Όσα έμαθε η ζωή στον David Bowie

Ήταν μία ημέρα σαν σήμερα -8 Ιανουαρίου 1947- όταν ο David Bowie ερχόταν στη ζωή, προτού εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο στις 6 Ιανουαρίου του 2016. Άφησε ασφαλώς πίσω του μία τεράστια κληρονομιά. Μιλάμε άλλωστε για τον καλλιτέχνη που όρισε όσο κανένας το πρόσωπο όχι μόνο της σύγχρονης μουσικής αλλά κι εκείνο της ίδιας της ποπ κουλτούρας, πειραματιζόμενος κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση τόσο με τα μουσικά είδη όσο (κυρίως) με την εικόνα του.

Αυτά είναι τα μαθήματα ζωής που έδωσε στο περιοδικό Esquire τον Μάρτιο του 2004

> Τα βρετανικά παπούτσια ταιριάζουν άψογα με ένα κοστούμι, ειδικά όταν είναι μεγάλα. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τις μικροσχηματισμένες ιταλικές επιλογές στο τέλος του ποδιού. 

> Πρέπει να δεις ένα πτώμα τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου. Η απόλυτη απουσία της ζωής θα είναι η πιο ανησυχητική και δύσκολη αντιπαράθεση που θα έχεις ποτέ.

> Όταν κολλάω με κάποιο στίχο, καταφεύγω στην τελευταία μου λύση: το παράλογο.

> Ο Lester Bangs έκανε κάποτε ένα σχόλιο για μια μπάντα, λέγοντας πως ένιωσε σαν "ένας καριόλης από την κόλαση". Τότε κατάλαβα πως καταγόμαστε από διαφορετικούς πλανήτες. 

Διάβασε ακόμη: Μεγάλες αλήθειες για τη ζωή από τον Matthew McConaughey

> Δεν περιμένω το ανθρώπινο είδος να προοδεύσει σε πολλούς τομείς. Ωστόσο, το να έχεις ένα άρρωστο παιδί σε κάνει ιδιαίτερα ευγνώμονα για τα φάρμακα. 

> Για κάτι που μετανιώνω είναι που ποτέ δεν μίλησα ανοιχτά με τους γονείς μου, ειδικά με τον πατέρα μου. Άκουσα και διάβασα τόσα πολλά για τους δικούς μου, που πλέον δεν μπορώ να πιστέψω τίποτα. Κάθε ιστορία είναι πολύ διαφορετική από την αμέσως προηγούμενη.

> Η φήμη μπορεί να ωθήσει στη μετριότητα πολύ ενδιαφέροντα άτομα. 

> Αν δεν είχα μάθει πως να είμαι μουσικός και να συγγραφέας, δεν θα είχε κανένα νόημα το τι θα έκανα στη ζωή μου.

> Ποτέ μου δεν ήξερα τόσο κόσμο από τον χώρο της rock μουσικής. Θα πήγαινα σε ένα μέρος, σε κάποιο club, και θα παρακολουθούσα όλους αυτούς τους rockers να συχνάζουν μαζί. Θυμάμαι ότι ένιωθα τελείως εκτός τόπου και χρόνου. Το μετανιώνω αυτό καμιά φορά.

> Το Σύμπαν μου προκαλεί δέος αλλά δεν πιστεύω ότι απαραίτητα βρίσκεται κάποιος πίσω από αυτό. Έχω ένα πάθος για τις θρησκευτικές τελετές αλλά πολύ συχνά αυτές δεν έχουν καμία ουσία.

> Η στενάχωρη συνειδητοποίηση για την όχι και τόσο ευφυή εποχή που ζούμε βρίσκεται στο γεγονός ότι έχουν αλλάξει οι ερωτήσεις: από το "Είχε δίκιο ο Nietzsche για τον Θεό;" έχουμε περάσει στο "Πόσο μεγάλο ήταν το πουλί του;". Προσπάθησε να κάνεις το καλύτερο κάθε στιγμή. Δεν εξελισσόμαστε. Δεν πηγαίνουμε πουθενά.

Διάβασε ακόμη: Όλα όσα έμαθε η ζωή στον Vincent Cassel

> Δεν είσαι ποτέ αυτός που νομίζεις ότι είσαι. Πίσω στα 80s, μια ηλικιωμένη κυρία με είχε σταματήσει στο δρόμο, λέγοντάς μου: "Κύριε Elton, μπορώ να έχω ένα αυτόγραφό σας;". Της απάντησα πως δεν είμαι ο Elton αλλά ο David Bowie. Μου απάντησε: "Ευτυχώς, δεν αντέχω τις κόκκινες τρίχες του και το υπερβολικό μακιγιάζ".

> Δεν ξέρω που πρόκειται να βρεθώ από εδώ και στο εξής, αλλά υπόσχομαι πως η διαδρομή δεν θα είναι βαρετή.

> Η μουσική μου έδωσε αρκετές δεκαετίες εξαιρετικών εμπειριών. Δεν μπορώ να πω όμως πως οι πόνοι της ζωής μου ή κάποια τραγικά επεισόδια έχουν σβήσει εξαιτίας αυτής. Μου έδωσε όμως στιγμές συντροφιάς όταν ήμουν εντελώς μόνος και αποτέλεσε ένα μέσο επικοινωνίας για να αγγίξω ανθρώπους. 

> Ποτέ δεν είναι αυτοί που νομίζεις ότι είναι. Όταν ήρθα πρώτη φορά στις Η.Π.Α., γύρω στο 1971, ο ξεναγός μου στη Νέα Υόρκη μου είπε μία μέρα ότι αργότερα το ίδιο εκείνο βράδυ θα έπαιζαν live οι The Velvet Underground στο Electric Circus, το οποίο ετοιμαζόταν να κλείσει. Πιστεύω ότι εκείνη την εποχή ήμουν ο μεγαλύτερος fan της μπάντας στη Μεγάλη Βρετανία.

Πήγα πολύ νωρίς στη συναυλία και έκατσα στην άκρη της σκηνής. Το show ήταν εξαιρετικό κι εγώ φρόντισα να είμαι αρκετά κοντά ώστε να δει ακόμα κι ο Lour Reed πόσο πιστός οπαδός της μπάντας ήμουν καθώς τραγουδούσα όλα τα τραγούδια τους απ' έξω. Μετά το τέλος της συναυλίας μετακινήθηκα προς την πόρτα που ήταν τα καμαρίνια τους.

Χτύπησα κι ένα από τα μέλη του συγκροτήματος μου απάντησε. Αφού πρώτα ξεστόμισα μερικά κοπλιμέντα, ρώτησα αν θα μπορούσα να ανταλλάξω μερικές κουβέντες με τον Lou. Παραξενεύτηκε αλλά μου είπε να περιμένω μισό λεπτό.

Ύστερα από μερικές στιγμές, ο Lou βγήκε έξω, κάτσαμε μαζί και συζητήσαμε περίπου 10 λεπτά για τραγούδια κι έφυγα από το club όντας στον έβδομο ουρανό -είχα κάνει ένα εφηβικό όνειρό μου πραγματικότητα.

Την άλλη μέρα, είπα στον ξεναγό πόσο υπέροχα πέρασα στο live των Velvets κι ότι γνώρισα τον Lou Reed. Με κοίταξε περιπαικτικά για ένα δευτερόλεπτο πριν σκάσει στα γέλια.

Διάβασε ακόμη: Τα μαθήματα ζωής του Umberto Eco

"Ο Lou έχει εγκαταλείψει την μπάντα εδώ και κάποιο καιρό" μου είπε. "Μιλούσες με τον αντικαταστάτη του, τον Doug Yule."

> Νιώθω πως είναι θλιβερό να με αποκαλούν χαμαιλέοντα της ροκ. Ο χαμαιλέοντας ξοδεύει πάρα πολλή ενέργεια για να μη γίνει διακριτός από το περιβάλλον του.

> Μην εμπιστεύεσαι τίποτα άλλο παρά μόνο την εμπειρία σου.

 

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

 

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr