Ο Γιάννης Βογιατζής πήγε να βρει τα υπόλοιπα αστέρια

Άβολο. Κοιτούσα το απόσπασμα του "Ραντεβού στον Αέρα" της Finos Film -της αγαπημένης μου ταινίας του παλιού ελληνικού κινηματογράφου - στην οποία ακούγεται το "Ένας Ουρανός Μ' Αστέρια" σε μουσική Μίμη Πλέσσα και συνειδητοποίησα ότι από την εν λόγω σκηνή έχουν προηγηθεί οι αποχαιρετισμοί του Κώστα Βουτσά και της Μάρθας Καραγιάννη. Δυστυχώς, ένας ένας όλοι οι "μεγάλοι" φεύγουν και αυτήν τη φορά ήρθε η σειρά του Γιάννη Βογιατζή, του τύπου που ήταν αδύνατον να τραγουδήσει μία νότα και από το πρώτο δευτερόλεπτο να μην καταλάβεις ότι πρόκειται για εκείνον.

Λογικό είναι θα μου πεις να μας αποχαιρετούν σιγά σιγά, πόσω μάλλον πλήρεις ημερών, όπως ορίζει η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Τι γίνεται εντούτοις, όταν η ίδια φυσική εξέλιξη, δεν προοδεύει αλλά φθίνει προς το χειρότερο; Για μένα το ζήτημα είναι πως καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς αφήνουν κενό δυσαναπλήρωτο και πολύ φοβάμαι πως το "Ουδείς αναντικατάστατος" για τύπους σαν τον Βογιατζή δεν ισχύει. 

Μερικές σκέψεις

Πρόκειται για μία κανονική αλυσίδα. Ο Βογιατζής ερμήνευε μεταξύ άλλων τις υπέροχες δημιουργίες του Πλέσσα, αλλά ήξερε και να τις αναδείξει. Η γενιά του και όσα πλέον αποτελούν παρακαταθήκη για όλους εμάς διακρινόταν από μία φυσική ευγένεια -και από πολλές παθογένειες φυσικά λόγω παρωχημένων αντιλήψεων, αλλά αυτό είναι μία διαφορετική συζήτηση- και αβρότητα και φινέτσα που σήμερα θυμίζουν εξωτικό φρούτο.

Ακόμη και στις τελευταίες του εμφανίσεις στην κάμερα, στις συνεντεύξεις που σίγουρα θα πετύχεις αυτές τις μέρες στην τηλεοόραση τιμής ένεκεν, ο δημοφιλής τραγουδιστής απέπνεε ποιότητα. Είτε μιλούσε για τις επιτυχίες του, είτε για τη θητεία του στη φυλακή λόγω οικονομικών προβλημάτων είτε για τις αγαθοεργίες της Μάρθας Καραγιάννη που ουδέποτε η ίδια διαφήμισε. 

Αυτές οι γραμμές λοιπόν, γράφονται αντί βιογραφικών στοιχείων του Γιάννη Βογιατζή που όλο και κάπου θα διαβάσεις στο διαδίκτυο αν googlάρεις. Κατατίθενται κυρίως ως προβληματισμός στο τι έπεται προσεχώς με ταπεινά υποκειμενικά μέτρα και σταθμά, όσο πιο απλά μπορούν να εκφραστούν. Ταλέντα υπάρχουν, ξεχωρίζουν ωστόσο; Τι θεωρείται χαρισματικό στις μέρες μας; Ποια μουσική θα αναπολούν οι 60άρηδες του αύριο ότι άκουγαν στην εφηβεία που διανύουν σήμερα; Ποιους στίχους θα θυμούνται απ' έξω και ποιο autotune θα τους υπερκαλύπτει εν είδει χαβαλέ;

Δεν είναι θέμα γκρίνιας, νοσταλγίας ή παρελθοντολαγνείας. Ούτε ελληνικό προνόμιο αποτελεί η παρούσα κατάσταση στη μουσική βιομηχανία. Τα ίδια άλλωστε σκεφτόμουν για παράδειγμα, στο φευγιό του David Bowie και του George Michael. Κάποτε πρέπει αναλογιστούμε ποιους επευφημούμε κι εξυψώνουμε στις μέρες μας και ως εξαιρετικό κριτήριο θα μπορούσε να λειτουργήσει η ερώτηση αν θα έστεκαν αντάξια δίπλα σε σπάνιους καλλιτέχνες όπως ο Γιάννης Βογιατζής. Η σύγκριση εύκολη δε θα είναι, μπορεί παρόλα αυτά να αποδειχθεί από λυτρωτική έως σωτήρια για τα αυτιά και την αισθητική μας.

Αντίο Γιάννη Βογιατζή, ένας ουρανός μ’ αστέρια, όλος δικός σου από σήμερα.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr