Η ηθοποιός Aurora Marion γεννήθηκε για να ταξιδεύει ασταμάτητα

Το όνομά της, Aurora, σημαίνει αυγή, για την ακρίβεια Βόρειο Σέλας. "Μου αρέσει που πήρα το όνομα ενός φαινομένου ή του πλοίου που ξεκίνησε την ρωσική επανάσταση ή της Ωραίας Κοιμωμένης. Όσο μεγάλωνα στο Βέλγιο όμως μου φάνηκε ένα βαρετό, κοινότυπο όνομα. Στη σχολική τάξη, ήμασταν πάντα δύο κορίτσια που άκουγαν στο Aurora. Το όνομα δεν ήταν επιλογή των γονιών μου. Το διάλεξε η νονά μου γιατί είχε βάλει στοίχημα με τη θεία μου ότι ήμουν κορίτσι. Η θεία μου πίστευε ότι ήμουν αγόρι. Όποια κέρδιζε το στοίχημα θα γινόταν νονά μου. Βγήκα κορίτσι, με λένε Aurora".

Τη λένε Aurora Marion και είναι ένα από τα ανερχόμενα λαμπρά πρόσωπα του ελληνικού θεάτρου. Το επιβεβαιώνει άλλωστε και η συμμετοχή της σε μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις της περσινής και φετινής σεζόν: στα "Μαθήματα Πολέμου" σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη, που ανεβαίνουν αυτές τις ημέρες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

"Η ιστορία που παρακολουθούμε είναι τα γεγονότα του Πελοποννησιακού Πολέμου όπως τα κατέγραψε ο Θουκυδίδης, που στην προσπάθεια του να μείνει αντικειμενικός περιέγραψε με απίστευτες λεπτομέρειες όλα τα περιστατικά. Ίσως σκοπός του ήταν να βάλει τον αναγνώστη, όσο καλύτερα μπορούσε, μέσα στην εποχή αυτή", εξηγεί η Ελληνοβελγίδα ηθοποιός, κόρη του ηθοποιού Κώστα Αρζόγλου και αναφέρει σχετικά με το ρόλο της: "Παίζω την τσελίστρια. Τσέλο δεν ξέρω, αλλά έμαθα λίγο μόνο για την παράσταση. Είναι μια ηχητική συνοδεία. Επίσης, έχω αναλάβει την περιγραφή του λοιμού, από την οποία επιβίωσε ο Θουκυδίδης, όχι όμως και ο Περικλής. Ο λοιμός θα μπορούσε να είναι ο σημερινός καρκίνος. Ψάχνοντας λίγο διάφορες καταγραφές πάνω στην πανούκλα, σημειώνουν ότι μία τέτοιου είδους επιδημία εμφανίζεται ως εκδίκηση της φύσης στην απανθρωπιά της ανθρωπότητας".

Ποια πιστεύεις ότι είναι η ιδιαιτερότητα της παράστασής σας;

Δεν διηγούμαστε μία ιστορία, διηγούμαστε την Ιστορία. Όπως ανέφερε και ο δάσκαλός μας, Δημήτρης Λιγνάδης σε συνέντευξή του, "ο εθνικισμός δεν είναι μόνο το να πιστεύεις ότι η χώρα σου είναι η καλύτερη αλλά ότι ο Αχιλλέας για παράδειγμα ήταν θείος σου". Θα το πάω ένα βήμα παραπέρα: Εάν τα ίχνη της ιστορίας βλέπονται από τα μάρμαρα μίας Ακρόπολης γιατί να μην υπάρχουν και σε κάθε κύτταρό μας; Δεν έχω ζήσει τον ρατσισμό, όπως τον έζησε η γιαγιά και η μητέρα μου, ως μιγάδα κι όμως αναγνωρίζω τον ρατσισμό σε άλλες μορφές του.

Ποια είναι η επικαιρότητα του λόγου του Θουκυδίδη;

Θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα, στο οποίο ο Θουκυδίδης γράφει για την πολιτική:

Καὶ διέστρεφαν

τὶς καθιερωμένες σημασίες τῶν λέξεων,

ὥστε νὰ ταιριάζουν μὲ τὶς πράξεις τους.

[...]

Καὶ ἡ ἀγαθότητα,

ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη εὐγένεια,

κατάντησε καταγέλαστη καὶ χάθηκε.

Καὶ ἐπικράτησε σχεδὸν καθολικὰ

ἡ ἀμοιβαία δυσπιστία

καὶ ὁ κομματικὸς διχασμός. 

[...]

Καὶ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον

ὑπερίσχυσαν οἱ πνευματικά κατώτεροι.

Έχουν περάσει 2,5 χιλιάδες χρόνια και είμαστε ακόμα εκεί.

Επειδή ακούω όλο και περισσότερο από τον Έλληνα ότι ζούμε σε πολύ σκοτεινά χρόνια, σε ένα άλλο είδος Μεσαίωνα, νιώθω ότι, συγγνώμη για την υπερβολή, ανοίγουμε τον δρόμο για κάποια αναγέννηση. Με την αναγέννηση εννοώ την ανανέωση των έργων της κλασσικής αρχαιότητας που η Ελλάδα δεν γνώρισε ποτέ. Με αυτό το έργο μπορώ να ελπίζω για ένα πιο φωτεινό μέλλον.

Να σε επιστρέψω στο παρελθόν;

Για να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή;

Ακριβώς.

Λοιπόν, γεννήθηκα στο Βέλγιο όπου μεγάλωσα μέχρι τα 18 μου. Όλα αυτά τα χρόνια πηγαινοερχόμουν για να βλέπω τον πατέρα μου στην Ελλάδα. Η μητέρα μου έχει καταγωγή από τη Ρουάντα. Είναι παιδί μίας απαγορευμένης αγάπης, της γιαγιάς μου από την Ρουάντα και του παππού μου από το Βέλγιο. Από το 2012 ξεκίνησα να συχνάζω στην Ελλάδα για μαθήματα αρχικά και πάνω από όλα, βαθύτερα, για να γνωρίσω το άλλο μου μισό, το ελληνικό μου μισό. Στη συνέχεια, άρχισα να εργάζομαι όλο και περισσότερο εδώ αφού έμαθα και τη γλώσσα καλύτερα και έτσι ήταν άλλη μία αφορμή, καλή αφορμή, για να μείνω εδώ. Παρόλο που δεν είχα ζήσει πότε στην Ελλάδα μέχρι το 2012, η Ελλάδα ήταν πάντοτε η χώρα που μου έλειπε συνεχώς.

Σήμερα, πού ζεις;

Καλή ερώτηση. Ζω όπου με πάει η δουλειά μου. Είμαι με το ένα πόδι στην Ελλάδα και με το άλλο πόδι στο Βέλγιο και στο Παρίσι πλέον. Δεν ξέρω, αναρωτιέμαι και εγώ πού τελικά ζω σήμερα. Σαν να γεννήθηκα για να ταξιδεύω ασταμάτητα. Έτσι μεγάλωσα και δεν πιστεύω ότι θα πάψω ποτέ να το κάνω αυτό. Σαν να έχω ανάγκη αυτή την αστάθεια.

Την αστάθεια του να μην ανήκεις πουθενά;

Δεν με αφήνουν οι εμπειρίες και η παιδεία μου να ανήκω κάπου, ούτε τα ταξίδια μου τα οποία ήταν περισσότερο επαγγελματικά και όχι τουριστικής φύσεως. Ίσως και η εμφάνιση μου να με απομακρύνει από τους ανθρώπους γύρω μου, όπου και να βρίσκομαι. Από την άλλη, μάλλον στην τελική δεν θέλω να ανήκω κάπου συγκεκριμένα. Οι ρίζες μου είναι πολλές και διασκορπισμένες.

Καλλιτεχνικά σε ποια από τις δύο χώρες έχεις δουλέψει περισσότερο;

Έχω δουλέψει για βελγικές παραγωγές όσο και για ελληνικές παραγωγές. Σίγουρα όμως έχω συμμετάσχει σε περισσότερες θεατρικές παραστάσεις στην Ελλάδα και σε περισσότερες ταινίες στο εξωτερικό.

Κατέχει κάποια από τις δύο ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου;

Δεν μπορώ να φανταστώ το υπόλοιπο της ζωής μου χωρίς να πατάω στην κάθε χώρα κάθε χρόνο. Η έννοια του σπιτιού, της οικίας, συνδέεται με το αύριο για μένα, αβέβαιο και άγνωστο. Και αυτό που θα μπορούσα να ονομάσω σπίτι μου είναι εκεί που νιώθω καλύτερα τώρα, εδώ και τώρα, η απλώς κάπου κάτω από τον ουρανό. Δίνω όλη μου την προσοχή στο εδώ και τώρα γιατί μόνο αυτό μετράει.

Όταν ήσουν μικρή τι ήθελες να γίνεις;

Αυτό που έγινα. Και είμαι ευγνώμων που μπορώ να επιβιώσω έχοντας ως δουλειά το όνειρό μου. Ελπίζω να μπορέσω να το κάνω μέχρι τέλους.

Θυμάσαι τη στιγμή που αποφάσισες ότι θα ασχοληθείς επαγγελματικά με την υποκριτική;

Είχα βρεθεί στην Επίδαυρο για πρώτη φορά για να δούμε τις Βάκχες με τον πατέρα μου. Μετά το τέλος της παράστασης του είπα: "Μπαμπά, αυτό, αυτό, αυτό θέλω να κάνω". Η Επίδαυρος είναι ακόμα το όνειρό μου...

Από παιδί με πήγαιναν οι γονείς μου στα θέατρα, στις δραματικές σχολές, στα γυρίσματα. Ο καθένας στη χώρα του (είναι και οι δύο ηθοποιοί και δάσκαλοι). Ήμουν πάντα καλή ακροάτρια. Έβλεπα τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά, δεν μιλούσα πολύ, άκουγα προσεκτικά, παρατηρούσα σε κάθε χώρα τους ανθρώπους, τις συμπεριφορές τους. Ουσιαστικά από τότε ξεκίνησε η παιδεία μου στην υποκριτική και συνειδητοποίησα ότι αυτό με ενδιέφερε περισσότερο να κάνω όταν μεγαλώσω. Αν δεν είχα κυνηγήσει την επιθυμία αυτή θα ήμουν ίσως ψυχολόγος ή εγκληματίας ή πολιτικός, που υπερασπίζεται το δίκαιο.

Ποιες είναι οι θεατρικές σου επιρροές;

Λατρεύω τον Ίψεν. Παραδέχομαι ότι είμαι εθισμένη στο έργο του.΄Το καλοκαίρι, έτυχε να ταξιδέψουμε στο Όσλο για μια παράσταση της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης στην οποία συμμετείχα και επισκέφθηκα το τελευταίο σπίτι του, που έγινε και μουσείο. Έκατσα μόνη μου για ώρες να κοιτάω και να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω. Περνούσαν διάφορα γκρουπ και έφευγαν και εγώ ήμουν ακόμα εκεί.

Τι θέατρο θέλεις να κάνεις;

Λόγω της εμφάνισης μου έχω ζήσει πολλές ζωές. Μου έχουν δοθεί πολλοί διαφορετικοί ρόλοι. Αλλά τα πρώτα χρόνια εκπροσωπούσα πάντα μια μειοψηφία, το θύμα μίας κοινωνίας. Αφού ο κόσμος αλλάζει δεν θα έπρεπε να αλλάξουν τα δεδομένα πάνω στην σκηνή; Τα τελευταία δύο χρόνια, ομολογώ, μου έρχονται προτάσεις για άλλους ρόλους και ενθουσιάζομαι πολύ. Θα ήθελα πολύ να παίξω σε αρχαία τραγωδία μια μέρα, ή να αναλάβω ένα κωμικό ρόλο ή ακόμα και να ενδυθώ μία μαφιόζα. Αγαπώ όμως και τον κινηματογράφο και μου λείπει πολύ τελευταία.

Στα επόμενα σχέδιά σου συμπεριλαμβάνεται κάποια καινούργια ταινία;

Ναι, θα κάνω μια ταινία στο Παρίσι το Νοέμβριο. Πριν από αυτό όμως θα κάνω επιτέλους διακοπές. Από τότε που σταματήσαμε την πρώτη σεζόν των "Μαθημάτων Πολέμου" έχω πάρει το αεροπλάνο πάνω από 10 φορές για ένα θεατρικό πρότζεκτ που βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν έχω βρέξει τα πόδια μου ούτε σε μία από όλες αυτές τις υπέροχες θάλασσες της Ελλάδας. Μπάνια λοιπόν. Αυτά είναι στα άμεσα σχέδιά μου.

---

"Μαθήματα Πολέμου"

Το θεατρικό κείμενο του Γιάννη Λιγνάδη, που αποτελεί συρραφή ιστορικών γεγονότων, ανθολογημένων από τα πέντε πρώτα βιβλία της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου, επιχειρεί να αναδείξει την διαχρονική και οικουμενική ουσία της "τραγωδίας του πολέμου", τους σκοτεινούς και πολύπλοκους μηχανισμούς πίσω από το πολεμικό φαινόμενο. Η παράσταση επιχειρεί να αποτελέσει ένα γόνιμο μάθημα: σε γνωστικό επίπεδο, συνδυάζοντας τη γνώση του αρχαίου ιστορικού λόγου με τον σύγχρονο πολιτικό προβληματισμό· σε ψυχαγωγικό επίπεδο, επικοινωνώντας τα τραγικά συναισθήματα που παράγει η πολεμική βία.

Στα πολεμικά επεισόδια της δραματικής σύνθεσης περιέχονται η πολιορκία και άλωση της μαρτυρικής Πλάταιας, ο εμφύλιος πόλεμος στην Κέρκυρα, οι μάχες της Πύλου και της Σφακτηρίας, η καταστροφή της Μήλου. Τα πολεμικά γεγονότα και άλλα δραματικά συμβάντα συναρθρώνονται, μεταξύ άλλων, με τον επιτάφιο λόγο του Περικλή, τον λοιμό στην Αθήνα, ομιλίες πολιτικών πρωταγωνιστών και στοχαστικές κρίσεις του ιστορικού.

Η μετάφραση τηρεί με συνέπεια το γράμμα και το πνεύμα της πρωτότυπης συγγραφής. Παράλληλα αναδεικνύεται η θεατρικότητα (ως προς την μορφή) και η δραματικότητα (ως προς το ενυπάρχον συναίσθημα) του κειμένου. Το ιστορικό υλικό της δραματικής αφήγησης "διαλέγεται" με ένα μουσικό διακείμενο, το οποίο εισφέρει στην ιστορική γραφή σύγχρονες νοηματικές προεκτάσεις και οξύτερο δραματικό συναίσθημα.

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης. Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου.Κείμενο-Δραματουργία: Γιάννης Λιγνάδης. Ιστορικός σύμβουλος: Δρ. Ανδρονίκη Μακρή. Βοηθός σκηνοθέτη: Ιφιγένεια Καραμήτρου. Φωτισμοί: Εβίνα Βασιλακοπούλου

Ηθοποιοί: Δημήτρης Λιγνάδης, Ανδρέας Καρτσάτος, Κωνσταντίνος Μαργαρίτης, Aurora Marion, Κώστας Νικούλι, Κατερίνα Πατσιάνη

Info: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών- Υποσκήνιο Β΄ Αίθουσας Α. Τριάντη. Καθημερινά στις 21.00 έως τις 30 Σεπτεμβρίου και συνέχεια τον Νοέμβριο.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr