Η Κίρκη Καραλή θα παίζει με τον έρωτα μέχρι να περάσει η μπογιά του

Πολύ πριν μπει στη διαδικασία να σκεφτεί ότι πρέπει να γίνει κάτι όταν μεγαλώσει, θυμάται να σκηνοθετεί τον εαυτό της και τους φίλους της σε "ζωντανά βίντεο κλιπ", όπως η ίδια τα αποκαλεί σήμερα. Από τα 5 της χρόνια και μετά, που η βασική αγωνία της ήταν "Τι είναι πίσω απ' αυτό το βουνό; Και τι είναι πιο πίσω; Όχι στη σφαίρα, στην ευθεία; Και πίσω απ' το φεγγάρι; Και μετά τον ήλιο; Και πιο πέρα απ' τον γαλαξία;", ήταν πεπεισμένη ότι θα γίνει αστροναύτης. "Δυστυχώς κανείς δεν με παρότρυνε να γίνω καλή στα μαθηματικά, ώστε να τα καταφέρω. Αργότερα, ήθελα να γίνω βιολόγος, γενετιστής για την ακρίβεια και έπειτα εγκληματολόγος".

Η Κίρκη Καραλή δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Ακολούθησε την αρχική της παρόρμηση -σπούδασε στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ- και έγινε σκηνοθέτις. Μία από τις πολλά υποσχόμενες "φωνές" της νέας γενειάς σκηνοθετών στη θεατρική σκηνή. Μία νεαρή δημιουργός με ρομαντική ματιά και καθαρή σκέψη, που ζει στα Εξάρχεια μαζί με την Ζιζέλ. Την 2χρονη αδέσποτη σκυλίτσα που υιοθέτησε πριν από περίπου ενάμιση χρόνο. 

Η Κίρκη και η Ζιζέλ τον περασμένο Αύγουστο στην Αμοργό. 

Στα Εξάρχεια μένει τα τελευταία δύο χρόνια. "Λατρεύω το κέντρο. Αρχικά έψαχνα σπίτι στο Σύνταγμα, στην Πανεπιστημίου, στη Σταδίου και κυρίως στην Ακαδημίας. Με τη Σόλωνος, τελικά, τα κατάφερα. Νιώθω μία περίεργη ασφάλεια όταν ξέρω ότι γύρω μου υπάρχει κόσμος σε ανοιχτά μαγαζιά, ενώ εγώ κοιμάμαι. Μου αρέσει ο θόρυβος, μου αρέσει να ακούω τα αυτοκίνητα, ακόμα και τα ζευγάρια να καυγαδίζουν στον δρόμο. Το ξέρω ότι δεν ακούγεται υγιές, αλλά μπορεί να με ξυπνήσουν τα τζιτζίκια και όχι τα λεωφορεία".

Πρόσφατα έκανε πρεμιέρα στο θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ η καινούργια της παράσταση: "24 ώρες από τη ζωή μιας γυναίκας".

Ποια είναι η υπόθεση;

Μια γυναίκα γύρω στα 60, βρίσκει την κατάλληλη ευκαιρία και το κατάλληλο πρόσωπο, ώστε να εξομολογηθεί για πρώτη φορά στη ζωή της κάτι που της συνέβη πριν 20 χρόνια. Όταν ήταν 42 ετών κι έχοντας χάσει πριν δυο χρόνια τον άντρα της, βρέθηκε στο Μόντε Κάρλο και επισκέφθηκε το καζίνο, όπου παρακολούθησε με ενδιαφέρον την υψηλή κοινωνία να ποντάρει. Εκεί, την προσοχή της τράβηξε ένας όμορφος νέος, που έχασε όλα του τα χρήματα και αποχώρησε απελπισμένος. Φοβούμενη ότι θα αυτοκτονήσει, τον ακολούθησε και τελικά του έσωσε τη ζωή περνώντας μια νύχτα μαζί του. Νύχτα που άλλαξε και τη δική της ζωή για πάντα.

Σύστησέ μας τα πρόσωπα της παράστασης.

Στην δραματοποιημένη εκδοχή της νουβέλας, έτσι όπως παρουσιάζεται στη δική μας παράσταση, υπάρχει η χήρα αριστοκράτισσα και πολύ καθώς πρέπει γυναίκα (η Κυρία Κ. που ερμηνεύει η Ιωάννα Μαυρέα), ο άνθρωπος στον οποίο εξομολογείται το 24ωρό της (ο Συγγραφέας, από τον Σήφη Πολυζωίδη, που θυμίζει πολύ τον αληθινό συγγραφέα του βιβλίου, Στέφαν Τσβάιχ), ο νεαρός τζογαδόρος που τη γοητεύει (ο Νέος, από τον Γιώργη Βασιλόπουλο), κάποιοι παραθεριστές, ένας κρουπιέρης, παίκτες του καζίνο, μια καμαριέρα κι ένας γκρουμ, μια ξαδέλφη κι ένας γιος, αμαξάδες και διάφοροι άλλοι, που ερμηνεύονται από δύο ηθοποιούς, την Ολυμπία Σκορδίλη και τον Άρη Νινίκα.

Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο έργο;

Έπεσε τυχαία στα χέρια μου, το διάβασα μονορούφι, είδα αμέσως ολοζώντανες τις εικόνες και τους ρυθμούς του, συνδέθηκα προσωπικά με όσα περιγράφονται για τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, ανατρίχιασα και σκέφτηκα ότι αν και μοιάζει πολύ "κλασικό” ως δομή, έχει σκηνές που στη θεατρική τους εκδοχή έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόκειται για ένα κείμενο που έχει επανειλημμένως μεταφερθεί στο θέατρο και στον κινηματογράφο, σε διαφορετικές διασκευές.

Πού εστίασε η σκηνοθετική σου ματιά;

Στον χρόνο, στις διαστολές μικρών στιγμών και στις συστολές του. Στους ρυθμούς. Σε μια προσπάθεια να περάσει στους θεατές η ψυχή αυτής της γυναίκας σαν καρδιογράφημα, μέσα σ’ αυτές τις 24 ώρες. Με όλες τις ξαφνικές ανατροπές και κυκλοθυμίες της.

Ποιο είναι το στοιχείο που κάνει ιδιαίτερο το συγκεκριμένο έργο;

Είναι τρομερό το πώς ένας άντρας, ο συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ, κατάφερε να αποτυπώσει τόσο λεπτοδουλεμένα τα ελάχιστα βήματα που οδηγούν στο πάθος και σε μια μνήμη που δε σβήνεται με τίποτα από το μυαλό μιας γυναίκας. Μοιάζει λες και βλέπεις μια ακτινογραφία έρωτα, "κολλήματος”, εμμονής. Ξέρει κάθε φορά με ακρίβεια αυτό που την διεγείρει και αυτό που την καταρρακώνει. Βάζει σε λέξεις πράγματα που κι εμείς μπορεί να έχουμε αισθανθεί, αλλά τα νομίζαμε θολά. Κι όμως, μέσα απ’ τη γραφή του γίνονται φανερά, διάφανα κι οικεία.

Ποια η επικαιρότητά του;

Το διαχρονικό συναίσθημα του έρωτα. Αυτή η μαζική αρρώστια που μας χτυπά όλους από αρχαιοτάτων χρόνων. Αυτή η περιπέτεια που δεν παύει στιγμή να μας απασχολεί, που ξυπνά όλους μας τους φόβους και ταυτόχρονα όλες μας τις ελπίδες ότι θα ξεφύγουμε παρέα με κάποιον προς την αθανασία. Το πώς ένα κεραυνοβόλημα μπορεί να σου ανατρέψει τη ζωή μέσα σε μια στιγμή. Το πώς δεν έχει καμία σημασία ο πραγματικός χρόνος ενός ρολογιού σε όλο αυτό. Το πώς μπορεί να σε καταποντίσει στα τάρταρα μια ελάχιστη προδοσία, που στα μάτια σου όμως μπορεί να μοιάζει τερατώδης. Πρόκειται λοιπόν για ένα διαχρονικό έργο που παράλληλα, σε προτρέπει να τολμήσεις. Αυτά που φοβάσαι, αυτά που νομίζεις πως "δεν είναι για σένα”, αυτά που μπορεί να ζηλεύεις.

Τι κάνει τόσο ξεχωριστή την οπτική του Τσβάιχ στη γυναικεία φύση;

Τον χαρακτηρίζουν "ανατόμο" της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Έχει το χάρισμα να περνά από το κάθε ελάχιστο σκαλοπατάκι της κάθε πελώριας σκάλας ενός συναισθήματος. Διατρέχει την περιπέτεια του έρωτα, μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας, με απόλυτη ακρίβεια. Τον σκέφτομαι και σαν "ιατροδικαστή" του έρωτα. Εξετάζει ποια συστατικά πέρασαν μέσα από όλες τις ερωτικές φλέβες της γυναίκας, γνωρίζει το ακριβές δευτερόλεπτο που συνέβη κάθε καίριο συμβάν, ξέρει τα πάντα για τον θύτη και κάθε πόντο της ψυχής του θύματος. Είναι εντυπωσιακό το πώς ένας άντρας και δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, μπορεί να δει και να περιγράψει τόσο πεντακάθαρα αυτό που λέει ο Στράτος Διονυσίου, "της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος".

Σου έρχεται κάποια ατάκα από το κείμενο στο μυαλό;

"Το να γερνάς, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, σημαίνει το να μην σε φοβίζει πια το παρελθόν.” Είναι μια ατάκα που λυτρώνει μικρούς και μεγάλους. Σαν να λέει στους μικρότερους "κάν' το κι ας σου βγει και σε κακό”.

Τελικά, μπροστά στον έρωτα είμαστε ικανοί για όλα;

Θα έπρεπε να είμαστε. Θα έπρεπε να μπορούμε να ζήσουμε στο ύψος αυτών που αισθανόμαστε, χωρίς περαιτέρω σκέψεις. Απ' τη μία, υπάρχουν κοινωνικές συμβάσεις που μας συγκρατούν. Απ' την άλλη, όμως, ο χρόνος που μας δίνεται να ζήσουμε είναι ελάχιστος. Κι αν κρίνω από τους μεγαλύτερούς μου, η μπογιά του έρωτα, γενικά ως αίσθημα, κάποια στιγμή περνάει. Άρα, αν έχουμε πάνω - κάτω 30 χρόνια να παίξουμε μαζί του, δεν πρέπει να τα κάνουμε όλα; Τα πιο ακραία, τα πιο δραματικά, ακόμη και τα πιο εξευτελιστικά; Τι θα έχουμε να θυμόμαστε στα γεράματα, άλλωστε;

Θυμάσαι τη στιγμή που αποφάσισες ότι θα ασχοληθείς επαγγελματικά με το θέατρο;

Ένιωθα πάντα ένα δέος με το θέατρο, από πολύ πολύ μικρή. Στην πρώτη παιδική παράσταση που είδα, έκλαιγα με λυγμούς, παρόλο που δεν ήταν δράμα. Δεν ήθελα να τελειώσει. Στο δημοτικό θυμάμαι να βλέπω στον ύπνο μου ότι είμαι σε μια σκηνή ελάχιστα φωτισμένη και όλοι να περιμένουν κάτι να πω, εγώ δεν είχα κάτι να πω και ξυπνούσα τρομαγμένη. Στο γυμνάσιο έβλεπα τις σχολικές παραστάσεις του θεατρικού ομίλου του σχολείου μου και ένιωθα έναν θαυμασμό ανάμεικτο με ζήλια. Στο λύκειο μπήκα στη θεατρική ομάδα από περιέργεια κι όσο κι αν απέφευγα αυτό που με φόβιζε, τελικά έπρεπε έρθω αντιμέτωπη μαζί του. Την πρώτη φορά που βρέθηκα πάνω στη σκηνή με ρόλο, πέρα απ' το ότι στραμπούληξα άσχημα το πόδι μου, ευτυχώς πριν βγω μπροστά στον κόσμο, δεν θυμάμαι να ένιωσα ούτε φόβο, ούτε και καμιά ιδιαίτερη χαρά. Τότε κατάλαβα ότι αυτό που με ενδιαφέρει είναι να είμαι κάτω απ' τη σκηνή κι όχι πάνω.

Και δεν ανέβηκες ποτέ ξανά;

Ανέβηκα στο πλαίσιο των σπουδών μου, για 4 χρόνια. Δεν έπαιρνα όμως κάποια σπουδαία ικανοποίηση απ' αυτό και το έκανα "ακαδημαϊκά", για να λέω πως έχω περάσει απ' αυτή τη θέση. Όταν συμφωνούσα με το πώς έβλεπε ένας καθηγητής μου ένα έργο, τα πήγαινα, νομίζω, πολύ καλά. Όταν διαφωνούσα, ήμουν ξεροκέφαλη. Ακόμη υπάρχει καθηγητής μου που δεν μιλιόμαστε, επειδή του πήγαινα κόντρα. Ένας ηθοποιός δεν μπορεί να έχει τέτοια συμπεριφορά. Πρέπει να αφήνεται. Να παραδίδει τα ηνία. Μου είναι δύσκολο να παραδώσω το έλεγχο αλλού και έχω την ανάγκη να μοιραστώ περισσότερα πράγματα επί σκηνής. Παρόλα αυτά, μ' αρέσει, όταν συνεργάζομαι με ηθοποιούς που εκτιμώ, να αφήνω να με πηγαίνουν κι εκείνοι προς κάπου.

Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές σου επιρροές;

Επειδή έχω πολύ κακή μνήμη, δεν ξέρω με ακρίβεια τα πράγματα που με επηρεάζουν συνειδητά ή ασυνείδητα. Ως παιδί θυμάμαι να μου αρέσει πολύ όταν πηγαίναμε στο Θέατρο Πόρτα ή στο Θέατρο Τέχνης. Αργότερα, θυμάμαι να παρακολουθώ με ευλάβεια τις παραστάσεις του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Τώρα αναστατώνονται οι αισθήσεις μου με ό,τι δω του Romeo Castellucci και μου αρέσει πολύ ο τρόπος που με κάνει να σκέφτομαι μέσα απ' τις παραστάσεις του ο Thomas Ostermeier. H αληθινή μου επιρροή, όμως, αισθάνομαι ότι είναι το σινεμά, γιατί αυτό θα ήθελα πραγματικά να κάνω. Κι επειδή δεν μπορώ, προσπαθώ να το ενσωματώνω με διάφορους τρόπους στη θεατρική σκηνή.

Επόμενα σχέδια μετά τις "24 ώρες από τη ζωή μιας γυναίκας";

Αυτή την περίοδο και για τρεις ακόμη Δευτέρες, παρουσιάζουμε στο FAUST bar theater, σε συνεργασία με τη Ζωζώ Λιδωρίκη και τον Πλάτωνα Ανδριτσάκη, το "8 πρόσωπα ζητούν δημοσιογράφο”. Πρόκειται για δραματοποιημένες συνεντεύξεις του Αλέκου Λιδωρίκη που έγιναν με μεγάλες προσωπικότητες του περασμένου αιώνα, όπως ο Πρίσλεϊ, η Μονρόε, ο Ρούζβελτ, η Ντήντριχ, ο Κοκτώ, ο Πιραντέλλο. Στη συνέχεια, τον Μάιο θα παρουσιάσω στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τον "Φονιά” του Μήτσου Ευθυμιάδη και ως τότε, στο πλαίσιο του φεστιβάλ "Η δυναμική του Ελληνικού Λόγου στο Θέατρο”, κάνουμε ανοιχτές πρόβες, τις οποίες μπορούν οι θεατές να παρακολουθήσουν με ελεύθερη είσοδο.

---

Συγγραφέας: Στέφαν Τσβάιχ
Μετάφραση: Δημήτρης Δημοκίδης
Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Κίρκη Καραλή
Σκηνογραφία - Ενδυματολογία: Άση Δημητρολοπούλου 
Κινησιολογία: Κωνσταντίνος Παπανικολάου 
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Άλεξ Αλεξάνδρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ολυμπία Σκορδίλη
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας
Βίντεο: Ειρήνη Στείρου
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Παπαγεωργίου
Παραγωγή: Τέχνης Πολιτεία

Παίζουν: Ιωάννα Μαυρέα, Σήφης Πολυζωίδης, Γιώργης Βασιλόπουλος, Ολυμπία Σκορδίλη, Άρης Νινίκας.

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού.  Συμπαραγωγή ΔΗ.ΚΕ.ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Σερρών.

Info: θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ: Τουρναβίτου 7, Αθήνα (Ψυρρή). Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Τετάρτη & Κυριακή ώρα 5 μ.μ. Πέμπτη & Παρασκευή ώρα 6.45 μ.μ.
Γενική είσοδος: 14€
Προπώληση: 11€
ΑΜΕΑ, φοιτητές,  άνω των 65 και άνεργοι : 10€
Ατέλειες: 5€

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr