Το πολυβραβευμένο Digger μέσα από τα μάτια των συντελεστών του

"Digger" aka όσο πιο πολύ σκάψεις τόσο πιο πολύ μέσα σου (και Βαγγέλη Μουρίκη) θα δεις. Κατά τη μουρικική κινηματογραφική οπαδική, όπου Βαγγέλης Μουρίκης και επιτυχία. Και κατά την ίδια φιλοσοφία, πρέπει όλη η ομάδα να είναι στο ίδιο μήκος κύματος για να υπάρχει το επιτυχημένο αποτέλεσμα ή αλλιώς να είναι όλοι συνένοχοι στο έγκλημα. Μπορεί να αναλύσει κανείς για ώρες το φαινόμενο Μουρίκης αλλά ώπα. Cut. Πίσω από έναν Μουρίκη κρύβεται πάντα ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης. Αλήθεια, ποιος είναι και τι λέει για όλα αυτά ο δημιουργός του Digger, Τζώρτζης Γρηγοράκης;

Από την Ανθή Μιμηγιάννη

Το "Digger" είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τζώρτζη Γρηγοράκη, ο ίδιος όμως από το 2007 έχει γράψει τη δική του πορεία στις μικρού μήκους. Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει το "Κι εγώ για μένα" με πρωταγωνιστή (πάλι) το Μουρίκη. Βραβευμένο, μεταξύ άλλων, στο Βερολίνο και έχοντας σαρώσει στα βραβεία "Ίρις", το Digger ισορροπεί ανάμεσα στα δεσμά της οικογένειας και το πολιτικό σινεμά. Και επειδή ο Mr. Digger Τζώρτζης Γρηγοράκης το "εγώ για μένα" το χρησιμοποιεί μόνο σε τίτλους ταινιών του -καθώς ο ίδιος δε μιλάει για το εαυτό του, εάν κάποιος ρωτηθεί για εκείνον και σχετικά με τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το προφίλ του, η απάντηση θα είναι σύντομη και περιεκτική:

Πεισματάρης, ξεροκέφαλος, 100% συνένοχος στο κινηματογραφικό έγκλημα με τους συνεργάτες του. Λάτρης της συνωμοσίας της σιωπής, το να μιλάει με τα μάτια αποδεικνύει το σκηνοθετικό του ταλέντο αλλά και δαιμόνιο. Ατελείωτα τελειομανής, συναισθηματικά ευφυής. Το τελευταίο μάλιστα γνώρισμά του δεν χρήζει περαιτέρω σκαψίματος της προσωπικότητάς του.

>Διαβάστε ακόμη: Ο Theo Alexander μένει μόνιμα εδώ

Q & A με τον σκηνοθέτη Τζώρτζη Γρηγοράκη

Με σκωπτική διάθεση: κύριε Γρηγοράκη γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με τη σκηνοθεσία;

Μου άρεσε όλη η δημιουργική διαδικασία. Η διαδρομή από την αρχή μέχρι να φτάσεις στο τελικό αποτέλεσμα. Πάντα μού άρεσε η τέχνη, με την οποία έχω οικογενειακούς δεσμούς. Ο πατέρας μου είναι συγγραφέας και ιστορικός τέχνης. Εγώ είχα στενή σχέση με την καλλιτεχνική φωτογραφία παρόλο που σπούδασα κοινωνική ψυχολογία. Καθώς σπούδαζα, είδα την πρώτη ταινία του Iñarritou, το "Amores Perros" και είπα "ωπ, κάτι έγινε εδώ πέρα". Αυτό ήταν το πρώτο ερέθισμα και, σε συνδυασμό με το ότι είχα πάρει και μια μικρή ψηφιακή κάμερα, ανακάλυψα τη δυναμική της κινούμενης εικόνας μέσα από το μοντάζ.

Το τι μπορείς να κάνεις δηλαδή, με την εικόνα, τον ήχο και τη μουσική. Στη συνέχεια δούλεψα σε παραγωγές, σαν βοηθός στο κινηματογράφο. Μου άρεσε η περιπέτεια, η διαδικασία, η αλητεία, και ότι σε όλο αυτό πρέπει προσαρμόζεσαι. Έχοντας αποκτήσει μια εμπειρία δουλεύοντας με ανθρώπους που γούσταρα να δουλεύω μαζί, άρχισα να κάνω δικά μου βίντεο. Μικρού μήκους ταινίες χωρίς χρηματοδότηση, αλλά με δικά μου χρήματα.

Τι είναι τέχνη; Είστε καλλιτέχνης;

Η ζωή είναι τέχνη. Με την έννοια του ότι είναι τα πάντα. Δεν είναι μόνο αυτό που παίζει μέσα σε ένα μουσείο. Η τέχνη είναι παντού. Είναι στο δρόμο. Η τέχνη εκφράζει μια αισθητική. Επικοινωνεί κάτι, το οποίο μπορεί να είναι και ο άνθρωπος ο ίδιος. Δηλώνω κινηματογραφιστής. Ξεκινάω από μια ιδέα και προσπαθώ να τη μορφοποιήσω και να την εκφράσω με τα μέσα του σινεμά: τον ήχο, την εικόνα, τη φωτογραφία, τη σκηνοθεσία, την υποκριτική. Ο κινηματογράφος δεν είναι αμιγώς τέχνη, όπως για παράδειγμα η ζωγραφική. Ο κινηματογραφιστής διαφοροποιείται λίγο από αυτό. Μέσα στη βιομηχανική επανάσταση ξεκίνησε το σινεμά, σαν μια τεχνολογική ανακάλυψη. Το σινεμά είναι συνδεδεμένο και με το εμπορικό κομμάτι. Δεν θέλεις απλά να πάει καλά, πρέπει να πάει καλά.

Αν σκάψω τα κινηματογραφικά σας χωράφια, τι θα βρω;

Μου αρέσει ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, ο ανεξάρτητος αμερικανικός κινηματογράφος, ο ασιατικός κινηματογράφος, το σινεμά από το Μεξικό, από τη λατινική Αμερική. Η κινηματογραφική ταυτότητα του "Digger” διαθέτει κάποιες υφές ενός western ή neo-western, ας το πει ο καθένας όπως θέλει. Κάποιοι το έχουν πει "τραγικωμωδία". Έχει κωμικά και ανάλαφρα στοιχεία εκτός από το δράμα. Δεν μου αρέσουν πολύ οι ταμπέλες, θεωρώ ότι πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία για να συνυπάρχουν ετερόκλητα στοιχεία, όπως για παράδειγμα το δράμα με την κωμωδία. Στη ζωή, συνυπάρχουν οι αντιθέσεις και όλο αυτό θέλω να υπάρχει στις ταινίες. Δίνει ένα ρεαλισμό πέρα από την κινηματογραφική πραγματικότητα.

Ένας σκηνοθέτης πρέπει να έχει ζήσει σκηνές από ταινίες που επικοινωνεί στο κοινό;

Επιβάλλεται να ξέρει τη συναισθηματική ουσία αυτών των σκηνών, τον πυρήνα και τη ρίζα τους. Το ίδιο και ο ηθοποιός. Πρέπει εκεί που θα βαδίσει ο ηθοποιός να έχει περάσει πρώτα ο σκηνοθέτης, και αν όχι πρώτα, τουλάχιστον να το κάνει μαζί του.

Ποια η σχέση σας με το παρελθόν;

Το παρελθόν, καλό είναι κάποια στιγμή στη ζωή σου να το σκάψεις για να φτάσεις πιο κοντά του. Να σκάψεις προς τα εκεί που ξεκίνησες και να καταλάβεις πώς συνεχίζεις.

Μιλώντας για παρελθόν και ρίζες, περίπου έξι χρόνια μετά τη σύλληψη της αρχικής ιδέας του Digger, η ταινία σήμερα έχει σαρώσει σε βραβεία. Γιατί επιλέξατε αυτό το cast;

Στην ταινία έγινε μείξη πολύ έμπειρων ηθοποιών και μη ηθοποιών. Κάπως ταίριαξαν. Οι ηθοποιοί κινούνται στην κινηματογραφική πραγματικότητα, οι άλλοι φέρνουν τη δική τους και βρίσκονται κάπου στη μέση. Υπάρχει χημεία. Και αυτή η χημεία δημιουργείται από όλους μαζί και όχι απλά από τον σκηνοθέτη ή τον πρωταγωνιστή.

Ας μπούμε στα παπούτσια του Βαγγέλη Μουρίκη. Γιατί τον επιλέγετε συχνά στις σκηνο-δουλειές σας; Όταν ήσασταν φοιτητής, για την πρώτη σας δουλειά είχατε πει: "Εγώ αυτόν θέλω". Γιατί αυτόν;

Πρώτα απ’ όλα να πω πως το "Digger" είναι γραμμένο πάνω του. Αν μου είχε πει "φίλε δεν μπορώ να την κάνω", τότε μάλλον δε θα την είχα φτιάξει καν γιατί πολύ απλά δε νομίζω ότι θα μπορούσε να το κάνει άλλος πέρα από εκείνον. Ο Βαγγέλης είναι κινηματογραφιστής. Όποια ταινία κι αν έχει κάνει ήταν συνήθως μπροστά από την εποχή της. Ήταν αρχές του 2000 με τον Βασιλιά και μιλούσε για πράγματα που βλέπουμε τώρα πιο έντονα. Με το Μουρίκη έχουμε συνεργαστεί και σε τρεις μικρού μήκους. Πλέον είμαστε και φίλοι. Είναι μοναδικός. Επειδή έχει μια άγρια φάτσα Ινδιάνου, πάντοτε τον είχα στο μυαλό μου σε ένα άλογο, καβαλάρη, σε ένα western. Αυτήν την ιδέα την είχα από πολύ παλιά και τώρα εκφράστηκε σε αυτή την ιστορία, που είναι ένα "western" από την μεριά των ιθαγενών Ινδιάνων. Αν δεν υπήρχε λοιπόν Μουρίκης, δε θα υπήρχε "Digger".

Σε αυτή την ταινία ο μεγάλος πρωταγωνιστής είναι το δάσος. Κι όμως: ο Βαγγέλης Μουρίκης κατάφερε να το επισκιάσει. Πώς γίνεται αυτό;

Νομίζω ότι ακουμπάς σε ένα βασικό σημείο ως προς τον τρόπο που ερμηνεύει αυτός ο ηθοποιός. Ο Βαγγέλης είναι ένας αμιγώς κινηματογραφικός ηθοποιός. Ξέρει πάρα πολύ καλά την πραγματικότητα και τη σχέση που πρέπει να έχει ένας ήρωας με τον χώρο του και πάντα παίζει σε σχέση με αυτό- γιατί δεν γυρίζουμε σε στούντιο, αλλά σε πραγματικούς χώρους. Συγχρονίστηκε με τους ρυθμούς του δάσους. Πήγε με αυτό και κατάφερε να αναδειχθεί.

Αυτό ήταν και το σκεπτικό σας;

Θέλαμε εξαρχής το δάσος να είναι πρωταγωνιστής και στο σενάριο και στην ιστορία, όχι απλά το φόντο και ωραία πλάνα. Το δάσος μπαίνει στο δράμα των ηρώων, βάζει εμπόδια, δίνει λύσεις. Ο Βαγγέλης το κατάλαβε απόλυτα, το σεβάστηκε και όπως είδαμε τον σεβάστηκε και εκείνο.

Γιατί τοποθετήσατε την ιστορία σας σε αυτό το περιβάλλον;

Με ενδιαφέρει πολύ πώς το περιβάλλον επηρεάζει τον άνθρωπο. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω μια ταινία δωματίου απομονώνοντας δύο ανθρώπους ώστε να εξετάσω μια σχέση. Γιατί δεν είναι έτσι. Όσο επηρεαζόμαστε από τους άλλους, άλλο τόσο επηρεαζόμαστε κι από το περιβάλλον μας. Με ενδιέφερε λοιπόν αυτό το περιβάλλον από την σκοπιά της διαίρεσης και του διαχωρισμού. Η αντίθεση της φύσης με τη βιομηχανία, ο κοινωνικός εμφύλιος και η ίδια αυτή η σχέση πατέρα και γιου. Με ενδιέφερε πώς επηρεάζει το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον αυτήν την σχέση. Το συγκεκριμένο φόντο υπάρχει και σε πολλές ακόμα χώρες του κόσμου που έχουν πολύ έντονη εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης, αλλά και μεγάλη πόλωση. Δεν ήθελα να το πιάσω ιδεολογικά, γιατί μετά πάμε σε πολύ υποκειμενικά ζητήματα και χάνεται η μπάλα.

Η φύση όμως έχει κάτι αντικειμενικό. Το δάσος είναι δάσος. Είναι οι ρίζες μας, είναι αυτό που πρέπει να σεβαστούμε. Για μένα, δεν υπάρχει κάτι άλλο αντικειμενικό. Όλα τα άλλα είναι απόψεις. Και κάθε χώρα έχει τέτοια προβλήματα, είτε είναι μια εξόρυξη, είτε η κατασκευή ενός δρόμου, είτε μια βλαπτική βιομηχανία, οτιδήποτε. Παίζει παντού αυτό το πράγμα.

Εκτιμάτε πως κάποια στιγμή θα γυρίσει ο κόσμος θα στραφεί στη φύση και στις ρίζες του;

Σίγουρα αυτό είναι κάτι δύσκολο. Η πόλη σε ψιλό "ρουφάει". Όλες οι δουλειές μας γίνονται εδώ. Παράλληλα, είμαστε και λίγο εθισμένοι στην κοινωνική μας πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με μια ισορροπία μεταξύ πόλης και φύσης ή με μια ριζική επιστροφή, χρειάζεται πάντως. Το σίγουρο είναι πως πρέπει να κατεβάζουμε ταχύτητες. Με την ταχύτητα που πηγαίνουμε τώρα, πάμε στον γκρεμό με μαθηματική ακρίβεια.

Ποιος είναι ο στόχος της ταινίας σας;

Η ταινία είναι μια ιστορία. Και σε αυτή την ιστορία, τα επίπεδα αφήγησης δηλαδή η σχέση του ανθρώπου με τη φύση και του πατέρα με του παιδιού, τέμνονται και τέμνονται γιατί αν τα αποδομήσεις, κατά βάση είναι ένα πράγμα. Είναι σχέσεις. Αν η σχέση σου με κάποιον είναι κυριαρχική, αυτή θα είναι και η σχέση σου με τη φύση. Αν είναι σχέση κατανόησης, ευθύνης και σεβασμού, αυτή θα είναι και με τη φύση.

Τι είναι πιο δύσκολο: να επιστρέψει ο άσωτος γιος ή να φύγει ο άσωτος πατέρας από τις ρίζες του;

Το ίδιο δύσκολο είναι νομίζω. Η απόφαση για επιστροφή ή για φυγή, είναι δύσκολη, απαιτεί κουράγιο.

Τι ρόλο παίζει στην εξίσωση πατέρα-γιου η "ηχηρή" παρουσία-απουσία της γυναίκας ή αλλιώς της μητέρας φύσης;

Τον σημαντικότερο όπως και στη ζωή. Η γυναίκα είναι το κυρίαρχο φύλο. Η γυναίκα στην ταινία έχει "ηχηρή" παρουσία, μέσα από την απουσία της. Η ιστορία αυτή, είχε ξεκινήσει ακριβώς από μια γυναίκα που αποφάσισε να αφήσει τον άντρα της, αυτή είναι η βάση της αφήγησης αυτής της ιστορίας. Οπότε η γυναίκα είναι πρωταγωνίστρια και ουσιαστικά οι άντρες ενώνονται και χωρίζονται από την απουσία της. Ο καθένας βιώνει την απουσία της με διαφορετικό τρόπο. Αυτό τους κάνει να συγκρούονται ή τους ενώνει. Η μητέρα με έναν τρόπο φροντίζει. Όπως φροντίζει και η φύση.

Μέσα από την ταινία σας θέλετε να επηρεάσετε τον κόσμο;

Σίγουρα σα σκηνοθέτης θέλεις να επικοινωνήσεις κάτι αλλά τώρα το κατά πόσο θα επηρεάσεις και αν θα επηρεάσεις, δεν είναι στο δικό σου χέρι. Είναι στο χέρι του θεατή που σε κάθε ταινία προβάλλει έναν δικό του κόσμο. Αυτό έχει να κάνει με τον καθένα ξεχωριστά. Εγώ σα σκηνοθέτης, θέλω η ταινία μου να κάνει κάτι στον θεατή, όχι μόνο διανοητικά αλλά και σωματικά, στο στομάχι του. Ιδανικά.

Σκηνοθετικά ακολουθείτε ένα συγκεκριμένο μοτίβο;

Όχι. Το ένα φέρνει το άλλο. Αν ήταν ας πούμε γυναίκα η πρωταγωνίστρια και είχαμε σχέση μητέρας-γιου, θα είχαμε μια εντελώς διαφορετική ιστορία με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφετε και το σενάριο. Είναι πιο εύκολο όταν εμπλέκεται ο σκηνοθέτης και σε αυτό;

Αν όχι να εμπλέκεται 100% να συμμετέχει. Για το σενάριο στο "Digger" έχουν συνεισφέρει και άλλα άτομα. Η Μαρία Βώττη, ο Βαγγέλης Μουρίκης, και η παραγωγός μου, η Αθηνά Τσαγκάρη. Το σενάριο γενικά είναι πιο δύσκολο για εμένα απ΄ότι η σκηνοθεσία. Αλλά όσο εμπλέκομαι και το ψάχνω και το σκάβω, γίνεται όλο και καλύτερο το θέμα. Είναι πραγματικά σαν να κάνεις έρευνα όλη αυτή η διαδικασία. Ψάχνοντας το σενάριο καταλαβαίνεις καλύτερα πως πρέπει να το σκηνοθετήσεις.

Η ταινία έχει μια απίστευτη τέχνη να ισορροπεί τέλεια στο δράμα και την κωμωδία. Πώς δημιουργήσατε το perfect balance;

Δεν πιστεύω ότι η ισορροπία είναι τέλεια. Οι ταινίες έχουν πάντα αδυναμίες. Απλά προσπαθείς για μια ισορροπία. Γενικότερα και στην τέχνη και στη ζωή προσπαθείς να ισορροπείς τα αντίθετα. Όλο το πράγμα γύρω μας είναι γεμάτο από αντιθέσεις και εμείς προσπαθούμε να ισορροπήσουμε. Κάποιες φορές το καταφέρνουμε περισσότερο και κάποιες λιγότερο.

Ποιο είναι το καλύτερο σχόλιο που έχετε ακούσει μέχρι στιγμής για τη diggero-ταινία σας;

Ότι έκλαψαν και γέλασαν. Ότι "μπήκαν" μέσα στον κόσμο της ταινίας. Ότι η ταινία τους άγγιξε. Τους αφορούσε. Ότι τους πήρε μαζί τους. Αν ένας πατέρας μετά την ταινία πάρει τηλέφωνο το παιδί του που έχει καιρό να του μιλήσει ή το αντίστροφο, αυτό είναι για εμένα μεγάλη ευτυχία.

"Για τον πατέρα μου". Γιατί θέλατε να κλείσετε έτσι την ταινία;

Γιατί ήθελα να τον τιμήσω με αυτή την ταινία που είναι για τη σχέση πατέρα-γιου. Είχα ανάγκη να το κάνω ως έκφραση αγάπης. Του πατέρα μου του άρεσε πολύ το "Digger" και δήλωσε περήφανος. Και χάρηκα πολύ που είδε ότι του αφιερώνω το έργο.

Τι συναισθήματα σάς προκαλούν οι ταινίες σας;

Τώρα πια τις έχω δει πάρα πολλές φορές. Τις πρώτες φορές, υπήρχαν σημεία που με συγκινούσαν. Γελούσα πάντοτε και σε σημεία που δεν γελάνε οι θεατές. Με προσωπικές μας αναμνήσεις από το γύρισμα.

Έχετε πάει πολλές φορές να δείτε την ταινία σας ως θεατής;

Πήγα πολλές φορές να τη δω, κυρίως για να τη θυμηθώ γιατί είχα να τη δω έναν χρόνο, από το Βερολίνο. Σα θεατής πας πάντα, αλλά ποτέ δεν μπορείς να τη δεις 100% ως θεατής. Πας να αφουγκραστείς. Αναφορικά με το "Digger" πραγματικά αισθάνθηκα ότι το κοινό "ήταν" εκεί.

Για ποιον λόγο θα πρέπει κάποιος να δει οπωσδήποτε το "Digger";

Για κανέναν λόγο. Να δει το τρέιλερ και αν του αρέσει, τότε να πάει να τη δει. Για κανέναν άλλον λόγο, μόνο αν γουστάρει. Εγώ έτσι διαλέγω ταινία. Βλέπω το τρέιλερ και διαβάζω την περίληψη.

"Ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα" είναι το τέλος της ταινίας;

Όχι. Γιατί ούτε αυτοί έζησαν καλά, ούτε και εμείς καλύτερα. Εκείνοι ζουν σε ένα κατεστραμμένο περιβάλλον και εμείς μένουμε με μια δόση αισιοδοξίας, αλλά ρεαλιστική. Γειωμένη αισιοδοξία. Τόσο ώστε να μπορούμε να συνεχίσουμε.

Τι να περιμένουμε από την επόμενη ταινία σας;

Στο "Digger" συνέδεσα την αρρενωπότητα με τη γη, με την έννοια της στιβαρότητας. Ο βαρύς, ο μάγκας, που τελικά μπορεί βουλιάξει στο τέλος. Τα πάτρια εδάφη, μάλλον υπάρχει κάποιος λόγος που τα λένε "πάτρια", έχει να κάνει με μια αντρική ενέργεια, μέσα από τη σχέση πατέρα-γιου. Η επόμενη ιδέα λοιπόν, έχει να κάνει με το νερό, που είναι το στοιχείο που γεννάει τη ζωή. Γενικότερα, υπάρχει παγκοσμίως μια άλλου είδους συνειδητότητα με τη θηλυκή αρχή. Και δεν μιλάω από άποψη σεξουαλικότητας, γιατί θηλυκό και αρσενικό έχουμε μέσα μας και οι άντρες και οι γυναίκες. Επειδή είναι δεδομένο ότι όλο αυτό που ζούμε είναι πιο πατριαρχικό, πιο κυριαρχικό το μοντέλο μας και αυτό φαίνεται και στις σχέσεις μας. Κάπως να το δούμε από την άλλη πλευρά τώρα, από τη θηλυκή αρχή.

Κύριε Γρηγοράκη, θα παίρνατε ποτέ τα βουνά;

Παίρνω τα βουνά τον χειμώνα. Αλλά σαν μόνιμη απόφαση ζωής, όπως του πρωταγωνιστή εν προκειμένω, όχι. Νομίζω ότι είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση. Δεν είναι;

Ο Βαγγέλης Μουρίκης για τον άσωτο "πατέρα" και το σκηνοθέτη

Κύριε Μουρίκη, τι κερδίσατε μέσα από αυτόν το ρόλο;

Την ησυχία μου. Ευχαριστήθηκα πραγματικά τον τρόπο με τον οποίον έγινε η ταινία και μας δόθηκε η ευκαιρία να ξαναγυρίσουμε σε πολυπόθητες σχέσεις τόσο με την φύση όσο και με τους ανθρώπους. Έκοψα δρόμο με την ευκαιρία του ρόλου κι έφτασα, κατά ένα τρόπο σε αυτές τις σχέσεις, όπου ενώ θα έπρεπε να τις γευόμαστε καιρό τώρα, με όλα αυτά που γίνονται γύρω τριγύρω, όχι μόνο δεν τις βλέπαμε μπροστά μας, όχι μόνο τις είχαμε ξεχάσει, αλλά τις είχαμε σχεδόν διαγράψει. Ευχαριστούμε λοιπόν την ταινία που μας πήρε και με όποιον κόπο μας πήγε εκεί που γουστάραμε να πάμε.

Πού αποδίδετε την τεράστια ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα του Digger;

Νομίζω καταρχάς, ότι ο κόσμος ανάσανε με ικανοποίηση, κατά κάποιο τρόπο, όταν σιγουρεύτηκε ότι, δεν προδόθηκε η εμπιστοσύνη που έδειξε, στην επιλογή του για να μπει στον κόπο να δει αυτή την ταινία. Δόθηκε η ευκαιρία να αφουγκραστεί, δικές του σκέψεις στην μεγάλη οθόνη, να συγκινηθεί από την τεράστια δύναμη αυτής της σκέψης, να ονειρευτεί με την εικόνα και τους ήχους της ταινίας και να ταξιδεύσει με την αισιοδοξία της κατάληξης. Όλα αυτά έχω την εντύπωση και πολλά άλλα φυσικά, έδωσαν την ευκαιρία σε κάποιον κόσμο, να προσέξει την ταινία με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Πώς νιώθετε που όλοι μιλάνε για τον Μουρίκη;

Απ' ότι καταλαβαίνω μιλάνε, κάποιες φορές, για τους ήρωες που παίζει. Στην προκειμένη περίπτωση για τον Νικήτα. Τον πατέρα στην ταινία Digger. Έναν ήρωα που αξίζει της προσοχής μας, μιας και διαλέγει τρόπους αντίδρασης, σε πράγματα που απασχολούν και πολλούς από εμάς, με έναν δικό του δυναμικό και συναισθηματικά γεμάτο, σημαντικό τρόπο, ο οποίος τελικά βρίσκει και απήχηση.

Πότε καταλάβατε ότι το Digger θα κάνει τρελή επιτυχία;

Αυτό δεν το ξέρεις συχνά νομίζω. Ίσως και ποτέ. Αρκετοί οι παράγοντες που οδηγούν μια ταινία. Όταν όμως ακούσαμε, διάφοροι συντελεστές της ταινίας, τη σκέψη - ιδέα- σενάριο, που μας εμπιστεύθηκε ο σκηνοθέτης της ταινίας Τζώρτζης Γρηγοράκης, φάνηκε μπροστά μας, ότι η ταινία αυτή θα μας πάει κάπου, εμάς, εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον, που το είχαμε όλοι ανάγκη. Αυτό κατά ένα τρόπο έδειξε ότι μπορεί και να αφορά και άλλους.

Γιατί πιστέψατε στον Τζώρτζη Γρηγοράκη αμέσως ενώ δεν είχατε διαβάσει καν το σενάριο όταν σας προσέγγισε;

Είχαμε κάνει 3-4 μικρού μήκους πριν. Από την άλλη, για κανέναν δεν ήταν δύσκολο να διακρίνει τις ευαισθησίες, τις αγωνίες, τον τσαμπουκά και την αναγκαία, καλοπροαίρετη, νεανική, δικαιολογημένη και γοητευτική, ταπεινή, έπαρσή του γι’αυτό το δύσκολο πράγμα που ήθελε να κάνει! Το οποίο τελικά και το κατάφερε με έναν από τους καλύτερους τρόπους. Και αυτός και όλοι οι φοβεροί συνεργάτες του, με αρχηγό την παραγωγό Αθηνά Τσαγκάρη που πίστεψε, στήριξε και βεβαίωσε την ολοκλήρωση αυτού του δύσκολου εγχειρήματος.

Ο Αργύρης Πανταζάρας για τον άσωτο "γιο" και τον σκηνοθέτη

Κύριε Πανταζάρα, τι κερδίσατε μέσα από αυτόν το ρόλο;

Κέρδισα και έβαλα στην καρδιά μου ένα μεγάλο πλήρωμα καλλιτεχνών και φίλων. Αυτός ο ρόλος ήταν η πρώτη μου μεγάλη απόπειρα στο σινεμά να προσεγγίσω κάτι ολοκληρωτικά. Η προετοιμασία και η διαδρομή που έθεσα κι εγώ στον εαυτό μου μαζί με τον σκηνοθέτη είναι αυτό που με κάνει να χαμογελάω ακόμα. Τα δώσαμε όλα.

Πηγαίναμε για πρόβες στη φύση, στο σπίτι, στον δρόμο. Έμαθα να οδηγάω μοτοκρος, βρήκα τους πρωταθλητές μας και τους ακολουθούσα σε αγώνες. Έκανα προπονήσεις μαζί τους. Αγόρασα δυο μηχανές, μία για χώμα και μία για δρόμο. Τα πρωινά πήγαινα να παρακολουθώ τον μάστορα των μηχανών. Κάναμε workshops για σινεμά. Έψαχνα να βρω τον Τζόνυ και τον Πατέρα παντού, ακόμα και στον διπλανό. Τελικά εγώ την ηθική του ρόλου τη βρήκα στον δικό μου πατέρα, στη δική μου αγάπη που έχω πάρει και έχω δώσει. Ακόμα και αν στην ταινία έχεις να παίξεις τη ρήξη μιας σχέσης, μόνο με αγάπη μπορείς να την αφηγηθείς.

Πού αποδίδετε την τεράστια ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα του Digger;

Στην ευαισθησία, στην ειλικρίνεια, στην τιμιότητα. Σε αρετές που έχουν εκλείψει από το κόσμο. Ο κόσμος έχει πολλές απαιτήσεις πια. Όταν όλες οι ηλικίες πια έχουν δει Netflix κλπ, καταλαβαίνεις ότι δεν αντέχουν άλλο να τους "παπατζεύεις". Ο πήχης έχει ανεβεί και στην ποιότητα και στην ουσία και στο βάθος.

Πώς είναι ένας βραβευμένος νέος ηθοποιός να συνεργάζεται με το άλλης γενιάς φαινόμενο Μουρίκη;

Ο μόνος τρόπος να μάθεις αυτή τη δουλειά είναι "κάνοντας" την. Είναι τιμή μου να τη μαθαίνω κι εγώ με τόσο σημαντικούς και ωραίους ανθρώπους. Ανθρώπους που σου μαθαίνουν να μιλάς αλλιώς, να σκέφτεσαι αλλιώς, να πράττεις αλλιώς. Είναι σπουδαίο πνεύμα. Σε κόβει και σε ράβει και άμα θέλει μπορεί να σε σηκώσει στον αέρα από το γέλιο. Για μένα όλο αυτό είναι μια επανεκκίνηση. Ξέρω καλά μέσα μου ότι τώρα αρχίζω. Τώρα ξεκινάω.

Εσείς πότε καταλάβατε ότι το Digger θα κάνει τρελή επιτυχία;

Δεν το έχω καταλάβει ακόμα! Επιτυχία για μένα είναι να μιλήσεις στην καρδιά του θεατή. Του κόσμου. Μια ταινία φτιαγμένη από την καρδιά, τη ψυχή και τη σοφία όλων μας και κυρίως του δημιουργού, πώς μπορεί να μη μιλήσει στη ψυχή του κόσμου; Χαίρομαι αφάνταστα που λειτουργεί και κάνει τη δουλειά της. Καθαρίζει και ξεμουδιάζει τις βουλωμένες αρτηρίες του θεατή. Ας κυλήσει το δάκρυ, ας κατέβει ο λυγμός, ας γελάσουμε με τη καρδιά μας, ας κοιταχτούμε ο ένας με τον άλλον ξανά. Είμαι περήφανος που είμαι μέρος της και συγκινούμαι πολύ όταν συναντάμε τον κόσμο στις αίθουσες.

Γιατί είπατε "ναι" στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τζώρτζη Γρηγοράκη;

Γιατί δε μπορούσα να πω όχι! Πάντα μου αρέσει να μου κάνουν "μια πρόταση που δε μπορώ να αρνηθώ". Τη δουλειά του Τζώρτζη τη γνώριζα από τα πρώτα μου βήματα, από τότε ακόμα που ήμουν στη Σχολή του Εθνικού και δεν είχα αποφασίσει καν αν θα γίνω ηθοποιός. Ήξερα πως εκεί έξω είναι κάποιος τύπος της γενιάς μου, που σκάβει μέσα του και κάνει ταινίες… Ξέρεις πόσο ανακουφιστικό είναι αυτό;

Όταν είδα τις ταινίες του θεώρησα ότι βρήκα κάτι με ουσία. Τελικά ήταν και φίλος φίλων μου και συνεργάτης συνεργατών μου, που αυτό ήταν ακόμα πιο ουσιαστικό για μένα. Θαύμαζα την ευαισθησία και την ευγένεια που προσεγγίζει τα θέματα. Ένα ανθρώπινο σινεμά με ουσία. Μπορείς να πεις ότι το είχα ευχηθεί να γνωριστούμε. Γνωριστήκαμε, δοκιμαστήκαμε, εξελιχτήκαμε. Μετά από κάθε συνάντηση αισθανόμουν ότι εξελισσόμαστε… Εγώ παθαίνω κόλλημα με ανθρώπους που μου το εμπνέουν αυτό και μου το επιτρέπουν.

 

 

 

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr