Ο Vassilikos γνωρίζει ότι το γκρίζο μπορεί να είναι καταπληκτικό

O Vassilikos ήταν ο frontman των Raining Pleasure, του γκρουπ που έκανε το crossover στις αρχές των zeroes καταφέρνοντας κάτι αξιοθαύμαστο αφού πήρε ένας είδος μουσικής που αφορούσε λίγους και το έβαλε στα σπίτια όλης της Ελλάδας. Με τους άλλους τρεις μουσικούς συναποτέλεσαν την καλύτερη εναλλακτική μπάντα μπάντα, που δε μεγάλωσε στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, που έβαλε την Πάτρα για τα καλά στον μουσικό χάρτη. Μαζί κυκλοφόρησαν επτά συνολικά δίσκους, μαζί βρέθηκαν στο μεταίχμιο της απόλυτης καταξίωσης, μαζί τόλμησαν κι ακούμπησαν το "βαρύ” Reflections των New York Rock & Roll Ensemble σε σύνθεση Μάνου Χατζηδάκι - εκεί όλοι κατάλαβαν το προφανές: Ο Vassilikos, δεν ήταν απλά ένας τραγουδιστής αλλά ένας από τους καλύτερους ερμηνευτές. Και μάλιστα στην αγγλική γλώσσα - δεν ήταν καθόλου εμφανές ότι αυτός ο τύπος μεγάλωσε στην Πάτρα κι όχι σε κάποιο προάστιο του Λονδίνου.

Οι Raining Pleasure διαλύθηκαν, ο Vassilikos συνέχισε solo. Αρχικά με το "Vintage" το 2009, τότε που τον υποδεχτήκαμε ως έναν μεγάλο crooner που τόλμησε να μας δείξει την φωνητική του υπεροχή μέσα από τις λυγμικές παραστάσεις που παρέδωσε σε ένα αριστουργηματικό μουσικό project με μοναδικές επανεκτελέσεις κλασικών και αγαπημένων τραγουδιών περασμένων δεκαετιών ακουμπώντας τραγούδια των Frank Sinatra, Lou Reed, Billie Holiday, Tom Jones και άλλων.

Στη συνέχεια, το 2013, έπιασε τον Τσιτσάνη στο "Sunday Cloudy Sunday" παίρνοντας και δουλεύοντας δώδεκα λαϊκά χιλιοτραγουδισμένα άσματα χωρίς να βάλει μπουζούκι σε ένα ακόμα ενδιαφέρον εγχείρημα. Λίγο νωρίτερα είχε φύγει για να ζήσει και να σπουδάσει στο Λονδίνο. Εκεί βρήκε τον βελονισμό και την ισορροπία του. Φτάνοντας στο σήμερα, λίγο μετά την κυκλοφορία του νέου δίσκου με τίτλο "Amazing Grey” και λίγο πριν το επερχόμενο live του στο ΚΠΙΣΝ (Δευτέρα 15/4) ο Vassilikos μίλησε στο Esquire για το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον, τους Raining Pleasure, το νέο υλικό και το τι χρειάζεται για να ζήσεις απλά και όμορφα. 

Πολιτισμικός μετανάστης στα πιο παραγωγικά σου χρόνια. Τώρα που το έζησες θα ήθελες να έχεις φύγει νωρίτερα; Η απόφαση πάρθηκε όταν η ανάγκη για αλλαγή ήταν στο μεγαλύτερο βαθμό. Αν είχα φύγει νωρίτερα ίσως να ήταν πιο χλιαρά τα πράγματα. Όχι, νομίζω έφυγα την κατάλληλη στιγμή. Μου έκανε πολύ καλό το ότι βρέθηκα στη Γερμανία το 2004, σε μια φάση ιδιαίτερης επιτυχίας με τη μουσική, είχαμε ήδη παίξει το Reflections και κάναμε την ηχογράφηση του άλμπουμ. Εκεί δεν με ήξερε κανένας και αυτό με ξεκούραζε από αυτά που συνέβαιναν εδώ. 

Πώς ήταν η ζωή στο Λονδίνο;  Στο Λονδίνο τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Βρέθηκα εκεί για να κάνω πανεπιστήμιο, δεν ήταν μία πόλη ή και χώρα ακόμα της επιλογής μου. Έμεινα όμως αρκετά, σχεδόν 9 χρόνια τώρα, δούλεψα στον τομέα του βελονισμού και έμαθα πάρα πολλά πράγματα για τον κόσμο και για τον εαυτό μου. Η μουσική δεν ήταν ιδιαίτερο επίκεντρο στη ζωή μου εκεί, για τους παραπάνω λόγους. Δίδαξα μουσική σε Αγγλάκια - για βιοποριστικούς λόγους βέβαια. Αλλά δεν προσπάθησα να παίξω ή να παρουσιάσω την μουσική πλευρά του εαυτού μου στο Λονδίνο. Τα κομμάτια του Amazing Grey όμως, γράφτηκαν ως επί το πλείστον εκεί.

Μίλησε μου για τον βελονισμό. Πώς μπήκε στη ζωή σου; Από πολύ παλιά είχα ένα έντονο ενδιαφέρον για την ιατρική και την έννοια της θεραπείας. Είχα κάνει κάποια online courses αλλά ένιωθα ότι δεν έφτανε. Έτυχε και δοκίμασα μια συνέδρια βελονισμού κάπου στο 2010 και ήταν μια φοβερή εμπειρία για μένα. Άρχισα λοιπόν να ψάχνω, να διαβάζω να προσπαθώ να μάθω πράγματα γύρω από αυτό. Η αναζήτηση όμως ήταν τόσο έντονη που αποφάσισα λίγο μετά να μετακομίσω στο Λονδίνο και να σπουδάσω για 4 χρόνια. Το 2015 αποφοίτησα και από τότε το εξασκώ.

Πάτρα - Βόννη - Έσσεν - Αθήνα - Λονδίνο. Ένας κύκλος κλείνει; Ένας καινούργιος ανοίγει με το Amazing Grey; Δεν έχω ιδέα πού θα βρεθώ στη συνέχεια. Ναι, έχω την αίσθηση ότι κλείνει κάτι και ανοίγει κάτι άλλο. Δεν έχω πλάνα παρά μόνο για τους επόμενους δύο μήνες κι αυτό λόγω δουλειάς με τη μουσική. Γράφοντας ορίτζιναλ υλικό πάλι μετά τα κομμάτια των Raining Pleasure, σίγουρα έχω να κάνω με μια άλλη φάση ζωής.

Γιατί έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να κυκλοφορήσεις νέο άλμπουμ; Δεν ξέρω. Η σχέση μου με το χρόνο είναι απόλυτης σχετικότητας. Αντιλαμβάνομαι τη ζωή σε ενότητες, όχι σε χρόνια. Δεν είμαι από αυτούς τους καλλιτέχνες που δουλεύουν στον κύκλο δίσκος-συναυλίες-στούντιο συνεχόμενα. Ο δίσκος ήρθε στην ώρα του. Είναι καλύτερα να μιλάς όταν έχεις να πεις κάτι, παρά όταν έρχεται αυτό που οι άλλοι νομίζουν ότι είναι η σειρά σου.

Τι είναι αυτό το άλμπουμ; Πόσο κουβαλά το παρελθόν, πόσο κοιτά στο μέλλον; Δεν μοιάζει με την τελευταία σου δουλειά. Να σου πω την αλήθεια μου θύμισε τις τελευταίες δουλειές των RP. Προσπάθησα να κουβαλήσω το παρελθόν μόνο σαν γνώση και τίποτα άλλο. Ήθελα να κάνω ένα δίσκο που να ανταποκρίνεται στα προσδοκίες που θα είχα σαν ακροατής. Με αυτή την έννοια, ίσως είναι δίσκος που ανταποκρίνεται κυρίως στο παρόν. Το οποίο είναι ήδη παρελθόν από μία άποψη, γιατί το ηχητικό όραμα που είχα όταν τον ξεκίνησα, δεν είναι αυτό που θα έχω ενδεχομένως στον επόμενο δίσκο. 

Τι σκεφτόσουν όταν το έγραφες; Δεν σκέφτομαι πολύ όταν γράφω, αλλά αυτό ακούγεται λίγο προφανές και καταλαβαίνω πώς το ρωτάς, νομίζω. Γράφοντας ξανά ορίτζιναλ υλικό μετά από τόσα χρόνια, είχα λίγο την αγωνία του πρωτάρη. Πού πάω, τι κάνω, ποιος θα ακούσει κλπ. Είχα και έχω μια κάποια περιέργεια για το ποιος χώρος και σε ποια κατάσταση θα δεχτεί αυτά τα τραγούδια. Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από τότε και σίγουρα οι άνθρωποι που με παρακολουθούσαν στο παρελθόν έχουν καλύτερες δουλειές να κάνουν από το να περιμένουν το θα κάνω εγώ. Ακόμα και οι πιο πιστοί, φαντάζομαι τα παράτησαν τόσα χρόνια. Οπότε, είναι με κάποιον τρόπο μια νέα αρχή για μένα κι αυτό μου ακούγεται πολύ ελκυστικό σαν κατάσταση. 

Όταν είχαμε μιλήσει λίγο πριν κυκλοφορήσεις το Vintage μου είχες πει ότι μπήκες στο στούντιο απλά για να είσαι μόνος, να μην σκέφτεσαι και να γράψεις. Στο Amazing Grey γιατί μπήκες στο στούντιο; Έχω αλλάξει από τότε και έχει αλλάξει και η τεχνολογία. Δεν χρειάζεται πια να μπεις στο στούντιο. Χρειάζεται να σηκωθείς από το κρεβάτι και να ανοίξεις τα μηχανήματα. Κι αν αυτό ακούγεται πιο εύκολο στο μέσο άνθρωπο, οφείλω να πω ότι είναι πολύ πιο δύσκολο. Το να ξεκινήσεις για το στούντιο, είναι από μόνο του μια διαδικασία που σε βάζει στο ανάλογο mode πανεύκολα. Όταν εκεί που τρως, πίνεις, χαζεύεις και όλα τα συναφή, πρέπει να κάνεις και δουλειά, η πειθαρχία που χρειάζεται δεν είναι για αδύναμα νεύρα. Θα δεις το επόμενο επεισόδιο στο Netflix τώρα, ή ας κάνουμε λίγη δουλειά ρε μεγάλε; Κάπως έτσι. Ο λόγος όμως που μπήκα και παρέμεινα στη διαδικασία ήταν πολύ βαθύς, δεν θα το έκανα αν δεν ήταν. Η ζωή είναι θεραπεία, δυστυχώς. Αντί να την χαιρόμαστε παλεύουμε με φαντάσματα του παρελθόντος, προσπαθώντας για το πιο απλό, να ζούμε όμορφα κι απλά. Σε αυτή τη θεραπευτική διαδικασία, τα τελευταία χρόνια, έχω συνεργαστεί άψογα με το παιδάκι στο εξώφυλλο. Γι’ αυτό και είναι εκεί. Μου ζήτησε τη βοήθειά του πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια και κάναμε καλή δουλειά μαζί.

Σε αυτή τη θεραπευτική διαδικασία αν συναντούσες το παιδάκι, ή τον Μπίλι του 1998 τι θα του έλεγες; Και στους δύο τα ίδια θα έλεγα. Να μην αμφισβητούν τόσο έντονα τον εαυτό τους και να κάνουν αυτά που θέλουν να κάνουν χωρίς τόση πολλή σκέψη. Και να κάνουν διαλογισμό καθημερινά.

Από τα 10 κομμάτια του Amazing Grey ποιο έχει την πιο καλή ιστορία; Το καθένα έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Μπορεί να σου φανεί περίεργο, αλλά σ’ αυτή τη φάση είμαι αυτός που τα βλέπει λιγότερο καθαρά. Έχω παρατηρήσει ότι χρειάζεται μια απόσταση περίπου δεκαετίας για να μπορέσω να ακούσω τους δίσκους μου κάπως αντικειμενικά. Πρόσφατα μόνο μπόρεσα να ακούσω το υλικό των Raining Pleasure. Για τα μέσα και τα εργαλεία τα ελάχιστα που είχαμε τότε, κάναμε πολύ καλούς δίσκους.

Σου λείπουν οι Raining Pleasure; Αυτό που νιώθω ότι μου λείπει πιο πολύ είναι η ομάδα, η συλλογικότητα. Κάνω πια τα πάντα μόνος μου. Και ενώ αυτό καλλιτεχνικά είναι ιδανικό, γιατί λειτουργώ απόλυτα ανεπηρέαστος, ταυτόχρονα υπάρχει λίγο αυτή η έλλειψη κινητοποίησης. Είναι πολύ εύκολο να μην πειθαρχείς όταν δίνεις λόγο μόνο στον εαυτό σου. 

Στη συναυλία στο ΚΠΙΣΝ θα τραγουδήσεις RP. Tώρα που το βλέπεις από απόσταση ποια περίοδός τους σε συγκινεί περισσότερο; Θυμάμαι την περίοδο που γράφαμε το Flood. Υπήρχε μία τόσο απόλυτη σιγουριά ότι είμαστε στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή, κάνοντας ένα δίσκο που θα τραβήξει την προσοχή του κόσμου. Η σιγουριά ήταν τόσο μεγάλη μέσα μας, που δεν χωρούσε η παραμικρή έπαρση. Αν σου βγάζει νόημα αυτό που λέω. Αυτή η φάση με συγκινεί ως μια γεύση του πώς θα ήταν ο κόσμος αν οι άνθρωποι έκαναν τα πράγματα που θα ήθελαν, με αυτή την αίσθηση της εσωτερικής γαλήνης που σε κάνει να ξεχνάς τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ την ίδια στιγμή ξέρεις ότι όλα είναι στη θέση τους.

Εκτός από τον βελονισμό, τι σε φέρνει σε ισορροπία το 2019; Ο διαλογισμός.

Επόμενα σχέδια; Το live στο ΚΠΙΣΝ είναι το επόμενο σχέδιο. Μέχρι τότε δεν υπάρχει χρόνος για άλλες σκέψεις. Στη συνέχεια, ίσως γίνουν κάποιες άλλες συναυλίες, ίσως όχι. Έχω ήδη αρχίσει να δουλεύω το επόμενο άλμπουμ και αρκετό κόσμο που χρειάζεται βελονισμό. Μέχρι εκεί βλέπω για την ώρα.

---

INFO

O Vassilikos θα εμφανιστεί live στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος στο ΚΠΙΣΝ τη Δευτέρα 15 Απριλίου στις 20:30. Μαζί του θα βρίσκονται οι μουσικοί: Κώστας Παντέλης: ηλεκτρική κιθάρα, Σωτήρης Ντούβας: τύμπανα, Βαγγέλης Στεφανόπουλος: πλήκτρα, Κωστής Χριστοδούλου: πλήκτρα.

Το Amazing Grey κυκλοφορεί από την Inner-Ear.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr