Αν παρατηρήσεις προσεκτικά, την τελευταία δεκαετία οι κακοί στον κινηματογράφο αφενός έχουν χροιά αντιήρωα αφετέρου αρκετοί από αυτούς έχουν άμεση σχέση με την τεχνολογία. Από τον Mark Zuckerberg του Jesse Eisenberg στο The Social Network και έπειτα, ολοένα και αυξάνονται. Υπάρχει ο Samuel L. Jackson στο Kingsman: The Secret Service, ο Taika Waititi στο Free Guy, ο Oscar Isaac στο Ex Machina, ο Mark Rylance στο Don't Look Up και τόσοι άλλοι. Το στυλάκι τους είναι πάνω κάτω ίδιο: Αθλητική γκαρνταρόμπα, φουσκωμένα (ενίοτε μεγάλα ωστόσο) μυαλά, Σύνδρομο του Θεού, ύπουλες τακτικές. Ενστικτωδώς, μας εμπνέουν πάρα πολύ αυθόρμητα μία σιχαμάρα, στην καλύτερη περίπτωση. O Miles Bron του Glass Onion ανήκει σε αυτήν τη συνομοταξία.
Ο Edward Norton υποδύεται ιδανικά τον συνιδρυτή της Alpha Industries που χαρακτηρίζεται από ένα συνδυασμό οιονεί πνευματικής σοβαρότητας με ένα ιδιαίτερα εύθραυστο είδος αυτοπεποίθησης και αρρωστημένης αυταρέσκειας που μοιάζει πολύ οικείο στα μάτια μας. Σου θυμίζει μήπως κάποιον συγκεκριμένο τύπο ο πρωταγωνιστής που σκαρφίστηκε ο Rian Johnson;
Bingo, ο Miles φέρει προφανώς την αύρα του Elon Musk. Όλοι μας, εσχάτως, έχουμε ασχοληθεί πολύ περισσότερο από ό,τι θα φανταζόμασταν ποτέ με τα καμώματά του σχετικά με το Twitter, και γι᾽αυτό ο εν λόγω συνειρμός γίνεται σχεδόν αυτόματα. Ένας από τους βασικούς παραλληλισμούς ανάμεσα στις δύο περσόνες είναι (και) το ότι η Alpha Industries του υπερφίαλου Bron διαθέτει πτέρυγα διαστημικής εξερεύνησης.
"Το γεγονός ότι ο Bron είναι δισεκατομμυριούχος της τεχνολογίας - το οποίο έβγαζε πολύ νόημα για την ιστορία - έγινε εμπόδιο στη συγγραφή. Επειδή, δε νομίζω ότι χρειάζεται καν να πω τα ονόματα, υπάρχουν κάποια προφανή, αληθινές αντιστοιχίες στον πραγματικό κόσμο. Και τη στιγμή που άρχισα να σκέφτομαι κάποιες από αυτές πολύ συγκεκριμένα, όλο αυτό έγινε πολύ γρήγορα βαρετό. Κι έτσι, το να τον αποσυνδέσω και να προσπαθήσω να τον φτιάξω ως ένα δικό του είδος χαρακτήρα - καρικατούρας, μετατράπηκε σε πρόκληση", δήλωσε πρόσφατα ο Johnson στο Deadline.
Το αστείο -ας διακωμωδήσουμε την κατάσταση- της υπόθεσης είναι ότι το Glass Onion γράφτηκε αρκετά προτού ο Musk αγοράσει το Twitter, ζητήσει τη δίωξη του Anthony Fauci, αποφασίσει την επιστροφή στην πλατφόρμα μιας πλημμυρίδας επικίνδυνων τσαρλατάνων και φλερτάρει με θεωρίες συνωμοσίας. Πέρα από την τραγική ειρωνεία, το λες και προφητικό κατά κάποιο τρόπο.
Ο Miles από την άλλη, είναι τόσο ενθουσιασμένος με την (δήθεν) ιδιοφυΐα του και την "κληρονομιά" που θέλει να αφήσει πίσω του, που είναι πρόθυμος να μετατρέψει ολόκληρο τον κόσμο σε ωρολογιακή βόμβα με το Klear, το μαγικό αλλά καθόλου ασφαλές καύσιμό του. Ας γίνουν όλα στάχτη. Σκασίλα του.
Όπως και να έχει, οι κινηματογραφικοί tech κακοί μέχρι στιγμής έχουν έρθει αντιμέτωποι με ένα είδος θείας δίκης ή έστω έκαψαν πολύ γρήγορα τα φτερά τους, σαν τον Ίκαρο. Κάτι τέτοιο είδαμε π.χ. να συμβαίνει στον Carlton Drake του Riz Ahmed στο Venom ως Carlton Drake, που επιθυμούσε να αποικίσει τα αστέρια. Απλώς, στην περίπτωση του φινάλε του Glass Onion, αχνοφαίνεται ένα είδος υπόγειας σάτιρας στον Musk και σε κάθε επίδοξο Musk εκεί έξω.
Βάσει πλοκής, οι "ανατροπείς" της επίδοξης γερουσιαστού Claire, του απατεώνα για τα δικαιώματα των ανδρών Duke, της influencer Birdie και του ταλαίπωρου επιστήμονα Lionel βασίζονται στην προστασία του Bron για να προωθήσουν την καριέρα τους, αψηφώντας τον κίνδυνο του Klear και κάνοντας ασυγχώρητες εκπτώσεις στην ηθική τους. Αφέλεια ή τυχοδιωκτισμός; Μάλλον πρόκειται για ειδεχθές κράμα.
Εντύπωση βέβαια, δε μας κάνει. Πάντα υπάρχουν ιδεαλιστές που θέλουν να πιστεύουν σε παιδί-θαύμα/ Μεσσίες που θα αλλάξουν πραγματικά τον κόσμο, αποδομώντας τον πρώτα. Πάντα υπάρχουν πολιτικοί που στηρίζονται σε ουτοπικά οράματα, ενώ παραβλέπουν κραυγαλέες φορολογικές ρυθμίσεις ή πρόχειρες επιχειρηματικές πρακτικές. Πάντα υπάρχουν εύπιστοι ή/και κυνικοί ομιλητές που γεννήθηκαν έτοιμοι να εκμεταλλευθούν κατά το δοκούν την επιτυχία κάποιου άλλου, αρκεί να τους βοηθήσει να κάνουν τη δουλίτσα τους.
Στο μόνο που διαφέρει το Glass Onion από τη συνήθη τροπή των πραγμάτων μέχρι στιγμής, είναι ότι ο Miles δεν καταστρέφεται από τον ίδιο του τον εγωισμό. Η συνειδητοποίηση των υποστηρικτών του ότι δεν αξίζει να τον καλύπτουν είναι που τον οδηγεί στα Τάρταρα. Και αυτό είναι και το μήνυμα της ταινίας στην τελική: Όσο αδύναμοι κι αν είμαστε απέναντι στους αδίστακτους τυχοδιώκτες και τα χρήματά τους, χρειάζονται την ευπιστία μας για να φτάσουν στην κορυφή. Πάντα, η ισχύς εν τη ενώσει θα έχει τον τελευταίο λόγο. Αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.