Δεν είναι και η πιο συνηθισμένη εικόνα του (γαστρονομικού) κόσμου να βλέπεις έναν σεφ βραβευμένο με Χρυσό Σκούφο και αστέρι Michelin να κόβει γύρο, σε μια ταβέρνα. Αλλά αυτό ακριβώς μπορεί να αντικρίσει κανείς μπαίνοντας στα Δώδεκα Πιάτα (ή 12 Πιάτα, αν προτιμάς), τη νέα ταβέρνα των -ο περί ου ο λόγος- Παύλου Κυριάκη και Γιάννη Σαλπέα, που εδώ και λίγες ώρες έρχεται να προστεθεί στον εστιατορικό χάρτη της πόλης, πιάνοντας πόστο στο φορτσάτο εσχάτως Κουκάκι.
Χώρος στα λευκά, με ξύλινη επένδυση, με άσπρα κουρτινάκια περιμετρικά της τζαμαρίας και μεταλλικούς πολυελαίους να ρίχνουν άπλετο φως όταν αυτό δε συμβαίνει οργανικά, σε ένα περιβάλλον που θυμίζει μικρογραφία ρεστοράν -ή πιο σωστά, κοσμικό κέντρο- άλλων δεκαετιών.
Εσωτερικό δηλαδή εξόχως φιλικό και οικείο, με τη μουσική εδώ να δίνει κι αυτή το στίγμα της, παραπέμποντας σε παλιά ταινία της Φίνος Φιλμ ή της Καραγιάννης - Καρατζόπουλος. Ακούς πότε την Τζαμάικα σε εκτέλεση Γιάννη Καλατζή και πότε Το πουκάμισο το θαλασσί. Καταλαβαίνει τι εννοώ. Το ηχητικό χαλί συνοδεύει αν μη τι άλλο με ακρίβεια το κόνσεπτ.
Περνώντας στα της γεύσης δεδομένα στα 12 Πιάτα, κοιτάς τον κατάλογο και διαπιστώνεις πως είναι από εκείνους για τους οποίους αβίαστα, χωρίς πάθος και πλήρως συνειδητοποιημένα λες: "Φέρε μία από όλα".
Και ίσως οφείλεις να το κάνεις, καθώς στα Δώδεκα Πιάτα βρίσκεις αντίστοιχες προτάσεις που εξυμνούν τη συνθήκη της παραδοσιακής ταβέρνας (με ολίγη από ψησταριά), δίνοντας κλασικές της σπεσιαλιτέ, στην καλύτερη δυνατή εκδοχή τους. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος των δημιουργών εξαρχής.
Για την ιστορία, δεν το τόλμησα, όσο κι αν το επιθυμούσα. 'Ίσως λειτούργησε -πολύ αργά γι' αυτό, γενικότερα- το ένστικτο αυτοσυντήρησης αναλογικά με το πόσα χωρούν στο στομάχι μου, ίσως γιατί ήθελα να αφήσω ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο μιας άμεσης επόμενης επίσκεψης.
Σε κάθε περίπτωση, αρχικά στο τραπέζι κατέφθασαν ένα σκορδο-less τζατζίκι, ιδανικό τερέν βουτιάς για τις άψογες α λα τσιπς τηγανητές πατάτες, μαζί με τις έτερες αλοιφές του εστιατορίου (σε γενναιόδωρες μάλιστα ποσότητες), τη χειροποίητη ρώσικη και την πληθωρική, επίσης χειροποίητη, τυροκαυτερή. Τα χόρτα με δυόσμο, που χιονίζονται με παχιά κομμάτια ξινομυζήθρας πιστοποιούν και πάλι την ανεύρεση έξοχης πρώτης ύλης.
Η συνέχεια στο Αθηνόραμα