20 χρόνια πριν, ο Quentin Tarantino τράβηξε τη δική του κόκκινη γραμμή με το Kill Bill

Λίγοι σκηνοθέτες μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν το δικό τους λήμμα στο λεξικό της Οξφόρδης, αλλά το Tarantinoesque βρίσκεται εκεί για καλό λόγο. Ο Quentin Tarantino του Kill Bill λογοκρίθηκε όσο κανένας άλλος, ενώ το στυλ του το μιμήθηκαν αμέτρητες φορές από τις αρχές του '90. Πριν από τα Reservoir Dogs και το Pulp Fiction, οι εγκληματίες της οθόνης έτειναν να είναι απόμακροι και αλλόκοτοι και το έργο τους έπρεπε να αντιμετωπίζεται με ηθική σοβαρότητα. Αλλά ο Tarantino επαναπροσδιόρισε τον κινηματογραφικό εγκληματία δημιουργώντας κάποιον σαν εσένα, μόνο πολύ πιο cool. Οι σκοτωμοί και οι βιαιοπραγίες που απεικόνιζε στις ταινίες του δεν παρουσιάζονταν με ιδιαίτερη βαρύτητα, αλλά κινηματογραφούνταν με μια αίσθηση ατημέλητης λάμψης και ειρωνικής αδιαφορίας. 

Δεν άργησαν να γεμίσουν τα ράφια των βίντεο κλαμπ τότε με ατελείωτες χλιαρές απομιμήσεις: αστυνομικά φιλμ μεσαίου προϋπολογισμού που συνδύαζαν την αθυροστομία με την εκρηκτική υπερβία. Ο Tarantino άλλαξε τις ταινίες και μάλιστα είχε και το δικό του ακαταμάχητο origin story: ο σπασίκλας υπάλληλος του βιντεο κλαμπ που έγινε ταλέντο.

Οι δύο εποχές του Quentin Tarantino

Στις μέρες μας, ο Tarantino στέκεται ψηλά ως ένας από τους ελάχιστους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ που του εμπιστεύονται ακόμα υψηλά budget για να γυρίσει πρωτότυπες ταινίες. Αλλά οι ίδιες οι ταινίες έχουν φτάσει την ταραντινική έννοια σε νέα άκρα: ενώ οι πρώτες ταινίες του είχαν απλώς μια μεταμοντέρνα κλίση και κάποιες εσωτερικές αναφορές, οι νέες είναι ανοιχτοί φόροι τιμής στις εμμονές του σκηνοθέτη τους: ταινίες σαμουράι, Sergio Leone και Sharon Tate. Οι διάλογοι που κάποτε ήταν αβίαστα σπιρτόζικοι, τώρα τραβούν επίτηδες την προσοχή για να φανούν έξυπνοι. Οι καθημερινοί απατεώνες έχουν γίνει καουμπόηδες, ναζί και αφέντες σκλάβων, καρτουνίστικες καρικατούρες που αποδίδονται με μέγιστη αυτογνωσία.

Esquire UK

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο εποχών είναι ξεκάθαρη. Το Kill Bill, που κλείνει 20 (!) χρόνια αυτόν τον μήνα -κυκλοφόρησε στις 10 Οκτωβρίου του 2023-, σηματοδότησε το σημείο όπου η λιτή πλοκή μετατράπηκε σε αχταρμά. Αν οι πρώιμες ταινίες ήταν ως επί το πλείστον χτισμένες με αληθοφανείς χαρακτήρες και χειροπιαστά σενάρια, τα τελευταία -ίσως με εξαίρεση το Once Upon a Time in Hollywood- διαδραματίζονται μέσα σε έναν αυτοαναφορικό κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το Kill Bill, με το πανηγύρι αιματοχυσίας και τις ατελείωτες σινεφίλ παραπομπές του, έθεσε το πρότυπο για τη δεύτερη φάση του Tarantino.

Ακόμα και η διαδικασία παραγωγής ήταν στο ίδιο μοτίβο. Προφανώς ανίκανος να μειώσει την ταινία του σε μια λειτουργική διάρκεια, ο Tarantino, για τα Kill Bill, πήρε την άδεια να γυρίσει μια υπερπαραγωγή δύο ταινιών με διαφορά έξι μηνών. Το αποτέλεσμα ήταν ένα διογκωμένο τετράωρο αφιέρωμα στα B-movies του grindhouse, τις ταινίες kung-fu, τα spaghetti western, το blaxploitation και τον Bruce Lee. Ακολουθούσε τρία timelines, αμέτρητες εμφανίσεις cult ηρώων και μια εκτεταμένη σεκάνς anime. Θα έπρεπε να ήταν άθλιο. Ήταν ένα αδιαμφισβήτητο αριστούργημα.

Ένα εκπληκτικό επίτευγμα

Το Kill Bill παραμένει ένα εκπληκτικό επίτευγμα όχι μόνο από την άποψη της φιλοδοξίας του και της επικής του κλίμακας, αλλά και επειδή είναι η μόνη φορά που ο Tarantino μπόρεσε να απολαύσει το καλύτερο και από τους δύο κόσμους, ικανοποιώντας όλες τις δικές του άγνωστες κινηματογραφικές τρέλες και παραδίδοντας ταυτόχρονα ένα crowdpleaser. Μέρος της ιδιοφυΐας της ταινίας έγκειται στο πώς διακωμωδεί διάφορες προφανείς αντιφάσεις: είναι μια εφηβική φαντασίωση αγοριού για γυναικεία εκδίκηση, μια ταινία meta που κλείνει το μάτι με πραγματικό συναισθηματικό διακύβευμα, μια εκθαμβωτικά πρωτότυπη συλλογή αναφορών και αφιερωμάτων.

Είναι επίσης "μια ταινία που συμβολίζει τη γυναικεία ενδυνάμωση" -σύμφωνα με τα λόγια της Uma Thurman- και ήταν παραγωγή του Harvey Weinstein. Η ταινία περιλαμβάνει περισσότερες από μία σκηνές, κατά τις οποίες μια γυναίκα σκοτώνει βίαια έναν βίαιο άνδρα. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα η Thurman θα εμφανιζόταν ως μία από τις κατήγορους του Weinstein.

Η αιμοδιψής νύφη

Αλλά αν η συμβολή της Thurman στο κίνημα MeToo βοήθησε να ανοίξει ο δρόμος για μια νέα εποχή στο παρασκήνιο, η ερμηνεία της εδώ άνοιξε νέους δρόμους για τους συναδέλφους της και μπροστά από την κάμερα. Το Kill Bill δεν ήταν πρώτη ταινία με δυναμική ηρωίδα (οι Άγγελοι του Τσάρλι, το Buffy, το Alias, ακόμη και τα Powerpuff Girls ήταν όλα σύγχρονα τότε), αλλά έδειξε ότι η εν λόγω ηρωίδα δεν χρειάζεται να είναι πεντακάθαρη ή ευχάριστα σέξι. Ότι μπορούσε να ασκήσει σωστή, ανελέητη βία. Μια καλή χούφτα από σύγχρονα διαμάντια δράσης -όπως το Haywire, το Salt και τα πάντα από την τελευταία δεκαετία της καριέρας της Charlize Theron- οφείλουν την ύπαρξή τους στην αιμοδιψή νύφη της Thurman.

Όμως, ενώ άνοιξε νέα μονοπάτια, το Kill Bill αποτελεί πλέον και ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής στην ιστορία του Χόλιγουντ, όταν οι σκηνοθέτες κυβερνούσαν ακόμα τον κόσμο και δεν είχαμε τα franchise στο προσκήνιο. Παρά την τεράστια διαφημιστική εκστρατεία και την αναγνώριση των κριτικών, το Kill Bill Vol.1 ολοκλήρωσε τη χρονιά ως η 38η ταινία σε έσοδα στο εγχώριο box office. Επτά από τις 10 κορυφαίες ταινίες ήταν σίκουελ. Μία από αυτές ήταν ταινία υπερηρώων. Για τις πρωτότυπες big budget ταινίες, το μέλλον πλησίαζε δραματικά. Ή όπως το έθετε η Νύφη: "Σκύλα, δεν έχεις μέλλον".

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr