Διαλέγουμε τις δέκα καλύτερες ταινίες του 2024

Είναι κάπως παράδοξο αυτό που συνέβη με το 2024. Ήταν -ok, είναι ακόμα για λίγες ώρες- από εκείνες τις χρονιές που σε κάνουν αισθάνεσαι ότι έχεις άπειρες ενδιαφέρουσες ταινίες να δεις, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ποια θα μας μείνει για να τη μνημονεύουμε μέσα στα επόμενα χρόνια. Σε αυτό φυσικά παίζει ρόλο και το πώς τις χρονολογείς, διότι αν στη "σοδειά" της υπολογίσεις μέσα και το Poor Things ή το Zone of Interest, τότε αλλάζουν τα πράγματα.

Παρόλα αυτά, για εμένα δεν είχε κάτι αντίστοιχο των προαναφερθέντων ή του Past Lives και The Holdovers που λογίζονται στην κατηγορία των διαχρονικών- εκτός μίας ίσως. Κριτήριο λοιπόν, για τις παρακάτω καλύτερες ταινίες του 2024 είναι όπως πάντα το πάναπλο "πέρασα καλά όταν τις είδα". 

Μεταξύ μας, αυτό θα έπρεπε να είναι πάντα το κριτήριο για όλους μας, αλλά ως θεματική αποτελεί μία άλλη συζήτηση που χρήζει δικού της, ξεχωριστού κειμένου και δεν είναι της παρούσης.

Emilia Perez

"Πανάξιο το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών", αυτό σκεφτόμουν όταν την έβλεπα. Ως γνωστόν η κατηγορία μιούζικαλ είναι αποτρεπτική για πολλούς, όμως, όσοι δεν τα συμπαθούν ας την προσπεράσουν για να δουν την πανδαισία που ετοίμασε ο Jacques Audiard. Καθόλου απίθανο να σαρώσει στα Oscars, ενώ ακόμη πιο σιγουράκι να χαρίσει όσκαρ α᾽γυναικείου ρόλου στην τρανς πρωταγωνίστριά της Karla Sofía Gascón που δίνει ρέστα ως αρχηγός καρτέλ που αποφασίζει να κάνει αλλαγή φύλου και να αλλάξει ζωή με ό,τι δε μπορείς να φανταστείς ότι συνεπάγεται αυτό.

The Brutalist

Ένας καλός μου φίλος, ο οποίος έχει ξεχωρίσει στο παγκόσμιο σινεμά, αλλά δε θα ήθελε να τον αναφέρω ονομαστικά, μου είπε πως "είναι η μοναδική ταινία που αξίζει φέτος". Δεν υιοθετώ, αλλά αντιλαμβάνομαι τι εννοεί. Το φιλμ αφηγείται τη ζωή του László Tóth, ενός εβραίου αρχιτέκτονα ουγγρικής καταγωγής, ο οποίος επιβιώνει του Ολοκαυτώματος και μεταναστεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου αγωνίζεται για το αμερικανικό όνειρο, μέχρι που ένας πλούσιος πελάτης του αλλάζει τη ζωή.

Conclave

Δεν ξέρω αν ο Ralph Fiennes -τον οποίο θαυμάσαμε φέτος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με αφορμή την ταινία The Return- θα καταφέρει να αποσπάσει την οσκαρική διάκριση που του λείπει εξαιτίας του, όμως, σίγουρα δείχνει πως μεγαλώνοντας επιλέγει όλο και πιο σωστά ταινίες και σκηνοθέτες. Εδώ, οι καρδινάλιοι προσπαθούν να εκλέξουν νέο Πάπα και τα πράγματα δεν τους πάνε όπως τα περίμεναν-σχεδίασαν-ραδιούργησαν.

Anora

Όλοι κάνουν λόγο για το σκοτεινό Pretty Woman και ενδέχεται να έχουν δίκιο. Στα δικά μου μάτια, ο Sean Baker δε δίνει δεκάρα για κάτι τέτοιο, ευτυχώς το κατάλαβαν και στις Κάννες και τον βράβευσαν. Η Ani, μία χορεύτρια σε στριπτιτζάδικο τα φτιάχνει με έναν νεαρό γιο του ολιγάρχη ονόματι Ivan, εκείνος την παντρεύεται για να κάνει το καπρίτσιο του και μετά τα πράγματα εκτροχιάζονται, προσγειώνοντας τους πάντες στην πραγματικότητά τους. Το Anora, θυμίζουμε ότι αποτέλεσε την ταινία έναρξης των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας.

The Substance

Εδώ μάλλον έχουμε την ταινία που έκανε τον μεγαλύτερο "θόρυβο" φέτος. Αν κατορθώσεις να μην αηδιάσεις από τα ηχητικά εφέ -γιατί αυτά είναι που κάνουν τη ζημιά-, τότε η Coralie Fargeat σου επιφυλάσσει μία σχεδόν σουρεάλ, εσκεμμένα τερματισμένη στην υπερβολή, σεξιστική ιστορία για τους αγρίους που θέλουν τις γυναίκες να έχουν ημερομηνία λήξης και τους άντρες να ωριμάζουν σαν το παλιό καλό κρασί. Η Demi Moore υποδύεται μία στάρλετ που απολύεται με το που γίνεται 50 ετών και που δημιουργεί από τη σάρκα της το νεότερο alter ego της (Margaret Qualley) ώστε να παραμείνει στα πράγματα. Προφανώς και δεν πήγε καλά αυτό. 

Perfect Days

Πρόκειται για το "εκτός από μία" που διάβασες στην εισαγωγή. Αν είχα απέναντί μου τον Wim Wenders θα τον ρωτούσα αν έφτιαξε αυτήν την ταινία για να μας θυμίσει τη διευρυμένη έννοια της ευγνωμοσύνης, πόσο σπουδαίες είναι οι μικρές χαρές της ζωής, πόσο διαφορετικά πράγματα μας ευχαριστούν όλους και κυρίως πόσο σημαντικό είναι να παίρνουμε τον χρόνο μας και να ζούμε τη στιγμή. Ύστερα θα τον ρωτούσα πώς και γιατί, "κούμπωσε" αυτές τις μουσικές στην πλοκή του. Αν αγαπάς τη στωική απλότητα, αυτό είναι ένα φιλμ που πρέπει να δεις.

Better Man

Μόνο o Robbie Williams θα μπορούσε να φτιάξει μία ταινία για τον εαυτό του, πρωταγωνιστώντας ως χιμπατζής. Μόνο εκείνος, θα μπορούσε επίσης, να αυτομαστιγωθεί τόσο αριστοτεχνικά, απολογούμενος για τα πάθη του ως ένα είδος ιδιότυπης εξιλέωσης, αυτοκριτικής και εξέλιξης. Κυκλοφορεί από τη The Film Group στις 2 Ιανουαρίου και είτε συμπαθείς τον Robbie είτε όχι, είναι must watch που λένε οι φίλοι μας στο εξωτερικό. Παρεμπιπτόντως, βλέποντάς το, θα τον συμπαθήσεις.

Pacifiction

Σύμφωνα με την πλοκή της ταινίας που υπογράφει σκηνοθετικά ο Albert Serra, στη Γαλλική Πολυνησία και συγκεκριμένα στην Ταϊτή, ο Ύπατος Αρμοστής της Δημοκρατίας και η γαλλική κυβέρνηση πρέπει να ερευνήσουν μια φήμη που δείχνει να παίρνει διαστάσεις: την εμφάνιση ενός υποβρυχίου, η παρουσία του οποίου θα μπορούσε να προαναγγείλει την επιστροφή των γαλλικών πυρηνικών δοκιμών. Διάβασα στο CineVue το εξής, και το μεταφέρω αυτούσιο: "Ένα θολό πυρετώδες όνειρο μετα-αποικιοκρατικής πολιτικής και φιλοδοξίας που, στα τελευταία του λεπτά, μετατρέπεται σε αποκαλυπτική μανία."

Small Things Like These

Οι πιο "ήσυχες" ταινίες είναι που αντηχούν περισσότερο, και το ίδιο ζήσαμε πέρυσι και με το Past Lives. Σε καμία περίπτωση οι δύο ταινίες δε συγκρίνονται βέβαια. Το δράμα του βέλγου Tim Mielants βασίζεται στη νουβέλα της ιρλανδής Claire Keegan και επικεντρώνεται στον Bill που υποδύεται ο Cillian Murphy. Εκείνος είναι ένας στοργικός μπαμπάς που εργάζεται σκληρά λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1985. Συνειδητοποιώντας τι πραγματικά συμβαίνει με κάποια κορίτσια που στέλνονται να εργαστούν στα πλυντήρια του τοπικού μοναστηριού, η πίστη του κλονίζεται και κάπως έτσι, δημιουργείται κινηματογραφική ποίηση.

Flow

Εδώ έχουμε ένα animation που βαδίζει ολοταχώς για τα Oscars. Στο επίκεντρο βρίσκεται μία θαρραλέα γάτα που μετά από την καταστροφή του σπιτιού της από μια μεγάλη πλημμύρα, μαζί με ένα καπιμπάρα, έναν λεμούριο, ένα πουλί και έναν σκύλο, πάνω σε μία βάρκα προσπαθούν να επιβιώσουν και να βρουν στεριά για να εγκατασταθούν ασφαλείς. Κάπου διάβασα πως η ταινία είναι ένας "θησαυρός για την καρδιά μας". Συμφωνώ απόλυτα.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr