Πρώτη φορά θεατρικά

Πενήντα οκτώ χρόνια έχουν περάσει από τότε που το θέατρο απέκτησε τη δική του Παγκόσμια Ημέρα. Ήταν 26 Μαρτίου του 1961, όταν το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Μη Κυβερνητική Οργάνωση που συνενώνει τους επαγγελματίες του θεάτρου και συνεργάζεται στενά με την UNESCO) πήρε την πρωτοβουλία να ορίσει τη συγκεκριμένη ημερομηνία ως την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Έκτοτε, γιορτάζεται ετησίως από τη διεθνή θεατρική κοινότητα και από τους απανταχού θεατρόφιλους.

Με αφορμή τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα, 12 άνθρωποι της θεατρικής σκηνής μοιράζονται μαζί μας την πρώτη τους εμπειρία στο θέατρο.

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, σκηνοθέτης/ιδρυτής του Θεάτρου Νέου Κόσμου/καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου

Η πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια της παράστασης που συμμετείχα ως ηθοποιός στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, κατά τη διάρκεια της θητείας του Γιάννη Κακλέα στην καλλιτεχνική διεύθυνση. Ήταν το καλοκαίρι του 1991, όταν περιοδεύαμε μεταξύ άλλων με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο με την παράσταση "Τρωίλος και Χρυσηίδα" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ο Κακλέας μου πρότεινε να σκηνοθετήσω τον επόμενο χειμώνα. Γιατί; Άβυσσος η ψυχή του. Κάτι θα είδε σε εμένα, που εγώ μέχρι τότε μόνο το υποψιαζόμουν. Είχε μπει στο μυαλό μου η σκέψη της σκηνοθεσίας, ύστερα από οκτώ χρόνια υποκριτικής, αλλά δεν είχε γίνει πράξη. Δέχτηκα και του είπα ότι θέλω να ανεβάσω το έργο "Ο ήχος του όπλου" της Λούλας Αναγνώστακη. Δεν ήμουν πιτσιρικάς. Ήμουν 35άρης. Είχα απίστευτη αγωνία κυρίως όσον αφορά στο πώς θα συμπεριφερθώ στους ηθοποιούς (Δημήτρης Τάσσης, Σωτήρης Σκάντζικας, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Ανθή Ανδρεοπούλου, Λουκία Στεργίου). Είχα φτιάξει ένα ντοσιέ γεμάτο σημειώσεις για ό,τι μπορείς να φανταστείς, αλλά μόλις κάθισα στο τραπέζι μαζί τους, κατάλαβα ότι όλα αυτά ήταν περιττά. Μόνο η μεταξύ μας σχέση, τα βλέμματα που ανταλλάσσαμε και οι συζητήσεις γύρω από το έργο είχαν πλέον σημασία.

Ξεκινήσαμε στις 29 Φεβρουαρίου του 1992. Τα σκηνικά και τα κοστούμια τα είχε επιμεληθεί ο αείμνηστος Σάββας Χαρατσίδης. Η παράσταση πήγε πολύ καλά και μάλιστα, προσέλκυσε το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Στην πρεμιέρα, ανάμεσα στους θεατές ήταν και ο γιος μου, Μίλτος Σωτηριάδης. Τον έπαιρνα παντού μαζί μου, από τις πρόβες μέχρι τις παραστάσεις. Όταν έπεσε η αυλαία και ο κόσμος άρχισε να μας χειροκροτά, ο 3χρονος τότε Μίλτος κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες, ανέβηκε στη σκηνή, βούτηξε στην αγκαλιά μου και υποκλιθήκαμε μαζί στο κοινό.

Info: Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί το "Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα" του Σάιμον Στήβενς στο Θέατρο Τζένη Καρέζη.

Γιώργος Λυκιαρδόπουλος, θεατρικός παραγωγός/ιδρυτής της εταιρείας Λυκόφως

Ξεκίνησα ως παραγωγός σε ταινίες μεγάλου μήκους. Η θεατρική παραγωγή μπήκε στη ζωή μου το 2004. Όταν ολοκληρώσαμε με την σκηνοθέτιδα Λάγια Γιούργου την ταινία "Λιούμπη" μού πρότεινε να κάνουμε μαζί μία παράσταση για το θέατρο. Κάτι με ιντρίγκαρε στην πρότασή της και δέχτηκα χωρίς να το πολυσκεφτώ. "Ναι αμέ, γιατί όχι;", της είπα και ανεβάσαμε στο θέατρο "Ιλίσια – Βολανάκης" το "Tape" του Στίβεν Μπέλμπερ (1999), που το 2001 είχε γίνει ταινία από τον Richard Linklater. Πρωταγωνιστές ήταν οι Γωγώ Μπρέμπου, Γιώργος Πυρπασόπουλος και Κώστας Κάππας. Η παράσταση πήγε ανέλπιστα καλά και η επιτυχία της μου προκάλεσε τέτοια ευφορία που ανυπομονούσα για τη θεατρική μου συνέχεια. Τελικά, η δεύτερη απόπειρά μου στο θέατρο ήταν μία σχετική αποτυχία. Τότε, ήταν που θυμήθηκα τα λόγια του παιδικού μου φίλου, Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. "Προς Θεού Γιώργο, πού πας να μπλέξεις; Θες να πεθάνεις στην ψάθα;", μου είχε πει όταν του εξομολογήθηκα την πρόθεσή μου να δουλέψω στο θέατρο. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ένα δίκιο του το δίνω. Τη συμβουλή του πάντως δεν την ακολούθησα. Καλά έκανα; Η συνέχεια θα δείξει.

Info: Αυτή την περίοδο, ο Γιώργος Λυκιαρδόπουλος έχει αναλάβει την παραγωγή των εξής παραστάσεων: "Βόυτσεκ" (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά), "Το δείπνο" (Σύγχρονο Θέατρο) και "Η κωμωδία των παρεξηγήσεων" (Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου).

Αργύρης Πανταζάρας, ηθοποιός/σκηνοθέτης

Εθνικό Θέατρο στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Κτιρίου Τσίλλερ το 2010. "Αρχαία κληρονομιά, Νέα προοπτική". Μία σκηνική παρουσίαση της "Ιλιάδας" του Ομήρου σε μετάφραση Δημήτρη Μαρωνίτη.

Με αφορμή την ολοκλήρωση της πλήρους μετάφρασής της από τον κορυφαίο Έλληνα φιλόλογο, το Εθνικό Θέατρο είχε καλέσει τότε μερικές από τις σημαντικότερες Ελληνίδες πρωταγωνίστριες για να παρουσιάσουν σε μία πρωτότυπη σκηνική εκδοχή και τις 24 ραψωδίες του έπους. Κάθε εβδομάδα παρουσιαζόταν μία ραψωδία από μία πρωταγωνίστρια, που ζωντάνευε με τον τρόπο που η ίδια είχε επιλέξει τον επικό λόγο του Ομήρου. Μάλιστα, αν ήθελαν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κάποιο συνεργάτη. Η Μαρία Κεχαγιόγλου λοιπόν μου πρότεινε να κάνουμε μαζί την ραψωδία Ι, τον θυμό του Αχιλλέα.

Θυμάμαι στη σκηνή να υπάρχει ένα άδειο τεράστιο τραπέζι με ροδάκια για να το στέλνουμε με την Μαρία ο ένας στον άλλον και πάνω του μία γραφομηχανή Remington που είχα παζαρέψει στην Ηφαίστου. Δίπλα μου στεκόταν μία κιθάρα. Την πήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα να παίζω τρία ακόρντα, που είχα μάθει από τον κολλητό μου φίλο. Το φως των πολυελαίων της αίθουσας ήταν χαμηλωμένο. Έξω η Αθήνα καιγόταν από πορείες και απεργίες. Το κέντρο ήταν κλειστό. Μέσα, η Μαρία μόλις είχε αρχίσει να διηγείται την ιστορία, πότε σε ρόλο αφηγητή, πότε μητέρας, πότε συνομιλητή πολιτικού, πότε στρατιωτικού και πότε σοφού. Είχε ξεκινήσει να κουρδίζεται στον ήχο, στον ρυθμό και σ' αυτό το αγόρι που στεκόταν στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού, έτοιμο να ριχτεί στη μάχη. Το αγόρι ήμουν εγώ και δεν πώς να παίξω. Δεν ήξερα καν τι έκανα εκεί πάνω. Ήξερα μόνο τα 3 ακόρντα που έπαιζα στην κιθάρα. Γι' αυτά ήμουν σίγουρος. Όπως επίσης και ότι ήμουν δίπλα σε μία δασκάλα, σε έναν άνθρωπο που με άκουσε πραγματικά. Δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο για να ριχτείς στην μάχη. Αυτά αρκούν για να σταθείς απέναντι στο άγνωστο και να το καλωσορίσεις.

Είχε έρθει η σειρά μου. Η κιθάρα σώπασε. Έστειλα την γραφομηχανή στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού και οι ρόλοι άλλαξαν. Άνοιξα το στόμα μου και έσπασα τη σιωπή και τη μελαγχολία του Αχιλλέα. Μαζί και ένα ποτήρι κατά λάθος. Ήταν το μόνο λάθος. Μετά δεν υπήρχαν λάθη. Έγιναν όλα όπως έπρεπε να γίνουν. Άρχισα να μιλάω και να λέω λόγια που δεν ήταν δικά μου, που δεν είχα γράψει εγώ, που δεν είχα ζήσει. Ήταν δική μου όμως η φωνή. Δεν θα ξεχάσω τα μάτια της Μαρίας γεμάτα γενναιοδωρία και υπερηφάνεια να με κοιτούν. Δεν θα ξεχάσω τον κύριο Μαρωνίτη που σηκώθηκε όρθιος με δάκρυα στα μάτια. Δεν θα ξεχάσω το μυστικό του. Δεν θα ξεχάσω εκείνους τους θεατές, που τους θυμάμαι με το όνομα τους ακόμα και σήμερα, με ακολουθούν σε κάθε μου παράσταση.

Info: O Αργύρης Πανταζάρας (κρατά επίσης και ρόλο ηθοποιού) συνσκηνοθετεί με την Ελίνα Μαντίδη το βασισμένο στο έργο του Καναδού Νicolas Billon "Elephant Song", που θα κάνει πρεμιέρα 4 Μαΐου στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων.

Αλέκος Αναστασίου, σχεδιαστής φωτισμών

Η ενασχόλησή μου με το θέατρο ξεκίνησε πριν από 26 χρονιά εντελώς συμπτωματικά. Ήμουν διευθυντής φωτογραφίας ήδη στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, όταν αποφάσισα να βοηθήσω μία καλή φίλη και νέα σκηνοθέτιδα του θεάτρου, που ερχόμενη στην Ελλάδα από την Αμερική δεν είχε ιδέα από πρόσωπα και πράγματα. Η παράσταση αυτή ήταν το "Red Cross" του Σαμ Σέπαρντ και ανέβηκε στο Θέατρο Φούρνος, την χρονιά που λειτούργησε για πρώτη φορά σαν θέατρο. Μέχρι τότε ήταν φούρνος.

Η πρώτη εμπειρία ήταν καταλυτική: το ανεπανάληπτο μιας παράστασης και η ζωντανή ανάσα των ηθοποιών ήταν κάτι αξεπέραστα γοητευτικό. Στη συνέχεια, ανακάλυψα τη συμπυκνωμένη σοφία πολλών θεατρικών κείμενων, και όχι μόνο των κλασσικών, που ερχόταν και σε μεγάλη κόντρα με την αμηχανία πολλών σεναρίων, κινηματογραφικών ή τηλεοπτικών.

Η σχεδίαση φωτισμών συμβάλλει και διαμορφώνει καθοριστικά πολλές φορές την εικόνα μιας θεατρικής παράστασης και επίσης βοηθά στη δραματουργία των σκηνών. Σε κάθε παράσταση που ετοιμάζεται να ανέβει, δημιουργείται ένα σύμπαν με αρχηγό τον σκηνοθέτη. Το μεγάλο ενδιαφέρον για τον σχεδιαστή των φωτισμών έγκειται στο γεγονός ότι μετά την πρεμιέρα της παράστασης συνήθως ακολουθεί το στήσιμο μιας άλλης, άρα αλλαγή σύμπαντος μέσα σε λίγες μόλις ημέρες, ακόμη και ώρα. Πώς να πλήξεις; 

Info: Ο Αλέκος Αναστασίου έχει σχεδιάσει τον φωτισμό για τις εξής παραστάσεις που παίζονται αυτή την περίοδο: "Μικρές ιστορίες για αγρίους" και "Πρίγκιπας και φτωχός" (Εθνικό Θέατρο, "Αρίστος" (Θέατρο Άνεσις), "Γιούγκερμαν" και "Το ευχαριστημένο" (Θέατρο Πορεία), "Γυάλινος κόσμος" (Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας), "Πυργκαγιές" (ΚΘΒΕ), "Μούζικα! ή Η μάχη των ήχων" (Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος).

Μαίρη Μηνά, ηθοποιός

Η πρώτη, αμιγώς, επαγγελματική εμπειρία μου στο θέατρο ήταν τον Ιούλιο του 2017 στην Μικρή Επίδαυρο, με την "Άφιξις” της ομάδας ΠΥΡ, σε σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη. Η παράσταση επικεντρωνόταν στην επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη και στην αιματηρή μνηστηροφονία που ακολούθησε. Οι ραψωδίες της Οδύσσειας, σε μετάφραση Δ. Μαρωνίτη, ήταν το όχημα και το έργο ξεκινούσε με ένα δρώμενο (για 140 θεατές) στο λιμάνι της Παλαιάς Επιδαύρου, λίγο πριν τη δύση του ήλιου. Με μία ωδή στην ομορφιά της φύσης, στη μαγεία του τοπίου. Στη συνέχεια, παίρναμε το μονοπάτι που οδηγούσε στο θέατρο. Σ' αυτή τη διαδρομή, οι θεατές ακολουθώντας τον "ραψωδό” τους, παρέα με ομηρικούς στίχους και διασχίζοντας περιβόλια, έφταναν στο θέατρο όπου και παρακολουθούσαν το κύριο μέρος της παράστασης. Μία αγαπημένη δουλειά, μία αγαπημένη ανάμνηση, με τους πιο αγαπημένους ανθρώπους.

Info: Η Μαίρη Μηνά παίζει στo "Με λένε Έμμα" του Ντάνκαν ΜακΜίλαν από την Ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη στο Σύγχρονο Θέατρο.

Άρης Ασπρούλης, διευθυντής επικοινωνίας & προβολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν/συγγραφέας

Η πρώτη φορά που ανέλαβα την "επικοινωνία" παράστασης ήταν την άνοιξη του 2006.  Έκλεινα τα 22, ήμουν ακόμα φοιτητής Κοινωνιολογίας στο Πάντειο και η δουλειά αυτή ήταν πολύ διαφορετική από ό,τι είναι σήμερα, σε πολλά επίπεδα - με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των δημοσιογράφων δεν δεχόταν ακόμα να λαμβάνει τα δελτία Τύπου μέσω email, αλλά μόνο τυπωμένα σε κόλλα Α4 ή αποθηκευμένα σε floppy disk!

Η παράσταση λεγόταν "Καρδιά με Κόκαλα: βίος και πολιτεία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη" και ανέβηκε από την ομάδα Όχι Παίζουμε σε σκηνοθεσία Γιώργου Σαχίνη, στην πρόσοψη - αυλή της εγκαταλελειμμένης οικίας του ποιητή στα Εξάρχεια, στη συμβολή των οδών Οικονόμου και Κουντουριώτου. Στην αρχή για περιορισμένο αριθμό, 20 μόλις, παραστάσεων, κάτι που δεν τηρήθηκε μιας που λόγω της πολύ μεγάλης προσέλευσης η παράσταση έφτασε να παίζεται ανελλιπώς μέχρι τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, όπου και διεκόπη οριστικά εξαιτίας των βροχών.

Η σύνθεση κειμένων ήταν του Χρήστου Κανελλόπουλου και του Γιώργου Σαχίνη, η πρωτότυπη μελοποίηση των στίχων του Λαπαθιώτη ήταν του Κώστα Δαλακούρα, το εικαστικό περιβάλλον του Γιάννη Σκουρλέτη, η κίνηση της Ειρήνης Αλεξίου, τα φώτα της Χριστίνας Θανάσουλα και την οργάνωση παραγωγής είχε αναλάβει η Μαίρη Λογοθέτη. Έπαιζαν η Τζίνα Θλιβέρη, ο Χρήστος Κανελλόπουλος και σε διπλή διανομή ο Τάσος Καραχάλιος και ο Παύλος Σταθάκης. Τρία πράγματα δεν θα ξεχάσω ποτέ: Τις ουρές που σχημάτιζαν οι άνθρωποι από την πύλη της αυλής του σπιτιού του Λαπαθιώτη ως την Καλλιδρομίου για να παρακολουθήσουν την παράσταση, την έκπληξη όσων την παρακολουθούσαν για το ζωντανό - διαδραστικό παιχνίδι πάνω στο οποίο στηριζόταν η δραματουργία και η εξέλιξη της πλοκής και των δράσεων (οι θεατές μέσα από την τυχαία επιλογή των φύλλων μιας τράπουλας όριζαν τη σειρά με την οποία θα παιχτούν -αν παιχτούν- τα 'επεισόδια' της ζωής του ποιητή) και τον Βασίλη. Έναν άστεγο κύριο, ο όποιος κάθε βράδυ (κυριολεκτικά κάθε βράδυ) καθόταν κάτω από το δέντρο που βρίσκεται έξω από την πύλη της οικίας του ποιητή και τραγουδούσε μόνος του όλα τα τραγούδια της παράστασης. Πότε δεν δέχτηκε να περάσει μέσα να την παρακολουθήσει, παρά τις επίμονες παρακλήσεις μας. Φοβόταν ότι αν ανακατευτεί με το κοινό, το κοινό θα κοιτάζει εκείνον και όχι το έργο.

Τα τελευταία λόγια που ακούγονταν στην παράσταση ανήκουν στον ίδιο τον ποιητή, καθώς περιγράφει υποθετικά την επομένη του θανάτου του. "Την άλλη μέρα θ’ αρχινίσουν κάποιες γραμμές, εδώ κι εκεί, – κι αμέσως θα με παραλάβουν οι κριτικές, κι οι κριτικοί: // "τεχνίτης", "μουσικός του στίχου", "πολύ λεπτός αισθητικός", – αυτά που γράφονται συνήθως κι αυτά που γράφουν σχετικώς· // "τύπος ανώμαλος έκφυλου", "γνωστή και συμπαθής μορφή"... Μα εμέ για ό,τι θα μου γράψουν, δε θα μου καίγεται καρφί! // Γιατί από μένα, ό,τι θα μείνει –κι εκεί που τώρα κατοικεί– δεν θ’ ασχολείται με τους άλλους, δε θα διαβάζει κριτική."

Info: Ο Άρης Ασπρούλης θα παρουσιάσει τον Μάιο στον προαύλιο χώρο του Ασύλου Ανιάτων το νέο θεατρικό έργο που συνέγραψε με την Ιόλη Ανδρεάδη "Στη μνήμη ενός μικρού παιδιού" σε σκηνοθεσία της ίδιας.

Φαίδρα Σούτου, χορογράφος

Άνοιξη 2008. Στο Θέατρο της Άνοιξης με το "Fortune cookie" του Βασίλη Σαρδελή σε σκηνοθεσία των Κώστα Φιλλίπογλου και Βασίλη Σαρδελή. Ακούγοντας την πρώτη ανάγνωση -κοιτάζοντας τα σώματα των ηθοποιών- αντιλαμβάνεσαι τα ανιχνευτικά βλέμματα όλων προς όλους. Πρώτη διαπίστωση: Ζωή σαν πλαστελίνη. Από την πρώτη θεατρική εμπειρία ως την μέχρι πρότινος τελευταία πρόβα, ο δυνατός χτύπος ενός φρενήρη ρυθμού χτυπά στη καρδιά του ενθουσιασμού μου. Είναι που συμβάλλεις στη δημιουργία ενός παράλληλου σύμπαντος από εκείνου που υπάρχεις. Είναι που οι ζωές και οι σκέψεις των ανθρώπων αγκαλιάζονται κάθε φορά, με άλλο τρόπο σε άλλη συνθήκη. Είναι που η ταχύτητα της αναπνοής, ο ρυθμός των βημάτων, η δυναμική των βλεμμάτων, το μπλέξιμο των σωμάτων σε κάνουν και βλέπεις τη ζωή από την αρχή. Σε κάθε πρόβα και σε κάθε παράσταση ξαναζείς. Αυτό είναι το θέατρο. Τι πιο ωραίο.

Info: Η Φαίδρα Σούτου έχει επιμεληθεί την κίνηση για το "Αίμα στο χιόνι" σε σκηνοθεσία Ευθύμη Χρήστου ανεβαίνει αυτή την περίοδο στο Τρένο στο Ρουφ. Παράλληλα, έχει ξεκινήσει πρόβες για το "Himmelweg" σε σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Μάνος Καρατζογιάννης, ηθοποιός/σκηνοθέτης

Βέροια. ΔΗΠΕΘΕ. Καλοκαίρι. Ζέστη. Δεν θυμάμαι πολλά. Μόνο το άγχος που με πήγαινε κάθε τόσο στην τουαλέτα και μετά πίσω στην σκηνή να προλάβω τις αλλαγές της παράστασης. Σκεφτόμουν: "Μα που πας παιδάκι μου; Αν είναι να διαλύεσαι έτσι κάθε φορά..". Μα ο φόβος, εκτός από αγωνία, μου δημιουργούσε και έλξη. Ότι για εκεί κάνω. Αυτός θα είναι ο ρόλος μου.

Την πρώτη φορά που "έκανα" όμως "ρόλο", μαθητής ακόμα, την θυμάμαι. Είχα το όνομα του μπαμπά μου σε υποκοριστικό, Γιωργάκης και φόραγα κόκκινα σε έργο της Λούλας Αναγνωστάκη, που καθόταν στην πλατεία με τα μαύρα της γυαλιά.. Στη λέξη "αυτοπεποίθηση", κόλλησα, "έκανα σαρδάμ" απανωτά και στο τέλος του έργου… πέθαινα. Από τότε στα περισσότερα έργα, στο τέλος ή πέθαινα ή κάτι κατάφερνα. Σαν μικρή νίκη.

Τώρα που το σκέφτομαι: αυτό δεν είναι το θέατρο; Μία συμφωνία των θεατών και των ηθοποιών -ερήμιν μας - να αναβάλλουν, έστω για λίγο, τον θάνατο. Μικρό ή μεγάλο. Μερικό ή καθ’ ολοκληρία. "Που είσαι εσύ;" μου είπε χθες το βράδυ στον ύπνο μου η συγγραφέας του έργου της πρώτης μου παράστασης. Κι εγώ ψέλλισα ενοχικά σαν ήρωας της: "Ξέρετε, δεν σας τηλεφωνώ, γιατί έχετε πεθάνει".

Info: Ο Μάνος Καρατζογιάννης παίζει στις "Φυλές" της Νίνα Ρέην σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά στο Θέατρο Σταθμός.

Βασιλική Σύρμα, ενδυματολόγος

Πρώτη φορά εργάστηκα στο θέατρο ως ενδυματολόγος -χωρίς να έχω διατελέσει πριν βοηθός - σε μία ανεξάρτητη παραγωγή στο Λονδίνο, στο "Gut Girls” της Sarah Daniels (The Space Theatre, Σκην. Alex Crampton), το 2009. Είχα τελειώσει το μεταπτυχιακό μου και βρήκα τη δουλειά μέσω αγγελίας στο site του Arts Council. Παρόλο που ήταν πολύ μικρός ο προϋπολογισμός, μαζί με προσωπική ραπτική εργασία, το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρκετά ικανοποιητικό.

Η ομάδα ήταν πολύ δεμένη και δυνατή και με τη σκηνοθέτρια κρατάμε ακόμα επαφή. Το γεγονός ότι εργάστηκα πρώτη φορά χωρίς να είμαι βοηθός, αλλά έχοντας όλη την ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα, συντέλεσε στο να αποκτήσω αυτοπεποίθηση για τις δουλειές που ακολούθησαν. Έμαθα την αγορά, ανακάλυψα κρυμμένα μέρη που μπορούσε κανείς να βρει μικρούς θησαυρούς και απόλαυσα τη διαδικασία του στησίματος της παράστασης. Επίσης, κατά τη διάρκεια των προβών, συνειδητοποίησα ότι στη δουλειά μου θα γνωρίζω καλούς και ενδιαφέροντες ανθρώπους με τους οποίους θα μοιράζομαι όλες αυτές τις όμορφες αναμνήσεις. Τότε επαληθεύτηκε το ότι είχα κάνει μία καλή επαγγελματική επιλογή, όταν στο τέλος της ημέρας είχα το αίσθημα της γλυκιάς κούρασης.

Info: Η Βασιλική Σύρμα έχει επιμεληθεί τα κοστούμια για τις εξής παραστάσεις που παίζονται αυτή την περίοδο: "Η κωμωδία των παρεξηγήσεων" (Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου), "Βόυτσεκ" (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά), "Το δείπνο" (Σύγχρονο Θέατρο) "Ο έμπορος της Βενετίας" (Παιδική σκηνή Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου), "170 τετραγωνικά" (Από Μηχανής Θέατρο). Παράλληλα, προετοιμάζεται για την καλοκαιρινή περιοδεία "Χοηφόρες" σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ του Εθνικού Θεάτρου και για την "Γιαννούλα η κουλουρού" σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Δήμητρα Λιάκουρα, σκηνογράφος

Η πρώτη μου εμπειρία στο θέατρο ήταν το 2009 με την ομάδα Όχι Παίζουμε και το έργο "Mockob-Selim-Mid” στο Ωδείο Αθηνών. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο. Μου άφησε κληρονομιά έντονες και ουσιαστικές εμπειρίες, κάποιες δυνατές φιλίες και συνεργασίες χρόνων.

Για εμένα ήταν ένα όνειρο αυτό που συνέβαινε. Είχα δει το έργο των Όχι Παίζουμε για τον Λαπαθιώτη και μου άρεσε τόσο πολύ που πείσμωσα να συνεργαστώ με αυτήν την ομάδα. Όντως όταν επικοινώνησα μαζί τους ο Γιώργος Σαχίνης μου είπε αμέσως "έλα” και δεν θα ξεχάσω ποτέ την ευκαιρία που τόσο ανοιχτόχερα μου έδωσε. Εκεί γνώρισα τον αγαπημένο μου Γιάννη Σκουρλέτη των bijoux de cant, που τότε ήταν σκηνογράφος της ομάδας. Με μεγάλη γενναιοδωρία κι αυτός με την σειρά του με καλοδέχτηκε, με εμπιστεύτηκε και μου ανέθεσε διάφορες αρμοδιότητες. Στα λάθη μου έμπαινε πάντα μπροστά και έπαιρνε πάνω του την ευθύνη. Η ιδέα του ήταν να καλύψουμε όλη την αίθουσα του Ωδείου, που θα παιζόταν η παράσταση, από πάνω μέχρι κάτω με πράγματα φτιάχνοντας μία ιδιότυπη ταπετσαρία. Βάζαμε λοιπόν φωτογραφίες, χαρτάκια, λουλούδια, post-it, σελίδες με ποιήματα, εικόνες ηρώων και ούτε θυμάμαι τι άλλο. Έπρεπε όλη η αίθουσα να γεμίσει ασφυκτικά με πράγματα. Ήταν μεγάλο μάθημα το μεγάλο πεδίο δράσης.

Σε εκείνη την πρώτη μου εμπειρία εκτός από βοηθός σκηνογράφου, κατέληξα να κάνω και φροντιστήριο και να χειρίζομαι τα φώτα και τον ήχο. Δύο πράγματα που θυμάμαι έντονα ήταν πρώτον, ότι έπρεπε να κατασκευάσω μία φυσιγγιοθήκη που με μία κίνηση να μεταμορφώνεται σε τουτού μπαλέτου, πάνω στην οποία δούλεψα πραγματικά πάρα μα πάρα πολλές ώρες μέχρι να την πετύχω- και δεύτερον, όταν με έβαλαν να πω την ανακοίνωση στον κόσμο για τα κινητά τηλέφωνα και από την ντροπή μου δεν ακούστηκα ούτε σε εμένα την ίδια. Δεν την είπα ποτέ ξανά.

Info: Η Δήμητρη Λιάκουρα ετοιμάζει τα σκηνικά για δύο παραστάσεις χορού. Το "Ιt's Βetter in the Bahamas”των Νατάσα Σαραντοπούλου και Ιωάννα Αντώναρου (Arc Festival) και το "Lucy. Tutorial for a Ritual” της ομάδας Aris and Martha(Φεστιβάλ Αθηνών).

Karol Jarek, φωτογράφος

Η πρώτη φορά που ανέβηκα στο θεατρικό σανίδι με τη φωτογραφική μου κάμερα ήταν στην Πολωνία το 2012, για λογαριασμό της παράστασης "Songs of Lear" της ομάδας Song of the Goat Theatre. Ακόμα θυμάμαι τον σκηνοθέτη Grzegorz Bral να με κρατά από το χέρι και να με ανεβάζει στη σκηνή, όπου οι ηθοποιοί εκείνη την ώρα αυτοσχεδίαζαν. "Γίνε αόρατος", μου ψιθύρισε στο αυτί. Επί δύο ώρες περπατούσα ξυπόλυτος και προσπαθούσα να νιώσω τον ρυθμό των βημάτων των ηθοποιών, τις δονήσεις των σωμάτων τους, την κάθε τους κίνηση, την ανάσα τους σε κάθε λέξη. Αισθανόμουν σαν να συμμετείχα σε μία σαμανιστική τελετή.

Από εκείνη τη στιγμή αγάπησα τους ηθοποιούς. Μετά, αγάπησα το θέατρο και πολύ πιο μετά, συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει να φωτογραφίζω στο αυθόρμητα, χωρίς προετοιμασία, πάντα από κοντινή απόσταση και ακολουθώντας το ένστικτο και το συναίσθημά μου.

Info: Τα τελευταία χρόνια, ο Karol Jarek είναι ο φωτογράφος των παραστάσεων της Πειραματικής Σκηνής -1 του Εθνικού Θεάτρου. Τελευταία του φωτογράφιση ήταν για το "Selfie, στο βάθος πίσω η πόλη", σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση, που παίζεται αυτή την περίοδο στο Θέατρο Rex - Σκηνή Κατίνα Παξινού.

Μαρία Χατζηεμμανουήλ, μεταφράστρια

Ως πρώτη μου φορά στο θέατρο λογαριάζω την πρώτη μου μετάφραση που έγινε παράσταση. Επρόκειτο για "Το βλέμμα του μελαψού άνδρα" του Ιγνάθιο δελ Μοράλ σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού. Παρουσιάστηκε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού και έκανε πρεμιέρα στις 21 Μαρτίου του 2006. Δεν ήταν ανάθεση, είχα προσωπικά επιλέξει και μεταφράσει το έργο και επιστρατεύοντας όλο το θράσος μου το πήγα κατευθείαν στον σκηνοθέτη. Σε μία μόλις εβδομάδα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι ήθελε να το ανεβάσει (εγώ εννοείται ότι έψαχνα για υπογλώσσια!). Στη συνέχεια, ξαναδουλέψαμε μαζί λέξη προς λέξη τη μετάφραση (μία σπουδή ανεκτίμητη που πάντα θα του χρωστάω) και έτσι γεννήθηκε μία υπέροχη παράσταση. Την θυμάμαι πάντα με συγκίνηση και χαρά και ομολογώ ότι καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την απόφασή μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη θεατρική μετάφραση.

Info: Η Μαρία Χατζηεμμανουήλ έχει μεταφράσει τα εξής έργα που παίζονται αυτή την περίοδο: "Μυγοφαές" και "Τα μάτια" (Θέατρο Νέου Κόσμου), "Υπόγειο" (Θέατρο Olvio), "Δύο γυναίκες χορεύουν" (Θέατρο Μεταξουργείο), "Μισά-μισά" και "Το χελιδόνι" (Γκλόρια Μικρό), "Η αρχή του Αρχιμήδη) (Skrow Theater), "Η θέληση" (Ξενοδοχείο Μπάγκειον).

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr