Στις 16 Δεκεμβρίου του 1899, σε ένα δωμάτιο του Hotel du Nord του Μιλάνου, έμελλε να γεννηθεί ένα από τα πιο θρυλικά clubs του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ο Άγγλος entrepreneur Herbert Kilpin, που βρισκόταν ήδη στην Ιταλία από το 1891, ήθελε να μεταδώσει την ποδοσφαιρική κουλτούρα της πατρίδας του και στη Λομβαρδία. Μαζί με τον επίσης Άγγλο επιχειρηματία Alfred Ormond Edwards ίδρυσαν την Μίλαν ή πιο ορθά την Milan Football & Cricket Club, όπως ήταν η πρώτη ονομασία του συλλόγου.
Τα πρώτα γραφεία της ομάδας στεγάστηκαν σε μία fiaschetteria (κάτι μεταξύ κάβας, wine bar και εστιατορίου) στην Via Berchet, με τον Kilpin να είναι ξεκάθαρος όσον αφορά το χαρακτήρα και τα χρώματα της ομάδας: "Θα είμαστε μία ομάδα διαβόλων. Τα χρώματά μας θα είναι το κόκκινο όπως η φωτιά και το μαύρο του φόβου, συναίσθημα που θα προκαλούμε στους αντιπάλους μας".
Το ξεκίνημα της ομάδας ήταν πολλά υποσχόμενο, με το πρώτο Scudetto να έρχεται μόλις το 1901, πριν η φόρα της Μίλαν διακοπεί από την τριετή ηγεμονία της Τζένοα και ένα πρωτάθλημα της Γιουβέντους. Το 1906 και το 1907, οι Ροσονέρι θα κατακτήσουν back to back πρωταθλήματα, για να ακολουθήσει μία περίοδος "ξηρασίας" 44 ετών. Στο διάστημα όμως αυτό και πιο συγκεκριμένα το 1926, ο Πρόεδρος Piero Pirelli -της γνωστής οικογένειας με τα ελαστικά- θα χτίσει το σπίτι της ομάδας, το περιβόητο Σαν Σίρο που χρησιμοποιεί ως έδρα μέχρι σήμερα και μοιράζεται μαζί με την συμπολίτισσα Ίντερ.
Οι στιγμές δόξας επέστρεψαν τη δεκαετία του 1950, κυρίως χάρη στην σπουδαία επιθετική σουηδική τριάδα "Gre-No-Li", που αποτελούσαν οι Gunnar Gren, Gunnar Nordahl και Nils Liedholm. Οι Σκανδιναβοί βοήθησαν τα μέγιστα ώστε να κατακτηθούν 2 πρωταθλήματα, με τον Liedholm να πανηγυρίζει άλλα τόσα μετά τη φυγή των άλλων δύο. Ο πολύ σημαντικός προπονητής Nereo Rocco ήταν εκείνος που οδήγησε το club στην κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών της ιστορίας του, το 1963. Ακολούθησαν ακόμη 6 (1969, 1989, 1990, 1994, 2003, 2007).
Η επόμενη πραγματικά σημαδιακή περίοδος ξεκίνησε το 1986, όταν εμφανίστηκε ο Silvio Berlusconi, που ανέλαβε την ομάδα με τεράστια οικονομικά προβλήματα και μπόλικες κακές σεζόν, και ουσιαστικά άλλαξε όχι μόνο την ιστορία της αλλά και εκείνη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. "Θα επιβάλλουμε το παιχνίδι μας και θα κερδίσουμε παντού. Στην Ιταλία, στην Ευρώπη, στον κόσμο" ήταν κάποιες από τις πρώτες τοποθετήσεις του Berlusconi, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν αρχικά με αμφιβολία.
Η ιστορία όμως φρόντισε να τον επιβεβαιώσει πανηγυρικά. Τα ηνία δόθηκαν στον pioneer προπονητή Arrigo Sacchi, ο οποίος έστησε μία πραγματική ποδοσφαιρική μηχανή γύρω από μία άλλη τριάδα, αυτή τη φορά Ολλανδών. Οι Ruud Gullit, Marco Van Basten και Frank Rijkaard πλαισιώθηκαν από μία εξαιρετική φουρνιά Ιταλών ποδοσφαιριστών όπως οι Franco Baresi, Mauro Tassotti, Alberigo Evani, Carlo Ancelotti, Roberto Donadoni, Alessandro Costacurta, Daniele Massaro και ο έφηβος -τότε- Paolo Maldini. Η αρμάδα του Sacchi κέρδισε οποιονδήποτε τίτλο μπορούσε να κερδηθεί, παίζοντας πρωτοποριακό για την εποχή ποδόσφαιρο και βάζοντας τις βάσεις για τον επόμενο -μεγάλο- προπονητή, Fabio Capello.
Ο τελευταίος συνέχισε και εξέλιξε τη δουλειά του προκατόχου του, κατακτώντας τίτλους, συμπληρώνοντας 58 συνεχόμενα παιχνίδια χωρίς ήττα στη Serie A και, κυρίως, κερδίζοντας ένα από τα πιο θριαμβευτικά τρόπαια του Champions League - το 1994, στον τελικό της Αθήνας, όπου η Μίλαν διέλυσε με 4-0 την Μπαρτσελόνα του Johan Cruyff, του Romário και του Hristo Stoichkov.
Το 1999, η Μίλαν, με τον Alberto Zaccheroni πια στον πάγκο, πήρε ένα από τα πιο απροσδόκητα πρωταθλήματα της ιστορίας της βασιζόμενη στη σιγουριά που χάριζαν από τη μέση και πίσω οι "παλιοσειρές" Maldini, Costacurta, Albertini αλλά και από την αποτελεσματικότητα των Oliver Bierhoff, Leonardo και George Weah μπροστά.
Η τελευταία, μέχρι σήμερα, χρυσή περίοδος της ομάδας ήταν η πενταετία 2003-2007, με τεχνικό ηγέτη τον άλλοτε μεσοεπιθετικό της ομάδας και μετέπειτα έναν εκ των σημαντικότερων προπονητών στη σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, Carlo Ancelotti.
Ο Carletto βασίστηκε στους Paolo Maldini, Alessandro Costacurta, Andriy Shevchenko αλλά και στους Alessandro Nesta, Cafu, Gennaro Gattuso, Clarence Seedorf, Rui Costa, Andrea Pirlo, Kaká και Filippo Inzaghi, παρουσιάζοντας μία ομάδα πιο κυνική μεν, πιο αποτελεσματική δε, που στηριζόταν κυρίως στην τακτική και τη σκληράδα αλλά είχε και μπόλικη φινέτσα λόγω της ποιότητας κάποιων ποδοσφαιριστών στη μεσοεπιθετική γραμμή. Ο τελικός απολογισμός έδειξε ένα πρωτάθλημα Ιταλίας (2003), δύο τρόπαια Champions League (2003, 2007) κι έναν χαμένο τελικό Champions League (2005).
Το Scudetto του 2011, υπό τον Massimiliano Allegri, ήταν ο τελευταίος σημαντικός τίτλος των Ροσονέρι, που βρίσκονται εδώ και μερικά χρόνια σε μία ρευστή κατάσταση τόσο όσον αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς όσο και αγωνιστικά. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί το γεγονός πως μιλάμε για μία από τις πιο βαριές φανέλες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και μία ομάδα-μύθο. Που αργά ή γρήγορα, θα ξαναβρεί το δρόμο της. Πιθανότατα, με έναν ακόμη Maldini στην ενδεκάδα.
Διάβασε ακόμη για τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που δεν πήραν ποτέ τη Χρυσή Μπάλα, την ιστορία του θρυλικού γηπέδου La Bombonera και πώς η Πάρμα ξεχώριζε στο Campionato των 90s.
φωτογραφίες ©AC Milan, Getty Images