Φοίβο Δεληβοριά, θα σε ξαναδώ
Μιλήσαμε με τον Φοίβο Δεληβοριά που ετοιμάζεται να παίξει τραγούδια του Πεζοδρομίου και όχι μόνο, αυτή την Παρασκευή στο Gagarin 205.
Αυτό που είναι φοβερό με τον Φοίβο Δεληβοριά είναι ότι μιλάμε για έναν από τους λίγους Έλληνες τραγουδοποιούς που τα τραγούδια που γράφει (χωρίς να είναι πομπώδη, βαρυσήμαντα ή δύσκολα) μιλούν κατευθείαν στην ψυχούλα του ακροατή που βλέπει ότι τα πράγματα που έχει στο μυαλό του και είναι δύσκολο να τα εκφράσει, γίνονται ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος και μέσα σε 4-5 λεπτά καταλαβαίνει ότι όλο αυτό το "ανέκφραστο", το "δύσκολο", αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια, τελικά υπάρχει και γίνεται.
Απλά το κάνει κάποιος άλλος που τον λένε Φοίβο Δεληβοριά και ο εν λόγω σεσημασμένος αστικός ποιητής έχει αυτή τη μοναδική ικανότητα το να βάζει τις λέξεις στη σωστή σειρά και θέματα απλά, λιτά, καθημερινά, που οποιοσδήποτε άλλος αν τα ακουμπούσε, μπορεί να έβγαζε ένα αποτέλεσμα κοινότυπο κι αστείο, να τα κάνει να φαίνονται ότι γράφτηκαν για τον καθένα με την ευαίσθητη ψυχούλα που λέγαμε και πιο πάνω. Είτε πρόκειται για καψούρικα και γκομενικά, είτε αφορούν στη ζωή στην Αθήνα είτε για όσα ακροβατούν μεταξύ λεπτής ειρωνείας, χαράς και λύπης που κρύβει η ζωή η ίδια. Έτσι, λοιπόν, έχει φτιάξει ιστορίες για την Κική, για αυτή που περνάει, για τη γυναίκα του Πατώκου, για τον Φώτη, για την επίσκεψη του Καίσαρα, για τη μποσανόβα του Ησαΐα, για το Κουνελάκι, για τον μπάσταρδο γιο, για το αποκηρυγμένο, για το σουξεδάκι της Έλσας, για τον σκύλο στο Κολωνάκι, για εκείνη, για την τριτοδεσμίτισσα και το τρένο στην κορυφογραμμή. Χωρίς να είναι χάλια. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Φέτος, ή τέλος πάντων κάπου εδώ κοντά, συμπληρώνονται 30 χρόνια από τη στιγμή που ο 15χρονος από την Καλλιθέα μπήκε στο Χατζηδακικό σύμπαν και κατάλαβε τι θέλει να κάνει στη ζωή του.
Βρεθήκαμε σε ένα καφέ της μποέμ πλευράς του Μετς, στη Μάρκου Μουσούρου, μία ημέρα που στο δρόμο ήταν η χαρά της άνοιξης, με αφορμή το live του στο Gagarin 205, με τα "Τραγούδια του Πεζοδρομίου”. Χωρίς τραπέζια αυτή τη φορά, κανονική συναυλία με παλιά, νέα, τραγούδια αυτών που αγαπά και εκτιμά, έχοντας για παρέα (ποιους άλλους;) τους ομόψυχους διαταραγμένους και συνταρακτικούς συνεργάτες του. Στις γραμμές που ακολουθούν μιλά ο Φοίβος.
Την πρώτη επίσκεψη του καινούργιου μου δίσκου την δέχτηκα σχεδόν αθόρυβα τον περασμένο 15Αύγουστο που βρισκόμουν στην Τήνο. Εκεί έγραψα το πρώτο τραγούδι, το "Μόνο ψέματα" και σιγά σιγά το ένα άρχισε να μπαίνει δίπλα στο άλλο. Θέλω να πιστεύω ότι μέχρι το τέλος της χρονιάς θα τον έχω ολοκληρώσει.
ΜΟΝΟ ΨΕΜΑΤΑ"Μόνο ψέματα", χθες βράδυ στο Παγκράτι,3 μέρες πριν απ΄το Gagarin 205 LIve Music Space
Posted by Φοίβος Δεληβοριάς/Foivos Delivorias on Monday, April 1, 2019
Το live στο Gagarin 205 είναι η συνέχεια των συναυλιών στο Κύτταρο. Τα τραγούδια του Πεζοδρομίου είναι μία μικρή πρόγευση της ατμόσφαιρας του νέου δίσκου, του τι θέλω να πω, τι θέλω να καθρεφτίζει εσωτερικά η νέα δουλειά. Θα πω παλιά, ακυκλοφόρητα και τραγούδια "αδερφών" που ξεκίνησαν κι εκείνοι από το πεζοδρόμιο και ανέβηκαν κάπου αλλού (Αγγελάκας, Παυλίδης, Κόρε.Υδρο., Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Χατζηφραγκέτα κ.α.).
Στα τέσσερα χρόνια που πέρασαν από την κυκλοφορία της "Καλλιθέας" ό,τι έγραφα ήταν μόνο παραγγελίες. Έγραψα τραγούδια για άλλους μουσικούς, μουσική για θέατρο. Έφτιαξα επίσης την "Ταράτσα του Φοίβου".
Συνήθως τα πρώτα τρία χρόνια μετά από έναν δίσκο έρχονται τραγούδια που δεν έχουν λόγο να έρθουν. Τα υπόλοιπα έχουν τον λόγο τους. Για παράδειγμα σε βρίσκει μία ομάδα ηθοποιών, ένας σκηνοθέτης, κάνεις μία δική σου παράσταση - υπάρχουν όμως κι αυτά που βγαίνουν από τη ζωή σου. Αυτά που αποτελούν προέκταση όσων ζεις ή αισθάνεσαι. Το ίδιο συνέβη με τον "Αόρατο Άνθρωπο" και με την "Καλλιθέα" που βγήκαν με απόσταση περίπου πέντε χρόνων. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Είναι ένας λογικός κύκλος για εμένα αφού με την κυκλοφορία του δίσκου περνάω έναν χρόνο που παίζω ζωντανά, ζω παρουσιάζοντάς τον, βλέπω την επίδρασή του στην καθημερινή μου ζωή. Μετά θέλω να φύγω εντελώς από αυτό, να πάω να κάνω τα εντελώς αντίθετα. Ύστερα γίνομαι αιχμάλωτος των αντιθέτων που έχω φτιάξει και σιγά σιγά κλείνει ο κύκλος.
Η "Ταράτσα" είναι κάτι σύνθετο, πολυπρόσωπο, πολυδάπανο. Ήταν ένα όραμα που με έκανε πολύ χαρούμενο. Δεν ήξερα ότι είμαι ικανός να φτιάξω δώδεκα διαφορετικές παραστάσεις σε ένα καλοκαίρι με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους. Τον Οκτώβριο αισθανόμουν άδειο κέλυφος.
Ένιωθα σαν τον Κέρμιτ στο Muppet Show φτιάχνοντας μία τέτοια συνθήκη. Έπρεπε να τους μαζέψω όλους μαζί, να παίξουμε και το βράδυ αφού θα τελειώναμε την παράσταση να πάμε για ποτά απέναντι στο Κεραμείο, πιάνοντας όλο το δρόμο. Δε μπορεί να κρατήσει πολύ κάτι τέτοιο και δεν είναι κάτι που θέλω να το κάνω πολλές φορές, θα χάσει το νόημά του. Νομίζω ότι στα τρία χρόνια θα σταθεί στο επίπεδο του πρώτου ονείρου που είχα γι' αυτό. Αν γίνει θεσμός ή ρουτίνα κάθε χρόνο θα φθίνει. Φέτος θα είναι η τελευταία, θα της δώσω ένα θριαμβευτικό φινάλε.
Ως καλλιτέχνης είμαι μονοκύτταρος οργανισμός. Είμαι ένας άνθρωπος που η φυσιολογική του συνθήκη είναι μία κιθάρα, ένα χαρτί, ένα μαγνητοφωνάκι. Γονιμοποιούμαι μόνος μου, ερμηνεύω μόνος μου, αυτό είναι το βασικό. Όταν όλο αυτό βγαίνει προς τα έξω θέλω είτε σε μικρό επίπεδο, σε επίπεδο συγκροτήματος, μπάντας να βρω μία παρέα για να γεννηθεί ένα κουκούλι και να βγει προς τα έξω είτε σε πιο μεγάλο, όπως η "Ταράτσα". Είμαι στο επίκεντρό του αλλά γύρω μου υπάρχουν χορεύτριες, μάγοι, άνθρωποι του ελληνικού τραγουδιού, του ελληνικού θεάτρου, άνθρωποι από τα υπόγεια αυτού του μέρους και στην ουσία είμαι αυτό το μικρό κύτταρο στη μέση της σκηνής που τα συντονίζει, τα παρακολουθεί όλα αυτά, ονειρεύεται κάποιο ποιητικό τους νόημα με όλους αυτούς που σαν τη ζωή γυρνούν γύρω του.
Η γέννηση της κόρης μου ήταν μία πολύ μεγάλη αλλαγή. Ένα πλάσμα γεννιέται από την αγάπη και γίνεται πρωταγωνιστής. Δεν είσαι πλέον εσύ το ο πρωταγωνιστής. Γι' αυτήν έγραψα το Κουνελάκι, γι' αυτήν έκανα το παιδικό θέατρο, να της δείξω με αγάπη τι δουλειά κάνω.
Τη στιγμή που γράφω κάτι αισθάνομαι πράγματι ότι δυνητικά ενώνομαι με κάποιους άλλους. Ότι κάθε τραγούδι μου είναι κάτι που βγαίνει από εμένα και ολοκληρώνεται σε ένα δωματιάκι αλλά είναι έτοιμο να φύγει.
Η Αθήνα ίδια είναι, ο ουρανός δεν έχει αλλάξει. Οι άνθρωποι λίγο πολύ ίδιοι είναι. Η συνθήκη είναι διαφορετική. Το δυναμικό μίας λαϊκής πολυκατοικίας είναι ακριβώς ίδιο με του ’30 ή του ’50 ή του ‘70. Και ειδικά το δυναμικό των ταλέντων, η ραχοκοκκαλιά είναι ίδια. Υπάρχουν άνθρωποι με κωμική, ποιητική, χορευτική, προδιάθεση, όλοι έτοιμοι να κάνουν κάτι. Η Αθήνα είναι πολύ όμορφη και δημιουργική, μέσα στη αιώνια φτώχεια και μποεμία της.
Με το που τελειώσω ένα τραγούδι παίρνω τηλέφωνο συγκεκριμένους φίλους και τους παίζω αυτό που έφτιαξα ή τρέχω στο σπίτι ενός φίλου δίπλα που είναι εύκαιρο για να το μοιραστώ.
Παρακολουθώ τι γίνεται στο σινεμά όπως παρακολουθώ τι γίνεται στο τραγούδι. Είτε έχει να κάνει με τον τελευταίο ραπ κάγκουρα που κάνει επιτυχία στην Ελλάδα είτε με τον Kendrick Lamar το παρακολουθώ με την ίδια περιέργεια, σα να είμαι 12 χρονών.
Δεν τρελαίνομαι με τις διακοπές. Προτιμώ να πηγαίνω σε ένα νησί, να κάθομαι λίγες μέρες, να φεύγω για να πάω να κάνω ένα live και να επιστρέφω. Μικρός έχω περάσει πολλά καλοκαίρια στην Αθήνα. Ζήλεψα το Χατζιδάκι, όταν μου είπε πως στη ζωή του έχει κάνει μόνο δυο μέρες διακοπές, βαρέθηκε κι έφυγε.
Ο Ζήσιμος Λορεντζάτος έλεγε κάτι πάρα πολύ ωραίο: Ένας επιπλοποιός φτιάχνει μία πολύ ωραία και αναπαυτική καρέκλα. Θα μάθεις ποτέ αν είχε κακίες ή ήταν καλός και ηθικός; Το ίδιο και με τον Morrissey, που μου λες. Όποτε επιλέξω να ακούσω το The Queen Is Dead έχω τα ίδια συναισθήματα με τότε. Το ότι ένα από τα πρόσωπα που τον έφτιαξαν επέλεξε να παίξει αυτό το μυωπικό παιχνίδι είναι κάτι άσχετο με τον δίσκο αυτόν, που είναι κομμάτι της ζωής μου.
Ο Leonard Cohen βέβαια έζησε και πέθανε με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο, χωρίς να παρεκκλίνει από το ποιητικό του όραμα, ταξίδεψε και αγάπησε πολλές φορές, έκλεισε τους προσωπικούς και καλλιτεχνικούς του λογαριασμούς πριν πεθάνει.
Τι δεν έχω κάνει ακόμα; Μάλλον κινηματογράφο, πέρα από δύο soundtracks για ταινίες μικρού μήκους και μία για μεγάλου, παρόλο που η σχέση μου μαζί του είναι συνεχής από πολύ μικρή ηλικία.
Μέχρι τώρα έχω φτιάξει τέσσερις μπάντες. Με τα παιδιά που παίζουμε τώρα –πέρα από τον θαυμασμό που τους τρέφω- είμαστε και φίλοι. Από τον Ντούβα γνώρισα τον Χριστοδούλου, από τον Χριστοδούλου τον Soto. Συνήθως έτσι δε γίνεται; Από τον ένα γνωρίζεις τον άλλο, αν έχεις κοινά ενδιαφέροντα κολλάς.
Η Ρένα Μόρφη ήρθε και με βρήκε σε μία συναυλία που έκανα στον Βόλο. Μετά μετακόμισε στη Βαρνάβα, γνωριστήκαμε καλύτερα, κάναμε παρέα και πρόβες σπιτικές. Δεν είναι ουρανοκατέβατο ότι συνεργαστήκαμε στην περσόνα της Σούλης Ανατολής, ήρθε ως καρπός μιας αγάπης.
Ό,τι ζητώ πρωτίστως από έναν φίλο, έναν συνεργάτη, μια σχέση, είναι το χιούμορ, να μπορείς να μην πάρεις στα σοβαρά τη ζωή. Είναι το μέγιστο φιλοσοφικό δώρο και θέλει πολύ δουλειά. Εξ ου κι από μικρός αισθανόμουν τόσο κοντά και συνεργαζόμουν με κωμικούς, από τα Ημισκούμπρια ως τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο. Τους έχω πολύ ψηλά, εν αντιθέσει με όσους φτιάχνουν ηρωικά ή "καταραμένα” καλλιτεχνικά avatar.
Αν γινόμουν δήμαρχος για μια μέρα, θα τόνωνα τις πλατείες και τη ζωή γύρω απ’ αυτές. Η πλατεία για μένα είναι τόπος ιερός, τόπος που γεννιέται το πνεύμα της πόλης, τα ποιήματα, οι ιδέες. Θα ξανάνοιγα κλαριτζίδικα στην Ομόνοια, ζαχαροπλαστεία με τραπεζάκια στο Σύνταγμα, θερινά στη Βικτώρια και στην Κολιάτσου.
Η ρετρομανία και η νοσταλγία είναι σύμπτωμα του μεταμοντερνισμού. Το να γυμνώνεις το παρελθόν από το νόημά του και το να χρησιμοποιείς μόνο τα καλτ στοιχεία του, σε εκδικείται. Έρχεται μετά και σου φοριέται ολόκληρο, δε σ’ αφήνει να κάνεις τίποτα καινούργιο. Το θέμα είναι να αγαπάς μια ταινία του ’60 π.χ. όχι μόνο για τα ρούχα ή τους χορούς, αλλά για το νόημά τους. Μόνο έτσι φτιάχνεις παρόν.
Μην τρελαίνεσαι με την άνοδο του νεοσυντηρητισμού, με την ακροδεξιά και με όλα αυτά. Την εποχή του Μακαρθισμού, οι beatniks, οι τζαζ μουσικοί και ο Έλβις μαγείρευαν υπόγεια την δεκαετία του ’60. Έτσι και τώρα, μπορεί η ανεγκέφαλη καφρίλα και η πολιτική ορθότητα να δίνουν τον τόνο, από κάτω όμως υπάρχει πιο έντονη από ποτέ η ερωτική και η ατομική αυτοδιάθεση, η απόλυτη ελευθερία του λόγου και των ιδεών, που θα σκάσει μύτη όταν ολοκληρωθεί η φάση της.
Η επιτυχία κρατά τις δύο-τρεις ώρες μετά το live που το έχεις περάσει με φίλους και με αγνώστους. Το επόμενο πρωί αρχίζει πάλι η δουλειά.
INFO
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
GAGARIN 205 Live Music Space
Λιοσίων 205, Αθήνα
Ο Φοίβος Δεληβοριάς σε μια μεγάλη συναυλία στο Gagarin 205 με τα Τραγούδια του Πεζοδρομίου.
Ώρα έναρξης: 22:00
Οι πόρτες ανοίγουν: 21:00
Τιμές εισιτηρίων:
11€ προπώληση, 13€ στο ταμείο
FB: Φοίβος Δεληβοριάς/Foivos Delivorias
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr
ΜΗ ΧΑΣΕΙΣ
Στο Kaos του Netflix, o Jeff Goldblum γίνεται Δίας
Πραγματικά ανυπομονούμε για αυτήν τη σειρά.
Γραφει Γεωργια ΠρεζαΌλα όσα γνωρίζουμε για το Dune: Messiah
Οι fans θέλουν το τρίτο μέρος και το θέλουν τώρα.
Γραφει Παυλος ΚρουστηςΑκούσαμε πρώτοι το Final (Vol. 2) του Enrique Iglesias πριν κυκλοφορήσει
Το 12ο άλμπουμ Λατίνου θεού αποτελεί σημαντικό ορόσημο της καριέρας του. Εντός, διαβάζεις όλες τις λεπτομέρειες.
Γραφει Ραφαελλα ΡαλληΜε 66.000 θεατές και επισκέπτες ολοκληρώθηκε το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Το Φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε από τις 7 έως τις 17 Μαρτίου.
Caught Stealing, ένα συναρπαστικό θρίλερ με τον Austin Butler
Η σκηνοθεσία ανήκει στον μετρ του είδους, Darren Aronofsky.
Πώς η χυλόπιτα του Christopher Nolan εκτόξευσε την καριέρα του Jake Gyllenhaal
Στο μεταξύ, ούτε ο Baz Luhrmann τον ήθελε.
Γραφει Γεωργια Πρεζα