Το Walkman μας έμαθε να αγνοούμε επιδεικτικά τους γονείς και να κλέβουμε μουσική

Αυτή την εβδομάδα ένα αντικείμενο-φετίχ από τα 80s, ένα πραγματικό τοτέμ της πιο περίεργης αισθητικά δεκαετίας του 20ου αιώνα, το Walkman (της Sony) κλείνει 40 χρόνια. Ας σταματήσουμε για λίγο να σκρολάρουμε ασταμάτητα σε οθόνες, ας αφήσουμε τα κινητά μας στην άκρη και ας αποδώσουμε τον δέοντα σεβασμό σε ένα κομμάτι αυθεντικής νοσταλγίας, μία συσκευή που για αρκετούς από εμάς είναι συνυφασμένη με τα περίεργα και γεμάτα μουσική χρόνια της εφηβείας μας.

Aπό τον Dave Holms.

Όπως τόσα και τόσα άλλα πράγματα από τη δεκαετία του '80 -το πασίγνωστο Cars του Gary Numan, η Margaret Thatcher και η κοκαΐνη- αποτελούν τεχνολογικό προϊόν των 70s. Το Sony Walkman TPS-L2, μία συσκευή φτιαγμένη από μπλε και πράσινο πλαστικό, έκανε το ντεμπούτο την 1η Ιουλίου του 1979 ζυγίζοντας περίπου μισό κιλό. Εκείνη την εποχή η μουσική βρισκόταν στην κορυφή της καθημερινής ατζέντας. Το Walkman σου έδινε τη δυνατότητα να ακούσεις τα τραγούδια που θες, στην ένταση που θες, σε όποιο σημείο κι αν βρισκόσουν ή ακόμα καλύτερα στον τόπο που εσύ επέλεγες να ακούσεις μουσική. Δεν χρειαζόταν πια να βρίσκεσαι κοντά στο στερεοφωνικό για να απολαύσεις τις αγαπημένους σου μπάντες. Αυτό ήταν κάτι που έκαναν οι γονείς σου.

Πολύ απλά, έπαιρνες μία κασέτα -ένα άλμπουμ, μία συλλογή, ένα best of- και την τοποθετούσες απαλά σε ένα από αυτά τα μικρά θαύματα. Ύστερα από κάτι περισσότερο από 30 λεπτά (συνήθως) άλλαζες πλευρά και συνέχιζες το μουσικό σου ταξίδι. Όχι, δεν μπορούσες να επιλέξεις τραγούδια κατευθείαν, όχι δεν μπορούσες εύκολα να κάνεις skip με ακρίβεια τα σημεία που δεν σου έκαναν κέφι. Αλλά έτσι είχε περισσότερη πλάκα.

---

To Walkman έβαλε την σφραγίδα του σε εφηβικό σπορ που προκαλεί κύματα νοσταλγίας. Το tape trading.

---

Φυσικά τον πρώτο καιρό, ήταν σχεδόν απίθανο να ακούσεις τις κασέτες σε περίπτωση που έτρεχες – ή έστω περπατούσες πιο γρήγορα από το επιτρεπτό όριο. Το 1984, όμως, όλα αυτά άλλαξαν με το Sony Sports Walkman που μπορούσες να κάνεις τα πάντα -τρέξιμο, aerobics, βάρη- ακούγοντας τα hits της εποχής. Το μόνο που δεν σου επέτρεπε ήταν να το βάλεις στο νερό. Κάπου εκεί ήταν που εκτοξεύτηκε και η δημοφιλία του· όσο στις Η.Π.Α μεγάλωνε το trend του fitness, τόσο αυξάνονταν οι πωλήσεις της Sony.

Το Walkman έδινε τη δυνατότητα να ζούμε μέσα στους μικρούς προσωπικούς μας κόσμους

To Walkman έβαλε την σφραγίδα του σε ένα εφηβικό σπορ που προκαλεί κύματα νοσταλγίας. Το όνομα αυτού; Tape trading. Ανταλλαγές με αντιγραμμένες κασέτες για λόγους συλλογής, ο ευκολότερος και πιο φτηνός τρόπος (βασικά, δωρεάν) να αποκτήσεις το νέο άλμπουμ του αγαπημένου σου καλλιτέχνη ή και προσωπικά playlists, επιλεγμένα πολύ προσεκτικά με σκοπό να εντυπωσιαστεί το αντικείμενο του πόθου στο διπλανό θρανίο. Ιδιαίτερα για μπάντες που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από one hit wonders, γιατί να ξοδέψεις το πενιχρό εφηβικό σου χαρτζιλίκι αντί να αντιγράψεις το ένα και μοναδικό κομμάτι του δίσκου που άξιζε σε μία κασέτα;

Προσωπικά, για μένα, μουσικά ακούσματα των 80s που ήταν πολύ προχωρημένα για το εμπορικό ραδιόφωνο στις αρχές των 90s, βρήκαν τον δρόμο τους μέχρι τα αυτιά μου μέσα από κασέτες που ετοίμαζαν οι πιο ψαγμένοι φίλοι μου. Δεν έχω ιδέα πότε θα μάθαινε για τους The Cure, τους R.E.M και τους Violent Femmes αν δεν υπήρχε το walkman. Μάλιστα, εκείνη την εποχή, δεν ήταν λίγες οι φωνές που έλεγαν ότι οι κασέτες σκοτώνουν τη μουσική. Πολύ αργότερα, βέβαια, ήρθε το downloading και σκότωσε με τη σειρά του τη μουσική βιομηχανία.

Το πρώτο μου Walkman μου το έκαναν δώρο οι γονείς μου τα Χριστούγεννα του 1983. Ο πατέρας μου βρήκε λίγο χρόνο, σε ένα επαγγελματικό του ταξίδι στη Νέα Υόρκη, για να μου αγοράσει αυτό που τόσο πολύ ήθελα και ζητούσα ξανά και ξανά. Τα χρόνια περνούσαν, τα walkman αποτελούσαν για μένα έναν αχώριστο σύντροφο, όταν ξαφνικά εμφανίστηκαν τα Cds. Τότε η Sony θεώρησε ότι βρήκε μία νέα χρυσή ευκαιρία. Σχεδίασε και παρουσίασε το Discman, όμως, αλίμονο, εκείνο ποτέ δεν άγγιξε τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει. Το να κολλάει συνεχώς το CD με την παραμικρή απότομη κίνηση δεν είναι ακριβώς κάτι που αντέχεται. Αργότερα ήρθαν τo MiniDisc που έλυνε αυτά τα προβλήματα, ήταν όμως πια αργά. Η εποχή των MP3s είχε ήδη ξημερώσει.

---

Ήταν πολύ απλά άλλη μία τεχνολογική εξέλιξη που η μουσική βιομηχανία έδειχνε ανίκανη να καταλάβει ακριβώς.

---

Το Walkman δεν ταξίδευε απλά τη μουσική μας όπου εμείς θέλαμε, παράλληλα μας έδινε τη δυνατότητα να ζούμε μέσα στους μικρούς προσωπικούς μας κόσμους, κρατώντας μακριά τους θορύβους και -κυρίως- την πολλές φορές άσχημη πραγματικότητα. Μπορούσες να φτιάξεις τις δικές σου συλλογές, τον δικό σου προσωπικό ραδιοφωνικό σταθμό όπου εσύ είχες τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Εκείνα τα χρόνια, πολύ συχνά, το κατηγορούσαν πως προκαλούσε αποξένωση, σήμερα όμως αρκεί μία ματιά στην κουλτούρα των smartphones για να καταλάβει κανείς ότι όλα αυτά ήταν υπερβολές.

Ήταν πολύ απλά άλλη μία τεχνολογική εξέλιξη που η μουσική βιομηχανία έδειχνε ανίκανη να καταλάβει ακριβώς, μία συσκευή που σου έδινε την (πειρατική) ελευθερία να ακούς όποια μουσική ήθελες ακόμη και χωρίς χρέωση, ένα κειμήλιο από τα παράξενα χρόνια της εφηβείας, όπου τα ακουστικά του Walkman μπορούσαν να κρατήσουν τα τέρατα μακριά κι αποτελούσαν τον ιδανικό τρόπο για να αποφύγεις τους γονείς σου. Σαράντα χρόνια μετά, αρκετοί από εμάς δεν θα το ξεπεράσουμε ποτέ.

Από: Esquire US

---

Φωτογραφίες © Getty Images

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr