Όλα τα άλμπουμ των Smashing Pumpkins από το χειρότερο στο καλύτερο

Οι Smashing Pumpkins, στα τέλη των 90s, κατάφεραν κάτι πολύ σπάνιο: στο χωρισμένο στη μέση κοινό του κιθαριστικού σκληρού rock, στη μία γωνία του ρινγκ το φρέσκο ακόμα grunge και στην άλλη το κάπως γερασμένο heavy metal, η μπάντα από το Σικάγο κατάφερε να έχει συμπάθειες και στις δύο πλευρές. Σε εποχές όταν ακόμα η μουσική όριζε την ταυτότητα των πιτσιρικάδων που ήταν έτοιμοι να παλέψουν με νύχια και με δόντια για την "καθαρότητα" της φάσης, αυτή ήταν μία μεγάλη νίκη.

Το νέο άλμπουμ δεν έχει διχάσει τους κριτικούς: ακούγεται σαν ένας καλός κι ώριμος Pumpkins δίσκος

Πέρα όμως από τις γραφικές κόντρες του παρελθόντος, οι Smashing Pumpkins κατάφεραν μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια (1991-1995) να εκτοξευτούν από μία indie μπάντα στην κορυφή της μουσικής βιομηχανίας. Τραγούδια που χαραγμένα στο υποσυνείδητο, πολύ προσωπικές ερμηνείες, βρώμικες κιθάρες, λυρικά περάσματα κι έξυπνες ιδέες στα ντραμς σχεδόν κάθε 20 δευτερόλεπτα περίπου ήταν εκείνα τα στοιχεία που έκαναν το κοινό να τους αγαπήσει με πάθος. Α, ναι, κι η ιδιαίτερη φιγούρα του Billy Corgan που πήγαινε ενάντια σε κάθε rock στερεότυπο.

Σήμερα, στις εποχές των μεγάλων επιστροφών που ζούμε, τους βρίσκουμε αισίως στο δέκατο άλμπουμ της καριέρας τους.  Το Shiny and Oh So Bright, Vol. 1: No Past. No Future. No Sun που κυκλοφόρησε στις 16 Νοεμβρίου δεν έχει διχάσει τους κριτικούς: ακούγεται σαν ένας καλός και ώριμος Smashing Pumpkins δίσκος που δεν προσπαθεί να ανακαλύψει εκ νέου την Αμερική αλλά έχει αφήσει τους πολλούς πολλούς πειραματισμούς στην άκρη.

Τι γίνεται όμως με εκείνα τα άλμπουμ που πολλοί από εμάς έλιωσαν στην εφηβεία τους; Σε ποια θέση βρίσκονται σε ένα ιδανικό Τop-10; Ακολουθεί μία κατάταξη από εκείνες που βάζουν τους οπαδούς στην ευχάριστη θέση να μαλώσουν για τον αγαπημένο τους δίσκο.

Zeitgeist (2007)

Η πρώτη μεγάλη επιστροφή της μπάντας, μετά από εφτά χρόνια δισκογραφικής απουσίας, δεν στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Τετριμμένες συνθέσεις που φλέρταραν με τη stoner μόδα της εποχής, radio friendly προσέγγιση που δεν έτυχε της καλύτερης αποδοχής κι η βαθμολογία του AllMusic να δίνει δύο στα πέντε αστεράκια. Ίσως το άλμπουμ που θα ήθελε να ξεχάσει ο Billy Corgan. 

Monuments to an elegy (2014)

Το 2009 το συγκρότημα ανακοίνωσε το μεγαλεπήβολο project του με τίτλο Teargarden by Kaleidyscope: 44 τραγούδια - ένα concept βασισμένο στις κάρτες ταρώ, τα οποία θα κυκλοφορούσαν ένα-ένα σε free download. Επειδή καμιά φορά τα μεγάλα όνειρα εξελίσσονται σε συμβατική πραγματικότητα, αυτό εδώ είναι το δεύτερο full άλμπουμ που κυκλοφόρησαν με παραδοσιακό τρόπο για το συγκεκριμένο project. Progressive; Συμφωνικό; Pop metal με τον Tommy Lee των  Mötley Crüe πίσω από τα τύμπανα; Μάλλον λίγο από όλα. Καθόλου κακό αλλά σίγουρα όχι αξιομνημόνευτο.

Oceania (2012)

To line up του δίσκου, του πρώτου full άλμπουμ από το Teargarden by Kaleidyscope, δεν είχε καμία σχέση με τον παλιό καλό καιρό. Ο Billy Corgan όμως, βγαίνοντας από μία μεγάλη περίοδο που απασχολούσε τα Μέσα περισσότερο με τις δηλώσεις του και λιγότερο με τη μουσική του, προσπάθησε επιλέγοντας νέους συνεργάτες να επιστρέψει ηχητικά στις ρίζες του - εκείνες που τον έκαναν να γραφτεί με χρυσά γράμματα στον ήχο των 90s. Ήταν μάλλον η σωστή επανεκκίνηση που οδήγησε στον νέο δίσκο που ακούμε τις τελευταίες μέρες.

Machina/ The machines of god (2000)

Το πρώτο μέρος ενός concept άλμπουμ που θα εισήγαγε τους Pumpkins στον 21ο αιώνα. Ως συνήθως o πήχης είχε τεθεί πολύ ψηλά. Δυστυχώς όμως λίγοι ακροατές μπόρεσαν να ακολουθήσουν το δυσνόητο story.

Machina II/The Friends & Enemies of Modern Music (2000)

Πολύ σημαντική κυκλοφορία: πρώτον γιατί ήταν μία από τις πρώτες που κυκλοφόρησε αποκλειστικά στο ίντερνετ, δεύτερον γιατί έδειχνε το βαθύ πείσμα της μπάντας ακόμα και κόντρα στις επιταγές της δισκογραφικής, αφού η τελευταία δεν ήθελε (όχι άδικα κρίνοντάς το εμπορικά) για κανένα λόγο να κυκλοφορήσεις ένα διπλό δυσνόητο concept άλμπουμ και, τέλος, επειδή καταφέρνει να είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του, πράγμα πολύ σπάνιο με τα sequel.

Shiny and Oh So Bright, Vol 1 (2018)

Η απόδειξη, το 2018, ότι καμιά φορά αξίζει να μένεις κολλημένος σε αυτά που ξέρεις να κάνεις καλύτερα. Όχι δεν είναι απλή νοσταλγία ο δίσκος, περισσότερο τείνει προς μία ενδιαφέρουσα ωριμότητα.

Gish (1991)

To grunge ήταν ένα αμάλγαμα πολλών και διαφορετικών μουσικών επιρροών. Αν οι Nirvana λοξοκοιτούσαν προς το punk, οι Pumpkins (όπως είναι πολύ φανερό στο ντεμπούτο τους) είχαν τις ρίζες τους στο hard rock που γέμιζε αρένες και στα riffs των Black Sabbath. Κι οι δύο όμως πρέσβευαν κάτι πολύ φρέσκο. Απλά οι πρώτοι εκτοξεύτηκαν πιο γρήγορα στην στρατόσφαιρα.

Adore (1998)

Κάποιοι τότε μίλησαν για αστοχία, για το πρώτο φρενάρισμα του συγκροτήματος μετά την κατάκτηση της κορυφής. Δεν είχαν άδικο, όμως αν κάποιος που αγάπησε παλιά την μπάντα ακούσει σήμερα το άλμπουμ θα βρει αυτήν τη λίγο ηλεκτρονική και σκοτεινή της στροφή κάτι περισσότερο από ενδιαφέρουσα.

Mellon Collie and the infinite sadness (1995)

Τι να γράψει κανείς για αυτό το διαμάντι; Δίσκος γεμάτος hits και κρυφές εκπλήξεις, ποιότητα και εμπορικότητα να πηγαίνουν χέρι χέρι, videoclips που έγραψαν ιστορία, στίχοι με βαθιά νοήματα σωστά καμουφλαρισμένοι για να πλασαριστούν στο ευρύ κοινό κι ο Billy Corgan στο απόγειο της δημοτικότητάς του. Το 1995 ήταν μία υπέροχη χρονιά για τους Pumpkins.

Siamese Dream (1993)

Η λέξη 90s αριστούργημα θα αρκούσε για να το περιγράψει. Την ίδια στιγμή που άλλοι δίσκοι της σκηνής του grunge φθίνουν, το δίδυμο όνειρο των Smashing Pumpkins απλά ανεβάζει την αξία του στο μουσικό χρηματιστήριο καθώς τα χρόνια περνούν. 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr