Το Μουντιάλ του 1962, στα γήπεδα της Χιλής, θεωρείται από την πλειοψηφία των aficionados του ποδοσφαίρου ως το πιο σκληρό της ιστορίας, με το περίφημο ματς ανάμεσα στην Ιταλία και τη διοργανώτρια χώρα να μνημονεύεται ως το "παιχνίδι της ντροπής" και ο "χειρότερος αγώνας όλων των εποχών". Αιτία ήταν ασφαλώς το ξύλο, κυριολεκτικά, που έπεσε σε αυτό, με μπουνιές, κλωτσιές, ξυλοδαρμό του διαιτητή από παίκτες και παρέμβαση της αστυνομίας. Ήταν όμως και η στιγμή που η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου αποφάσισε να λάβει μέτρα για να μην επαναληφθούν παρόμοια σκηνικά.
Τίποτα όμως δεν θα είχε γίνει αν δεν υπήρχε ο Ken Aston. Ο γεννημένος το 1915 στο Κόλτσεστερ του Έσεξ Άγγλος καθηγητής, έγινε διαιτητής ποδοσφαίρου το 1936 και, με ένα μικρό διάλειμμα λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δεν σταμάτησε στιγμή να εργάζεται για τη βελτίωση του αθλήματος. Ήταν ο πρώτος που καθιέρωσε την ολόμαυρη στολή με τα διακριτικά -αρχικά με το logo του πρωταθλήματος Αγγλίας- η οποία αντικατέστησε τα δύσχρηστα tweed σακάκια που μέχρι τότε φορούσαν οι ρέφερι. Το 1947 ήταν εκείνος που πρότεινε να κρατούν οι επόπτες πολύχρωμες σημαίες για τις υποδείξεις τους (κυρίως για να φαίνονται στα συνήθως ομιχλώδη αγγλικά γήπεδα). Παρεμπιπτόντως, ήταν και ο άνθρωπος που διηύθυνε το προαναφερθέν Ιταλία-Χιλή.
Η μεγαλύτερη του όμως προσφορά στο ποδόσφαιρο έγινε το 1966, με τη θέσπιση (αρχικά) της κίτρινης και κόκκινης κάρτας. Έως τότε όταν ο διαιτητής ήθελε να αποβάλει έναν ποδοσφαιριστή του έδειχνε απλά το δρόμο για τα αποδυτήρια, διακόπτοντας το παιχνίδι. Η εφαρμογή της δεν ήταν φυσικά κάτι απλό και εύκολο. Αρχής γενομένης από το Μουντιάλ της Αγγλίας το 1966: Στο ματς ανάμεσα στους διοργανωτές και μετέπειτα παγκόσμιους πρωταθλητές με την Αργεντινή, οι Jack και Bobby Charlton καθώς και ο Antonio Rattín τιμωρήθηκαν με κίτρινη κάρτα αλλά δεν το κατάλαβαν. Για την ακρίβεια, όπως πολλά χρόνια μετά αποκάλυψε σε συνέντευξή του ο πρώτος, το έμαθαν την επόμενη ημέρα από την εφημερίδα.
Η λογική του Aston για τις κάρτες είχε μία σαφή σύνδεση με τα χρώματα στα φανάρια των δρόμων: Το κόκκινο σημαίνει πως απαγορεύεται να συνεχίσεις και το κίτρινο σε προειδοποιεί γι' αυτό. Η κίτρινη κάρτα λοιπόν καθιερώθηκε για να πείσει με κάποιο τρόπο τους παίκτες να συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό ή τα νεύρα τους και να ηρεμήσουν. Προτού βγει η έτερη των καρτών από το τσεπάκι.
Το Μουντιάλ του Μεξικού, το 1970, πέρα από ένα εκ των κορυφαίων που διοργανώθηκαν ποτέ, ήταν ουσιαστικά και η πρώτη ορθή εφαρμογή των όσων είχε στο μυαλό του ο Aston. Η πρώτη κίτρινη κάρτα που βγήκε σε αυτό -και έγινε κατανοητή από όλους- τραβήχτηκε από το χέρι του Γερμανού ρέφερι Kurt Tschenscher και ο ποδοσφαιριστής που τιμωρήθηκε ήταν ο Σοβιετικός Kakhi Asatiani. Η πρώτη κόκκινη ωστόσο άργησε 4 χρόνια: Στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 1974, ο Χιλιανός Carlos Caszely ήταν ο πρώτος που τιμωρήθηκε με δύο κίτρινες και πήρε το δρόμο για την εξέδρα.
Ο Ken Aston, πέθανε μία ημέρα σαν σήμερα, στις 23 Οκτωβρίου του 2001 στο Λονδίνο, 4 χρόνια αφότου είχε χριστεί ιππότης στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, για την προσφορά του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό θα μπορούσε να είχε γίνει και για εκείνη στο ποδόσφαιρο.
Διάβασε ακόμη για την Μπαρτσελόνα που χρειάζεται τον δικό της Zidane, τον αντισυμβατικό προφήτη Roberto Baggio, τα θαύματα του Diego Maradona στο Μουντιάλ του Μεξικού και γιατί όλοι νοσταλγούν το ποδόσφαιρο των 90s.