Πώς είναι να μεγαλώνεις βλέποντας Eurovision

Ειλικρινά, αγνοώ παντελώς το πώς και για ποιον μεγάλωνε ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος που έγραψε το "Εγώ μεγάλωνα για σένα" και το έδωσε στη Νατάσσα Μποφίλιου. Ούτε και με αφορά το τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι, εκτός κι αν με συμπεριλαμβάνουν στα σχέδιά τους, χωρίς να με ρωτήσουν. Κι αυτό γιατί εγώ μεγάλωνα για (και με) τη Eurovision, που έχει την τιμητική της σήμερα λόγω Μεγάλου Τελικού (καλή επιτυχία Amanda Georgiadi Tenfjord), έχοντας συνδυάσει με τον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Τραγουδιού πολλές ωραίες στιγμές της ζωής μου όλης.

Οι δικοί μου "Τυραννόσαυροι Ρεξ" της Eurovision

Υπάρχουν άνθρωποι με κατασκευασμένες αναμνήσεις για πράγματα που δεν τα έζησαν. Παραδείγματος χάριν, να ’ναι νύχτα-φεγγάρι και να θυμούνται τη Μαρινέλλα στη Eurovision, ενώ γεννήθηκαν το 1982. Εγώ δεν είμαι από δαύτους. Δεν υπήρχα καν στα 70s, ενώ στα early 80s ήμουν πολύ μωρό για να έχω μνήμες επί Νέας Δημοκρατίας με Μαρινέλλα, Μαρίζα Κωχ, Πασχάλη-Μπέσσυ Αργυράκη-Μαριάννα Τόλη-Ρόμπερτ Ουίλιαμς, Τάνια Τσανακλίδου, Ελπίδα, Άννα Βίσση και Γιάννη Δημητρά.

Δεν έχω γιουροβιζιονικές θύμησες ούτε από τα βαθιά ΠΑ.ΣΟ.Κ.ικά 80s, παρότι μεγάλωσα σε hardcore "πράσινο" περιβάλλον και θυμάμαι πολύ καλά τα "μπαλκόνια". Έτσι, ως παιδί, δεν έχω τραύματα από τις αποχές του 1982, του 1984 και του 1986, ούτε από τις κάπως βαρετές συμμετοχές της χώρας.

Δυστυχώς, βέβαια, δεν χάρηκα στην ώρα τους το πολύ ωραίο "Stop!" των Bang (Θάνος Καλλίρης 4 ever, 1987) και το στιλάτο "Το δικό σου αστέρι" της Μαριάννας Ευστρατίου (1989), το οποίο ερωτεύτηκα αργότερα, το έγραψα σε κασέτα από το ραδιόφωνο του Γαλαξία και το έπαιζα non-stop.

Από το 1991 και μετά τα θυμάμαι όλα χαρτί και καλαμάρι

Το 1991 ήμουν ήδη fan του "θεσμού" -αδυνατώ να συλλάβω το πώς, καθώς δεν είχα αναμνήσεις από προηγούμενες διοργανώσεις- και ήθελα διακαώς να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον διαγωνισμό η Μαντώ, που τραγουδούσε το τότε αγαπημένο μου τραγούδι, το "Στοιχηματίζω".

Αντί αυτής, έμαθα από τις εφημερίδες ότι θα πήγαινε η Σοφία Βόσσου, που δεν είχε καν πράσινα μάτια. Σωστή η επιλογή. Η "Άνοιξη" άξιζε όχι μόνο τη νίκη, αλλά και να γίνει international hit, να γράψει ιστορία. Για αδιανόητους λόγους, ήρθε 13ο. Δηλαδή, να τραβάς τα μαλλιά σου. Ίσως για όλα να φταίει η κακή ενέργεια που είχα στείλει στο σύμπαν.

Πότε θα πάει η Μαντώ στη Eurovision;

Το 1992 ήμουν σίγουρος ότι θα πήγαινε η Μαντώ στη Eurovision, μιας και συνέχιζε να έχει μεγάλο σουξέ. Πώς τα έφερε όμως έτσι η ζωή και πήγε η Κλεοπάτρα με το "Όλου του κόσμου η ελπίδα". Μάλιστα, ήρθε 5η καθώς τόσο το τραγούδι όσο και η ερμηνεία της ήταν πολύ αξιόλογα, παρότι τότε δεν μου έκαναν κάτι. Πάντως, μετά δεν έκανε καριέρα η κοπέλα, ίσως να φταίει η "κατάρα" που της είχα ρίξει.

Το 1993, η Μαντώ έκανε κακό χαμό με τις "Αισθήσεις" του Γιώργου Θεοφάνους. Ε, δεν μπορεί, θα πήγαινε και θα έφερνε πίσω την κούπα, σκεφτόμουν. Κι όμως, αντί να στείλουμε την αηδόφωνη πρώην κολυμβήτρια του Ολυμπιακού στείλαμε την Καίτη Γαρμπή με το "Ελλάδα, χώρα του φωτός", που ούτε αυτό είχα εκτιμήσει στην εποχή του. Ήρθε 9η, να ’ναι καλά το φουστάνι-σάντουιτς.

Η επιτροπή της ΕΡΤ συνέχισε τον χαβά της και το 1994. Εκεί που είχαμε ολόκληρη Μαντώ με φωνή-κρύσταλλο και πρόσφατο δίσκο με σουξέ του Στέφανου Κορκολή, εκείνη έστειλε στη Eurovision τον Κώστα Μπίγαλη με το "Τρεχαντήρι-ντίρι-ντίρι" που τότε δεν ήξερα καν τι σημαίνει.

Το 1995 το είχα πάρει, πλέον, απόφαση. Δεν θα έβλεπα ποτέ τη Μαντώ στη Eurovision. Έτσι, δεν μου προκάλεσε έκπληξη το ότι τελικά πήγε η Ελίνα Κωνσταντοπούλου με το "Ποια προσευχή;" και ήρθε 12η. Ούτε το ότι την επόμενη χρονιά η Μαριάννα Ευστρατίου πήγε με το τραγούδι-σλόγκαν του ΕΟΤ "Εμείς φοράμε τον χειμώνα ανοιξιάτικα", που πολύ μου άρεσε σαν concept. Ίσως γιατί τη συμπαθούσα πολύ τη Μαριάννα.

Abnormally attracted to "Μια κρυφή ευαισθησία"

Το 1997 συνέχιζα να παρακολουθώ φανατικά τον διαγωνισμό και να παίρνω κάθε εβδομάδα το TV Ζάπινγκ, τη Ραδιοτηλεόραση, το Τηλέραμα στο οποίο έγραφαν η Ναταλία Γερμανού και ο Άγγελος Πυριόχος και, φυσικά, τα Ποπ Κορν, Ποπ και Ροκ και άλλα, πιο κυριλέ, περιοδικά. Ο κλήρος της Eurovision εκείνη τη χρονιά έπεσε στη Μαριάννα Ζορμπά και το τραγούδι "Χόρεψε" που, παραδόξως, μου άρεσε πολύ. Γιατί δεν άρεσε (σχεδόν) σε κανέναν άλλο γνωστό μου.

Το 1998 υπήρξε μία χρονιά-σταθμός. Είχα, πλέον, πωρωθεί με τη Eurovision για τα καλά, μιας και εκείνη την εποχή ο διαγωνισμός δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στη χώρα που κατοικούμε κι εγώ, στα sweet sixteen μου, γοητευόμουν όλο και περισσότερο από τα αντιπρότυπα, τους μποέμ, τους ρομαντικούς και τους αδικημένους "αντισυστημικούς" παρίες.

Τότε, λοιπόν, το συγκρότημα Θάλασσα με τη φανταστική Διονυσία Καρόκη κέρδισε το εισιτήριο για τον ευρωπαϊκό διαγωνισμό με το "Μια κρυφή ευαισθησία", το οποίο παραμένει η αγαπημένη μου συμμετοχή. Η κοπέλα, βέβαια, είχε δεχτεί τρομερό bullying από τον Τύπο, με ειρωνικά σχόλια περί οξυζεναρισμένου μαλλιού και κακόγουστου φορέματος.

Επίσης, εκείνη τη χρονιά τον διαγωνισμό τον κέρδισε η Dana International με το "Diva", το uptempo anthem που παραμένει η πιο δίκαιη νίκη στην ιστορία του διαγωνισμού. Μέχρι σήμερα, μπορώ και το τραγουδάω στα εβραϊκά χωρίς το παραμικρό λάθος στην προφορά.

Το 1999 και το 2000 η Ελλάδα απείχε από τον διαγωνισμό, αλλά εγώ συνέχισα να τον παρακολουθώ από τη συχνότητα του γαλλικού TV-5, με μία ώρα καθυστέρηση.

Θρίαμβοι, "τώρα θυμήθηκαν να τη στείλουν;" και ενηλικίωση

Τα zeroes με βρήκαν φοιτητή στο Πάντειο. Το περιοδικό Ποπ Κορν είχε αναστείλει την έκδοσή του κι εγώ είχα σταματήσει να ακούω pop μουσική εκτός από Μιχάλη Χατζηγιάννη, Ελένη Πέτα και Ηρώ. Συνέχιζα, όμως, να ονειρεύομαι κρυφά το να εκπροσωπήσω κάποια στιγμή την Ελλάδα, την Κύπρο, την Ιταλία, την Τουρκία ή το Ισραήλ στον διαγωνισμό.

Παρότι είχα ενταχθεί ψυχή τε και σώματι, τρομάρα μου, στους κοινωνικούς αγώνες, το πάθος μου για τη Eurovision δεν έλεγε να σβήσει εύκολα. Κι έτσι, χάρηκα πολύ με την 3η θέση των Antique το 2001, γιατί όταν έδινα Πανελλήνιες είχα δει την Έλενα Παπαρίζου στον ύπνο μου, να είμαστε συμμαθητές στη Σουηδία και να καθόμαστε στο ίδιο θρανίο.

Getty Images

Τα χρόνια που ακολούθησαν, η Eurovision έγινε εξαιρετικά δημοφιλής στην Ελλάδα, με την αγάπη του κόσμου για τον θεσμό να συμπίπτει με την ανατολή της Νέας Εποχής της Χλίδας, των Ολυμπιακών Αγώνων, του Euro, του Χρηματιστηρίου και των τηλεοπτικών ξεκατινιασμάτων.

Η νίκη της Έλενας, οι συμμετοχές του Sakis, το ανεκδιήγητο (ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους) ρούχο που σχεδίασε ο Jean Paul Gaultier για την Άννα Βίσση, το παντελόνι της Sertab που το πουλούσε η γνωστή ρεπόρτερ του "ψυχαγωγικού δελτίου ειδήσεων" λες και έπαιρνε ποσοστά από τις βιοτεχνίες που το έραβαν, το φιλί που δεν αντάλλαξαν οι t.A.T.u., η Ruslana, όλα και όλοι τους, έχουν τη θέση τους στις αναμνήσεις της νιότης μου, μαζί με τους πρώτους μου έρωτες και τις μεγάλες αντικαπιταλιστικές πορείες.

Όπως και το ότι η Μαντώ, η αγαπημένη μου τραγουδίστρια μαζί με την Αλέξια όταν ήμουν παιδί, πήγε επιτέλους στη Eurovision το 2003 με το "Never let you go" και φόρεμα Julien Macdonald για να έρθει 17η.

Το 2010 ήταν η πρώτην και τελευταία χρονιά που δεν παρακολούθησα καθόλου τον διαγωνισμό, γιατί όταν άκουσα το "Ώπα" του Γιώργου Αλκαίου με έπιασαν τα γέλια και δεν ήθελα να συγχυστώ.

Έκτοτε, συνέχισα να απολαμβάνω το "πανηγυράκι", προκριματικά και τελικό, κυρίως για τη χαρά της πίτσας και του ουίσκι-κόκα κόλα (σκέτη η κόκα κόλα δεν λέει και πολλά πράγματα). Αλλά και γιατί έχω αποδεχτεί ότι βαθιά μέσα μου είμαι πολύ ανταγωνιστικό άτομο και η αδρεναλίνη μου χτυπάει κόκκινο κατά τη διαδικασία της ψηφοφορίας.

> Διάβασε ακόμα: Οι πιο trash στιγμές της Eurovision

Κάπως έτσι, λοιπόν, μεγάλωσα κι εγώ, για μένα. Για να καταλάβω ότι κάποιες συνήθειες που έγιναν λατρείες ούτε κόβονται ούτε "ξεθυμαίνουν". 

 

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr