Το μεγάλο ταξίδι του Γιώργου Χερουβείμ

Η απάντηση του Γιώργου Χερουβείμ στην ερώτηση με τι ασχολείσαι, δεν είναι εύκολη. Όχι επειδή κάνει κάτι παράξενο αλλά επειδή στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει να συναντούμε ανθρώπους που βιοπορίζονται κατασκευάζοντας ψηφιακά εφέ για το Χόλιγουντ. Είναι περίπου σαν κάποιος να μας λέει ότι είναι αστροναύτης. Μάλιστα, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν κάποιος μάθει για τα ποδηλατικά ταξίδια που έκανε το 2009 και το 2014, καλύπτοντας περισσότερο από τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα κάθε φορά. Κάποιοι θα τον έλεγαν ακτιβιστή, εκείνος όμως αρνείται κατηγορηματικά τον όρο και πιστεύει ότι απλά έκανε το καθήκον του, βοηθώντας μέσα από αυτά τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και τους Γιατρούς του Κόσμου.

Τι ωθεί όμως έναν ψηφιακό καλλιτέχνη που δουλεύει για blockbusters, όπως ο Harry Potter, να αφήσει το πληκτρολόγιό του και να ξεκινήσει ένα ταξίδι με μόνο σύντροφο ένα δίκυκλο; Ή μάλλον πώς είναι να ζει κανείς στη Νέα Υόρκη δημιουργώντας virtual reality εμπειρίες για το promotion του Game of Thrones;

Με αφορμή το ταξίδι του στην Ελλάδα και τη συμμετοχή του στο TED X της Κέρκυρας, μιλήσαμε μαζί του για εφέ, ψηφιακή τέχνη, την περιέργεια που λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη και μεγάλες ποδηλατικές διαδρομές.

Πώς, πότε και γιατί βρέθηκες στη Νέα Υόρκη; Γεννήθηκα πριν 38 χρόνια στην Αθήνα, μεγάλωσα στην Ηλιούπολη, παρακολούθησα το Πολυκλαδικό Λύκειο με εξειδίκευση στην Πληροφορική, πήγα φαντάρος, έφυγα στην Αγγλία για σπουδές computer animation στα 21 μου κι ύστερα από κάποια χρόνια δουλειάς στο Λονδίνο μετακόμισα στο Βανκούβερ του Καναδά. Εργάζομαι συνεχώς από τότε, τόσο στη διαφήμιση όσο και στην παραγωγή ταινιών, χρειάζομαι όμως μερικά διαλείμματα για να τρέχω τα προσωπικά μου projects. Όσο για τη Νέα Υόρκη; Μετακόμισα εκεί πριν από τέσσερα χρόνια πιάνοντας δουλειά σε μία μεγάλη εταιρεία του χώρου. Πριν λίγους μήνες όμως αποφάσισα να παραιτηθώ για να συνεχίσω ως free lancer. Τώρα είμαι στην Ελλάδα, θα επιστρέψω όμως σύντομα στο Μεγάλο Μήλο.

Πώς ασχολήθηκες με έναν τόσο απαιτητικό επαγγελματικό χώρο που έχει μικρή ανάπτυξη στην Ελλάδα; Ουσιαστικά τα δικά μου ψηφιακά projects μου άνοιξαν τις πόρτες για να εργαστώ πάνω σε αυτό που θέλω. Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω πιλότος μέχρι που ένας φίλος με έφερε σε επαφή με τα τότε προγράμματα γραφικών όπου μου κέρδισαν το ενδιαφέρον. Ξεκίνησε σαν χόμπι χωρίς να γνωρίζω που θα καταλήξω, ύστερα ήρθαν οι σπουδές πάνω στο αντικείμενο και αργότερα η επαγγελματική σταδιοδρομία.

Σήμερα πια, χωρίζω τη δουλειά μου σε δύο μέρη: το visual effects και το computer animation για ταινίες, διαφημίσεις ή βίντεοκλιπ και τα προσωπικά μου καλλιτεχνικά projects. Μέχρι πρότινος δούλευα δεκάωρα μπροστά σε έναν υπολογιστή, κάτω από πολύ απαιτητικές συνθήκες γεμάτες deadlines, κι ύστερα στο σπίτι αφιέρωνα όλον τον ελεύθερό χρόνο στα δικά μου Projects. Σε βάθος χρόνου αυτή η θυσία μου έχει φέρει αναγνώριση και νέες ευκαιρίες για δουλειά και συνεργασίες. Ένας από τους λόγος όπου έγινα ελεύθερος επαγγελματίας είναι για να έχω περισσότερο έλεγχο του χρόνου μου και να μπορώ να αφιερωθώ περισσότερο σε αυτά.

Τι θα έλεγες σε ένα παιδί που πηγαίνει αυτήν την στιγμή Λύκειο και θέλει να ασχοληθεί με αυτόν τον τομέα; Στην Ελλάδα πια γίνονται κάποιες κινήσεις. Γνωρίζω ανθρώπους που έχουν εταιρείες και, μάλιστα, ψάχνουν για προσωπικό αλλά αν έπρεπε να δώσε σε κάποιον νεότερο μία συμβουλή θα ήταν να μην πάει κατευθείαν σε μία σχολή. Καλό θα ήταν να το ψάξει αρχικά μόνος του, να δει αν του ταιριάζει, αν πραγματικά του αρέσει πριν επενδύσει χρόνο και χρήματα σε αυτό. Καλύτερα να κάνεις τα πρώτα βήματα από μόνος σου, αφού είναι ένα αντικείμενο πολύ απαιτητικό – κι ας φαίνεται το τελικό αντικείμενο όμορφο και απλοϊκό.

Σίγουρα είναι εντυπωσιακό να δουλεύεις σε computer animation και ψηφιακά εφέ, ιδιαίτερα στο πολύ υψηλό επίπεδο (σ.σ: έχει εργαστεί σε ταινίες όπως X-MEN και Superman), όμως είναι μία δουλειά και τεχνική και καλλιτεχνική, η οποία μάλιστα πολλές φορές απαιτεί πολύωρα meetings και δουλειά πέντε μηνών για μόλις τρία δευτερόλεπτα που θα παίξουν στην οθόνη.

Ασχολήθηκες ποτέ με το gaming; Όταν ήμουν πιτσιρικάς βρισκόμουν συνέχεια μπροστά σε μία οθόνη, χάνοντας άλλα πράγματα στη ζωή μου. Κάτι που έχω μετανιώσει σε έναν βαθμό είναι η αλήθεια. Υπήρξα φανατικός gamer μέχρι που κάποια στιγμή τα έκοψα μαχαίρι. Αποφάσισα να μην αναβαθμίσω τον υπολογιστή μου, για να μπορέσω να αφοσιωθώ αποκλειστικά στις σπουδές και τα projects μου -είναι χρόνια τώρα που δεν παίζω παιχνίδια, ούτε βλέπω σειρές. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η πρώτη μου επαφή με το πόσο δημιουργικός μπορείς να γίνεις μέσω του 3D ήταν κάτι παμπάλαια Flight Simulators της Microsoft. Εκεί, έφτιαξα το πρώτο μου 3D αεροπλανάκι.

Πώς αποφάσισες να κάνεις τόσο μεγάλα ταξίδια με μοναδικό σύντροφο ένα ποδήλατο; Οι μεγάλες διαδρομές είναι κάτι που προέκυψε αργότερα στη ζωή μου. Μικρός δεν έκανα αθλητισμό, μόνο μπιλιάρδο έπαιζα με τους φίλους μου. Ποδήλατο χρησιμοποιούσα στην Αγγλία για να μετακινούμαι, όταν όμως τελείωσα τις σπουδές μου, κι αφού ένας φίλος Ισπανός αποφάσισε να κάνει το μεγάλο ταξίδι του γυρισμού προς την χώρα του με τρένο, αποφάσισα να κάνω κι εγώ το αντίστοιχο με το ποδήλατο. Βέβαια, προετοιμασία δεν έκανα σχεδόν καθόλου, πέρα από κάποιες ανηφόρες που φρόντιζα να ανεβαίνω.

Στην ουσία πάνω στην διαδρομή δυνάμωσα. Ξεκίνησα κάνοντας 30-40 χιλιόμετρα την ημέρα και μετά από 2 εβδομάδες ξεπέρασα τα 100. Στον ένα μήνα βρέθηκα στα Πυρηναία όρη όπου πέρασα από 3-4 γνωστές διαδρομές του Tour de France σε περάσματα των 2000 μέτρων. Με γοήτευε πολύ όμως η φιλοσοφία που επιμένει σε έναν πιο αργό τρόπο μετακίνησης - κάπως, δηλαδή, σαν το κίνημα του slow food.

Έτσι, αποφάσισα το 2009, όταν ξεκινούσε η ελληνική κρίση, να επιστρέψω στην Αθήνα από το Λονδίνο πάνω σε δύο τροχούς.  Δεν ήταν κάποιος είδους ακτιβισμός το εγχείρημά μου αλλά ένα ποδηλατικό ταξίδι που ήθελα να κάνω, ως προσωπικό reboot μετά από δύσκολες και απαιτητικές εργασιακά χρονιές. Απλά, σκέφτηκα, όπως συνηθίζεται στο εξωτερικό, να βοηθήσω με τον τρόπο μου μαζεύοντας κάποια χρήματα μέσα από αυτό για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια αργότερα, τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα. Το 2014 επανέλαβε κάτι παρόμοιο, πέρνοντας το ποδήλατό μου και φτάνοντας από το Βανκούβερ στο Λος Άντζελες μαζεύοντας αυτήν την φορά χρήματα για τους Γιατρούς του κόσμου.

Τα προσωπικά καλλιτεχνικά σου projects χρησιμοποιούν πολλές διαφορετικές τεχνικές. Πώς και γιατί προέκυψε αυτό; Η περιέργεια είναι βασικός μοχλός και κινητήριος δύναμη σε ό,τι κάνω και δεν σταματάω να μαθαίνω καινούργια πράγματα. Πολλές φορές χρησιμοποιώ φυσικά μέσα για διάλειμμα από τον υπολογιστή, μιας και το βρίσκω ιδιαίτερα ευχάριστο να κάνεις κάτι με τα χέρια σου είτε είναι απλά ένα σχέδιο είτε γλυπτική σε πέτρα ή μέταλλο. Μετά από 8-10 απαιτητικές ώρες μπροστά στην οθόνη και κουραστικά meetings, μου είναι αρκετά θεραπευτικό να πάω σε ένα στούντιο και να σμιλέψω μια πέτρα. Πέρα από την ικανοποίηση της στιγμής μου αρέσει η ιδέα του ότι το παραγόμενο έργο θα αντέξει τον χρόνο, κάτι το οποίο δύσκολα ισχύει για τα ψηφιακά μέσα που υπάρχουν μόνο πίσω από μια οθόνη. Το 2014 είχα μια ατομική έκθεση στην Αθήνα όπου συνδύαζε όλα αυτά τα μέσα κάτω από μια κοινή θεματική ενότητα.

Αυτό που με γεμίζει και πια το επιδιώκω συνειδητά είναι να συνδυάζω στοιχεία και τεχνικές από τον ψηφιακό αλλά και φυσικό κόσμο. Σε μια σειρά πρόσφατων έργων, ξεκίνησα με το να ζωγραφίσω με ακριλικά πάνω σε τελάρα. Στην συνέχεια τα σκάναρα, χρησιμοποιώντας το σχέδιο και τα χρώματα για να καθοδηγήσω έναν αλγόριθμο για την παραγωγή ενός σχεδίου το οποίο χάραξα στην συνέχεια με λέιζερ πάνω στα τελάρα. Ολοκληρώθηκε, δηλαδή, ένας κύκλος από τον φυσικό στον ψηφιακό κόσμο κι ύστερα πάλι πίσω στην απτή πραγματικότητα.

---

Tα projects του Γιώργου Χερουβείμ

• Στο προσωπικό του site
• Στο Instagram
• Στο Vimeo

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr