Το άβολο dejavu της Team USA

Λίγο πριν το Μουντομπάσκετ της Κίνας, η αμερικανική ομάδα μπάσκετ μοιάζει να γυρνά πίσω στο 2004.

Πήρε κάτι λιγότερο από 24 ώρες στον Damian Lillard για να απαντήσει στην -μέσω Twitter- ερώτηση του Dan Devine από το Ringer, για το πώς νιώθει που θα είναι ο ηγέτης της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ στο επερχόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας. "Δεν θα είμαι εκεί".

Ο star των Blazers είναι ένας από τους πολλούς διάσημους παίκτες του ΝΒΑ που κλείνει την πόρτα στο κάλεσμα του Gregg Popovich, αρνούμενος να αγωνιστεί, μετά τους LeBron James, Anthony Davis, James Harden, CJ McCollum, Eric Gordon, Bradley Beal, Tobias Harris και εσχάτως τον Kevin Love. Η υπεράσπιση του τίτλου που κατακτήθηκε το 2014 στα γήπεδα της Ισπανίας μοιάζει όλο και πιο δύσκολη, τόσο που κάποιοι από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού κάνουν λόγο για πιθανή επανάληψη της "μαύρης τετραετίας" μεταξύ 2002 και 2006.

Με βάση τα μέχρι στιγμής δεδομένα, στο προπονητικό στρατόπεδο του Λας Βέγκας αναμένεται να βρεθούν 20 παίκτες, πριν ανακοινωθεί η τελική 12άδα της Team USA, στις 17 Αυγούστου. Από αυτούς μόλις 3 (οι Kemba Walker, Kyle Lowry και Khris Middleton) είναι all stars και δύο πρόκειται να γίνουν στο μέλλον (D'Angelo Russell και Aaron Gordon).

Ποιοι είναι οι υπόλοιποι; Προς το παρόν, οι Harrison Barnes, PJ Tucker, Brook Lopez, Kyle Kuzma, Jayson Tatum, Myles Turner, Donovan Mitchell, Paul Millsap, Andre Drummond, Marcus Smart, Thaddeus Young, Jaylen Brown και Julius Randle, συν ακόμη δύο να αναμένεται να προστεθούν σύντομα στη λίστα.

Ο Managing Director Jerry Colangelo κάνει ότι μπορεί ώστε να κρατήσει χαμηλούς τόνους σχετικά με τις πολλές και ηχηρές απουσίες: "Δεν είναι μία κατάσταση στην οποία δεν έχουμε βρεθεί ξανά στο πρόσφατο παρελθόν. Για παράδειγμα, το 2010 στην Τουρκία, είχαμε μία ομάδα με 12 εντελώς καινούριους παίκτες, εκ των οποίων οι 11 άλλαξαν στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας, 4 χρόνια μετά. Είμαστε πάρα πολύ τυχεροί γιατί έχουμε να επιλέξουμε από μία τεράστια δεξαμενή ταλέντου, με αρκετές μονάδες στις οποίες μπορούμε να βασιστούμε τυφλά".

Η άλλη άποψη όμως υποστηρίζει ότι η μόνη πραγματική σταθερά αυτής της ομάδας είναι ο coach Popovich, ο οποίος μεταξύ άλλων θα πρέπει να ξορκίσει κάποια φαντάσματα που μοιάζουν να επιστρέφουν στη μνήμη όλων. Αυτά του 2004.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ο Popovich ήταν βοηθός του Larry Brown (μαζί με τους Roy Williams και Oliver Purnell) και είδε από πολύ κοντά την ομάδα που υποτίθεται ότι θα ξέπλενε την ντροπή της έκτης θέσης στο προ διετίας Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιντιανάπολις να εξελίσσεται τελικά σε "Nightmare Team", πριν την τσακίσει στον ημιτελικό η υπέροχη (και μετέπειτα χρυσή ολυμπιονίκης) Αργεντινή.

Η καταστροφή διαφαινόταν ήδη από τη στελέχωση του ρόστερ. "Μόλις είδα ποιοι θα είναι οι 12 που θα κατέβουν να παίξουν στην Ολυμπιάδα, ήξερα ακριβώς πώς, πού και πότε θα τους χτυπήσουμε" είχε πει σε συνέντευξή του λίγους μήνες αργότερα ο Manu Ginobili, συμπληρώνοντας πως ήταν "μία ομάδα με υψηλό επίπεδο ταλέντου αλλά πολύ άσχημα δομημένη από τακτικής και στρατηγικής πλευράς".

Ο Αργεντινός σούπερ σταρ είχε απόλυτο δίκιο. Σε εκείνη την αμερικανική ομάδα δεν υπήρχε ένας ικανοποιητικός αριθμός αξιόπιστων σουτέρ. Ο coach Brown, λίγους μήνες πριν, είχε βασιστεί σε αρκετούς τέτοιους για να κοντράρει και εν τέλει να κερδίσει τους Los Angeles Lakers στους τελικούς του ΝΒΑ με τη δική του ομάδα, τους Detroit Pistons. Επέλεξε έτσι να δοκιμάσει κάποιες διαφορετικές προσεγγίσεις αλλά οι τραυματισμοί των Jason Kidd και Elton Brand καθώς και η απουσία λόγω κόπωσης των Shaquille και Jermaine O'Neal, αλλά και του Ben Wallace δεν διευκόλυναν κάτι τέτοιο. Συνέβη μάλλον το αντίθετο.

Οι σημαντικότερες δυσκολίες όμως είχαν να κάνουν με την απουσία άλλων, πολύ σημαντικότερων παικτών. Ο Kobe Bryant είχε να αντιμετωπίσει δικαστικές περιπέτειες, ο Tracy McGrady και ο Mike Bibby αρνήθηκαν να ταξιδέψουν φοβούμενοι τρομοκρατική επίθεση και οι Vince Carter, Ray Allen και Kevin Garnett προτίμησαν να παντρευτούν εκείνο το καλοκαίρι. Μοιραία, όλο το βάρος έπεσε στον Tim Duncan και τον Allen Iverson, με την τριάδα των James-Anthony-Wade να είναι ακόμη ανώριμη να διαχειριστεί καταστάσεις υψηλής πίεσης. Το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιαστεί ένα ασύνδετο σύνολο και να περιοριστεί στο χάλκινο μετάλλιο - η ίδια πορεία επαναλήφθηκε και στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, 2 χρόνια αργότερα, εκεί όπου η αντίστοιχη Αργεντινή ήταν η δική μας εθνική ομάδα.

Χρειάστηκαν λοιπόν οι απανωτές σφαλιάρες για να κινητοποιηθούν τα μεγάλα μέσα και οι ΗΠΑ να παρουσιαστούν πανίσχυρες αρχικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και στις 4 επόμενες διοργανώσεις (δύο Ολυμπιάδες και δύο Μουντομπάσκετ), όπου κατέκτησαν 5 χρυσά μετάλλια. Η υπεροχή του αμερικανικού μπάσκετ αποκαταστάθηκε σε οικουμενικό επίπεδο μετά την αμφισβήτηση και τις απροσδόκητες ήττες στην αρχή της χιλιετίας.

Η συνήθεια της νίκης τα τελευταία χρόνια όμως ίσως και να είναι η βασική αιτία της άρνησης τόσων σπουδαίων αθλητών να υπηρετήσουν τη μαμά-πατρίδα, κάτι που ίσως θέσει σε κίνδυνο την πορεία των ΗΠΑ στην Κίνα. Όπως πολύ εύστοχα τονίζει ο Rodger Sherman σε άρθρο του στο Ringer, υπάρχει ένα κύκλος ζωής που επαναλαμβάνεται γύρω από την αμερικανική εθνική ομάδα: "Πρώτα ήταν οι Ολυμπιακοί του Μονάχου το 1972, έπειτα εκείνοι της Σεούλ το 1988 και τέλος η Αθήνα, το 2004. Μετά από κάθε ηχηρή ήττα, οι αστέρες του ΝΒΑ αποφασίζουν να δραστηριοποιηθούν για να ανεβάσουν και πάλι στην πρώτη θέση του podium την αστερόεσσα. Το ενδιαφέρον τους όμως μοιάζει να ξεθωριάζει πολύ εύκολα μετά από συνεχόμενες νίκες".

Από την άλλη, υπάρχει και ο αντίλογος, όπως η αισιόδοξη άποψη του Tom Ziller από το SB Nation: "Η ομάδα έχει τον καλύτερο προπονητή που κάθισε ποτέ στον πάγκο της. Στο πλάι του έχει τους σπουδαίους Steve Kerr και Lloyd Pierce. Επίσης, θα υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο διάστημα προετοιμασίας, που θα επιτρέψει σε όλους να δουλέψουν σωστά".

Το κίνητρο παραμένει μεγάλο, κάτι που ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες ομάδες που θέλουν να διεκδικήσουν μέσω του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, το 2020. Το Μουντομπάσκετ είναι ο πιο γρήγορος τρόπος - κανείς δε θέλει να μπλέκει σε Προ-ολυμπιακά τουρνουά, με ομάδες που δε γνωρίζει.

Οι Αμερικανοί σε καμία των περιπτώσεων δεν θέλουν να ρισκάρουν. Κάπου εδώ όμως τίθεται και το μεγάλο, διττό, ερώτημα: Αρχικά, μπορούν; Και έπειτα, τι θα κάνουν αν όντως βρισκόμαστε στο κατά τον Sherman σημείο του κύκλου που παρουσιάζεται ασυνέχεια για την Team USA; Προφανώς και οι απαντήσεις θα ξεκινήσουν να δίνονται από τις 31 Αυγούστου.

Διάβασε ακόμη για τη νέα επανάσταση του ΝΒΑ και για το πρόβλημα με τον Russell Westbrook.

Φωτογραφίες © Getty Images

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr