Τσιτσιρίζει το λάδι/ ζεσταίνοντας τη χαρά του κόσμου/ οι τηγανητές πατάτες μπαίνουν στο τηγάνι/ σαν χιονισμένα φτερά πρωινού κύκνου/ και βγαίνουν χρυσωμένες από το τσιτσιριστό κεχριμπάρι της ελιάς. Το απόσπασμα από την Ωδή στις Τηγανητές Πατάτες του Pablo Neruda δε θα μπορούσε να βρει ιδανικότερη στιγμή για να μιλήσει στην ψυχούλα μας.
Όπως πιθανότατα θα έχεις πληροφορηθεί, το έδεσμα που μεγάλωσε γενιές και γενιές σε ταβέρνες, εστιατόρια, ταχυφαγεία αλλά και στην οικιακή γαστρονομική ζεστασιά, θα αρχίσει να αποχαιρετά -μέχρι νεοτέρας- τα μενού (ή τουλάχιστον αρκετά εξ' αυτών) λόγω των αυξήσεων τιμών σε ηλιέλαιο και ενέργεια. Και ένα δάκρυ κυλά.
Η βεβαιότητα που γίνεται απώλεια
Το σνακ που μπήκε στη ζωή μας και την άλλαξε για πάντα. Η πρώτη μπουκιά σχεδόν σε κάθε τραπέζι. Κι ας σου καίει τη γλώσσα - σου ζεσταίνει την καρδιά. Τα πλατωνικό ιδεώδες για την Αντίδραση Μαϊγιάρ. Το ακριβές σημείο συνάντησης του ταπεινού με το απόλυτο, του junk food με το fine dining, του pairing που μπορεί να υποστηριχθεί από Coca Cola μέχρι Armand De Brignac.
> Διάβασε ακόμη: Η ωμή αλήθεια του αθηναϊκού σεβίτσε
Σε ένα παράλληλο γαστρονομικό σύμπαν, η τηγανητή πατάτα είναι συνώνυμο της ευτυχίας. Σε ένα άλλο, θα έπρεπε να θεωρούνται τουλάχιστον ύποπτοι εκείνοι που δεν τις τρώνε. Οι τελευταίοι θα πουν πως είναι απλά ένα combo από αλάτι, λιπαρά, άμυλο και υδατάνθρακες. Πόσο πτωχοί τω πνεύματι.
Και διάολε, ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να γυρίσουν την πλάτη σε μία καλοφτιαγμένη μερίδα (ή και περισσότερες) αυτών. Οι λόγοι, προφανείς: Χρυσαφένιο χρώμα, έξοχη -τραγανή έξω, μαλακή μέσα- υφή και γεύση. Επιπλέον, το στοιχείο του εθισμού. Είναι εύγευστες, εύκολες και ενεργοποιούν ντοπαμίνη, την feel-good ορμόνη.
Σου φαίνονται υπερβολικά τα παραπάνω; Απάντα στα παρακάτω. Ή τουλάχιστον προσπάθησε. Πόσοι από εμάς δεν έχουν προφυλάξει σαν κόρη οφθαλμού το μικρό ή μεγαλύτερο μπολ/χάρτινη συσκευασία/πιάτο από όλους τους άλλους γύρω μας; Πόσοι δεν έχουμε χρησιμοποιήσει ελεγχόμενη βία με τη μορφή απότομης, αστραπιαίας και πειστικής σφαλιαρίτσας -όχι σαν αυτή του Will Smith- σε "αντίπαλα" χέρια που ποθούσαν τις τελευταίες από αυτές;
Και ναι, δεν τις βάλαμε ποτέ στο σουβλάκι. Γιατί; Γιατί δε θα είχε ποτέ κανένα απολύτως νόημα να είναι συμπαίκτες ο Lionel Messi με τον Cristiano Ronaldo στα prime τους.
> Διάβασε ακόμη: Θα έπαιρνες ποτέ burger σε ένα high-end εστιατόριο;
Τηγανητή πατάτα, αιώνιε υδατάνθρακα, σταθερή απόλαυση, σε χαιρετώ. Μέχρι να τα ξαναπούμε.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.