Πέρα από μία εξαιρετικά σημαντική καριέρα που περιλαμβάνει μπόλικους τίτλους, ο Γιάννης Μπουρούσης έχει καταγράψει και μία τουλάχιστον αξιοσημείωτη πορεία του στις εθνικές ομάδες, όντας μέλος τους από το 2002, όταν και το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα των Νέων κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Ρωσίας. 17 χρόνια μετά, ένας από τους κορυφαίους ψηλούς στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ παραμένει στις επάλξεις με τα γαλανόλευκα, έχοντας μπροστά του ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα της -διεθνούς- σταδιοδρομίας του: Να επαναφέρει, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, την εθνική ομάδα στον δρόμο των επιτυχιών μετά από αρκετές αποτυχίες.
Λίγο πριν αναχωρήσει για τα γνώριμα για τον ίδιο γήπεδα της Κίνας και το 18ο Μουντομπάσκετ της ιστορίας, ο αρχηγός της εθνικής ομάδας μίλησε στο Esquire.
Τι διαφορετικό έχει το να αγωνίζεσαι με την εθνική και ποια στοιχεία χρειάζονται για να προχωρήσει μία ομάδα στα τουρνουά της FIBA;
Μόνο και μόνο το ότι παίζεις για τη χώρα σου και εκπροσωπείς το λαό σου, τα λέει όλα. Δεν παίζεις για να πληρωθείς, ούτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο για τον οποίο το κάνεις για τον εκάστοτε σύλλογο. Μου είναι δύσκολο να στο περιγράψω με λόγια όλο αυτό. Αλλά πάντοτε θα πρέπει να το αποδεικνύεις και μέσα στο γήπεδο αυτό το ξεχωριστό δέσιμο. Πιστεύω ότι όλοι όσοι είμαστε εδώ το θέλουμε πραγματικά, όσο κλασικό κι ακούγεται αυτό, και ευελπιστούμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες. Είναι ένα τουρνουά που θα πρέπει να καταφέρεις να μείνεις μέσα, ένα παιχνίδι μπορεί να τα αλλάξει όλα. Το καλό είναι ότι όλοι μας έχουμε συνηθίσει στα πολύ συχνά παιχνίδια και έχουμε την εμπειρία να διαχειριστούμε το οτιδήποτε. Είναι κάτι φυσιολογικό πλέον, έχει γίνει η ρουτίνα μας. Για μένα όμως οι διοργανώσεις με τις εθνικές ομάδες είναι εκείνες με τις οποίες μπορείς να γραφτείς στην ιστορία. Για μένα προσωπικά, ένα μετάλλιο με την εθνική ξεπερνά ακόμη και την κατάκτηση της Euroleague ή ακόμη και το να πάρεις το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το μερίδιο της ευθύνης (σε περίπτωση αποτυχίας) ή εκείνο της επιτυχίας για παίκτες, προπονητή και ομοσπονδία σε ένα σημαντικό διεθνές τουρνουά;
Οι επιτυχίες έχουν έρθει κατά καιρούς από την εθνική ομάδα. Τα τελευταία χρόνια όμως έχουμε αποτύχει και δεν θα κρυφτούμε. Δεν έχουν έρθει καλά αποτελέσματα. Ακόμη και το 2017, στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ κερδίζαμε για ένα μεγάλο διάστημα τη Ρωσία και αν ήμασταν μέχρι το τέλος καλοί θα μπορούσαμε να βρεθούμε στην τετράδα, επιτυγχάνοντας το minimum των στόχων που είχαμε θέσει. Πρέπει να αποβάλλουμε το άγχος ώστε να μπορέσουμε να φέρουμε μία νέα επιτυχία. Για μένα ακόμη και η 4η θέση θα είναι τέτοια. Ή ακόμη και η 5η. Ξέρεις, στην επιτυχία όλοι έχουν μερίδιο και όλοι βρίσκονται μπροστά στα φώτα. Την αποτυχία όμως τη ζούμε εμείς οι παίκτες κυρίως και το προπονητικό επιτελείο. Αυτοί δεν τα ακούν πάντοτε άλλωστε; Στην επιτυχία όλοι θα απολαύσουν τους καρπούς αλλά στην αποτυχία, δυστυχώς, φταίμε εμείς.
Στην επιτυχία όλοι έχουν μερίδιο και βρίσκονται μπροστά στα φώτα. Την αποτυχία όμως τη ζούμε εμείς οι παίκτες κυρίως και το προπονητικό επιτελείο. Αυτοί δεν τα ακούν πάντοτε άλλωστε;
Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του να αγωνίζεσαι στο εξωτερικό και κυρίως στο καλύτερο πρωτάθλημα εκτός ΝΒΑ, στην ACB;
Έχω παίξει σε αρκετά διαφορετικά πρωταθλήματα και μέρη: στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Κίνα. Είναι πολλές οι διαφορές σε σχέση με τα δικά μας. Κακά τα ψέματα έχουμε κάνει πάρα πολλά βήματα προς τα πίσω αυτή την περίοδο. Πρέπει να καθίσουμε όλοι κάτω και να βρούμε διάφορες φόρμουλες, οι οποίες πρέπει να είναι αρκετές, ώστε να κάνουμε και πάλι το μπάσκετ το κορυφαίο άθλημα της χώρας. Να φτιάξουμε ένα ωραίο προϊόν, ακριβώς όπως γίνεται σε άλλες χώρες και ειδικά στην Ισπανία. Για μένα, αρκούν περισσότερο η θέληση και ο επαγγελματισμός, που υπάρχει περισσότερο στο εξωτερικό.
Αν ήσουν λοιπόν πρόεδρος της ΕΟΚ, ποια είναι τα πράγματα που θα άλλαζες στο ελληνικό μπάσκετ;
Αυτή τη στιγμή δεν είμαι παράγοντας αλλά παίκτης. Όταν όμως γίνω τέτοιος, θα μπορώ να σου πω. Αυτή μάλλον είναι μία ερώτηση για κάποιον άλλον κύριο. Θα είναι κάτι πάντως που μάλλον θα μπορούμε να δούμε καλύτερα στο μέλλον.
Πώς σε άλλαξε σαν χαρακτήρα η ζωή στην Κίνα και πώς νιώθεις που θα γυρίσεις εκεί, αυτή τη φορά με την εθνική;
Δεν θα έλεγα ότι άλλαξε κάτι στην προσωπικότητά μου από τη ζωή εκεί. Ήταν πάντως μία μοναδική εμπειρία για μένα. Χαίρομαι που θα πάω πάλι πίσω και γνωρίζω πάρα πολύ καλά τι θα αντιμετωπίσω - κάτι που μάλλον δεν γνωρίζουν ακόμη οι συμπαίκτες μου. Δεν θα είναι εύκολο πάντως, εννοώ εξωαγωνιστικά: Είναι διαφορετική εντελώς η κουλτούρα, το φαγητό, ο τρόπος ζωής και οι συνήθειες. Εισέπραξα πολλά κέρδη πάντως από αυτή την εμπειρία, αυτά τα δύο χρόνια που έμεινα εκεί.
Μετάνιωσες που δεν πήγες στο ΝΒΑ;
Όχι, δεν μετάνιωσα ποτέ. Μου δόθηκε η ευκαιρία, δεν πήγα (σ.σ. είχε μία συνάντηση και κουβέντα με τον Gregg Popovich, μετά το Final Four του Βερολίνου, το 2009). Ήταν μία απόφαση που πήρα και δεν νομίζω ότι το μετανιώνω. Έμεινα στην Ευρώπη, μετά έκανα και οικογένεια -τον επόμενο χρόνο- και γενικότερα όλα κύλησαν καλά.
Είσαι από τους αθλητές που ποτέ δεν μάσησαν τα λόγια τους; Φοβήθηκες μήπως το πληρώσεις, με τον οποιονδήποτε τρόπο, αυτό;
Οτιδήποτε έχω πει στο παρελθόν, το έχω πει γιατί το ένιωθα και γιατί είχα το θάρρος να το πω. Αν δεν αισθανόμουν κάθε φορά ότι έπρεπε να το πω με συγκεκριμένο τρόπο, δεν θα το έλεγα. Δεν θα έπαιρνα ξεκάθαρα και δημόσια θέση.
Σε προβλημάτισε ποτέ το γεγονός ότι ανέκαθεν ήσουν άνθρωπος που μπορούσε να παρεξηγηθεί εύκολα και εν συνεχεία να δημιουργήσεις αντιπάθειες;
Αυτό είναι κάτι που επίσης θα μπορώ να πω και να δω με σιγουριά όταν τελειώσω την καριέρα μου. Ξέρεις, ακόμη και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να συμπεριλάβω στον απολογισμό μου, όταν σταματήσω να παίζω.
Γίνεται πολλή κουβέντα για τα παιδιά από το ΝΒΑ που δεν θα αγωνιστούν με την εθνική. Τι έχεις να πεις πάνω σε αυτό;
Προσωπικά, θέλω να επικεντρωθώ σε αυτούς που παίζουν στην Αμερική και είναι εδώ. Ο Κώστας Κουφός και ο Tyler Dorsey δεν θα μπορέσουν να είναι παρόντες για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο γιατί ίσως γίνω και κακός αλλά ο καθένας παίρνει τις αποφάσεις του.
Μπορεί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο να γίνει επιδραστικότερος από τον Νίκο Γκάλη;
Θέλω να πω αρχικά ότι είναι τεράστια χαρά που έχουμε μαζί μας τον Γιάννη σε αυτή την εθνική. Είναι ένας από τους καλύτερους του κόσμου. Θέλω όμως να πω και κάτι: Δεν είναι μόνο ο Γιάννης η εθνική ομάδα, είμαστε ένα γκρουπ πολύ καλών παικτών όπως ο Καλάθης, ο Σλούκας, ο Πρίντεζης και οι υπόλοιποι, που θα πρέπει να γίνουμε όσον το δυνατόν καλύτεροι σαν σύνολο. Ο καθένας θα πρέπει να βάλει το λιθαράκι του σε αυτό και να βάλει τον εγωισμό του κάτω από το κοινό καλό. Μόνο έτσι θα μπορέσει η εθνική να ξαναβρεί το δρόμο της, μετά από τις σφαλιάρες των τελευταίων ετών. Όλοι θα έχουμε κέρδος από αυτό. Νομίζω πρέπει να μην γίνεται πολλή κουβέντα γύρω από τον Γιάννη και το λέω αυτό γιατί θα πρέπει να τον αφήσουν να ηρεμήσει και να συγκεντρωθεί για να παίξει αυτό που ξέρει και μπορεί, προσηλωμένος -όπως όλοι μας άλλωστε- στον κοινό στόχο. Σε σύγκριση με τον Γκάλη, δε νομίζω πως μπορώ να σχολιάσω κάτι. Είναι διαφορετικές οι εποχές, όπως συνέβαινε κατά καιρούς και στη σύγκριση Γκάλη-Σπανούλη ή Γκάλη-Παπαλουκά ή Γκάλη-Διαμαντίδη. Η προσωπική μου άποψη πάντως είναι ότι τον Γκάλη δεν τον ακουμπά κανείς σαν όνομα. Γενικά όλη η γενιά του 1987 αξίζει τον απόλυτο σεβασμό.
Μετά από τόσα χρόνια στο παρκέ, τι κρατάς και πώς διαχειρίζεσαι την επιτυχία και την αποτυχία;
Παρότι θα μπορούσα να σου πω πολλά πράγματα, δεν θα ήθελα να πω ακόμη ότι κρατάω κάτι, κι αυτό γιατί δεν έχω σταματήσει ακόμη να παίζω. Νομίζω αυτό είναι κάτι που θα μπορέσω να απαντήσω με μεγαλύτερη ακρίβεια όταν ολοκληρώσω την αγωνιστική μου πορεία. Νιώθω περισσότερο ότι μόνο όταν σταματάς μπορείς να κάνεις κάποιου είδους απολογισμό. Στο μπάσκετ και γενικότερα στον αθλητισμό είναι περισσότερες οι αποτυχίες. Πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι αρχικά τα συναισθήματά σου μέσα σε μία σεζόν ή μέσα σε ένα τουρνουά και έπειτα να αντιληφθείς πλήρως τι έχει πάει στραβά, ώστε να είσαι έτοιμος για να το διορθώσεις.
Έχουμε φάει πολλές σφαλιάρες τα τελευταία χρόνια σαν εθνική και πρέπει να κάνουμε ένα καλό τουρνουά, να βγούμε και πάλι μπροστά.
Τι να περιμένουμε από την εθνική ομάδα σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;
Αρχικά, θα ήθελα να πω ότι έχει γίνει μία τεράστια προσπάθεια τα τελευταία 2 χρόνια ώστε να μπορέσουμε να βρεθούμε στο Μουντομπάσκετ, έτσι όπως διαμορφώθηκε το πρόγραμμα με τα παράθυρα της FIBA. Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και παράλληλα μία συγγνώμη στα παιδιά που αγωνίστηκαν σε αυτούς τους αγώνες και δεν κλήθηκαν στην τελική επιλογή. Πρέπει να αισθάνονται ικανοποίηση και χαρά γιατί βοήθησαν κι αυτοί και μάλιστα αρκετά για να βρεθούμε εδώ. Τώρα, όσον αφορά το κομμάτι των στόχων, δεν είναι κάτι που θα ακούσεις εμένα να θέτω. Και δεν θα θέσω στόχο γιατί έχουμε φάει πάρα πολλές σφαλιάρες τα τελευταία χρόνια και θέλουμε να κάνουμε ένα καλό τουρνουά, στο οποίο η ομάδα θα βγει και πάλι μπροστά. Αυτό βέβαια χρειάζεται τεράστια υπομονή και δουλειά από όλους μας. Κυρίως όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι πρέπει να βγούμε μπροστά.
Υπάρχει κάποιο όνειρο στην καριέρα σου που έμεινε ανολοκλήρωτο;
Τα όνειρά μου νομίζω ότι τα έχω πετύχει όλα, έχω κερδίσει τίτλους με όλες τις ομάδες που αγωνίστηκα, σχεδόν τα πάντα. Νομίζω αρκεί να έχουμε υγεία για να κυνηγήσουμε και τους επόμενους στόχους.
Τι ψάχνει ο Γιάννης Μπουρούσης στη συνέχεια της καριέρας του και της ζωής του;
Υγεία και ένα καλό φινάλε με την εθνική, ώστε να επισφραγιστούν με τον καλύτερο τρόπο όλα αυτά τα χρόνια που έχω περάσει στους κόλπους της και όλη αυτή η προσπάθεια που έχω καταβάλει, όπως και τα άλλα παιδιά βεβαίως. Φτάνοντας, σχεδόν στο φινάλε, νομίζω πως αυτό μπορώ να πω. Το ιδανικότερο φινάλε πάντως θα ήταν να πάμε καλά στο Μουντομπάσκετ και να κλείσω στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ιαπωνίας. Αλλά σιγά-σιγά όλα αυτά γιατί κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι θα συμβεί στο μέλλον.
Διάβασε ακόμη για το άβολο dejavu της Team USA, τη γενναία απόφαση του David Blatt και την καλύτερη free agency στην ιστορία του NBA.