Οι 5 ταινίες που δεν αρέσουν στον Quentin Tarantino-αλλά αγαπάει όλος ο υπόλοιπος κόσμος

Ο Κουέντιν Ταραντίνο δεν έχει απλώς άποψη για το σινεμά. Έχει κρίση, μνήμη, προσωπικό γούστο και κυρίως δεν φοβάται να πει φωναχτά ό,τι άλλοι ψιθυρίζουν ή αποφεύγουν. Σε αντίθεση με πολλούς δημιουργούς που τηρούν διπλωματικές στάσεις, ο Ταραντίνο δηλώνει ανοιχτά ποια έργα θεωρεί υπερτιμημένα ή απλά… ανυπόφορα. Παρακάτω ακολουθούν πέντε ταινίες που δεν του άρεσαν καθόλου, παρόλο που είναι αγαπημένες ή σημαντικές για μεγάλο μέρος του κοινού και της κριτικής.

Οι 5 ταινίες που δεν αρέσουν στον Κουέντιν Ταραντίνο

1. The 400 Blows (1959) – François Truffaut

Παρά το γεγονός πως πρόκειται για ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της γαλλικής Nouvelle Vague, ο Ταραντίνο δεν εντυπωσιάζεται. Στο μυθιστόρημά του Once Upon a Time in Hollywood, ο ήρωας Cliff Booth προσπαθεί ανεπιτυχώς να "μπει" στις ταινίες του Truffaut. Σύμφωνα με τον Ταραντίνο, αυτή η δυσφορία του χαρακτήρα αντανακλά τη δική του. Περιγράφει τον Truffaut ως "παθιασμένο αλλά αδέξιο και ερασιτέχνη".

2. A Clockwork Orange (1971) – Stanley Kubrick

Δεν είναι η ίδια η ταινία που τον ενοχλεί, αλλά η στάση του Kubrick απέναντί της. Σε συνέντευξή του, ο Ταραντίνο τον χαρακτήρισε "υποκριτή" επειδή προσποιούνταν πως η ταινία του δεν εξυμνεί τη βία αλλά την κατακρίνει. "Ξέρω ότι δεν μπορούσες να κρατηθείς από ενθουσιασμό όταν τη μοντάριζες", λέει χαρακτηριστικά. Ο Ταραντίνο δεν συγχωρεί την προσποίηση.

3. Indiana Jones and the Last Crusade (1989) – Steven Spielberg

Αν και πολλοί θεωρούν την τρίτη ταινία της σειράς ως μια από τις καλύτερες, ο Ταραντίνο διαφωνεί: "Δεν μου αρέσει αυτή με τον Connery. Είναι τόσο βαρετή…" δήλωσε σε podcast. Αντίθετα, ο ίδιος εκφράστηκε πιο θετικά για το Kingdom of the Crystal Skull, το οποίο οι περισσότεροι αποδοκίμασαν.

4. Jules and Jim (1962) – François Truffaut

Η κόντρα του με τον Truffaut δεν σταματά στην πρώτη ταινία. Το Jules and Jim τον ενοχλεί εξίσου. Στο ίδιο μυθιστόρημα, ο Cliff Booth λέει πως οι ήρωες της ταινίας του προκάλεσαν μόνο πονοκέφαλο, κάτι που μάλλον φανερώνει και την προσωπική κρίση του σκηνοθέτη.

5. Monty Python: The Meaning of Life (1983) – Terry Jones & Terry Gilliam

Εδώ δεν πρόκειται για πλήρη απόρριψη αλλά για μια σκηνή που τον έκανε να αποστρέψει το βλέμμα. Η σκηνή με τον κύριο Creosote, που καταρρέει αφού τρώει υπερβολικά, τον έκανε – όπως είπε – να νιώσει πραγματικά άβολα, σε βαθμό που δεν μπόρεσε να συνεχίσει να παρακολουθεί.

Ο Ταραντίνο δεν επιλέγει εύκολες απαντήσεις. Οι απόψεις του συχνά δημιουργούν ένταση, αλλά ποτέ δεν είναι κενές περιεχομένου. Ξεχωρίζει τα έργα που έχουν κάτι να πουν με τρόπο ουσιαστικό, κι αδιαφορεί για την "κλασικότητα" ή τον σεβασμό που οφείλουν οι άλλοι σε μεγάλους δημιουργούς. Για κάποιους είναι ακραίος, για άλλους απολαυστικά ειλικρινής. Σε κάθε περίπτωση, δεν περνά απαρατήρητος.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr