίσει στους Μπουένος Άιρες για λογαριασμό της θρυλικής Μπόκα Τζούνιορς.

Daniele De Rossi, ο τελευταίος Ρωμαίος πολεμιστής

Αν το σκεφτείς προσεκτικά, δεν θα μπορούσε να υπάρξει και κάποια καταλληλότερη επιλογή για τον DDR, από μία ομάδα που διακατέχεται από το ίδιο πάθος και την ίδια φλόγα με αυτόν. Άλλωστε και ο ίδιος είχε δηλώσει παλαιότερα πως θα ήθελε να αγωνιστεί στο La Bombonera με τη φανέλα της Μπόκα. Τελικά, δικαιώθηκε, κατακτώντας στο φινάλε το πρωτάθλημα Αργεντινής.

Ο Daniele De Rossi εντάχθηκε στη Ρόμα το 2001. Μέχρι τότε, αγωνιζόταν ως επιθετικός στην Όστια Μάρε, ομάδα της τέταρτης κατηγορίας.
Είναι ο μέσος με τα περισσότερα τέρματα στην ιστορία της εθνικής Ιταλίας (21 σε 117 παιχνίδια), συμβάλλοντας στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006.
Φορά το νούμερο 16 από τη σεζόν 2006-07. Ο λόγος είναι η ημερομηνία γέννησης της πρώτης του κόρης Gaia (στις 16 Ιουνίου του 2005).
Στο δεξί του πόδι έχει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τατουάζ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Στα prime του, δηλαδή Στην πρώτη δεκαετία του millennium, ήταν ένας από τους καλύτερους κεντρικούς χαφ του κόσμου (και Παγκόσμιος Πρωταθλητής με την Σκουάντρα Ατζούρα το 2006), την ίδια εποχή που μεσουρανούσαν και οι Frank Lampard και Steven Gerrard - εντελώς τυχαία και οι τρεις τους δεν πρόδωσαν ποτέ τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας.

Παράλληλα ο De Rossi αποτελούσε την απόλυτη έκφραση των Romanisti οπαδών εντός του αγωνιστικού χώρου - άλλωστε ένα από τα παιδιά της Curva Sud ήταν ανέκαθεν κι αυτός, χωρίς ποτέ να το αρνηθεί.

Υπήρχε όμως και η άλλη πλευρά του. Εκείνη του παρωχημένου επικοινωνιακά τύπου που δε δίστασε ποτέ να χρησιμοποιήσει χειρονομίες, να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, να παραδεχθεί τα λάθη του αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή να χάνει το δίκιο του, να τα βάζει με όλους και με όλα. Η σύγκρουση άλλωστε ήταν πάντοτε στο αίμα του, τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου.

Σε αντίθεση με τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Francesco Totti, ο πιο πιστός στρατιώτης δεν ολοκλήρωσε την καριέρα του φορώντας την αγαπημένη του τζιαλορόσι φανέλα. Το DNA του De Rossi όμως δεν θα αλλάξει ποτέ. Κάτι που οι φίλοι του στο πέταλο γνωρίζουν καλά, γι' αυτό και θα τον έχουν πάντοτε στην καρδιά τους. Πιθανότατα και στο διπλανό κάθισμα στην εξέδρα όταν ξεκινήσει η νέα σεζόν.

Διάβασε ακόμη για το ποιος θα κατακτούσε τη φετινή Χρυσή Μπάλα, τον αντισυμβατικό προφήτη Roberto Baggio, τα θαύματα του Diego Maradona στο Μουντιάλ του Μεξικού και γιατί όλοι νοσταλγούν το ποδόσφαιρο των 90s.