Το Rolex Arts Festival και η σημασία ενός μέντορα στη ζωή μας

Στην εποχή της απόλυτης πρόσβασης στα πάντα και κυρίως σε κάθε χρήσιμη πληροφορία, στην περίοδο που η επικοινωνία είναι το βασικό εργαλείο για κάθε επαγγελματικό τομέα είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο χαμένοι στη μετάφραση είμαστε. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, έχουμε στο μυαλό μας ότι όλοι μπορούν να κάνουν τα πάντα επειδή το τεχνολογικό σύμπαν μπορεί να συνωμοτήσει παρέχοντας τον τρόπο.

Η πραγματικότητα ωστόσο, είναι πολύ διαφορετική: Κανείς, από κανέναν τομέα δε μπορεί να διαπρέψει, απλώς και μόνο επειδή "ξεφύτρωσε" ή επειδή έχει γνώση του πώς να διαχειριστεί τα social media. Δυσανάλογα αναγκαία για τη ρηξικέλευθη παρόλα αυτά περίοδο που διανύουμε, θα έλεγε κανείς, πως είναι η σωστή καθοδήγηση. "Ω ρε πού πάμε ρε", αναφωνούσε κάποτε ο Βασίλης Αυλωνίτης στην ελληνική ταινία "Η ωραία των Αθηνών" και ακούγεται πιο επίκαιρος από ποτέ. Αυτά πάνω κάτω σκεφτόμουν κατά την τελετή έναρξης του Rolex Arts Festival στην Εθνική Λυρική Σκηνή με παρουσιάστρια την απαστράπτουσα Μαρία Ναυπλιώτου.

Ο πολιτισμός δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα επικερδής και αυτό δεν έχει αλλάξει ούτε και σήμερα. Η φράση "δουλεύει για την ψυχή της μάνας του" συνήθως αντιστοιχεί σε φερέλπιδες καλλιτέχνες που αναγκάζονται να κάνουν δυο και τρεις δουλειές για να τα βγάλουν πέρα και να μπορούν παράλληλα να κάνουν το "χόμπι" τους, διότι η καλλιτεχνία ως κάτι τέτοιο αντιμετωπίζεται. Ναι, ο δρόμος σπάνια είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και ακόμα πιο σπάνια είναι ξεκάθαρος. Πόσο ανακουφιστικό λοιπόν είναι, να ξέρεις ότι 20 χρόνια πριν, η Rebecca Irvin, η επικεφαλής της Rolex Mentor and Protégé Arts Initiative σκαρφίστηκε ένα πρόγραμμα που θα βοηθούσε ταλαντούχους νεαρούς από κάθε καλλιτεχνικό τομέα να "ανθίσουν" με τη βοήθεια καταξιωμένων επαγγελματιών του χώρου που θα αναλάμβαναν την ευθύνη τους ως μέντορες; Και πως αυτό το πρόγραμμα έκτοτε, ολοένα και διευρύνεται;

Στις 3 ημέρες που διήρκεσε το Rolex Arts Festival (26-28/05) πήραμε μία μικρή γεύση από όσα έχουν συντελεστεί μέσα σε αυτές τις δύο δεκαετίες κατά τις οποίες διακεκριμένοι μέντορες σχεδόν... υιοθέτησαν έκαστος για ένα χρόνο τον δικό τους προστατευόμενο ανεξαρτήτως εθνικότητας, σφραγίζοντας τη μετέπειτα πορεία τους μέσα από τη διορατική τους ματιά. Ανάμεσα σε αυτούς, ο απίθανος Brian Eno που είχε ως προστατευόμενο τον Ben Frost, o Philip Glass που επέλεξε την Pauchi Sasaki και τόσα άλλα ονόματα που σίγουρα θα σου θυμίσουν κάτι διαβάζοντάς τα.

Το δε πρόγραμμα του φεστιβάλ, ακόμη κι αν δεν είχες καμία επαφή με το σκοπό που διαχρονικά εξυπηρετεί η 20ετής πρωτοβουλία της Rolex, ήταν πραγματικά πλούσιο (μέτρησα περισσότερες από 18 παραστάσεις και εκδηλώσεις σε εννέα εμβληματικούς χώρους όπως το Μουσείο Μπενάκη, το ΕΜΣΤ, το Ωδείο Αθηνών κ.α.) και απευθυνόταν αντίστοιχα σε οποιονδήποτε αγαπά κάθε είδος τέχνης: Από τον χορό, το θέατρο και τη μουσική μέχρι τον κινηματογράφο, την αρχιτεκτονική, τις εικαστικές τέχνες και τη λογοτεχνία. 

Στο μεταξύ, κάποιοι από τους μέντορες -όπως ο τρισμέγιστος Alfonso Cuarón- βρέθηκαν στην Αθήνα για να μοιραστούν την εμπειρία τους μαζί με το κοινό και τους δημοσιογράφους - οι δε τελευταίοι είχαμε την τύχη να βρεθούμε στο ίδιο τραπέζι με μέντορες και προστατευόμενους, να φάμε μαζί και να λύσουμε μερικές από τις απορίες μας. Προσωπικά, μίλησα λιγάκι με την περουβιανή μουσικό Pauchi Sashaki που πλέον ασχολείται επισταμένα με τη σύνθεση και επιμέλεια μουσικών soundtracks.

"Η καθοδήγηση που έλαβα μου έδωσε τη δυνατότητα να μάθω πώς λειτουργούν τα πράγματα εκ των έσω στη μουσική βιομηχανία και με εφοδίασε με τα απαραίτητα εργαλεία για να συνεχίσω να γράφω τη μουσική μου. Ακολουθούσα ουσιαστικά τον Philip Glass στην καθημερινότητά του, έβλεπα πώς διαχειριζόταν το χρόνο του, τη σχέση του με τους συνεργάτες του, ήταν πραγματικά ένα πολύ χρήσιμο μάθημα για εμένα. Με βοήθησε να αποκτήσω περισσότερη αυτοπεποίθηση σε σχέση με τη δική μου 'φωνή'", μου εκμυστηρεύθηκε στη σύντομη κουβέντα μας.

Παρακολουθώντας το live του θρύλου Gilberto Gil στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, που έριξε αυλαία στο πραγματικά άρτιο, πρώτο Rolex Arts Festival και με τα λόγια της Pauchi να αντηχούν στο μυαλό μου, σκεφτόμουν πως μέσα από ένα δημιουργικό δούναι και λαβείν μόνο, μπορούμε όλοι να προχωρήσουμε μπροστά. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η εν λόγω διοργάνωση θα είχε νόημα να συνεχιστεί πέρα από την επετειακή της φετινή εκδοχή. Αναμένουμε μέχρι την επόμενη άνοιξη, τα νέα πιστεύω πως θα είναι καλά. 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr