Η μεγάλη περιπέτεια του Γιώργου Πρίντεζη

O Γιώργος Πρίντεζης ανοίγει την πόρτα του σπιτιού στην Γλυφάδα. Είναι μεσημέρι, κάνει αφόρητη ζέστη κι ο ήχος από τα τζιτζίκια είναι εκκωφαντικός. Μοιάζει βυθισμένος στις σκέψεις του, στις υποχρεώσεις και στα τηλέφωνα που δεν σταματούν να χτυπάνε. Λίγο πριν το Παγκόσμιο της Κίνας, στα 34 του χρόνια, είναι η τελευταία του ευκαιρία για ένα μετάλλιο στην κορυφαία μπασκετική διοργάνωση του πλανήτη. Τα 206 εκατοστά του μοιάζουν επιβλητικά, αυστηρά κι απόμακρα μέχρι να χαμογελάσει· κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι απλά είναι πολύ προσηλωμένος στους στόχους του.

"Δεν γεννήθηκα με κάποιο υπερβολικό ταλέντο, το γεγονός όμως ότι στη ζωή μου ήρθαν όλα σιγά σιγά θεωρώ ότι με έκανε πιο ισορροπημένο σαν άνθρωπο" λέει με ειλικρίνεια σε κάποια στιγμή της συζήτησής μας. Παράδειγμα εργατικότητας μέσα στο γήπεδο, κατάφερε να γίνει σημείο αναφοράς για το ελληνικό μπάσκετ εδώ και 10 χρόνια, απολαμβάνοντας τον θαυμασμό και τον σεβασμό του κοινού ανεξαρτήτως χρώματος.

Ποιος όμως είναι ο Γιώργος Πρίντεζης εκτός γηπέδων και τι σκέφτεται όταν σβήνουν τα φώτα από τους προβολείς; Ο power forward του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ομάδος άνοιξε τα χαρτιά του στο Esquire, λίγο πριν πάρει το αεροπλάνο για το μεγάλο ταξίδι με τελικό προορισμό ένα μετάλλιο στο Παγκόσμιο της Κίνας. 

Πρόσφατα έγινες γκράφιτι στην Σύρο. Πώς νιώθεις για αυτό;

Ό,τι έχει να κάνει με τη Σύρο μου προκαλεί ιδιαίτερα συναισθήματα. Είναι το νησί του πατέρα μου κι όλες μου οι αναμνήσεις από εκεί είναι πάρα πολύ όμορφες. Ο κόσμος έχει καταλάβει το πόσο πολύ αγαπώ αυτό το μέρος κι ότι προσπαθώ από τη θέση μου να το βοηθώ με όποιον τρόπο μπορώ. Είναι τρομερά ευχάριστο να βλέπεις τον εαυτό σου ζωγραφισμένο σε ένα ανοιχτό γηπεδάκι που έχεις πάει πάρα πολλές φορές για προπόνηση.

Σε αντίθεση με άλλους παίκτες, δεν είσαι από εκείνους που τους ήρθαν όλα εύκολα και γρήγορα στην καριέρα τους. Τελικά, που πιστεύεις ότι οφείλεται η επιτυχία σου;

Αν έπρεπε να κρατήσω ένα μόνο στοιχείο, τότε θα έλεγα την σκληρή δουλειά. Ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες που πάντα προσπαθούσα, κι ακόμα προσπαθώ στα 34 μου, να βελτιώνομαι συνεχώς και να μην σταματώ ποτέ. Δεν γεννήθηκα με κάποιο υπερβολικό ταλέντο, το γεγονός όμως ότι στη ζωή μου ήρθαν όλα σιγά σιγά θεωρώ ότι με έκανε πιο ισορροπημένο σαν άνθρωπο.

Όταν μέσα στον αγώνα δεν πάει κάτι καθόλου καλά για σένα, τι κάνεις για να το διορθώσεις;

Πολλές φορές πάει κάτι καλά, πολλές φορές πάρει κάτι άσχημα – και στις δύο περιπτώσεις όμως τα συναισθήματα που σου προκαλούν αυτές οι καταστάσεις θέλουν πάντα ιδιαίτερη διαχείριση. Να έχεις περισσότερη συγκέντρωση, να βλέπεις την κάθε φάση ξεχωριστά και να παραμένεις προσηλωμένος στον στόχο σου.

---

Μέχρι τα 25 δεν είχα βάλει γουλιά αλκοόλ στο στόμα μου, ούτε μία μπύρα, ούτε καν για να δοκιμάσω. 

---

Τι θα έλεγες σε ένα 15χρονο παιδί που θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ;

Θα του έλεγα πως σε βάθος χρόνου έχει αποδειχθεί ότι αυτοί που θέλουν να παίξουν μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο δεν είναι εκείνοι με το μεγαλύτερο ταλέντο αλλά την καλύτερη νοοτροπία. Οι παίκτες, δηλαδή, που ακούν προσεκτικά το τι τους λένε οι πιο έμπειροι και φροντίζουν να δουλεύουν περισσότερο και συνεχώς. Το ταλέντο μπορεί να κάνει τη διαφορά για κάποια χρόνια, τη διάρκεια όμως θα στην δώσει η προσήλωση, η νοοτροπία και η σκληρή δουλειά. Σίγουρα, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα αφού είναι ζήτημα αν από τα 1000 παιδιά καταφέρνει το ένα να γίνει επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, από τον αθλητισμό όμως έχεις μόνο να κερδίσεις: Μαθαίνεις να συνεργάζεσαι και προετοιμάζεσαι για οποιοδήποτε εργασιακό περιβάλλον.

Ποια είναι η σχέση σου με τις κακές συνήθειες (τσιγάρο, αλκοόλ, άστατη διατροφή, ξενύχτια) που είναι είναι πολύ συνηθισμένες σε κάθε νέο παιδί; 

Μέχρι τα 25 δεν είχα βάλει γουλιά αλκοόλ στο στόμα μου, ούτε μία μπύρα, ούτε καν για να δοκιμάσω. Δεν έχω ξενυχτήσει, ούτε έχω φάει περισσότερο από όσο πρέπει, ποτέ σε όλη μου τη ζωή όταν είναι παραμονή ή προπαραμονή αγώνα. Πάντα πίστευα ότι έτσι κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να παίξω μπάσκετ -αν και μετά τους αγώνες συνήθιζα να βγαίνω, γιατί μου αρέσει να έχω μέτρο. Σίγουρα, χάνεις πολλά πράγματα, βέβαια κάθε δουλειά έχει τα δικά της. Τελικά, όμως, όταν σκέφτομαι όλες τις θυσίες που έχω κάνει κι όλα όσα έχω στερηθεί, ακόμα κι αν είχα μία δεύτερη ζωή θα έκανα ακριβώς τα ίδια. Το αγαπούσα και το αγαπώ πολύ αυτό που κάνω.

Κωνσταντινούπολη, 2012. Τελικός απέναντι στη ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Πετάς την μπάλα, κερδίζετε την Ευρωλίγκα, το δικό σου σουτ γίνεται σήμα-κατατεθέν. Μπορείς να μας μιλήσεις για εκείνες τις στιγμές; 

Από το μυαλό σου περνούν πολλά αλλά δεν περνά και τίποτα. Μπορεί να καταφέραμε να γυρίσουμε έναν τελικό και να κάναμε μία χρονιά να μοιάζει με παραμύθι, η πίεση όμως του αγώνα ήταν τεράστια, σε τέτοιον βαθμό που θυμάμαι ότι μετά το ματς είχα πάρει δύο χάπια για το στομάχι μου. Πήγε να σπάσει κανονικά.

Στο τέλος, όλα κρίθηκαν σε μία κατοχή. Κάτι για το οποίο νιώθω ευλογημένος, αφού βρέθηκα εγώ σε αυτήν την θέση με την μπάλα στα χέρια. Εκείνο το καλάθι ήρθε σαν λύτρωση (αν και η αλήθεια είναι ότι με τα χρόνια φτάνεις σε ένα σημείο, όπου αυτή η πίεση σου αρέσει κάποια στιγμή). Φυσικά ο αθλητισμός σου επιβάλλει να διαχειριστείς πολύ γρήγορα πολύ άσχημες αλλά και πολύ όμορφες καταστάσεις. Εμείς, το χαρήκαμε με την καρδιά μας για δύο ημέρες, τρεις ημέρες όμως μετά ξεκινούσαν οι τελικοί απέναντι στον Παναθηναϊκό. Έτσι αναγκαστικά τα πανηγύρια πήγαν στην άκρη για να συγκεντρωθούμε στον επόμενο στόχο μας.

Το 2009 πήρες μεταγραφή για τη Μάλαγα και την Ισπανία. Η περίοδος που πέρασες εκεί δεν ήταν η πιο εύκολη ενώ έχει συνδεθεί και με έναν τραυματισμό που είχε σοκάρει τους θεατές.

Δεν έχω δει ποτέ το βίντεο από εκείνη τη φάση. Θυμάμαι μόνο ότι κατάλαβα ότι αν δεν βάλω το σώμα μου τα σωστά θα προσγειωθώ πολύ άτσαλα. Γύρισα ασυναίσθητα, έπεσα με τον έναν ώμο πρώτα, μετά με τον άλλο και στο τέλος χτύπησα με το κεφάλι. Είχα πάθει διάσειση και μερική αμνησία για κάποιες ώρες αλλά μετά "τέλος καλό όλα καλά".

---

Σε όλους τους παίκτες, αυτό που εκτιμώ είναι όταν ξεκινούν από χαμηλά και καταφέρνουν να φτάσουν ψηλά με την σκληρή δουλειά.

---

Πέρα, όμως, από αυτό γενικά η παρουσία μου στη Μάλαγα ήταν μία από τις χειρότερες στιγμές της καριέρας μου. Χωρίς να είμαι κάποιο τεράστιο ταλέντο και δουλεύοντας σκληρά είχα καταφέρει να φτάσω στα 25 μου σε αυτό το επίπεδο. Κι όμως, τότε ήταν που αμφισβητήθηκα πολύ και βρέθηκα εκτός ομάδας. Ήταν μία πολύ κρίσιμη καμπή στην καριέρα μου: Ή θα έλεγα "τέλος" ή θα έβρισκα τις ψυχικές και σωματικές αντοχές για να δουλέψω ακόμη περισσότερο και να επιστρέψω καλύτερος. Στην Ισπανία πήρα πολλά μαθήματα ζωής και δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτήν την εμπειρία όσα αρνητικά κι αν είχε.

Ποια θα έλεγες ότι είναι η πιο ευχάριστη στιγμή της καριέρας σου και ποια της ζωής σου έξω από τα γήπεδα;

Στην καριέρα μου ξεχωρίζω τους δύο ευρωπαϊκούς τίτλους με τον Ολυμπιακό (2012, 2013). Γιατί μπορεί ο πρώτος τίτλος να τελείωσε με έναν πολύ όμορφο τρόπο για μένα, το 2013 όμως το back to back ήταν το κάτι άλλο. Όσο για τη ζωή; Με τον ερχομό του παιδιού αλλάζουν πολλά πράγματα: Αντιλαμβάνεσαι τι πάει να πει οικογένεια, τι σημαίνει να αγαπάς το παιδί και την γυναίκα σου και το να προσπαθείς καθημερινά να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.

Τα τατουάζ είναι απλά στυλ ή σημαίνουν κάτι παραπάνω για σένα;

Σε καμία περίπτωση δεν είναι μόνο στυλ. Δεν τα έκανα για να αρέσω περισσότερο. Είναι κάτι καθαρά δικό μου. Πολλά από αυτά συμβολίζουν βιώματά μου ενώ άλλα είναι αφιερωμένα σε δικούς μου ανθρώπους. Στην πορεία, βέβαια, κάποιες φορές απλά έβλεπα πράγματα που μου άρεσαν και τα "χτυπούσα" στο σώμα μου. Όταν ξεκίνησα δεν έκανα μόνο ένα τατουάζ: το ένα ήταν τα αρχικά της οικογένειάς μου, το άλλο ήταν αφιερωμένο στην θρησκεία και το τρίτο στην ομάδα μου, τον Ολυμπιακό.

Τι εκτιμάς πιο πολύ σε έναν αντίπαλο;

Όχι μόνο στους αντιπάλους αλλά, γενικά, σε όλους τους παίκτες αυτό που εκτιμώ είναι όταν ξεκινούν από χαμηλά και καταφέρνουν να φτάσουν ψηλά με την σκληρή δουλειά.

Πριν τρία χρόνια έχασες τον πατέρα σου. Τότε είχες δηλώσει ότι θα αντάλλαζες τα πάντα για να τον έχεις ξανά έστω 15 λεπτά ξανά μαζί σου. Συνεχίζεις να νιώθεις το ίδιο τεράστιο κενό ή τελικά ο χρόνος επουλώνει όλες τις πληγές; 

Το κενό δεν φεύγει ποτέ, απλά με τον καιρό συμβιβάζεσαι. Ό,τι είχα δηλώσει τότε, το είχα δηλώσει με πλήρη συνείδηση. Θα αντάλλαζα οποιοδήποτε ψυχικό ή υλικό αγαθό για να τον έχω ξανά δίπλα μου έστω για λίγο. Να του έδειχνα το πόσο έχω αλλάξει εγώ αυτήν την τελευταία τριετία, πόσο πιο καλός "καπετάνιος" έχω γίνει (ήταν επαγγελματίας ναυτικός και άρρωστος πραγματικά με την θάλασσα), να έβλεπε την εγγονή του που του μοιάζει αλλά και το τι έχω κάνει με την ομάδα (πάντα παρακολουθούσε από κοντά την πορεία μου). Μάλιστα υπάρχουν και πράγματα που δεν πρόλαβα ποτέ να του πω. Για αυτό και θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να τον δω για άλλη μία φορά.

---

Δύο όνειρα δεν έχω πραγματοποιήσει ακόμα: Να κλείσω την καριέρα μου με τη φανέλα του Ολυμπιακού και να πάρω ένα μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την Εθνική.

---

Δεν γίνεται, όμως, να τα έχεις όλα. Πάντα ήμουν, είμαι και θα είμαι περήφανος για τον πατέρα μου: Ήταν ένας πραγματικός κύριος, σωστός εντός κι εκτός σπιτιού, ένας ναυτικός που είχε δει πάρα πολλά πράγματα στη ζωή του, ένας σοφός με τον τρόπο του και βαθιά ηθικός άνθρωπος, όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για εκείνον και για εμένα υπήρξε ο καλύτερος δάσκαλος που είχα ποτέ στη ζωή μου.

Το 2016 οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού σε χειροκρότησαν παρατεταμένα ως ένδειξη συμπαράστασης για τις δύσκολες ώρες που περνούσες. Πώς το βίωσες όλο αυτό τότε;

Θεωρώ ότι στην Ελλάδα όλοι, κακώς, στεκόμαστε στη μειονότητα εκείνων που προκαλούν επεισόδια και άσχημες συμπεριφορές. Δυστυχώς αυτή είναι που πουλάει. Προσωπικά, μιλώντας με φιλάθλους τόσο του Ολυμπιακού όσο και του Παναθηναϊκού έχω ακούσει πολύ σωστές απόψεις. Εκείνη η κίνηση δεν μπορώ να πω ότι δεν με ξάφνιασε θετικά πάντως και ως τέτοια την θυμάμαι: ως μία πολύ ωραία στιγμή.

Εκτός από το μπάσκετ, υπάρχει κάποιο χόμπι που αγαπάς με πάθος;

Μου αρέσει οτιδήποτε έχει να κάνει με τη θάλασσα. Κολυμπάω πολύ, κάνω ψαροντούφεκο στα επιτρεπτά όρια ενώ ακόμα κι αν δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να αγοράσω σκάφος, θα ήμουν διατεθειμένος να στερηθώ πολλά άλλα πράγματα (όπως το αυτοκίνητο) για να το αποκτήσω – έστω ένα μικρό φουσκωτό για να πηγαίνω βόλτα. Μάλλον παίζουν ρόλο και τα γονίδια σε αυτό, αφού ο πατέρας μου που ξεκίνησε στα 19 του στα καράβια, πέρα από τη δουλειά του και τον τόπο καταγωγής του, λάτρευε το νερό. Γενικά, η θάλασσα έχει το καλό ότι σε κάνει να ξεχνάς τον χρόνο.

Υπάρχει κάποιο όνειρο που δεν έχεις πραγματοποιήσει ακόμα στον αθλητισμό;

Να κλείσω την καριέρα μου με τη φανέλα του Ολυμπιακού και να πάρω ένα μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την Εθνική.

---

Διάβασε ακόμη γιατί για τον Γιάννη Μπουρούση η εθνική είναι πάνω απ' όλα, για το άβολο dejavu της Team USA και έναν σύντομο οδηγό προγνωστικών για το Μουντομπάσκετ.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr