Alex Dimou, πώς φτιάχνεται μία ωραία διασκευή;

Στα καλά του επαγγέλματος ενός δημοσιογράφου που ασχολείται με τη μουσική, συγκαταλέγεται η ακρόαση τραγουδιών που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη. Ως κανονική προνομιούχος λοιπόν, πριν από λίγο καιρό, έπεσε στα χέρια μου το Bye Bye Bye των N'SYNC όπως δε θα περνούσε ποτέ από το μυαλό μου ότι θα μπορούσε να διασκευαστεί. O Alex Dimou είχε κάνει τα μαγικά του. 

Τη δουλειά του τη γνώριζα καλά, θυμάμαι ότι κάπου στο 2009 είχα μεταδώσει για πρώτη φορά κομμάτι του στο ραδιόφωνο. Ήταν το Quiet Riot, μετά ακολούθησαν ένα σωρό τραγούδια -μεταξύ των οποίων και remixes- που πάντα είχαν απήχηση, τουλάχιστον αυτό εισέπραττα τότε, αυτό ισχύει και σήμερα.

Στο Bye Bye Bye που πλέον shazamάρεται συνεχώς από τις μεταδόσεις του στα ελληνικά eclectic ραδιόφωνα ο Alex είναι λες και έχει βάλει την Ελληνίδα Jorja Smith να ερμηνεύσει σύνθεση των Kadebostany. Αν δε γνώριζα το πρωτότυπο από την εφηβεία μου, θα πίστευα πως πρόκειται για μία ολοκαίνουργια παραγωγή. Για μένα ναι, έτσι μόνο έχουν νόημα οι διασκευές. 

Του ζήτησα να μιλήσουμε, να μου πει περισσότερα για αυτήν του την έμπνευση, αλλά και τη συνεργασία του με τη Vili. Παρακάτω διαβάζεις όσα μοιράστηκε μαζί μου.

Τα πρώτα βήματα και η καριέρα ως μουσικός παραγωγός

Τέλος δημοτικού-αρχές γυμνασίου, μεγαλώνοντας με μία αδερφή στην εφηβεία, άκουγα ό,τι boy band υπήρχε: Boyzone, Backstreet Boys, N'SYNC, είχαμε επίσης μία τρέλα με τους Hanson αν τους θυμάσαι. Είχαμε κοινό δωμάτιο, μαζεύαμε περιοδικά, αφίσες, καταλαβαίνεις. Γύρω στο λύκειο είχα φίλους με λαϊκά ακούσματα, οπότε κάπως κι εγώ ακολούθησα. Δε μπορώ να σου πω ότι μου άρεσαν, αλλά τότε ακόμη δεν έδινα βάση στη μουσική, παρά περισσότερο στην παρέα και την κοινή διασκέδαση. Εκ των υστέρων ήθελα να παίζω ελληνικά γιατί πολύ απλά αυτά έπαιζε το καλύτερο κλαμπ.

Όταν είπα στον πατέρα μου πως ήθελα να γίνω dj και να παίζω ελληνικά στο καλύτερο κλαμπ της Λαμίας, καταλαβαίνεις πώς πήγε αυτό. Παρόλα αυτά, με απόλυτη ψυχραιμία μου πρότεινε να πάω σε μία σχολή για djs ώστε να δω πράγματι πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο επαγγελματικά. Γράφτηκα σε μία ιδιωτική σχολή και έτσι έμαθα μουσική παραγωγή και ηχοληψία. Λόγω του εξοπλισμού που είχε η σχολή, καταπιάστηκα με την ηλεκτρονική μουσική. Ήταν και πιο εύκολο εδώ που τα λέμε, από το να έχεις για παράδειγμα το δικό σου συγκρότημα. 

Στη σχολή ήταν που άρχισα να παίρνω πιο σοβαρά τη μουσική. Είχαμε ωραία μαθήματα και σε έβαζαν να ακολουθήσεις την ιστορία της ανά τους αιώνες, οπότε από τα μπουζούκια, γύρω στα 18 στράφηκα στην κλασική. Ήθελα πολύ να γράφω κιόλας, αλλά δεν είχα ούτε τις γνώσεις ούτε την ικανότητα για κάτι τόσο περίπλοκο, συνεπώς το αμέσως επόμενο βήμα ήταν η ηλεκτρονική μουσική, καθώς δεν απαιτεί να έχεις δική σου μπάντα. Γράφεις μόνος σου, στο δωμάτιό σου, με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Μπήκα λοιπόν στον κόσμο της electro-house και μου άρεσε. 

>Διάβασε ακόμη: Ο Solomun και η υπερδύναμη της χορευτικής μουσικής

Το πρώτο μου κομμάτι με επιρροές από Richie Hawtin πήγε πολύ καλά και θεώρησα πώς έτσι είναι η κατάσταση γενικώς: Ότι βγάζεις ένα κομμάτι, γίνεται χαμός, πουλάει και πας στην επόμενη επιτυχία. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι δε συμβαίνει συνέχεια, οπότε προσπάθησα να βελτιωθώ και να γίνω ακόμη πιο καλός. Δεν έχει σταματήσει αυτό, σκέψου ότι από τότε μέχρι και σήμερα, γράφω κάθε μέρα, άσχετα αν είναι ωραίο ή όχι το αποτέλεσμα. 

Μετά την κυκλοφορία του Quiet Riot από την Klik Records το 2010, έφυγα κατευθείαν για 2-3 χρόνια στο Βερολίνο, για ένα διάστημα έμεινα και στο Λονδίνο. Πήγα για να πάρω εμπειρίες από πάρτι και lives, από εκεί βρέθηκα να παίζω μεταξύ άλλων στο Ministry of Sound, στο Shelbourne/This is Miami party, στα Cookies, στο KaZantip z21 και σε πολλά venues σε όλο τον κόσμο. Στο εξωτερικό δόξα τω θεώ καλά πήγαινα, εδώ ήταν το θέμα να ευδοκιμήσω αφού κατέληξα ότι θέλω να ζήσω και θα δραστηριοποιούμαι εδώ. Επέστρεψα γιατί όλα αυτά, μπορούσα να τα κάνω έχοντας τη Λαμία ως βάση. Ο γυρισμός μου δεν ήταν ρίσκο.

Το djing ήρθε ως φυσική εξέλιξη αφού ως παραγωγός αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να κάνεις live. Από το 2016 και μετά, έστησα το προσωπικό μου live act. Ήταν αυτοσχεδιαστικό, δηλαδή έφτιαχνα επί τόπου μουσική στην εκάστοτε σκηνή που εμφανιζόμουν. Με απλά λόγια έπαιζα δικά μου πράγματα που δεν ήταν προσχεδιασμένα, ό,τι μου έβγαινε. Συνδύαζα ήχους, μπότες και μπασογραμμές, έφτιαχνα ένα lead, τέτοια πράγματα. Ήθελα να δω αν όντως μπορεί κάποιος να χορέψει με τη μουσική μου για δύο ώρες συνεχόμενα. 

Έβγαινε, μια χαρά πήγαινε. Απλώς δεν είδα την τεράστια διαφορά που περίμενα από το προηγούμενο στάδιο, από την άποψη του ότι ακόμη και οι ίδιοι οι djs που έπαιζαν πριν και μετά από εμένα δεν καταλάβαιναν τι ακριβώς έκανα. Ήταν κάπως απογοητευτικό να προσπαθείς να πας κάτι παραπέρα και αυτό να μη γίνεται αντιληπτό. Δύσκολα θα επέστρεφα στο απλό djing διότι δε θέλω να επαναλαμβάνομαι. Ήθελα να νιώθω ότι προχωράω μπροστά. 

Η επιστροφή στην Ελλάδα, η γνωριμία με τη Βίλη Παπαθανασίου και το Bye Bye Bye

Με τον κορονοϊό δε σου κρύβω πως σκέφτηκα να παρατήσω το πρότζεκτ του Alex Dimou και να γράφω μουσική ως Αλέξης για οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό. Με την ελληνική σκηνή αποφάσισα να ασχοληθώ από την καραντίνα και μετά. Άρχισα να δίνω μουσικές μου σε διαφημιστικές εταιρείες για "μεγάλους πελάτες" -σίγουρα έχεις ακούσει κάποιες στην τηλεόραση. Τότε ήταν που γνώρισα τη Βίλη Παπαθανασίου και αποφασίσαμε να δοκιμαστούμε στην pop. Η Βίλη γράφει μουσική και στίχους, εγώ πέρα από τη μουσική έκανα και την παραγωγή. Καθόμασταν στο πιάνο, σκαρφιζόμασταν μελωδίες και μετά στήναμε την παραγωγή από το μηδέν. Σε διάστημα ενός έτους, βγάλαμε πάνω από 20 κομμάτια. Ναι, είναι πάρα πολλά. 

>Διάβασε ακόμη: Pandora, ένα τραγούδι βγαλμένο μέσα από τη ζωή

Τα στείλαμε σε διάφορες ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες να τα ακούσουν. Οι απαντήσεις που πήραμε ήταν θετικές· τους άρεσαν πολύ, αλλά επειδή η Βίλη δεν ήταν γνωστή μας είπαν ότι δε μπορούν να τα κυκλοφορήσουν. Μας πρότειναν να τα δώσουν σε άλλους καλλιτέχνες. Έχουμε όντως δώσει σε κάποιες γνωστές τραγουδίστριες, απλώς δεν έχει κυκλοφορήσει κάτι από όλα αυτά μέχρι στιγμής. Παράλληλα, μας ζητήθηκε να κάνουμε κάποια covers για συγκεκριμένο πρόσωπο, στα οποία πρότεινα το Bye Bye Bye των N'SYNC και το Twist in my Sobriety της Tanita Tikaram. Εν τέλει δεν ευοδώθηκε η συνεργασία και οι εν λόγω διασκευές μας έμειναν. 

Το Bye Bye Bye των N'SYNC στο μεταξύ, από την εφηβεία μου ήταν ένα από τα αγαπημένα μου. Όμως και τότε ακόμη όταν το άκουγα, σκεφτόμουν πως κάτι έπρεπε να ακούγεται αλλιώς σε αυτό όσον αφορά στην παραγωγή του. Κάτι απροσδιόριστο ανέκαθεν μου έφταιγε. Δε σκέφτηκα πως είναι ό,τι πρέπει για όσους νοσταλγούν τα τέλη '90s- αρχές '00s. Ναι, στο μυαλό μου είχα ως έμπνευση τους Backstreet Boys που ζουν στην παρούσα φάση μία δεύτερη καριέρα, αλλά το Bye Bye Bye ως hit των N'SYNC, πίστευα ότι σε μία διαφορετική εκδοχή του θα μπορούσε να γίνει πιο κινηματογραφικό και να ταίριαζε π.χ. στο trailer μία ταινίας. 

Λόγω της τεχνολογίας και επειδή ο καθένας μπορεί να γράψει μουσική στο σπίτι του πολύ πιο εύκολα από ό,τι στο παρελθόν, οι διασκευές πράγματι έχουν αυξηθεί. Είναι πολλοί οι παραγωγοί που είχαν οραματιστεί τα παλαιότερα κομμάτια κάπως διαφορετικά και τώρα έχουν τον τρόπο να κάνουν πράξη αυτό που έχουν στο μυαλό τους. 

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Από άποψη παραγωγής, στα '90s δεν υπήρχαν πάρα πολλές επιλογές από μπάσα. Στο πρωτότυπο Bye Bye Bye ας πούμε, το μπάσο και τα drums για μένα ήταν πολύ κακά σαν ήχος. Τώρα, ο καθένας μπορεί να κάτσει και να τα διορθώσει, βάσει της δικής του αισθητικής και ικανοτήτων. Ακόμη και ο ίδιος ο συνθέτης του. 

Τι πάει να πει δε βγαίνουν πια καλά τραγούδια; Πρωτότυπα κομμάτια και μάλιστα ποιοτικά, πάντα κυκλοφορούν. Το ζήτημα είναι τι μεταδίδεται στο mainstream ραδιόφωνο και τι ακούει ο κόσμος γενικότερα. Σίγουρα πρέπει να τα ψάξεις. Ζήτημα δημιουργικότητας για μένα δεν τίθεται. 

Αν με ρωτάς, μάλλον προτιμώ το cover, όχι ένα απλό remix. Το δεύτερο συνήθως σου ανατίθεται από κάποια εταιρεία για να δημιουργήσεις κάτι που θα φέρει τον δικό σου ήχο, αυτόν με τον οποίο έχεις γίνει γνωστός. Το πρώτο, μπορώ να το κάνω ό,τι θέλω και γι' αυτό μ' αρέσει περισσότερο. 

Για να βγάλει κανείς χρήματα από το εκάστοτε cover, βασίζεται απλά και μόνο στις πωλήσεις του. Από το Spotify δηλαδή, δεν κερδίζεις κάτι, θα πρέπει να έχεις τα δικαιώματα του αρχικού κομματιού. Αν μεταδοθεί στην τηλεόραση, πάλι, τα χρήματα ανήκουν στους αρχικούς συνθέτες του κομματιού. Οι ίδιοι μάλιστα, σε περίπτωση που δεν είναι ευχαριστημένοι με το cover που θα κάνει ένας παραγωγός, έχουν το δικαίωμα να του πουν να το κατεβάσει. 

Η Βίλη τώρα βρίσκεται στο The Voice και έχει περάσει στην επόμενη φάση. Ήμουν εκεί στην οντισιόν της και είμαι σίγουρος ότι θα έχει λαμπρή συνέχεια. Της αξίζει 100%, είναι μία ολοκληρωμένη περίπτωση καλλιτέχνη. Παρεμπιπτόντως, ετοιμάζουμε πολύ ωραία πράγματα για την εμφάνισή της εκεί, απλώς δε μπορώ να σου πω περισσότερα. Ευτυχώς προλάβαμε να κυκλοφορήσουμε το Bye Bye Bye γιατί τώρα εξαιτίας του συμβολαίου της δε μας επιτρέπεται τίποτα παραπάνω. 

Όνειρό μου -που δε θα γίνει πραγματικότητα ποτέ- είναι να μπορούσα να τραγουδάω τα κομμάτια που γράφω και να κάνω την παραγωγή τους με την ανάλογη αποδοχή από τον κόσμο. Δεν έχω όμως ωραία φωνή, έχω απλώς σωστή και αυτό δεν αρκεί. Στο Bye Bye Bye στο βάθος πάντως, ακούγομαι κι εγώ λίγο.

Το ρεαλιστικό σενάριο που θα ήθελα να γίνει πραγματικότητα είναι να είμαι παραγωγός σπουδαίων καλλιτεχνών, π.χ. να γράφω τα κομμάτια της Dua Lipa με τη δική μου αισθητική προφανώς. Δεν ξέρω να παίζω μουσικά όργανα, σε αντίθεση με την παραγωγή δεν το έχω καθόλου. Ό,τι ακούς δηλαδή στις δουλειές μου είναι αυτό που μπορώ να κάνω ως πάρα πολύ σχολαστικός παραγωγός που αγαπά τη δουλειά του. 

Μου έχει κολλήσει στο κεφάλι να διασκευάσω το MMMBop των Hanson, έχω και την αδερφή μου που μου το ζητάει εμμονικά. Πού ξέρεις; Μπορεί να το ακούσεις σύντομα κι αυτό σε κάποιο ραδιόφωνο. 

*Το Bye Bye Bye κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο από τη The Hubsters. Το βρίσκεις εδώ.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr