"Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές": Ακούγοντας ξανά και ξανά στα χρόνια της πρώιμης εφηβείας τους στίχους των ΦΑΤΜΕ και του Νίκου Πορτοκάλογλου, δε μπορείς παρά να αναρωτηθείς αφενός τι συμβολίζουν και αφετέρου, γιατί όλοι τους σιγοψιθυρίζουν. Είναι δύσκολο για κάποιον που έχει γεννηθεί τρία χρόνια πριν τη νέα χιλιετία να φανταστεί κάτι που να ενώνει στην κυριολεξία όλη την Ελλάδα. Ναι, είμαι τυχερός που έζησα το θρίαμβο του Euro 2004, όμως σαν μπασκετικός, μου έχει αφήσει κατάλοιπα το ότι δεν έχω ζήσει το έπος του Γκάλη. Σήμερα, 14 Ιουνίου, συμπληρώνονται 36 χρόνια από την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του '87 από την Ελλάδα και παρακάτω μπορείς να διαβάσεις μερικά από τα... κόμπλεξ που έχει αφήσει σε έναν 25χρονο που λατρεύει το μπάσκετ αυτή η χασούρα.
Ελληνικό μπάσκετ, σημαίνει Γκάλης
Αρχικά η γενιά μου δεν έχει δει ζωντανά ούτε ένα παιχνίδι του Νίκου Γκάλη. Μπορεί να ήταν ο πρώτος μπασκετμπολίστας που μαθαίναμε το όνομά του, όμως δε γνωρίζαμε τίποτα για αυτόν. Τίποτα; Πόσες βιντεοκασέτες με highlights του Γκάλη υπήρχαν στα ελληνικά σπίτια, πολύ πριν το YouTube; Πόσες φορές οι πατεράδες μας προσπάθησαν να μας περιγράψουν την πιρουέτα με τα σπασίματα μέσης που κατέληξε στο καλάθι των Σοβιετικών. Ήταν όμως μάταιο. Δεν μπορείς να το περιγράψεις όσες φορές κι αν το δεις. Κι ας υπάρχει πλέον το YouTube.
Η... αμαρτία του να μην συγκρίνεται τίποτα με το '87
Πραγματικά οι σημερινοί 25άρηδες ανήκουμε σε μια γενιά που έχει ζήσει μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές του ελληνικού μπάσκετ. Ευρωλίγκες με τους ελληνικούς συλλόγους, Ευρωμπάσκετ 2005, τελικός Παγκοσμίου το 2006 και τόσα άλλα. Ακόμη και σήμερα ωστόσο, τίποτα δεν υπάρχει να συγκρίνεται με το πρώτο ευρωπαϊκό. Βάζει τρίποντο ο Διαμαντίδης και στέλνει στο καναβάτσο τους Γάλλους το 2005, και στο βίντεο παίζουν καπάκια οι βολές του "τίμιου γίγαντα" Αργύρη Καμπούρη.
Ακόμη και στη μετάδοση του ημιτελικού στο Βελιγράδι, ο Βασίλης Σκουντής θυμήθηκε τον Γιοβάισα και το άστοχο σουτ του στον τελικό του 1987. Μόλις ο Antoine Rigaudeau είχε αστοχήσει και η Ελλάδα πέρασε στον τελικό, το πρώτο πράγμα που ήρθε στο νου όλων, ήταν το "δοκάρι" του Jovaiša από τη γωνία. Εμείς φυσικά δεν τον ξέραμε, τον Jovaiša. Τον μάθαμε κι αυτόν.
> Διάβασε ακόμη: Drazen Petrovic, για πάντα
Όταν 18 χρόνια αργότερα η Εθνική Ελλάδος με προπονητή αυτή τη φορά τον Παναγιώτη Γιαννάκη επαναλάμβανε το θρίαμβο, τίποτα δεν ήταν ίδιο. 19 χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2006, όταν η Εθνική κέρδιζε τις ΗΠΑ στο Παγκόσμιο της Saitama, πάλι ίσχυαν τα ίδια. Ο Σπανούλης σκόραρε κατά ριπάς κι όμως ξανά, όλοι θυμόντουσαν τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά της Μαρινέλας. Πιθανότατα και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές.
Το Ευρωμπάσκετ του 1987 ήταν σαν την πρώτη μας φορά και για αυτό μετά από κάθε θρίαμβο, θα γυρνάμε πάντα σε αυτό. Ήταν η πρώτη φορά όλης της Ελλάδας για ένα σπορ που δεν υπήρχε στο χάρτη και έγινε μέσα σε δύο εβδομάδες έρωτας σε κάθε γειτονιά.
Ήταν η πρώτη φορά που ήταν όλοι μαζί σε έναν αγώνα που ο Φίλιππος Συρίγος προλόγιζε σαν μάχη μεταξύ Δαυίδ και Γολιάθ. "Αντιμέτωποι βρίσκονται τα 9 εκατομμύρια Ελλήνων απέναντι στα 251 εκατομμύρια των Σοβιετικών και οι 100.000 αθλητές του μπάσκετ στην Ελλάδα με τα 3 εκατομμύρια της Σοβιετικής Ένωσης. Και μόνο τα νούμερα αυτά αρκούν για να καταλάβει κανείς πως είναι ένας αγώνας ανάμεσα στον Δαβίδ και τον Γολιάθ".
> Διάβασε ακόμη: Dino Radja, υπεράνω όλων
"Βγαίνω μια βόλτα στην Αθήνα και βλέπω φάτσες γελαστές"
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου αποτύπωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το έπος του 1987. Μπορεί το Final Countdown των Europe που είχε γραφτεί ένα χρόνο πριν, να έγινε το απόλυτο hit για τη διοργάνωση, όμως το soundtrack της νίκης το τραγούδησαν οι ΦΑΤΜΕ ένα περίπου χρόνο αργότερα. Τα χρόνια πέρασαν, ο Νίκος Πορτοκάλογλου γιορτάζει φέτος τα 40 χρόνια στην ελληνική δισκογραφία και διάολε, οι Πρωταθλητές δεν παίζουν πια στις συναυλίες του.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.