Για τον Novak Djokovic, η νοοτροπία του νικητή μένει για πάντα

Αµέσως µετά την πρώτη του επίσηµη εµφάνιση στην Ελλάδα, ο tennis GOAT και χρυσός Ολυµπιονίκης Novak Djokovic µιλάει στο Esquire Greece. Ο Djokovic δείχνει πιο γαλήνιος από ποτέ, αλλά παραµένει "πεινασµένος" για το παιχνίδι. Αναφέρεται στη σχέση του µε τη Lacoste, τη µοίρα που τον οδήγησε στο τένις και τη χαρά τού να νιώθει "σπίτι" όπου υπάρχει αγάπη.

Ποιο είναι το συναίσθημα του να παίζεις για πρώτη φορά στην Ελλάδα;

Πράγματι, ποτέ δεν έχω παίξει εδώ, οπότε είναι κάτι καινούργιο, κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως. Παίζω επαγγελματικό τένις πολλά χρόνια, αλλά ποτέ στην Ελλάδα. Είμαι λοιπόν πολύ ενθουσιασμένος. Η αρένα είναι φανταστική και ο κόσμος δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον.

Πώς νιώθεις που είσαι αυτός που "εγκαινιάζει" το Vanda Pharmaceuticals Hellenic Championship ATP 250;

Είναι προνόμιο. Νομίζω ότι είναι ένα υπέροχο συναίσθημα όταν σου δίνεται τόση προσοχή. Ταυτόχρονα, είναι μια μορφή αναγνώρισης και σεβασμού προς το πρόσωπό σου, τόσο ως άτομο όσο και ως τενίστα.

Υπάρχει κάτι στην ελληνική καθημερινότητα που σε βοηθά να βρεις ισορροπία μετά από τόσα χρόνια on tour και σε τόσο πολλά διαφορετικά μέρη;

Νιώθω τους Έλληνες πολύ κοντά στην καρδιά μου, γιατί η ελληνική και η σερβική νοοτροπία είναι αρκετά παρόμοιες. Σχεδόν ίδιες, για να είμαι ειλικρινής. Και η ορθόδοξη θρησκεία μάς συνδέει, πολιτιστικά και ιστορικά. Υπάρχουν τόσα πολλά που μας φέρνουν κοντά. Έχω μόνο θετικές εμπειρίες όλο αυτό το διάστημα που βρίσκομαι στην Ελλάδα. Ο κόσμος είναι πραγματικά ευγενικός, φιλικός και φιλόξενος. Το βλέπω, για μένα και την οικογένειά μου, σε οτιδήποτε: Είτε είναι ένα παιχνίδι μπάσκετ, είτε ένα εστιατόριο, οτιδήποτε. Όλοι είναι χαρούμενοι που βρισκόμαστε εδώ, και εγώ είμαι χαρούμενος που είμαι εδώ. Μέχρι στιγμής, έχουμε τις καλύτερες δυνατές εμπειρίες εδώ.

Η συνεργασία σου με τη Lacoste μετρά ήδη αρκετά χρόνια – αν δεν κάνω λάθος, οκτώ. Ποιο πιστεύεις ότι είναι το "μυστικό συστατικό" που κρατά αυτή τη σχέση τόσο δυνατή;

Καταρχάς, η Lacoste ιδρύθηκε πριν από σχεδόν 100 χρόνια, από έναν τενίστα. Τον εμβληματικό René Lacoste, έναν θρύλο του αθλήματος, που όχι μόνο άφησε το στίγμα του μέσα από τις επιτυχίες του στα courts και ως ένας από τους τέσσερις αρχικούς "Σωματοφύλακες" του τένις, αλλά υπήρξε και ένας άνθρωπος που άλλαξε το άθλημα προς το καλύτερο. Εφηύρε τη μηχανή εκτόξευσης μπαλών, μεταξύ άλλων καινοτομιών που έφεραν μια πραγματική επανάσταση στο τένις. Οπότε, αισθάνομαι ότι ταυτίζομαι μαζί του – με τη νοοτροπία του, τον τρόπο που κοιτούσε μπροστά, το όραμά του για το μέλλον.

Ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να φέρει την αλλαγή, να δει ένα καλύτερο αύριο για το τένις. Πάντα αγαπούσα τη Lacoste για αυτό, αλλά και για το πόλο της – ξέρεις, αυτό το εμβληματικό ρούχο που έχει γίνει παγκοσμίως συνώνυμο του brand. Ο πατέρας μου φορούσε πάντα Lacoste. Αν είχες ένα πόλο της Lacoste, σήμαινε κάτι, ήταν ένδειξη κύρους – όπως συμβαίνει κι εδώ, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες. Έτσι, πάντα είχα μια ιδιαίτερη σύνδεση με το brand, επειδή προέρχεται από το τένις.

Όταν λοιπόν το 2017 υπογράψαμε τη συνεργασία και έγινα παγκόσμιος πρεσβευτής της Lacoste, ήταν σαν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Από τότε η σχέση μας παραμένει δυνατή και, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω καμία πρόθεση να την αλλάξω. Θα ήθελα πραγματικά να μείνω με τη Lacoste για πάντα, ακόμα και όταν αποσυρθώ. Γιατί αγαπώ το brand, το σέβομαι βαθιά. Και, τελικά, είναι μια μάρκα που γεννήθηκε μέσα από το τένις, δημιουργήθηκε από έναν τενίστα, και εξακολουθεί να έχει μια τεράστια παγκόσμια επιρροή σε αυτό.

Ποιες κοινές αξίες μοιράζεστε όλα αυτά τα χρόνια με τη Lacoste;

Ποιότητα, με κάθε έννοια. Είτε αφορά τον τρόπο που παίζεις τένις είτε την προσπάθεια που επενδύεις στην καριέρα σου, στην προπόνησή σου ή στις επιδόσεις σου – όταν δημιουργείς κάτι ουσιαστικό και διαχρονικό, τα αποτελέσματα έρχονται αναμφίβολα. Θα έρθουν· αυτό είναι βέβαιο.

Έτσι βλέπω και τη Lacoste: Όχι μόνο ως μια κορυφαία εταιρεία στον χώρο της αθλητικής μόδας, αλλά και ως ένα brand που έχει επεκταθεί γενικότερα στον κόσμο του casual και leisure wear, χωρίς ποτέ να χάσει την ποιότητα και τα στάνταρ με τα οποία ξεκίνησε από την πρώτη μέρα. Αυτό είναι κάτι σχεδόν "αιώνιο", διαχρονικό – καταλαβαίνεις τι εννοώ; Δεν "πεθαίνει" ποτέ.

Είναι ένα είδος κληρονομιάς.

Ακριβώς, αυτή είναι η λέξη: η κληρονομιά, το heritage. Ταυτίζομαι με αυτές τις αξίες γιατί πιστεύω ότι, πάνω απ’ όλα, σε ολοκληρώνουν ως άνθρωπο. Όταν ξέρεις ότι αυτό που κάνεις δεν φέρνει απλώς αποτελέσματα ή επιρροή, αλλά στηρίζεται σε αρχές και αξίες, νιώθεις πλήρης. Και το σημαντικότερο είναι να μένεις πιστός σε αυτές τις αξίες, ακόμη και στις δύσκολες στιγμές. Εκεί βρίσκεται η ουσία – σε αυτή την ακλόνητη στάση, σε αυτή την πίστη σε όσα χτί ζεις, στο σύστημά σου, στην ταυτότητά σου, στο αποτύπωμά σου. Αυτή είναι, για μένα, η ύψιστη προτεραιότητα.

Και μιας και μιλάμε για κληρονομιά, η συλλογή GOAT capsule ήταν κάτι περισσότερο από μια δήλωση μόδας – ήταν ένα είδος αναγνώρισης. Πώς ένιωσες όταν είδες τον εμβληματικό κροκόδειλο να μεταμορφώνεται προς τιμήν σου;

Ένιωσα εξαιρετικά τυχερός και πολύ χαρούμενος – αλλά και λίγο… αμήχανα.

Αμήχανα, γιατί;

Γιατί ποτέ δεν μιλάω για τον εαυτό μου με τέτοιον τρόπο, δεν συστήνομαι ως "GOAT” (σ.σ. Greatest Of All Times). Αρνούμαι να συμμετέχω ο ίδιος σε αυτές τις συζητήσεις. Φυσικά, είναι απίστευτο συναίσθημα να είσαι μέρος αυτής της κουβέντας, να σε αποκαλούν πολλοί ως τον σπουδαιότερο τενίστα όλων των εποχών. Mε τιμά βαθιά αυτό. Ως άνθρωπος και ως αθλητής έχω μεγαλώσει με διαφορετικές αξίες. Νιώθω βαθιά ταπεινός απέναντι σε αυτόν τον τίτλο και τρέφω απέραντο σεβασμό για τις γενιές που προηγήθηκαν. Παρ’ όλα αυτά, ήταν μια φανταστική καμπάνια. Ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος στη Νέα Υόρκη, όταν είδα πόσος κόσμος βγήκε στους δρόμους για να γιορτάσει το λανσάρισμά της.

Είμαι πολύ ευγνώμων στη Lacoste για τη δημιουργία αυτής της ιδέας, ήταν εξαιρετική. Και εξακολουθεί να έχει τεράστια απήχηση στον κόσμο της μόδας και του αθλητισμού. Ο κόσμος τη λατρεύει και τη φορά με περηφάνια. Για μένα, αυτό είναι το σημαντικότερο: Δεν είναι απλώς ένα ρούχο, αλλά αυτό που συμβολίζει. Βλέπω πως πολλοί άνθρωποι νιώθουν πιο κοντά μου όταν φορούν την GOAT capsule – σαν να μοιράζονται ένα κομμάτι της διαδρομής μου, εκείνων των ιστορικών στιγμών. Αυτό φέρνει και εμένα πιο κοντά τους, και το βρίσκω πραγματικά όμορφο.

Ποια είναι η πρώτη καθαρή ανάμνησή σου από τα γήπεδα του τένις; Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά ή κάτι που εξελίχθηκε και ωρίμασε αργά;

Η πρώτη φορά που έπαιξα τένις, στο Kopaonik, ένα ορεινό θέρετρο στο νότιο τμήμα της Σερβίας, ήταν όταν ήμουν 4-5 ετών. Τότε κατασκεύαζαν τρία γήπεδα τένις ακριβώς μπροστά από το εστιατόριο που είχε η οικογένειά μου. Έτσι ξεκίνησαν όλα, σαν ένα σημάδι της μοίρας. Θυμάμαι ότι βοηθούσα τους εργάτες να φτιάξουν τα γήπεδα, και ως "ανταμοιβή" ήμουν ο πρώτος που πήρε άδεια να παίξει εκεί. Φυσικά, ζήτησα από τους γονείς μου να μου αγοράσουν μια ρακέτα, τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Οπότε ναι, ήταν έρωτας με την πρώτη μπαλιά.

Ναι, αλλά θα μπορούσε να ήταν και ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, σωστά;

Ναι, φυσικά. Έκανα επίσης σκι από πολύ μικρός – και μάλιστα λίγο αργότερα συμμετείχα και σε αγώνες. Επίσης, αγαπούσα και το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Όμως το τένις ήταν κάτι διαφορετικό. Πιστεύω πως ο Θεός έχει σχέδια για όλους μας. Κι όταν αυτά τα σχέδια είναι γερά θεμελιωμένα, δεν μπορείς να τα αλλάξεις – καταλαβαίνεις τι εννοώ. Η μοίρα εμφανίζεται μπροστά σου και απλώς την ακολουθείς. Εγώ στάθηκα τυχερός, γιατί ερωτεύτηκα ένα άθλημα που, όπως φαίνεται, ήταν γραφτό να παίξω. Και να πετύχω μέσα από αυτό. Γι’ αυτό και νιώθω αιώνια ευγνωμοσύνη.

Πώς διατηρείς αυτό το είδος νοοτροπίας σήμερα, στα πιο ώριμα χρόνια της καριέρας σου, όπου κάθε νίκη αποκτά πια διαφορετικό νόημα;

Νομίζω ότι, πρώτα απ’ όλα, όταν καλλιεργείς τη νοοτροπία του πρωταθλητή –τη νοοτροπία του νικητή– αυτή δεν σε εγκαταλείπει ποτέ. Όποτε μπαίνω στο γήπεδο, η σκέψη μου είναι πάντα η ίδια: Να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου και να απαιτήσω το μέγιστο από μένα. Έχω υψηλές προσδοκίες, πρώτα απ’ όλα από τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι πολύ αυστηρός μ’ εμένα. Οπότε, ανεξάρτητα από την ηλικία ή από το γεγονός ότι το σώμα μου δεν είναι πια όπως παλιά, περιμένω πάντα να αποδώσω στο υψηλότερο επίπεδο. Αυτό, φυσικά, δημιουργεί και αρκετό άγχος, αλλά αυτός είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζω. Ο μόνος τρόπος που ξέρω να ζω και να παίζω, είναι να φτάνω στα όριά μου, να δίνω το 100%.

Δεν είναι μόνο ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου, αλλά και απέναντι στην ομάδα μου, στους προπονητές μου, σε όλους όσοι έρχονται να με δουν. Μπορεί κάποιοι να με βλέπουν για πρώτη φορά ή ίσως για τελευταία. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τον Kobe Bryant, με τον οποίο ήμασταν φίλοι. Έπαιζε συχνά τραυματισμένος και όταν τον ρωτούσαν "Γιατί το κάνεις αυτό, γιατί πιέζεις τον εαυτό σου;", απαντούσε: "Σκέφτομαι και όλους αυτούς τους ανθρώπους που αγόρασαν εισιτήριο για να με δουν, ίσως για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή τους".

Συμφωνώ απόλυτα με αυτή τη φιλοσοφία. Είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που έχω κι εγώ στο γήπεδο. Θέλω πραγματικά να δίνω την ενέργειά μου εκεί έξω, να τη μοιράζομαι με τον κόσμο. Γιατί, στο τέλος, αυτή η σύνδεση με τους ανθρώπους δίνει πραγματικό νόημα σε όλα.

Όταν κοιτάς πίσω στη διαδρομή σου, υπάρχει κάποια στιγμή που θεωρείς ως τη "γέννησή" σου ως πρωταθλητή; Εκείνη που σε έκανε να πιστέψεις πως ανήκεις πραγματικά στην κορυφή;

Δεν υπήρξε μια συγκεκριμένη μέρα ή ένα μοναδικό γεγονός. Ήταν μάλλον μια σειρά από διαφορετικές στιγμές, σε διαφορετικές φάσεις της εξέλιξής μου. Αν έπρεπε όμως να το περιγράψω κάπως, θα έλεγα πως στάθηκα τυχερός που συνάντησα, συνεργάστηκα και καθοδηγήθηκα από ανθρώπους με πάθος, γνώση και αληθινή αγάπη για το άθλημα. Ήρθαν στη ζωή μου ακριβώς τη σωστή στιγμή, στο κατάλληλο στάδιο της καριέρας μου και της προσωπικής μου ανάπτυξης, για να με βοηθήσουν να βαδίσω στον σωστό δρόμο – όχι μόνο ώστε να παίξω το καλύτερο τένις που μπορώ, αλλά και για να μάθω πώς να συμπεριφέρομαι, πώς να προσεγγίζω το παιχνίδι, την προπόνηση, τη ζωή γενικότερα.

Αυτό, για μένα, ήταν το πραγματικό σημείο καμπής. Η συνάντηση με τους ανθρώπους που με καθοδήγησαν σε διαφορετικές φάσεις – όταν ήμουν 7, 12 και 16 ετών. Αυτές οι τρεις περίοδοι, με τις διαφορετικές εμπειρίες και τους ανθρώπους που γνώρισα τότε, ήταν καθοριστικές. Με βοήθησαν να βρω την πορεία μου και να εκτοξευθώ προς τη σωστή κατεύθυνση.

Υπήρξαν άτομα που θεωρείς "μέντορές" σου; Αν ναι, ποιοι ήταν αυτοί;

Μου αρέσει να τους αποκαλώ "μητέρα του τένις" και "πατέρα του τένις". Δυστυχώς, και οι δύο έχουν φύγει από τη ζωή. Ο "πατέρας" μου στο τένις πέθανε πριν από περίπου δύο μήνες, και ήταν μια πολύ επώδυνη στιγμή για μένα. Αυτοί οι δύο άνθρωποι, η Jelena Gencic και ο Nikola Pilic, υπήρξαν οι σημαντικότεροι μέντορες στη ζωή μου, όχι μόνο στο τένις, αλλά και στην πορεία μου γενικότερα. Οι γονείς μου συνεργάστηκαν στενά μαζί τους ώστε να καθοδηγήσουν την εξέλιξή μου, τόσο ως αθλητή όσο και ως ανθρώπου.

Οι αξίες και οι αρχές του χαρακτήρα που είχαν, ήταν εξαιρετικά δυνατές, θετικές και σωστές. Μου τις μετέδωσαν και με βοήθησαν να πλοηγηθώ μέσα στα "ταραχώδη νερά" της εφηβείας – μια περίοδο που ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσει. Είμαι λοιπόν βαθιά ευγνώμων σε αυτούς τους δύο ανθρώπους.

Μετά από τόσα Grand Slams, τίτλους και ρεκόρ, τι είναι αυτό που σε κρατά ακόμα "πεινασμένο" για το παιχνίδι; Τι σε παρακινεί;

Όπως ανέφερα και πριν, είναι αυτή η σύνδεση με τον κόσμο, αλλά και η ίδια η φλόγα μέσα μου, αυτή η εσωτερική ώθηση που με κάνει να θέλω να συνεχίζω να αγωνίζομαι. Νομίζω πως αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα. Όταν βρίσκεσαι στο γήπεδο και νιώθεις χαρά μέσα από τον ανταγωνισμό, από την προσπάθεια του να κερδίσεις έναν πόντο απέναντι στον αντίπαλό σου, τότε ξέρεις ότι ακόμα το αγαπάς. Μπορεί να το λέω απλά, αλλά πίσω από αυτό κρύβεται όλη η αφοσίωση, η πειθαρχία και η ατέλειωτη δουλειά που απαιτεί η ζωή ενός επαγγελματία τενίστα. Εγώ εξακολουθώ να νιώθω ενθουσιασμό όταν βγαίνω στο court για να παίξω. Κάποιες φορές περισσότερο, κάποιες λιγότερο – ξέρεις, είναι κάτι που έχει τα πάνω και τα κάτω του. Αλλά έχω τη στήριξη της οικογένειάς μου, και αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίζω.

Για να είμαι ειλικρινής, υπάρχει κάτι ακόμη. Πιστεύω ότι το τένις βρίσκεται σε μια περίοδο μετάβασης. Τα επόμενα χρόνια θα υπάρξει μεγάλη αλλαγή στο άθλημα, και θέλω να είμαι ακόμη ενεργός παίκτης όταν αυτή συμβεί. Οπότε, θα δούμε αν βρω και περισσότερα κίνητρα.

Έχεις σκεφτεί την ημέρα που θα αφήσεις τη ρακέτα; Πώς φαντάζεσαι τη "δεύτερη ζωή" σου, μετά το τένις;

Αρνούμαι να απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση! Αρνούμαι να απαντήσω πότε θα συμβεί αυτό (γέλια). Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα η ζωή μετά το τένις. Έχω ήδη ένα συναρπαστικό portfolio από startup επιχειρήσεις, επενδύσεις και συμπράξεις στον χώρο της υγείας και της ευεξίας – από τη διατροφή, την ψυχική και τη σωματική υγεία, μέχρι την τεχνολογία στον αθλητισμό και την ευεξία. Χτίζω τα δικά μου brands στον χώρο της ευεξίας, που είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Μου αρέσει ο κόσμος της υγείας, της ευεξίας, της ψυχικής και σωματικής ισορροπίας. Σίγουρα θα παραμείνω μέσα στη βιομηχανία του αθλητισμού, αλλά είμαι ενθουσιασμένος και με όλα όσα έρχονται. Αυτή τη στιγμή συνεχίζω να παίζω, ενώ παράλληλα προσπαθώ να ισορροπήσω το αγωνιστικό κομμάτι με τα νέα μου εγχειρήματα. Και όταν έρθει η στιγμή να αποχωρήσω επαγγελματικά από το τένις, φυσικά θα συνεχίσω να ασχολούμαι με όλα αυτά.

Πάνω απ’ όλα, όμως, θέλω να είμαι πατέρας. Ο καλύτερος πατέρας που μπορώ να είμαι. Είμαι ήδη, αλλά θέλω να είμαι περισσότερο παρών –όσο περισσότερο γίνεται– για τα παιδιά μου και τη σύζυγό μου. Έχω λείψει πολύ όλα αυτά τα χρόνια, και νομίζω πως ο κόσμος ξεχνάει αυτή την πλευρά της ζωής των επαγγελματιών αθλητών, ειδικά αυτών του τένις. Στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ ξέρεις πού είναι η βάση σου, ταξιδεύεις αλλά επιστρέφεις σε αυτήν. Στο τένις, όμως, κάθε εβδομάδα βρίσκεσαι σε διαφορετική ήπειρο. Μου λείπει αυτός ο χρόνος στο σπίτι.

Τι σημαίνει για σένα το να είσαι πατέρας; Μαθαίνεις πράγματα για τον εαυτό σου μέσα από τα παιδιά σου;

Φυσικά, απόλυτα. Όταν γίνεσαι πατέρας, καταλαβαίνεις πρώτα απ’ όλα πόση αγάπη μπορείς να έχεις μέσα σου για έναν άλλο άνθρωπο. Είναι απίστευτο συναίσθημα. Καταλαβαίνεις επίσης ότι πρέπει να εξελίσσεσαι και να μεγαλώνεις μαζί με τα παιδιά σου. Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου εμπειρία. Όλοι περνάμε από διαφορετικές καταστάσεις. Εγώ είμαι πατέρας δύο παιδιών, 11 και 8 ετών. Είναι υπέροχα, αλλά ταυτόχρονα μπορούν να σε προκαλέσουν και να σε δοκιμάσουν με κάθε τρόπο. Σου θυμίζουν πόση δουλειά πρέπει να κάνεις μέσα σου.

Με λίγα λόγια, μεγαλώνεις μαζί τους για να γίνεις ο καλύτερος πατέρας που μπορείς να είσαι για αυτά. Ταυτόχρονα, καταλαβαίνεις ότι μέσα από την πατρότητα μεγαλώνεις κι εσύ – αν επιλέξεις να το κάνεις. Μπορείς και να μην το επιλέξεις, φυσικά. Για μένα όμως είναι απίστευτο, είναι η μεγαλύτερη χαρά, αλλά ταυτόχρονα είναι και η πιο σκληρή δουλειά πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Χωρίς αμφιβολία.

Έχεις πει κατά το παρελθόν ότι οι ρίζες σου στη Σερβία σε έχουν διαμορφώσει. Τι σημαίνει για σένα σήμερα η έννοια "σπίτι";

"Το σπίτι είναι εκεί που είναι η καρδιά σου", όπως λένε. Πιστεύω πολύ σ’ αυτό. Όταν βρίσκομαι με τους ανθρώπους που αγαπώ περισσότερο και νοιάζομαι γι’ αυτούς, τότε αισθάνομαι πραγματικά στο σπίτι μου. Αν μιλήσουμε για τη φυσική τοποθεσία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο θα είναι πάντα το σπίτι μου. Το πρωταρχικό μου σπίτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα αισθανόμουν σπίτι μου και αλλού. Στο τέλος, είναι θέμα συναισθήματος: Πώς νιώθεις σε έναν τόπο; Νιώθεις πως η καρδιά σου βρίσκεται στο σωστό μέρος; Νιώθεις ειρήνη; Η Σερβία, σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρίσκομαι, θα είναι πάντα ο τόπος όπου η ψυχή μου ανήκει, με κάποιον τρόπο. Έτσι αισθάνομαι κάθε φορά που επιστρέφω στη χώρα μου.

Αν έπρεπε να συνοψίσεις όλη σου τη ζωή στα courts σε λίγες λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Αυτό είναι καλό… ΟΚ. Λοιπόν, πάμε. Αφοσίωση. Ανταγωνιστικότητα. Μαχητικό πνεύμα. Αριστεία. Και ας πούμε… πάθος. Ναι – πάθος.

Ακολούθησε το Esquire σε Facebook, Instagram και Twitter.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr