Θάνο Αλεξανδρή, ποια είναι αυτή η νύχτα που μένει;

Ο Θάνος Αλεξανδρής είναι ρομαντικός και ανένταχτος. Αυτά τα επίθετα μου φαίνονται πιο ταιριαστά για να τον προλογίσω, απ' όσα πολλά άλλα έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν: πρωτοπόρος, αβανγκάρντ, αυθεντικός. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως τον συγγραφέα του Αυτή η νύχτα μένει, του βιβλίου που κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1994 και αποτέλεσε τη βάση για τη θρυλική, πλέον, ταινία του νέου ελληνικού κινηματογράφου, με το cult following. Με αφορμή τη νέα, εμπλουτισμένη έκδοσή του και το γεγονός ότι την επόμενη σεζόν θα μεταφερθεί στην τηλεόραση, μιλήσαμε, κάπως άναρχα και sans filtre, για πολλά απ' όσα έχει κάνει, αφήνοντας στην απ' έξω όσα δεν θυμήθηκα να τον ρωτήσω αλλά και εκείνα που δεν προέκυψαν από τις απαντήσεις του - οι συνεντεύξεις δεν είναι μονογραφίες, δεν χρειάζεται να είναι εξαντλητικές, αρκεί να έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον.

Από τη ζωή και την τέχνη σου -τα κείμενα που έχεις γράψει, τις εκπομπές που έχεις κάνει- πέρασαν άνθρωποι που δεν ήταν mainstream αποδοχής αλλά είχαν, και συνεχίζουν να έχουν, αυτό που αποκαλούμε cult following. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό; Τι το τραβηχτικό έχουν;

Νομίζω η ιδιοσυγκρασία, το οικογενειακό status και εν γένει η "μοναστική" ζωή που έκανα μέχρι τα δεκαοκτώ μου δεν προμήνυαν με κανέναν τρόπο μια ριψοκίνδυνη παρέκκλιση από την προκαθορισμένη λεωφόρο της "φυσιολογικής" ζωής σε παράδρομους με ημίφως, δράκους, παραβατικούς και κατατρεγμένους. Σαν φοιτητής, όμως, θα γοητευτώ από το περιθώριο και την υπέρβαση των ανθρώπων του, μέσα από έργα επιφανών συγγραφέων, κι έτσι για πρώτη φορά θα γευτώ την γοητεία του ανίερου. Στην αρχή καθοδηγητές μου ήταν ο Jean Genet και ο Jean Cocteau και όταν αργότερα θα συνδεθώ με το έργο του William Burroughs και του Jack Kerouac θα ερωτευτώ τη διαρκή περιπλάνησή τους, την ακύρωση κάθε λογοτεχνικού κανόνα και τον εκθειασμό της παραβατικότητας σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Όπως συνέβαινε και με τον Genet, για μένα τώρα πια το καλό είναι κακό, το ανήθικο ηθικό, η προδοσία πίστη.

Έτσι, λοιπόν, όταν θα μυηθώ και στον χώρο του σκυλάδικου και μια θεϊκή συγκυρία θα με οδηγήσει σ’ αυτό που θεωρούσα συναρπαστικό μέσα από τη λογοτεχνία, θα νιώσω επιτέλους από μέσα την έκσταση, το πάθος και την τρέλα των ηρώων του Kerouac. Γνώρισα ανθρώπους της νύχτας που τους αποκαλούν περιθώριο, cult ή πώς αλλιώς δεν ξέρω, που είχαν μια πρωτόγνωρη αυθεντικότητα, αληθινή μαγκιά, μπέσα και μια γενναιοδωρία που σε ξάφνιαζε. Πράγματα που δεν συνάντησα σχεδόν ποτέ στον κόσμο των διανοούμενων, και ας με συγχωρήσουν οι φίλοι μου οι διανοούμενοι, που κάποιοι απ’ αυτούς ηχηρά ονόματα, όταν τους πήγα τα πρώτα χειρόγραφα για το Αυτή η νύχτα μένει, φοβισμένο παιδί τότε, μου συνέστησαν να μην το εκδώσω εγώ, γιατί θα έκαιγα το θέμα.

Με τις εκπομπές Trash TV και Καρακορτάδα, έρχομαι σε επαφή με ένα άλλο είδος περιθωρίου, που οι άλλοι αποκαλούν trash με τη χυδαία ερμηνεία του όρου και στα μέσα του ’90, άμα τη εμφανίσει, κλέβει την τηλεοπτική παράσταση. Αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι στα τηλεοπτικά σφαγεία έγιναν αντικείμενο χλευασμού και βορά ενός αδηφάγου κοινού που ένιωθε δυνατότερο και ευφυέστερο, αποτέλεσαν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και πάντα θα τους μνημονεύω με συγκίνηση. Τους αγάπησα γιατί ήταν ένας κόσμος ανυπεράσπιστος, σχεδόν λεηλατημένος και ένιωθα με τα υλικά δεύτερης επιλογής, εξ ου και ο όρος trash, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ποίηση και αρκετές φορές, θα με συγχωρέσεις, το καταφέραμε.

Να σου πω γιατί οι συγκεκριμένοι ήρωες έχουν αυτό το "τραβηχτικό" -τι ωραία έκφραση- που λες; Μετά την παγκοσμιοποίηση που εξαφάνισε τις ταυτότητες και δημιούργησε πανομοιότυπους ανθρώπους με την ίδια συμπεριφορά και εν γένει τον ίδιο τρόπο ζωής, προέκυψε αυτό το διαφορετικό είδος, δημιουργώντας στρατιές από fans. Όλοι αυτοί οι "ιδιόρρυθμοι" που ήρθαν από φτωχογειτονιές, αφού αποδόμησαν κοινωνικές νόρμες, αντιλήψεις, τα ήθη και τα έθιμα, προκάλεσαν ένα τεράστιο πολιτισμικό σοκ στους "απόφοιτους της σχολής Μωραΐτη". Το θέμα είναι ότι οι μέχρι θανάτου followers ασφαλώς και αγαπούν το cult, παθιάζονται με τις viral ατάκες, αλλά μέχρι εκεί: "Δεν θα τους βάλουμε και μέσα στα σπίτια μας", είχε πει φίλος που είχε έρωτα με την Καρακορτάδα.

Η νύχτα και τα σκυλάδικα

Εσύ πώς μπήκες στον χώρο της νύχτας; Θυμάσαι πώς κλείστηκε η πρώτη σου συμφωνία με "δεύτερο" νυχτερινό μαγαζί; Θες να μου αφηγηθείς το πρώτο βράδυ που βγήκες να τραγουδήσεις σε σκυλάδικο;

Η πρώτη μου επαφή με το κοινό εκτός Αθηνών, ύστερα από δύο σεζόν δίπλα στον Γιώργο Μαρίνο, ήταν σ’ ένα club της Κορίνθου, χωρίς μπουζούκια, με ρεπερτόριο Μέδουσας και μεροκάματο που ισούτο με έναν ολόκληρο μισθό. Τελειώνοντας -και ευτυχισμένος από τον αναπάντεχο θρίαμβο- απευθύνομαι σ' έναν καλλιτεχνικό ατζέντη, φορτωμένος με περγαμηνές, βιογραφικά και ένα άλμπουμ γεμάτο επαγγελματικές φωτογραφίες. Όλα αυτά για να μου οργανώσει μια τουρνέ στην επαρχία.

Η αντίδρασή του, όμως, θα με απογειώσει θανατηφόρα: "Μουνιά… Οι άντρες στην επαρχία θέλουν μουνιά! Τι να σε κάνουν εσένα;", μου λέει χωρίς ντροπή, ο γελοίος, και από το ξάφνιασμα, γλιστράνε μέσα από τα χέρια μου το πρόγραμμα του Λυκαβηττού που ομολογουμένως είχα σουξέ και οι αναμνηστικές από τον Οιδίποδα Τύραννο με τον θίασο Χατζίσκου- Νικηφοράκη - εκεί βρέθηκα για πρώτη και τελευταία φορά σε χορό αρχαίας τραγωδίας, με τον Αντώνη Αντωνίου, τον Κοραή Δαμάτη, τον Τάκη Τζαμαργιά και τον Σπύρο Μπιμπίλα. Πιστεύω ότι αυτές οι φωτογραφίες τον τρόμαξαν, γι' αυτό και έκτοτε δεν τις έδειξα ποτέ σε ξένους ανθρώπους.

Σε λίγο καιρό κάνω οντισιόν, σπίτι μου μαζεύεται η μισή Αθήνα, και όταν ετοιμάζω το πρώτο μπαλετάκι κάνω εμφάνιση στον Πύργο Ηλείας, στο μαγαζί Ζετέμ, πεπεισμένος, πάντα, ότι η ποιότητα θα νικήσει. Απεδείχθη η βραδιά της πρεμιέρας σαν μία από τις πιο φρικτές αναμνήσεις της ζωής μου, γιατί κάνοντας εμφάνιση σε αρένα ημιαγρίων, έφαγα το κράξιμο της ζωής μου και ένιωσα να πυρπολείται το ένδοξό μου παρελθόν, που είχε μέσα Κάρολο Κουν, Γιώργο Μαρίνο, Λυκαβηττό, Μαλβίνα Κάραλη και, φυσικά, τον έρμο τον Σοφοκλή.

Βγήκα, που λες, με συγκίνηση να ερμηνεύσω το σουξέ "Και τραγουδούσα με τ’ άλλα παιδιά δεν περνάς κυρά-Μαρία" και πετάχτηκε από το πρώτο τραπέζι ο πελάτης: "Τι κυρά-Μαρία και κυρά-Μαρία, ρε φίλε; Η πούτσα μου η Ασπασία" και μου φαρμάκωσε όλο το συναίσθημα. Θα ξαναρχίσω, όμως, πάλι από την αρχή, γιατί η μοίρα είχε άλλα σχέδια, συνειδητά, πλέον, με το αγαπημένο ρεπερτόριο της παραμεθορίου και έτσι θα ξεκινήσει ο θρίαμβός μου.

Το κλίμα που επικρατούσε τότε στα σκυλάδικα, με την απόσταση του χρόνου, έχει ωραιοποιηθεί στο όνομα της "αυθεντικότητας". Δεν υπήρχε όμως βία; Όλες αυτές οι λαϊκές ντίβες ήταν όντως βασίλισσες και θεές ή είδες και τραγικές φιγούρες, π.χ. γυναίκες-ομήρους;

Θα σου πω. Μετά τον Οιδίποδα σαλπάρω για το Ζετέμ και στο άκουσμα της είδησης οι φίλοι μου από το Θέατρο Τέχνης και από τις λοιπές ποιοτικές συναναστροφές εξανίστανται. Η φάση ήταν: "Ο Θάνος, αυτό το συνεσταλμένο και αμίλητο θα δουλέψει στα μπουζούκια; Όχι, κάποιο λάθος έγινε". Είναι οι εποχές που στη συνείδηση των περισσοτέρων σκυλάδικο ίσον οίκος ανοχής. Το σκυλάδικο διαπομπεύτηκε σαν το πιο ευτελές είδος λαϊκής διασκέδασης και η συγκεκριμένη μουσική, οι καλλιτέχνες και όσοι συμμετείχαν σ' αυτό εξυπηρετούσαν τα χαμηλότερα ένστικτα του ανθρώπου. Τη μαγεία, την αυθεντικότητα αλλά και τη δύναμή του, θα την ανακαλύψουν πολλά χρόνια αργότερα, αφού, όπως πάντα, θα προηγηθεί ο λαός που έχει αλάνθαστο κριτήριο και το αποθέωσε. Έπρεπε να προηγηθούν οι ταινίες του Pedro Almodóvar και του Emir Kusturica για να αναβαθμίσουν ό,τι απέρριπταν και να μετονομάσουν το χυδαίο και ευτελές κατ’ αυτούς σε cult, underground, αυθεντικό και δεν συμμαζεύεται.

Εννοείται, πως δεν ήταν όλα υπέροχα και ονειρικά. Υπάρχει ένας σπαραχτικός μονόλογος, που προστέθηκε τώρα στην επανέκδοση του βιβλίου Αυτή η νύχτα μένει, όπου μια τραγουδίστρια με απορία ρωτάει: "Σ' έχω δει στην τηλεόραση να λες για μαγεία του σκυλάδικου κι εγώ η κακομοίρα αναρωτιόμουνα: Πού την είδε αυτός τη μαγεία κι εμείς δεν την προσέξαμε; Εμένα όλα αυτά τα χρόνια η ζωή μου τσακίστηκε. Πήγε άδικα η ζωή μου, ενώ είχα όνειρο να γίνω δασκάλα. Ξέρεις τι είναι μετά από το μαγαζί και από ουσίες να ξυπνάς σε δωμάτια με άγνωστους άντρες δίπλα σου και να ξανασυστήνεσαι;".

Πιστεύω ακράδαντα πως η νύχτα είναι για τον καθένα ξεχωριστά και θα επαναλάβω αυτό που έχω ξαναπεί για πολλοστή: Τη νύχτα ή ζεις ή πεθαίνεις, στα σίγουρα δεν φυτοζωείς. Φυσικά και έχουν γίνει βιασμοί γυναικών, έχουμε μπλεχτεί σε καυγάδες και μετά από άγριο κυνηγητό από μπράβους μαγαζιού, επειδή το σκάσαμε κρυφά, κινδύνεψαν οι ζωές μας. Με ρωτάνε πολλοί, αν ήταν εύκολο να ξεφύγω, μετά από καιρό, και να επανέλθω στον πρότερο "φυσιολογικό" μου βίο. Εγώ όμως πάντα ήθελα να ξεφύγω από τα πρεζάκια της μέρας, τα αφιονισμένα με τα ωράρια και τις μεγάλες καριέρες, εκεί ήταν η αληθινή παγίδα για μένα.

Υπήρχε κάποια πολιτική πίσω από όλα όσα έκανες; Θυμάμαι πως όταν είχε πέσει πρώτη φορά στα χέρια μου το "Αυτή η νύχτα μένει", ίσως επειδή τότε σπούδαζα στο Πάντειο, μου είχαν έρθει στο μυαλό οι κοινωνιολόγοι της Σχολής του Σικάγο, που πίστευαν ότι μελετώντας τους περιθωριοποιημένους μπορούν να δουν καθαρότερα τη βία του συστήματος. Εσύ, τι έμαθες για την κοινωνία ζώντας μέσα στα σκυλάδικα;

Θα διακινδυνέψω να σου φανώ αγράμματος, αλλά τη Σχολή του Σικάγο δεν την ξέρω, του Θεοδοσιάδη, πάλι, την ξέρω και είναι στην Βαλτετσίου. Πάντα από παιδί λειτουργούσα με ένστικτο, χωρίς ποτέ δεύτερες σκέψεις και, φυσικά, αν και Παρθένος στο ζώδιο, ποτέ δεν λειτουργούσα βάση σχεδίου. Τι ήμουνα τότε; Ένα νεαρό παιδί που ήθελε να περάσει καλά, να γλεντήσει, να μην γλείψει καμία γαμημένη εξουσία και να είναι το αφεντικό του εαυτού του. Εγώ δεν προσέγγισα ποτέ αυτό το σύμπαν για να γράψω ένα βιβλίο, τότε δεν ήμουνα δημοσιογράφος και αν ήθελα να κάνω έρευνα, αυτή δεν θα κρατούσε δώδεκα ολόκληρα χρόνια - ούτε ο Cousteau να 'μουνα. Η ιδέα προέκυψε πολύ αργότερα, όταν άρχισα να διοχετεύω τηλεφωνικά όλα τα νέα της νύχτας στους φίλους μου και έβλεπα πως αυτό είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον και τεράστια ανταπόκριση.

Βέβαια, όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο πρώτη φορά, το 1994, διευθυντές και αρχισυντάκτες έστελναν ανυποψίαστους δημοσιογράφους στην Εθνική οδό, στην Αχαρνών και στα πέριξ του Αιγάλεω. Έτσι τα παιδιά τα τελειόφοιτα που είχαν ακούσματα από σουξέ των ερμηνευτών που καλούσε στο show της η Ρούλα Κορομηλά παρακολουθούσαν έντρομα το κλίμα με τους καυλωμένους πελάτες στο 14, στο Σου-Μου και στο Τεν-Τεν.

Ποιος το περίμενε αυτό το επιμύθιο στη συνταραχτική και θριαμβευτική ιστορία του σκυλάδικου, τώρα πια που έσβησε; Από τη δική μας κονσομανσιόν, τη δική μου και την ιστορία όλων αυτών των υπέροχων κοριτσιών, το βιβλίο έγινε ταινία, θεατρική παράσταση γίνεται τώρα σίριαλ και μακάρι και ο Κωνσταντίνος Ρήγος να μου κάνει πρόταση για να γίνει χορόδραμα στη Λυρική και έτσι να κλείσει η καριέρα μου ως δημιουργός.

Θέλω να σε ρωτήσω αν έχεις διαβάσει το "Ποτό για παρέα" της Λιόπης Αμπατζή, που καταγράφει τον κόσμο της κονσομασιόν, που μου φάνηκε πολύ συγγενικός με εκείνον των σκυλάδικων.

Δεν είχα την ευκαιρία να το διαβάσω και σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον. Όμως να σου πω ότι είχε προηγηθεί η Μαλβίνα Κάραλη σαράντα και πλέον χρόνια πριν, όταν από το περιοδικό Φαντάζιο, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, προσελήφθη ως κονσομετρίς. Σκέψου πως αυτό έγινε σε άγριες εποχές. Για ένα και μοναδικό κείμενο δούλεψε σε κακόφημο μπαρ της Βίκτωρος Ουγκώ, για να είναι αληθινή η μαρτυρία. Εγώ, μόλις είχα έρθει απ’ το χωριό, σχεδόν παιδί, στηνόμουνα έξω απ’ το χαμαιτυπείο για να την συνοδεύσω μετά στο σπίτι της.

Επίσης, χάρηκα πολύ όταν ένα υπέροχο κορίτσι, η Αλεξία, που ζει και εργάζεται στο Παρίσι, στο μεταπτυχιακό της στην Κοινωνιολογία χρησιμοποίησε ως πρώτη ύλη το βιβλίο μου Αυτή η νύχτα μένει, ξαφνιάζοντας τους Γάλλους. Νομίζω ότι θα έπρεπε να επιδοτούνται όχι μόνο τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. αλλά και τα σκυλάδικα και θυμάμαι, πριν 22 χρόνια, είχα δηλώσει ότι κάποτε θα γίνουν αντικείμενο κοινωνιολογικής έρευνας και οι φοιτητές θα σκύβουν ευλαβικά στο κομμάτι αυτό της πολιτιστικής μας ιστορίας.

Αυτή η νύχτα μένει: Βιβλίο, ταινία, σίριαλ

Για την ταινία, έχεις πει σε παλαιότερη συνέντευξή σου ότι δεν νιώθεις χαρά. Τώρα, με το σίριαλ που ετοιμάζεται στον Alpha, δύο και βάλε δεκαετίες μετά, ποιες είναι οι αναμονές σου;

Για την ταινία να σου πω πρώτα. Εν αρχή ην ο λόγος αλλά επειδή στην Ελλάδα αυτοί που δεν μπορούν να γράψουν τον έχουν γραμμένο, συμβαίνει το εξής εξοργιστικό, που στην αρχή λες "δεν γαμιέται, ασ' το να περάσει" μετά, όμως, όταν αγριεύει και ο κάθε άσχετος πάει να οικειοποιηθεί τη δουλειά σου, τότε σε πιάνει το μικρασιάτικο και αρχίζεις το καλιαρντό: "Όχι, ρε φίλε, δεν το περάσαμε μαζί το σκυλάδικο. Φτιάξε μπαλέτο, ράψε παγιέτα, πάρε το ΚΤΕΛ για Καρδίτσα και έλα μετά να αναμετρηθούμε".

Είμαστε, που λες, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με 150 βραβεία η ταινία μας, ανεβαίνουν όλοι πάνω και ευχαριστούν τον συμπέθερο, την καλή τους μοίρα, την γκόμενα του απέναντι και τον άγνωστο στρατιώτη. Υπάρχει, όμως, και ένας μαλάκας που έγραψε ένα βιβλίο, που υπογράφει το σενάριο μαζί με τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, που έχει πάει -εκτός από τη Δήμητρα Παπίου και τη Χαραλαμπία- όλους τους τραγουδιστές, που έχει βρει μαγαζιά και κοστούμια από φίλες και αυτόν τον μαλάκα δεν τον αναφέρει ουδείς!

Οι πρωταγωνιστές, ταλαντούχοι βέβαια, αν δεν ήταν το βιβλίο δεν ξέρω τι καριέρες θα απολάμβαναν, στις συνεντεύξεις αγνοούν την ύπαρξή του. Σαν να μην υπήρξα ποτέ. Όχι, ρε, υπάρχω και σε λίγο, σ' ένα αγαπησιάρικο περιβάλλον με διευθυντή προγράμματος τον Χρήστο Κόμπο που αγάπησε το βιβλίο, ένα εκπληκτικό team ηθοποιων και σεναριογράφων (Γιάννα Κανελλοπούλου και Γιώργος Μακρής), με σκηνοθέτιδα την Κατερίνα Φιλιώτου, θα μεταφέρουν την έκσταση του βιβλίου μου, αναβιώνοντας την υπέροχη δεκαετία του '80.

> Διάβασε ακόμα: Ο Σπύρος Στάβερης έβλεπε πάντοτε τα πράγματα κατάματα

Τι είναι αυτό που περιμένεις από την επανακυκλοφορία του βιβλίου, από τις εκδόσεις Κάκτος;

Το βιβλίο μου επανακυκλοφορεί και με άλλες μαρτυρίες, μαζί με πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Είναι πολύ συγκινητικό για μένα γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να συστηθώ στη νεότερη γενιά, η οποία όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο μου, το 1994, δεν είχε καν γεννηθεί. Παίρνω πολλά μηνύματα από φρέσκα παιδιά, που θέλουν να μάθουν για εκείνη τη μυθική εποχή και όταν το διαβάζουν, νιώθουν ότι τότε υπήρχε ένα άλλο σύμπαν.

Μπορείς να ξεχωρίσεις μία φράση από αυτό;

Είμαι ο Θάνος Αλεξανδρής. Έζησα αληθινά, αυτό που θα 'θελα να ζήσω.

> Διάβασε ακόμα: James Bidgood: Ρέκβιεμ στην camp αισθητική ενός ροζ νάρκισσου

Τελικά, ποια είναι αυτή η νύχτα που μένει;

Πολλές οι νύχτες που μένουν γιατί ήταν υπέροχες, μαγικές και πάντα θα τις νοσταλγώ με συγκίνηση.

Θα μπορούσες να μου περιγράψεις την πιο συναρπαστική νύχτα που έζησες εσύ ο ίδιος;

Μια συναρπαστική νύχτα; Ένα βράδυ με κάλεσε στο πρώτο τραπέζι ένας πολύ ευγενής κύριος και μου είπε "παράγγειλε ότι θέλεις, σπάσε πιάτα, άνοιξε σαμπάνιες, απόψε δεν θέλω γυναίκες και κονσομανσιόν, αλλά έχω την ανάγκη να μιλήσω μ' έναν φίλο που μου έκανε εντύπωση το πρόγραμμά του". Μιλήσαμε για το Θέατρο Τέχνης, είχε δει πολλές παραστάσεις του, μιλήσαμε για τη Μεδουσα, δεν είχε χάσει καμία παράσταση του Γιώργου Μαρίνου. Το επόμενο βράδυ ευχαρίστησα το αφεντικό γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία, σπάνιο πράγμα, να συζητήσω μ' έναν άνθρωπο για διάφορα εκτός της νύχτας. "Που τον ξέρεις Θάνο; Είναι ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών των Βαλκανίων", μου είπε, και έμεινα άναυδος! Και θα έρθει τώρα ο κάθε ένας και θα με μαλώσει: "Μα είναι συναρπαστικό που γνώρισες έναν έμπορο ναρκωτικών;". Εσύ, όμως, ξέρεις πολλούς που να έχουν κάτσει με εμπόρους ναρκωτικών και να έχουν μιλήσει για το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν;

---

Info: Η νέα έκδοση του βιβλίου "Αυτή η νύχτα μένει", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος. Το ομώνυμο σίριαλ που βασίζεται σε αυτό θα ξεκινήσει να προβάλλεται στην τηλεόραση του Alpha τη νέα σεζόν.

 

 

 

 

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr