Απολαμβάνοντας την καλύτερη μουσική του 2023, ανυπομονώντας για αυτήν του 2024

Ποτέ δεν είναι εύκολοι οι απολογισμοί. Για την ακρίβεια, πιο πολλές μέρες χρειάζονται για να καταλήξει κανείς στα καλύτερα albums που θα συνεχίσει να ακούει μετά το πέρας της κυκλοφορίας τους παρά για να τα καταγράψει. Ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται, στο μεταξύ, σε χρονιές όπως το 2023: Είναι λες και ευθυγραμμίστηκαν όλοι οι μουσικοί πλανήτες για να βγει μπόλικο υλικό προς συζήτηση, και μάλιστα από καλλιτέχνες που είτε είχαν καιρό να δημιουργήσουν, είτε θέλησαν να ξανασυστηθούν, είτε να ξανασυζητηθούν. Ο σκοπός, στην προκειμένη περίπτωση, καλώς αγιάζει τα μέσα και ό,τι θα διαβάσεις παρακάτω "σφυρηλατήθηκε" από ταπεινά, υποκειμενικά κριτήρια.

Αν πρέπει να μιλήσουμε για μεμονωμένα κομμάτια, σίγουρα, το ξένο τραγούδι της χρονιάς ανήκει στην Peggy Gou. To (It Goes Like) Nanana μεταδόθηκε οπουδήποτε έστω και για 10 δευτερόλεπτα, ενώ ακριβώς το ίδιο συνέβη στα ελληνικά με την Ανισόπεδη Ντίσκο των Pan Pan και Καλλιόπης Μητροπούλου, με τη μόνη διαφορά ότι το δεύτερο κομμάτι κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2022 και χρειάστηκε μερικούς μήνες –και το virality του TikTok– για να το μάθουν κι οι πέτρες.

Τα αγαπημένα albums του 2023

Μερικά συμπεράσματα: Καταρχάς, οι διασκευές παλιών επιτυχιών (και τα τραγούδια με samples) πάντα θα βρίσκουν ανοιχτά αυτιά, γιατί ποντάρουν στον γνώριμο και συνεπώς οικείο ήχο. Έτσι, καταλήξαμε δηλαδή να χορεύουμε το 7 Seconds των Youssou N'Dour και Neneh Cherry από το 1994 στην εκδοχή των Joezi feat. Coco & Pape Diouf το 2023. Παράλληλα, δεν ξεγράφεται (sic) εύκολα –όπως κάποιοι αρέσκονται να υποστηρίζουν– η ροκ μουσική, απλώς μεταλλάσσεται. Εντός της χρονιάς, μάλιστα, μερικές παλιές "καραβάνες" φρόντισαν να δηλώσουν "παρών": μεταξύ αυτών οι Rolling Stones (Hackney Diamonds), Bob Dylan (Shadow Kingdom), Foo Fighters (But Here We Are), Iggy Pop (Every Loser), Metallica (72 Seasons), Blur (The Ballad Of Darren), PJ Harvey (I Inside the Old Year Dying), Queens Of The Stone Age (In Times New Roman...) και Church (The Hypnogogue), που σαφέστατα και το έχουν ακόμη, έκαστος στο είδος του.

Μέχρι οι Beatles επανήλθαν με νέο single, καθώς, με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης, ολοκληρώθηκε επιτέλους το τραγούδι τους Now and Then. Το εν λόγω κομμάτι χρονολογείται από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και ουσιαστικά "εκμεταλλεύθηκε" το demo που είχε ηχογραφήσει ο John Lennon στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη.

Γενικά, πάντως, το 2023 κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως η χρονιά της επιστροφής. Έτσι, στα δικά μας αγαπημένα δεν θα μπορούσε παρά να συγκαταλέγεται το Fuse των Everything But the Girl, που σηματοδότησε την πρώτη συνεργασία των Tracey Thorn και Ben Watt μετά το Temperamental του 1999 (!). Δεν ξέρω πώς "πέτυχε το γλυκό", αλλά βάσει αποτελέσματος είναι σα να μην πέρασε ούτε στιγμή από τότε και απλώς τηλεμεταφέρθηκαν στο σήμερα. Αντίστοιχα, ειδική θέση στην καρδιά μας έχει το Memento Mori των Depeche Mode. Έξι χρόνια μετά το Spirit, είναι το πρώτο album της μπάντας χωρίς τον Andy Fletcher, που αποχαιρετήσαμε ξαφνικά τον Μάιο του 2022.

Από την άλλη, υποδεχτήκαμε μια νέα, φρέσκια εκδοχή των Nothing But Thieves. Στον 4ο δίσκο τους, με τίτλο Dead Club City, το lead single Welcome To The DCC σχεδόν τους επανασύστησε στο κοινό, ενώ μας θύμισε ολίγον από The Weeknd και Daft Punk. Στα καλά νέα του 2024, το γεγονός ότι θα τους δούμε live στο πλαίσιο των Jameson Connects, στις 20/4, στο Παλιό Αμαξοστάσιο ΟΣΥ.

Οι National, από την πλευρά τους, διεκδικούν επάξια το βραβείο του πολυγραφότατου καλλιτέχνη της χρονιάς, αφού, μετά το First Two Pages of Frankenstein (με τη συμμετοχή των Sufjan Stevens, Phoebe Bridgers και Taylor Swift) του Απριλίου, τροφοδότησαν τον Οκτώβριο το κοινό τους και με το Laugh Track, το οποίο περιλαμβάνει 12 τραγούδια-"προϊόντα" προερχόμενα από τις ίδιες ηχογραφήσεις του FTPOF. Όποιο κι αν προτιμήσεις, θα σε αποζημιώσει από την αρχή μέχρι το τέλος του.

Δε χρειάζονται πολλά λόγια για το Cracker Island των Gorillaz. Αρκεί το ότι σε αυτό το album ο Damon Albarn –αφού ξεσκόνισε, όπως προείπαμε, τους Blur– έχει στο πλευρό του ονόματα όπως οι Stevie Nicks, Tame Impala και Beck. Στη δε Deluxe edition βρίσκεις, μεταξύ άλλων, και τους De La Soul και Dawn Penn.

Οι Hives είναι οι τύποι που με την ενέργειά τους έκλεψαν την παράσταση από τους Arctic Monkeys στο φετινό Release Athens. Το The Death Of Randy Fitzsimmons δίνει μια καλή γεύση από όσα εκτυλίχθηκαν εκείνη τη βραδιά, ωστόσο, όταν ξαναέρθουν, προτείνω να μην τους χάσεις.

Καλώς ή κακώς άλλωστε, ένα live, αποδεικνύει έμπρακτα τη δυναμική του καλλιτέχνη. Όσοι βρεθήκαμε στη συναυλία των Chemical Brothers το 2018 στο Ελληνικό ξέρουμε πως οι Tom Rowlands και Ed Simons δύσκολα θα καταπέσουν. Παρεμπιπτόντως, από το For That Beautiful Feeling, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο, ξεχώρισαν τα No Reason, Live Again και The Darkness That You Fear.

Απόλυτα σεβαστό είναι, όταν δεν έχεις κάτι να πεις, να μπαίνεις σε μίνι παύση για ανασύνταξη δυνάμεων. Στους Paramore, λόγου χάρη, τα 5 χρόνια "ξεκούρασης" λειτούργησαν καταλυτικά και το This Is Why, που δίνει περισσότερη έμφαση στην post-punk κιθάρα, αποζημίωσε εμάς, τους υπομονετικούς fans.

Σκέτο "ηφαίστειο" το Volcano των Jungle. Και τα 14 κομμάτια συνθέτουν ένα μίνι ταξίδι στον χωρόχρονο, όταν αυτό που μας ένοιαζε ήταν να χορέψουμε και όχι να τσεκάρουμε τα views στο Instagram. Τo ίδιο ξεσηκωτικό συναίσθημα εισπράττεις και από το AudioLust & Higher Love του SG Lewis.

Για όσους αγαπούν τη φρέσκια pop, η έκπληξη φέτος ήρθε από τη Romy, που λογικά γνωρίζεις από τους XX. To ντεμπούτο της album Mid Air είναι η ευφορία σε μουσικό περιτύλιγμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το single Enjoy Your Life, που μας τηλεμετέφερε σε καιρούς Spiller - Groovejet (If This Ain't Love) και Moony - Dove (I'll Be Loving You). Σταθερά σπουδαία σε ό,τι επιλέγει να δισκογραφήσει παραμένει η Kylie Minogue (Tension), αν και προσωπικά προτιμώ το album Disco, που προηγήθηκε το 2020. Η Jessie Ware, εξάλλου, με το That! Feels Good! περπατά σε ένα πιο νοσταλγικό και ενδεχομένως πιο θεατράλε μονοπάτι από τις προαναφερθείσες.

To 2023, εν τω μεταξύ, βοήθησε σε δύο περιπτώσεις: Πρώτον, έβαλε ξανά και δυναμικά στο παιχνίδι την Caroline Polachek, που οι περισσότεροι μάθαμε από τις Chairlift, ενώ κάποιοι τυχεροί την έχουν δει σε support της στην Dua Lipa. Το Desire, I Want to Turn Into You θα σου αρέσει, ειδικά αν στις μουσικές σου αναφορές συμπεριλαμβάνονται οι Dido, Emma Hewitt και Tori Amos. Δεύτερον, υπογράμμισε το ταλέντο της Kid Moxie και την έκανε επιτέλους πιο "ορατή" στην Ελλάδα –γιατί στο εξωτερικό χαίρει εκτίμησης εδώ και χρόνια– μέσα από αξιόλογες συνεργασίες (Depeche Mode / Wagging Tongue remix, Βασίλης Κεκάτος / Milky Way, Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Μαζωνάκης κ.ά.). Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το νεόκοπο Gimme A Hand του Moa Bones.

Στα της R&B, το Raven της Kelela είναι από εκείνους τους δίσκους που λόγω πολυσυλλεκτικού ήχου ταιριάζουν μαγικά παντού, είτε είσαι μόνος σου στο σαλόνι είτε με παρέα σε κάποιο μπαρ. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το Red Moon in Venus της Kali Uchis. Ρέει τόσο αβίαστα, που δεν καταλαβαίνεις πότε φτάνεις στο τελευταίο track.

To κεφάλαιο Rolling Stones

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτιούνται για ποιο λόγο οι Rolling Stones έβγαλαν το Hackney Diamonds, μετά το Blue & Lonesome του 2016. Σύντομη απάντηση: Για να δείξουν πως έχουν πλέον ξεπεράσει την ιδιότητα του ζωντανού θρύλου και να επισημάνουν πως δεν έχουν πρόβλημα να διεκδικούν και να ανακατακτούν τη θέση τους στη λίστα με τα σπουδαιότερα συγκροτήματα όλων των εποχών. Ναι, γιατί πολύ απλά μπορούν.

Μεταξύ μας, αν ο δίσκος αυτός είχε κυκλοφορήσει πριν από δέκα χρόνια, το πολύ-πολύ να περιοριζόμασταν σε σχόλια που θα αφορούσαν το ένδοξο παρελθόν τους στην ιστορία της μουσικής καθαρά και μόνο από σεβασμό στην πορεία τους, αλλά και τη διάθεσή τους να έχουν ένα χειροπιαστό κίνητρο παύλα δικαιολογία για συναυλίες. Όταν όμως είσαι 80, όπως ο Mick Jagger και ο Keith Richards, δεν ασθμαίνεις και δημιουργείς τέτοιο αξιοπρόσεκτο υλικό, πλέον έχεις κερδίσει το προνόμιο να αγοράζεται το βινύλιό σου ως a priori συλλεκτικό. Όταν είσαι ο Jagger, επίσης, μπορείς να συνεργαστείς σε ένα μόνο τραγούδι (Sweet Sounds of Heaven) με τον Stevie Wonder και τη Lady Gaga και να απευθυνθείς σε τρεις διαφορετικές γενιές, χωρίς να επισκιάσεις ή να επισκιαστείς.

Στο Hackney Diamonds, λοιπόν, οι Rolling Stones δεν ανακάλυψαν την Αμερική· είναι ο εαυτός τους χωρίς περιττές κορώνες, προσφέρουν αυτό που ξέρουν καλά και που, σίγουρα, άλλοι χρόνια τώρα ανεπιτυχώς προσπαθούν να αντιγράψουν. Το εν λόγω album βγάζει νόημα ως ένα όχημα των Rolling Stones για να θυμίσουν στους fans τους την ταυτότητά τους, αλλά και να επανασυστηθούν στους νεότερους, που ενδεχομένως τους γνωρίζουν μόνο από στάμπες σε T-Shirts. To καταφέρνουν; Τους συζητάμε αυτήν τη στιγμή; Ναι. Mic drop.

Το ελληνικό album της χρονιάς

Λίγο με ενδιαφέρει αν το Arte Povera του Beats Pliz βρέθηκε στο παγκόσμιο Top-10 του Spotify σε μόλις 3 μέρες από την κυκλοφορία του τον περασμένο Απρίλιο. Οπωσδήποτε, εκτός από τιμητικό, είναι και ανακουφιστικό όταν συνειδητοποιείς ότι η σκληρή δουλειά ανταμείβεται, εντούτοις, ακόμα κι αν δεν συνέβαινε αυτό, δεν θα του αφαιρούσε τον τίτλο ως ενός από τα πιο εμπνευσμένα albums που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική μουσική βιομηχανία.

Το Arte Povera είναι ένα έργο ζωής για τον Beats Pliz, ο οποίος κατόρθωσε να ενώσει την κλασική με τη ραπ μουσική με έναν τρόπο που κανείς μας δεν φανταζόταν μέχρι πρότινος. Χείρα βοηθείας στο "στοίχημα" αυτό έτειναν μερικά από τα πιο τρανταχτά ονόματα της εγχώριας ραπ σκηνής (Bloody Hawk, Dani Gambino, Ethismos, Hawk, Lex, Mikros Kleftis, Sadam, Vlospa, Wang), που ράπαραν πάνω σε ήχους συμφωνικών ορχηστρών και κλασικής μουσικής.

Περισσότερα για τη δημιουργία του πρωτοποριακού αυτού δίσκου μπορείς να βρεις παρακολουθώντας το Arte Povera - The Documentary, στο οποίο ο Beats Pliz μοιράζεται με τους fans του ολόκληρη τη διαδρομή που ακολούθησε μέχρι και την τελευταία ηχογράφηση.

Τα πολυαναμενόμενα του 2024

Προτού κλείσει η χρονιά, και συγκεκριμένα στις 8/12, κυκλοφόρησαν τα My Soft Machine και Rebel Diamonds της Arlo Parks και των Killers, αντίστοιχα. Επιπρόσθετα, το πιο πιθανό είναι εντός του 2024 να έχουμε στα χέρια μας τον δίσκο των Cure (Songs From A Lost World), κάποια από τα τραγούδια του οποίου μαθαίνουμε ότι ήδη ερμηνεύει ο Robert Smith στα lives τους. Τέλος, αναμένουμε επίσης νέα από τους (σε τυχαία σειρά): Bat For Lashes (The Dream Of Delphi), Bruce Dickinson (The Mandrake Project), Justin Timberlake, Morrissey (Bonfire Of Teenagers) και Sky Ferreira.

Οι σίγουρες ημερομηνίες:

• Future Islands - People Who Aren’t There Anymore 26/1
• The Smiles - Wall of Eyes 26/1
• Chelsea Wolfe - She Reaches Out to She Reaches Out to She 9/2
• IDLES - Tangk 16/2
• MGMT - Loss Of Life 23/2
• Lenny Kravitz - Blue Electric Light 15/3
• Gossip 22/3
• Saint Saviour - Sunseeker 22/3

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr