Institut Le Rosey, το σχολείο των "βασιλιάδων"

Είθισται η έναρξη μιας σχολικής χρονιάς να μην αποτελεί κοσμικό γεγονός και για πολλούς άλλους λόγους πλην της έλλειψης "ενδιαφέροντος". Ακόμη και οι δαιμόνιοι Έλληνες παπαράτσι δεν κυνηγούν την Ελένη Μενεγάκη όταν πηγαίνει τα παιδιά της στο St. Catherine’s την πρώτη ημέρα της σχολικής χρονιάς. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στη σκληρή "πόρτα" του καλού σχολείου. Υπάρχουν όμως εκδότες, διευθυντές, αρχισυντάκτες, συντάκτες, φωτορεπόρτερ που θα σκότωναν για κάποιο αποκλειστικό υλικό από την πρώτη μέρα στο Institut Le Rosey, ένα σχολείο μιας ελβετικής κωμόπολης, στο καντόνι του Βο, 100 μ. από τη Λίμνη της Γενεύης.

Ο αριθμός των προσώπων που παρευρίσκονται και αξίζουν μνεία θα αποτελούσε εφιάλτη για κάθε αξιοσέβαστο κοσμικογράφο, μιας και η απλή παράθεση τίτλων και επωνύμων υπερκαλύπτει κατά πολύ το συνήθη χώρο που αφιερώνουν τα έντυπα σε αντίστοιχες στήλες. Τριακόσιοι πενήντα νεαροί γόνοι από καμιά σαρανταριά διαφορετικές χώρες και όσοι από τους γονείς τους μπορούν να βολέψουν την τελετή στη βαρυφορτωμένη ατζέντα τους.

Εστεμμένοι, γαλαζοαίματοι, πετρελαιάδες του Κόλπου, Έλληνες εφοπλιστές, Ισπανοί μεγαλοτραπεζίτες, Γιαπωνέζοι βιομήχανοι, κροίσοι του real estate από το Χονγκ Κονγκ, Αμερικανοί καπνοβιομήχανοι, Ιταλοί υφασματέμποροι, μεγάλο τμήμα της λίστας Forbes, όλοι κάποτε βρέθηκαν να κάθονται στα θρανία του φημισμένου ελβετικού σχολείου και τώρα τη σχολική θέση τους έχουν πάρει τα παιδιά τους.

Όμως, κανείς κοσμικογράφος δεν παρευρίσκεται για να καταγράψει την τελετή, ούτε καν φωτορεπόρτερ. Η διακριτικότητα αποτελεί την πρώτη αρχή που διδάσκει το σχολείο και την καλύτερη διαφήμισή του στους κύκλους όπου απευθύνεται. Οι μοναδικές φωτογραφίες είναι αυτές που τραβούν και στέλνουν με τα iPhone τους οι νεαροί μαθητές.

Το μυστικό της εύφορης κοιλάδας

H κωμόπολη της Ρολ χαρακτηρίζεται από την ελβετική πολεοδομική αρτιότητα και τάξη. Αμπελώνες και φάρμες συνθέτουν το γραφικό αυτό τοπίο, που εκτείνεται σε απόσταση αναπνοής από τη Λίμνη της Γενεύης. Εκατό μέτρα από τις όχθες της ένας κρυφός, καλά πατημένος δρόμος διαγράφεται ανάμεσα στις αμέτρητες ανθισμένες καστανιές και καταλήγει σε μια βαριά σιδερένια πόρτα, πίσω από την οποία δεσπόζει ένας πύργος περικυκλωμένος από ένα σύμπλεγμα υπερσύγχρονων εγκαταστάσεων. Η επιγραφή γράφει "Institut Le Rosey". Ένας υποψιασμένος διαβάτης θα έπαιρνε όρκο πως κάτι πολύ σημαντικό πρέπει να συμβαίνει εκεί μέσα. Θα μπορούσε να είναι η έδρα μια λέσχης ισχυρών, όπως η Bilderberg, ή το ιδανικό μέρος για να λάβει χώρα ένα παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ σαν του Νταβός. Στην πραγματικότητα είναι ένα σχολείο. Αλλά όχι ένα οποιοδήποτε σχολείο. Τα παιδιά που φοιτούν στο Institut Le Rosey εκπαιδεύονται ώστε να γίνουν οι "ηγέτες" του μέλλοντος.

Πρόκειται για το παλιότερο οικοτροφείο της Ελβετίας. Ιδρύθηκε το 1880 σε έναν πύργο του 14ου αιώνα από τον Paul-Émile Carnal και τυπικά παρέχει πρωτοβάθμια/δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην ανήλικη crème de la crème του διεθνούς jet set, όπως το Collège du Léman, το Aiglon και το Brillantmont. Κι όμως, το εκπαιδευτικό ίδρυμα που από το 1981 κατέχει τον τίτλο του "ακριβότερου σχολείου στον κόσμο" στο βιβλίο Γκίνες απέχει σημαντικά και συνειδητά από τον ορισμό του αυστηρού κλασικού ελβετικού σχολείου περιορίζοντας ίσως την πιο σημαντική ομοιότητά του με τα παραπάνω στο ότι οι μαθητές είναι εσωτερικοί. Στο Le Rosey όμως οι μαθητές δε διδάσκονται ιδιαίτερα αρχαία ελληνικά ή λατινικά και δεν είναι υποχρεωμένοι να φορούν στολή παρά μόνο στο δείπνο (μπλέιζερ και γραβάτα). "Διδάσκονται" όμως να σηκώνονται από το κάθισμά τους όταν εισέρχεται στην τραπεζαρία όπου δειπνούν ένας ενήλικας. Επίσης, οι τελειόφοιτοι έχουν το δικαίωμα να καπνίζουν με τη γραπτή συναίνεση των γονιών τους. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή...

Δεν είναι εδώ το Ίτον

Βασική αρχή του Rosey είναι η πολυπολιτισμικότητα. Οι δάσκαλοί του αρέσκονται στην ταύτισή του με ένα "παγκόσμιο χωριό στο οποίο ομιλούνται και διδάσκονται δεκάδες γλώσσες". Εσώκλειστος πέρασε εδώ τα μαθητικά του χρόνια και ο πρίγκιπας Rainier του Μονακό, ο οποίος κάποτε είχε πει: "Οι μαθητές του Rosey ήταν ανέκαθεν πολύ πιο φιλικοί από τους αντίστοιχους των άλλων σχολείων ακριβώς επειδή μαθαίνουν να ζουν μέσα στη πολιτισμική και τη γλωσσική διαφορετικότητα. Αν μια φορά στην παιδική μου ηλικία ένιωσα πραγματικά ελεύθερος, ήταν τα χρόνια εκείνα".

Στόχος είναι οι μαθητές να καλλιεργήσουν τις πολλαπλές τους ικανότητες, χωρίς ποτέ να ξεχάσουν από πού προέρχονται και πού οφείλουν να καταλήξουν.

Ιδιοκτήτης του σχολείου από το 1980 είναι ο Philippe Gudin de la Sablonnière (ανήκει στην τέταρτη γενιά ιδιοκτητών). Ο ίδιος προωθεί την ιδέα πως οι λίστες των μαθητών του Le Rosey δεν πρέπει να κατακλύζονται μόνο από αστραφτερά ονόματα αλλά και από παιδιά όλων των κοινωνικών στρωμάτων που έχουν ως ενδιαφέροντα τα σπορ, τη μουσική και το θέατρο. Αυτό όμως μένει μόνο στα λόγια, αφού βασική προϋπόθεση εγγραφής στα μαθητικά μητρώα είναι η τακτική καταβολή των ετήσιων διδάκτρων, τα οποία φτάνουν τα 180.000 ευρώ και συχνά τα υπερβαίνουν αν προσθέσει κανείς τις λοιπές υποχρεωτικές/προαιρετικές παροχές, ποσό που περιορίζει μοιραία το target group των αιτούντων στους πραγματικά λίγους και εκλεκτούς και μάλιστα χωρίς καμία εξαίρεση (το Le Rosey δεν προσφέρει ούτε μία υποτροφία). Σύμφωνα με το πρόγραμμα διδασκαλίας, "στόχος είναι οι μαθητές να καλλιεργήσουν τις πολλαπλές τους ικανότητες και τα ταλέντα τους στη δημιουργικότητα, τη δράση, την προσφορά, την επικοινωνία και τον πολιτισμό", χωρίς ποτέ να ξεχνούν από πού προέρχονται και πού οφείλουν να καταλήξουν.

Εδώ καλλιεργείται η συνείδηση της ελίτ. Στο καλοκαιρινό camp του σχολείου στο Γκστάαντ ένα από τα προγράμματα που μπορούν να διαλέξουν οι γονείς για το παιδί τους είναι αυτό που αφορά το "leadership"!

Την καλύτερη ίσως περιγραφή δίνει ο Louis Johannot, ο τρίτος κατά σειρά (1947-1980) και μοναδικός ιδιοκτήτης του Rosey που έχει δεχτεί να μιλήσει δημόσια: "Το Le Rosey δεν προετοιμάζει τους μαθητές του τόσο για το τελικό διαγώνισμα όσο για την ίδια τη ζωή. Εστιάζουμε περισσότερο στο χτίσιμο του χαρακτήρα και στους καλούς τρόπους. Οι άνθρωποι αυτοί μαθαίνουν εδώ πότε πρέπει να λένε "όχι”. Ο τρόπος που επιλέγουμε τους μαθητές μας μοιραία στρέφει πολλούς πλούσιους εναντίον μας. Γιατί οι περισσότεροι γονείς των υποψηφίων αλλά και τα παιδιά τους δεν έχουν μάθει να ακούν "όχι”. Το σχολείο αυτό αποτελεί την καλύτερη μορφή επένδυσης".

Αυτός είναι στην πραγματικότητα και ο πιο σημαντικός λόγος που οι κροίσοι εμπιστεύονται τους απογόνους τους με τυφλά μάτια σε αυτό το ελβετικό σχολείο. Στους διεθνείς κοσμικούς κύκλους το Le Rosey δεν είναι περισσότερο διάσημο για τίποτα άλλο πέρα από τη δυνατότητα που δίνει στους μαθητές του να γίνουν μέλη ενός πολύ ισχυρού λόμπι, να δικτυωθούν από τα γεννοφάσκια τους και να αναπτύξουν γνωριμίες αλλά και δυνατούς δεσμούς με έναν κύκλο ανθρώπων που μπορεί να αποβούν ιδιαίτερα χρήσιμοι στο μέλλον. Ο δισεκατομμυριούχος του Χονγκ Κονγκ Michael Canturi, απόφοιτος το 1958, παρομοιάζει την επιρροή του Le Rosey μ’ εκείνη ενός κλειστού club: "Οι επαφές που κάνεις σ’ αυτό το σχολείο είναι εκείνες που κάνεις τα πάντα για να τις κρατήσεις". Ένας άλλος μαθητής του Rosey, ο John Casablancas, ιδιοκτήτης του Elite Model Management, έχει παραδεχτεί πως το επιχειρηματικό του πλάνο είχε ως πρότυπο το πολυεθνικό σχολείο μέσα στο οποίο γαλουχήθηκε, αφού, για να προωθήσει το δίκτυο των 24 πρακτορείων μοντέλων ανά τον κόσμο, στηρίχτηκε στη βοήθεια πολλών παλιών συμμαθητών του.

Η ζωή στο Le Rosey

Ο εκλιπών Σάχης της Περσίας (δεύτερος από αριστερά, όρθιος) συμμετείχε στην ποδοσφαιρική ομάδα του σχολείου.

Σε αντίθεση με την πολυτέλεια που θα περίμενε κανείς να επικρατεί μέσα στους κοιτώνες, η πραγματικότητα είναι λιγότερο αστραφτερή, αφού οι φωτογραφίες που φτάνουν στη δημοσιότητα αποδεικνύουν πως τα δωμάτια των Roséens δε διαφέρουν σε τίποτα από εκείνα ενός κοινού κολεγίου. Οι περισσότεροι μαθητές μένουν μέσα στις εγκαταστάσεις, αφού οι τιμές που κυμαίνονται στην περιοχή για την αγορά μιας φοιτητικού τύπου κατοικίας με μόλις ένα υπνοδωμάτιο ξεπερνούν συχνά το 1.000.000 ευρώ, ποσό που επηρεάζει ακόμα και την τσέπη ενός ορίτζιναλ σφιχτοχέρη κροίσου.

Η καθημερινότητα στο Le Rosey είναι κάπως έτσι: έγερση στις 7:00, ντους και συγύρισμα του δωματίου, μαθήματα σε τμήματα έως 10 ατόμων 8:00-12:00, με ένα διάλειμμα για να πιουν σοκολάτα (στην Ελβετία είναι άλλωστε), επανέναρξη των μαθημάτων στις 13:30 και λήξη τις 15:00, άθληση 16:00-19:00. Φυσικά οι αθλοπαιδιές δεν περιλαμβάνουν μόνο ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Ιππασία, καταδύσεις, ιστιοπλοΐα, γκολφ, χόκεϊ, εκπαίδευση χειρισμού αεροπλάνου αλλά και μαθήματα χειρισμού και σκόπευσης με όπλο είναι μερικά από τα ευγενή σπορ στα οποία επιδίδονται οι μικροί "θεοί". Το δείπνο σερβίρεται στις 17:30 (στις 16:50 για τους μικρότερους). Ακολουθεί μελέτη και νυχτερινή κατάκλιση από τις 20:45 μέχρι τις 23:30 (ανάλογα και πάλι με τις ηλικίες).

Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, θεατρικά ταξίδια στο Λονδίνο, παρακολούθηση ιππικών αγώνων αλλά και Formula 1, ανθρωπιστικές αποστολές στο Μάλι και στην Ινδία, παρουσία στις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις του πλανήτη και μικρές αποδράσεις σε προορισμούς αναψυχής, όπως είναι η Ίμπιζα. Πάνω απ’ όλα, όμως, οι φοιτήτες στο Rosey ένα πράγμα ξέρουν να κάνουν όντως καλά: σκι. Για τρεις μήνες κάθε χρόνο, από τον Ιανουάριο μέχρι και το Μάρτιο, το σχολείο μετακομίζει στις χειμερινές του εγκαταστάσεις, μια υπέροχη έκταση γεμάτη σαλέ στο Γκστάαντ σε υψόμετρο 2.500 μ. Η επίσημη αιτιολογία γι’ αυτή την εξαιρετικά δαπανηρή μετακίνηση είναι πως "όταν τα σύννεφα μαζεύονται πάνω από τη λίμνη, το σκηνικό είναι πολύ καταθλιπτικό για τους μαθητές". Σύμφωνα με τον Johannot, οι πόντοι του χιονιού στο Γκστάαντ κατά έναν τρόπο επηρεάζουν τη διαγωγή των μαθητών. Όταν το χιόνι είναι καλό, τα πνεύματα είναι εξημερωμένα και η συμπεριφορά υποδειγματική. Αν όχι, υπάρχει πρόβλημα. Το χειμώνα του 1964 δε χιόνισε καθόλου, οι μαθητές δεν έκαναν σκι και είχαν τόσο ελεύθερο χρόνο ώστε να επιδίδονται σε άλλες, δυσάρεστες δραστηριότητες. "Αναγκάστηκα να αποβάλω οκτώ από αυτούς" παραδέχεται ο Johannot σε δηλώσεις του.

Στα άδυτα ενός μύθου

Οι πόρτες του Le Rosey είναι ερμητικά κλειστές για τα αδιάκριτα βλέμματα. Πέρα από τη μαρτυριάρικη διάθεση κάποιων, το σχολείο έχει καταφέρει να κρατήσει πολύ χαμηλό προφίλ και αρκετά υποδειγματική εχεμύθεια. Ωστόσο, αν και λίγες, οι μαρτυρίες που έχουν διαρρεύσει από εργαζόμενους, δασκάλους αλλά και μαθητές φανερώνουν ότι, όπως όλα τα πράγματα, έτσι και το Le Rosey δεν είναι αγγελικά φτιαγμένο.

Το μεγαλύτερο default που του προσάπτουν τα ανταγωνιστικά εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι πως η χαλαρή παιδαγωγική μέθοδος που εφαρμόζει γιγαντώνει την έπαρση που κουβαλούν ήδη τα παιδιά από τα υπερπολυτελή σπίτια τους. Η αλήθεια είναι ότι οι Roséens δεν έχουν καμία υποχρέωση να αυτοεξυπηρετηθούν, να τακτοποιήσουν, να καθαρίσουν τους κοιτώνες τους ή να σερβιριστούν μόνοι τους γεύμα, καθώς υπάρχει αρμόδιο προσωπικό για όλες τις δουλειές. Ένας ρεπόρτερ που δούλεψε ως δάσκαλος τένις στο Le Rosey το 1984 αποκάλυψε σε άρθρο του ότι οι μαθητές αποκαλούν "σκλάβους" τους υπαλλήλους καθαριότητας και "χωρικούς" τους Ελβετούς, υπονοώντας πως οι βαθύπλουτοι γόνοι φέρονται με αλαζονεία και ασέβεια προς τους εργαζόμενους. Ένας από τους εν ενεργεία καθηγητές μαθηματικών αποκάλυψε πρόσφατα στο blog του ότι σε μια εκδρομή "επιβίωσης" με σκηνές στο βουνό, όπου οι μαθητές έπρεπε να στηριχτούν για μόλις δύο ημέρες στις δυνάμεις τους, o πρίγκιπας Γαβριήλ της Σουηδίας και ο γιος του τότε πρωθυπουργού της Νιγηρίας είχαν μαζί τους τους προσωπικούς τους μπάτλερ. "Πρόκειται για πανέξυπνους ανθρώπους, αλλά αρκετά τεμπέληδες, που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα πώς να φροντίζουν τον εαυτό τους" σχολίασε ο μαθηματικός. Κάποιοι κατηγορούν την πολιτική της διοίκησης να προσαρμόζεται ακόμα και στις πιο παράλογες απαιτήσεις των παιδιών και των υψηλά ιστάμενων γονιών τους. Αδιάσειστο παράδειγμα, η περίπτωση του 14χρονου γιου του Σεΐχη Σαουντί, ο οποίος με την ανοχή της διεύθυνσης και τη συγκατάθεση των γονιών του κάθε Τετάρτη απόγευμα έφευγε από το σχολείο συνοδεία σωματοφύλακα για να συνευρεθεί ερωτικά με ένα escort πολυτελείας. Αίσθηση όμως προκάλεσε και η περίπτωση ενός άτακτου Ιταλού γόνου στα μέσα του ’80, τον οποίο είχε χαστουκίσει ένας δάσκαλος επειδή έκανε φασαρία εν ώρα μαθήματος. Το αγόρι κάλεσε αμέσως τον πατέρα του, ο οποίος, αφού βγήκε από τη Ferrari του περικυκλωμένος από πολλούς σωματοφύλακες, ζήτησε από τη διοίκηση να φωνάξει το δάσκαλο στην κεντρική αυλή, όπου και τον ταπείνωσε μπροστά στα μάτια όλων, ακόμα και του διευθυντή, ο οποίος στη συνέχεια αρνήθηκε να κάνει οποιαδήποτε δήλωση –ή οτιδήποτε άλλο– για το γεγονός. Κάπως έτσι εξηγείται και η δήλωση του Johannot: "O μόνος λόγος που επιχειρώ να γνωρίζω τους γονείς τους είναι για να μπορώ να συγχωρώ τα λάθη των παιδιών τους".

Οι απόφοιτοι

Ο μουσουλμάνος θρησκευτικός ηγέτης Αγά Χαν Δ'.

Το Le Rosey δεν έχει χαρακτηριστεί τυχαία ως "το σχολείο των βασιλιάδων". Ανάμεσα στους 5.000 αποφοίτους του φιγουράρουν τα ονόματα ισχυρών μοναρχών, σεΐχηδων καθώς και μελών των απανταχού βασιλικών οικογενειών με ή άνευ θρόνου. Ο πρώην Σάχης του Ιράν, ο πρώην βασιλιάς της Ισπανίας Χουάν Κάρλος, ο μουσουλμάνος θρησκευτικός ηγέτης Αγά Χαν Δ', ο βασιλιάς Αλβέρτος Β' του Βελγίου, η Αλεξάνδρα της Γιουγκοσλαβίας, τα παιδιά του Κωνσταντίνου Γκλύξμπουργκ (ο Παύλος μάλιστα υπήρξε συμμαθητής με τη μετέπειτα σύζυγό του Μαρί-Σαντάλ), o πρίγκιπας Γαβριήλ της Σουηδίας, ο Δούκας του Κεντ, ο βασιλιάς Φουάντ Β' της Αιγύπτου, ο πρίγκιπας Βίκτωρ Εμμανουήλ από την οικογένεια των Ιταλών Σαβόι και ο μελλοντικός Δούκας του Λουξεμβούργου, πρίγκιπας Γoυλιέλμος είναι μόνο μερικοί από τους γαλαζοαίματους της χρυσής λίστας. Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου το χαμένο έδαφος που άφησαν οι διάδοχοι της βασιλικής αριστοκρατίας διαδέχτηκαν γόνοι των πιο ισχυρών Ευρωπαίων και Αμερικανών πολιτικών και μεγιστάνων του πλούτου, όπως οι Rothschild, οι Rockefeller, οι Benetton, οι Metternich, οι Borghese και οι Churchill, αλλά και τα καλομαθημένα παιδιά αστέρων της showbiz. Ανάμεσα τους, τα βλαστάρια της Elizabeth Taylor, του David Niven (και ο ίδιος υπήρξε απόφοιτος), της Diana Ross, του John Lennon και της Yoko Ono, αλλά και ο –διάσημος σήμερα σχεδιαστής– Jimmy Choo.

Ο Winthrop Rockefeller κρατώντας μία χιονόμπαλα επιλέγει στόχο.

Μάλιστα κατά έναν παράδοξο τρόπο το σχολείο αυτό ήταν η αφορμή να γεννηθεί το διάσημο ροκ συγκρότημα Τhe Strokes, αφού τα μέλη του Julian Casablancas και Albert Hammond Jr. γνωρίστηκαν ως μαθητούδια στο Le Rosey.

Παρ’ ολίγον αποφοιτήσαντες του Le Rosey θα ήταν και κάποια από τα έντεκα παιδιά του Charlie Chaplin, ο οποίος το 1952 ως εξόριστος από τις ΗΠΑ ζούσε με την οικογένειά του σε μια έπαυλη στο ελβετικό θέρετρο Βεβέ, σε πολύ κοντινή απόσταση από τις εγκαταστάσεις του σχολείου. Η αίτησή του όμως απορρίφθηκε, καθώς, σύμφωνα με τη δικαιολογία της διεύθυνσης, υπήρχε λίστα αναμονής που ξεπερνούσε τα δύο χρόνια.
Όσο για τους "δικούς μας" αποφοίτους, θα ήταν τουλάχιστον αστείο να πιστέψει κανείς ότι ο Αλέξανδρος Ωνάσης, μέλη των οικογενειών Λάτση και Νιάρχου, τα τέκνα του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, ο Πήτερ Λιβανός, ο playboy, δημοσιογράφος, bon vivant Takis Θεοδωρόπουλος και ο Νικόλας Νεγρεπόντε (ο ιδρυτής του Εργαστηρίου Πολυμέσων –Media Lab– του ΜΙΤ) είναι οι μοναδικοί ελληνικής καταγωγής απόφοιτοι του Le Rosey. Ωστόσο, το γεγονός ότι η πολιτική του σχολείου απαγορεύει ρητά τη δημοσιοποίηση της επίσημης λίστας των μαθητών βρίσκει απόλυτα σύμφωνες τις οικογένειες αρκετών επιφανών Ελλήνων, κυρίως εφοπλιστών.

Το λιγότερο τρανταχτό όνομα ελληνικό όνομα που σχετίστηκε με το Le Rosey είναι αυτό του Γιάννη Μηλιόπουλου, ο οποίος δεν πέρασε από τα θρανία, αλλά από τους πίνακες του "σχολείου των βασιλιάδων", αφού ως διδάκτωρ και ερευνητής της Ακαδημίας Ρομποτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, δίδαξε στους επώνυμους γόνους το αντικείμενο της εργασίας του: ρομποτική!

Η ρωσική "εισβολή"

Με μια γρήγορη ματιά στα ονόματα των αιτούντων και η επιτροπή αξιολόγησης υποψήφιων μαθητών του Le Rosey μπορεί να μαντέψει με ακρίβεια ποιοι κινούν κάθε εποχή τα πιόνια στο ταμπλό της παγκόσμιας οικονομίας. Το ’50 και το ’60 ήταν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι, με επικρατέστερους τους Ιταλούς και τους Έλληνες. Το ’70 η πλειονότητα των νέων μαθητών ήταν αραβικής καταγωγής. Η δεκαετία του ’80 ανήκε στους Ασιάτες. Από το 1990 όμως το κουρεμένο με ελβετική ακρίβεια γκαζόν του Le Rosey αρχίζει να βάφεται "κόκκινο". Οι Ρώσοι ολιγάρχες, διεφθαρμένοι ή μη, αξιώνουν τα βέλτιστα για την ανατροφή των παιδιών τους και τη μελλοντική θέση τους στον κόσμο πληρώνοντας όσο όσο για μια θέση στο "φημισμένο club", όπως το αποκαλούν. Ωστόσο, η μαζική ρωσική "απόβαση" στο Rosey έβλαψε έστω και προσωρινά τη φήμη όσο και τη λειτουργία του σχολείου, αφού, μιμούμενοι το modus vivendi των πατεράδων τους, πολλοί μαθητές ρωσικής καταγωγής δημιουργούν συμμορίες, μεθούν και τρομοκρατούν τους υπόλοιπους μαθητές αναγκάζοντας πολλούς ευυπόληπτους γονείς να διακόψουν τη φοίτηση των παιδιών τους. Οι ιθύνοντες του σχολείου πήραν σύντομα την κατάσταση στα χέρια τους περιορίζοντας τον αριθμό των φασαριόζων έφηβων Ρώσων και κάπως έτσι η γνώριμη τάξη επανήλθε γρήγορα στην εύφορη ελβετική κοιλάδα.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr