Το τρελό όραμα του Dennis Hopper

Παρουσιαστικό που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε καουμπόη και παιδί των λουλουδιών με συμπεριφορά που παραπέμπει σε μαστουρωμένο φοιτητή. Ή μήπως απλά ήταν πολύ high, όπως το συνήθιζε; "Αυτό δεν είναι off the record, να το βάλεις στο άρθρο σου όπως το λέω: ο Dennis Hopper είναι ηλίθιος" έλεγε ο Henry Fonda, σε δημοσιογράφο των New York Times, αφού είχε παρακολουθήσει τον φίλο του γιου του Peter, να παραδίδει μαθήματα στο show του David Frost, τον Οκτώβριο του 1970, για το τι δεν πρέπει να κάνεις σε μία τηλεοπτική εμφάνιση.

Αυτή η ταινία θα άλλαζε το αμερικανικό σινεμά, αν ο Hopper την ολοκλήρωνε

"Ο Dennis πρέπει να ήταν μαστουρωμένος μέχρι το κόκκαλο. Δεν εξηγείται αλλιώς" συνέχισε ο 65χρονος τότε ηθοποιός, σοκαρισμένος από τα όσα είχε δει. "O Henry Fonda με αποκάλεσε ηλίθιο;" ρωτούσε αντίστοιχα ο Hopper στο ράντσο του. "Τώρα καταλαβαίνεις πως με βλέπει το σύστημα" έλεγε, χαμογελώντας. Άλλωστε μπορούσε να χαμογελά. Πλατιά. To δικό του Easy Rider είχε έρθει από το πουθενά, με πολύ μικρό budget κι ελάχιστες περγαμηνές, για να σπάσει τα ταμεία και να αγκαλιαστεί από τη νέα γενιά θεατών. Το παλιό Χόλιγουντ τον μισούσε για αυτό.

"Αν αποτύχω τώρα, όλοι θα πουν ότι το Easy Rider έγινε από κωλοφαρδία. Όμως, θα πάρω τα ρίσκα μου για να κάνω αυτό που θέλω" έλεγε, αναφερόμενος στην The Last Movie. Ένα πρότζεκτ που ίδιος είχε ονομάσει την πρώτη "καλλιτεχνική" αμερικανική ταινία. Το φιλμ που θα άλλαζε τον κινηματογράφο των ΗΠΑ· αν, βέβαια, ο Dennis Hopper κατάφερνε ποτέ να το ολοκληρώσει.

Χόλιγουντ 1965-1969

Στην ηλικία των 28 ετών ο Hopper έπαιρνε δεύτερους ρόλους σε γουέστερν της εποχής. Το 1965, ενώ ήταν στο Μεξικό -δημοφιλή προορισμό για τις περιπέτειες της εποχής- και κατά τη διάρκεια του wrap party της νέα ταινίας του John Wayne, μετά από αρκετές τζούρες μαριχουάνας, είχε μία επιφοίτηση: "Ρε φίλε, μόλις είχα την πιο τρελή ιδέα για ταινία. Είναι για το πως γυρίζονται οι ταινίες και την επίδραση που έχουν στους ανθρώπους της περιοχής, όταν οι κάμερες, τα συνεργεία και οι ηθοποιοί φύγουν από την πόλη" εκμυστηρευόταν σε νεαρό συνάδελφό του.

Μία μικρή παρένθεση εδώ, ας γυρίσουμε στο 1958, τότε όπου ο 22χρονος Dennis Hopper είχε αποφασίσει να δοκιμάσει τις αντοχές του Χόλιγουντ για πρώτη φορά. Αρνούμενος να αποχωριστεί τη "μέθοδο" του Actor's Studio, έκανε ακριβώς τα αντίθετα από ότι του ζητούσε ο Henry Hathaway, με αποτέλεσμα να γυρίσει μία σκηνή γουέστερν 82 ολόκληρες φορές, πριν καταρρεύσει κλαίγοντας και ζητώντας από τον σκηνοθέτη άλλη μία ευκαιρία. Στο τέλος, ο Hathaway τον έπιασε φιλικά από τον ώμο και του είπε στο αυτί: "Μικρέ, δεν πρόκειται να δουλέψεις ξανά σε αυτήν την πόλη".

"Καθόμουν στην γραφομηχανή, όσο εκείνος ερχόταν πάνω από το κεφάλι μου, κρατώντας ένα τσιγαριλίκι και μιλώντας σαν να βρίσκεται σε ντελίριο"

Ευτυχώς για τον Hopper, αλλά και το παγκόσμιο σινεμά, η καραντίνα έληξε εφτά χρόνια μετά για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους -τον λυπήθηκαν επειδή δεν έβρισκε πουθενά δουλειά. Για την The Last Movie, όπως θα ονομαζόταν, θα ένωνε τις δυνάμεις του με τον σεναριογράφο Stewart Stern. Αρκετές δεκαετίες μετά, κι αφού και οι δύο είχαν φύγει από τη ζωή, το προσωπικό αρχείο του τελευταίου θα έδινε τη λύση στο μυστήριο του τι ακριβώς είχε πάει τόσο στραβά σε αυτό το θρυλικό πρότζεκτ.

"Ο Dennis περπατούσε πάνω κάτω σαν τρελός και πέταγε τη μία ιδέα μετά την άλλη" έλεγε ο Stern. "Καθόμουν στην γραφομηχανή, όσο εκείνος ερχόταν πάνω από το κεφάλι μου, κρατώντας ένα τσιγαριλίκι και μονολογώντας λες και βρίσκεται σε ντελίριο". Η ανορθόδοξη αυτή μέθοδος τους οδήγησε σε ένα πρώτο draft του σεναρίου, μεγέθους 98 σελίδων. Η ιστορία; Ένας ξοφλημένος κασκαντέρ, ονόματι Tex, θα παραμείνει σε μία μικρή πόλη της Λατινικής Αμερικής, στο σπίτι μίας νεαρής Ινδιάνας, μετά το τέλος του γουέστερν όπου δούλεψε κι αφού τα συνεργεία έφυγαν από την περιοχή. Οι ιθαγενείς, αφού έχουν παρακολουθήσει τα γυρίσματα της ταινίας, θα αρχίσουν να την αναπαριστούν σα να πρόκειται για θρησκευτική τελετή χρησιμοποιώντας τα σκηνικά που έχουν μείνει πίσω. Στο μεταξύ, ο Tex αρχίζει να κάνει σχέδια: θέλει να βγάλει λεφτά μετατρέποντας την πόλη σε μόνιμο location για γυρίσματα. "Είναι ο μέσος Αμερικάνος. Δεν καταλαβαίνει ότι φτιάχνει έναν χρυσό σταυρό για τον εαυτό του ζώντας έναν μύθο" είχε πει κάποτε ο Hopper για τον χαρακτήρα. Τελικά, οι ιθαγενείς θα δώσουν στον Tex αυτό που θέλει: μία αναπαράσταση των παθών του Χριστού, βασισμένη στην πλεονεξία και τη βία, χρησιμοποιώντας τον Tex ως καταραμένο Εσταυρωμένο στην αιματηρή τους τελετουργία.

Μετά από δεκάδες περιπέτειες, το φιλμ θα αντιμετώπιζε τη μεγαλύτερη από όλες: τον Phil Spector

Στις σημειώσεις του Stern βρίσκουμε μεγάλα ονόματα της εποχής να είναι στις πρώτες επιλογές για τους ρόλους. Φυσικά, σαν κάποιο φάντασμα να κυνηγούσε το The Last Movie, το ένα πράγμα μετά το άλλο πήγαινε στραβά. O Montgomery Clift, πάνω πάνω στη λίστα, θα έφευγε από τη ζωή μόλις στα 46 του χρόνια. "Κάτι πρέπει να γίνει με τον αυταρχισμό του Dennis" εκμυστηρευόταν στον σεναριογράφο ο Richard Rush, ο πρώτος παραγωγός της ταινίας, πριν βρεθεί εκτός πρότζεκτ. Μετά από δεκάδες περιπέτειες, το φιλμ θα αντιμετώπιζε τη μεγαλύτερη από όλες: τον Phil Spector· διάσημο μουσικό παραγωγό, φανατικό του οράματος του Hopper, μόλις 26 ετών τότε κι όπως θα αποδείκνυε αργότερα η ιστορία, έναν άνθρωπο που ακροβατούσε με την τρέλα.

"Θα πάω την ταινία μέχρι τις Κάννες με τα πόδια αν χρειαστεί" δήλωνε ευθαρσώς ο Spector για την ταινία του Αμερικανού François Truffaut  όπως αποκαλούσε τον Hopper. Όλα έμοιαζαν έτοιμα. Η ημερομηνία κι ο τόπος των γυρισμάτων είχαν βρεθεί (15 Οκτωβρίου 1966 στο Μεξικό). Οι ηθοποιοί είχαν βρεθεί (Jason Robards, Jane Fonda). Ο διευθυντής φωτογραφίας είχε βρεθεί (Haskell Wexler). Και τότε όλα πήγαν κατά διαόλου. Ο Spector άρχισε να απειλεί ότι αν ο Stern δεν δεχθεί μείωση του ποσοστού επί των κερδών, θα αποσύρει το ενδιαφέρον του. Ο Hopper αντίστοιχα πίεζε τον σεναριογράφο να παραχωρήσει, εκτός από χρήματα, τον απόλυτο έλεγχο της δημιουργικής διαδικασίας. Λίγο αργότερα η συνεργασία με τον Phil Spector θα χαλούσε, με τους δικηγόρους να αναλαμβάνουν τις μηνύσεις.

O Hopper συμφώνησε να παίρνει 500 δολάρια την εβδομάδα, αφού ήταν σίγουρος ότι το 50% των κερδών που είχε εξασφαλίσει για τον εαυτό του, θα του έφτανε

Ο Dennis Hopper πήγε το πρότζεκτ στην BBS, την εταιρεία που είχε γυρίσει το Easy Rider. Η ανταπόκριση ήταν θετική, μέχρι που τους αποκάλυψε ότι προορίζει τον εαυτό του για πρωταγωνιστή. Τελικά, η Universal, που είχε πρόσφατα συστήσει ένα τμήμα νέων δημιουργών ελπίζοντας να καταφέρει ό,τι κι η BBS (νέοι δημιουργοί-μικρά budget-μεγάλα κέρδη), δέχθηκε να αναλάβει αρκεί το κόστος παραγωγής να μην ξεπερνούσε το 1 εκ. δολάρια. O Hopper συμφώνησε να παίρνει 500 δολάρια την εβδομάδα, αφού ήταν σίγουρος πως το 50% των κερδών που είχε εξασφαλίσει για τον εαυτό του, θα του έφτανε. Και θα του περίσσευε λόγω της δεδομένης, στο μυαλό του, επιτυχίας της ταινίας.

Περού 1970

Για τις πρώτες δύο εβδομάδες της παραγωγής ο Hopper σκεφτόταν να γυρίσει "μία ταινία μέσα στην ταινία" στο Chinchero του Περού· δυόμιση χιλιάδες μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σε ένα ψυχεδελικό τοπίο όπου το κατάλευκο χιόνι έρχεται σε αντίθεση με τα εξωτικά χρώματα της κοιλάδας που βρίσκεται στους πρόποδες. Η ηρεμία του μέρους, βέβαια, θα κρατούσε μέχρι να καταφθάσουν οι "καουμπόηδες" - οι φίλοι και συνάδελφοι του Hopper, μία παρέα που συνήθιζε να κάνει πάρτι μέχρι τελικής πτώσης, με προεξάρχοντα τον Peter Fonda και τον ίδιο.

Οι ηθοποιοί σνίφαραν κοκαΐνη από τις 10 το πρωί μέχρι να το γυρίσουν σε χόρτο, acid και speed

Οι φήμες λένε ότι οι εορτασμοί είχαν ξεκινήσει πριν καν ξεκινήσουν για το Περού. Όταν το προηγούμενο βράδυ ούρλιαζαν σαν άγρια σκυλιά σε ένα μοτέλ κοντά στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες. Δέκα λεπτά αφού ξεκίνησε η πτήση τους για τη Λίμα, το αεροπλάνο είχε ήδη γεμίσει από τη μυρωδιά της μαριχουάνας. Προσπάθησαν να μαστουρώσουν μέχρι και τις αεροσυνοδούς. Ευτυχώς, οι παραγωγοί της ταινίας κατάφεραν να συνεννοηθούν με το πλήρωμα ώστε να φυγαδευτεί η "συμμορία" των ηθοποιών, για να αποφύγει τη σίγουρη σύλληψη που την περίμενε στο έδαφος της Λατινικής Αμερικής.

Ο Hopper κανόνισε η πρώτη συνάντηση όλης της ομάδας να γίνει σε ένα παλιό βικτοριανό ξενοδοχείο όπου έμεναν οι περισσότεροι συντελεστές. Το υψόμετρο των τεσσάρων χιλιάδων μέτρων σε συνδυασμό με το Pisco (σ.σ: τοπικό ποτό πολύ υψηλής περιεκτικότητας) έφερε γρήγορα αποτελέσματα: η ηθοποιός Sylvia Miles λιποθύμησε στην τουαλέτα, ο διευθυντής φωτογραφίας Laszlo Kovacs έπεσε ξερός χωρίς καν να προλάβει να βάλει τα χέρια του. Φαντάσου όλο αυτό τσίρκο και βάλε τώρα στην εξίσωση και την παρουσία δεκάδων ρεπόρτερ (New York Times, Esquire, Rolling Stone), οι οποίοι ακολουθούσαν ευλαβικά τη νέα μεγάλη ελπίδα του αμερικανικού σινεμά σε κάθε της βήμα.

Κάποιοι, μάλιστα, όπως ο Brad Darrach του Life, υπήρξαν αρκετά αιχμηροί –ή γλαφυροί, όπως το βλέπει κανείς- στις περιγραφές τους. "Κάποιος βρήκε μία άκρη για κοκαΐνη (σε μεγάλες ποσότητες). Συνεργείο και ηθοποιοί σνίφαραν κοκαΐνη από τις 10 το πρωί , μέχρι να το γυρίσουν σε χόρτο, acid και speed. Τα μεσάνυχτα όλοι πήγαιναν στα κρεβάτια τους σε δυάδες ή τριάδες. Στις 2 μετά τα μεσάνυχτα με ξύπνησαν τα ουρλιαχτά μιας κοπέλας· είχε τριπάρει άσχημα από το LSD. Στις 3 το βράδυ, ξύπνησα ξανά· έξω από την μπαλκονόπορτα, στεκόταν μία κοπέλα –που δεν ήξερα-φορώντας μόνο το νυχτικό της, μούσκεμα από τη βροχή. "Να περάσω;” ρώτησε κάπως ντροπαλά". Σύμφωνα με τον Darrach ήταν πολλές οι φορές που κινδύνεψε κάποιος να πεθάνει από τα ναρκωτικά. Άλλοι χάθηκαν στα δάση, άλλοι πήγαν να χάσουν το μυαλό τους σε αυτό που ο σκηνοθέτης Michael Anderson ονόμασε "μία παραγωγή του Dennis Hopper".

Παρόλο το όργιο των παράνομων ουσιών, τα γυρίσματα πήγαιναν τέλεια. Όλοι αγαπούσαν τον Hopper και πίστευαν στο όραμά του· μιλάμε για 12 ώρες δουλειά τη μέρα, 6 μέρες την εβδομάδα, ενώ έκαναν acid μόνο τις Κυριακές, σεβόμενοι την επιθυμία του ιθύνοντα νου του πρότζεκτ. "Τον αγαπώ αυτόν τον τύπο, πραγματικά τον αγαπώ" παραδεχόταν ένα μέλος του συνεργείου. "Μου έδωσε περισσότερη καλλιτεχνική ελευθερία από οποιονδήποτε άλλον" έλεγε η ηθοποιός Julie Adams. Η συνεργασία του με τον διευθυντή φωτογραφίας Laslo Kovacs, η βαθιά αντίληψη και κατανόηση που είχε ο ένας για τη δουλειά του άλλου ήταν σχεδόν μεταφυσική. Τα αποτελέσματά της; Μαγικά! "Δεν με πειράζει να δουλεύω χωρίς προετοιμασία. Αν δεν μπορείς να δημιουργήσεις στην στιγμή, τότε δεν μπορείς καθόλου" δήλωνε σε μία ρεπόρτερ ο Dennis Hopper.

"Έκανε ό,τι γύριζε στην ταινία. Κινηματογραφούσε τη διαφθορά που φέρνει μία ταινία σε ένα χωριό ή μία μικρή πόλη"

Αυτό που προσπαθούσε να κάνει ήταν να δημιουργήσει μία ταινία με πολυεπίπεδη πραγματικότητα –ό,τι κι αν μπορεί να σήμαινε αυτό. Είχε γεμίσει το χωριό του Chinchero με πραγματικά κτίρια βγαλμένα από την Άγρια Δύση: μία φυλακή, ένα ξενοδοχείο, ένα σαλούν ακόμα και μία εκκλησία. Όταν τέλειωσαν τα γυρίσματα, οι χωρικοί του ζήτησαν να τα αφήσει ανέπαφα για να τα χρησιμοποιούσουν σαν τουριστικό αξιοθέατο. Εκείνος αρνήθηκε, λέγοντάς τους να φτιάξουν ένα σχολείο με τα υλικά.

"Ξαφνικά είσαι 33 χρονών (σ.σ: εννοεί τον Hopper) στο Περού, με ένα τσούρμο ξέφρενους τύπους που επιβεβαιώνουν τη φήμη τους" θα πει αρκετά χρόνια αργότερα, ο Kris Kristofferson. O Hopper, όπως κι ο χαρακτήρας του, κοιμόταν με μία Ινδιάνα. "Έκανε ό,τι γύριζε στην ταινία. Κινηματογραφούσε τη διαφθορά που φέρνει μία ταινία σε ένα χωριό ή μία μικρή πόλη –και πραγματικά τους διέφθειρε, αν θυμάμαι καλά ένας παπάς βρέθηκε αφορισμένος".

Μία απλή ιδέα που είχε έρθει στο μυαλό του Dennis Hopper, ένα βράδυ στο Μεξικό, μετά από αρκετές τζούρες μαριχουάνας, τώρα είχε εξελιχθεί σε μία ταινία που κανείς δεν μπορούσε να περιγράψει σε μερικές φράσεις, σε μερικές παραγράφους, ούτε καν σε ένα ολόκληρο σενάριο. Μία ταινία που δεν μπορούσε κανείς να ελέγξει.

Taos, Άνοιξη 1970 - Άνοιξη 1971

O Hopper χρησιμοποίησε ένα μέρος από τα λεφτά του Easy Rider για να αγοράσει ένα τεράστιο κτήμα στο Taos του Μεξικού. Το "Mud Palace” όπως ονομαζόταν, μία βίλα 22 δωματίων, ανήκε σε έναν πάτρωνα των τεχνών, ο οποίος είχε κάποτε φιλοξενήσει σε αυτό σημαντικά ονόματα όπως οι Aldus Huxley και D.H Lawrence. Ο νέος ιδιοκτήτης φρόντισε να συνεχίσει στο ίδιο στυλ: το διακόσμησε με έργα πρωτοπόρων της εποχής (Pollock, Warhol) και φρόντισε να φιλοξενούνται συνεχώς στη βίλα μουσικοί, σκηνοθέτες, ζωγράφοι και, φυσικά, groupies. Οι μόνιμοι κάτοικοι σε αυτό θα ήταν εκείνος κι οι μοντέρ. Σκόπευε να περάσει έναν ολόκληρο χρόνο εκεί μέσα, προσπαθώντας να μοντάρει 40 ώρες λήψεων σε μία ταινία δύο μόλις ωρών. Ήταν σίγουρος πως το αριστούργημά του θα έπαιρνε σάρκα κι οστά μέσα σε αυτό το αγρόκτημα.

"Έχεις σκεφτεί ποτέ να αυτοκτονήσεις;" του είπε η γυναίκα του, την ώρα που τον άφηνε για πάντα

Επειδή όμως, ως συνήθως, υπήρχαν μεγάλες εκπλήξεις στη ζωή του Dennis Hopper εκείνη την εποχή -εκπλήξεις που ο ίδιος προκαλούσε- τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς κατ' ευχήν. Πρόσφατα χωρισμένος, είχε προλάβει να αρραβωνιαστεί την τραγουδίστρια των The Mamas and The Papas, Hopper Williams. Πέντε μήνες αφότου ξεκίνησε το μοντάζ, παντρεύτηκαν. Η τελετή ήταν οργιώδης. Δύο άνθρωποι πήραν, κυριολεκτικά, φωτιά. O γάμος διήρκεσε μόλις οκτώ (πολύ δύσκολες) μέρες. Πυροβολισμοί, χειροπέδες, κατηγορίες του Hopper ότι είναι μάγισσα, απαρηγόρητα κλάματα όταν την βρήκε να λείπει, κυνηγητό μέχρι το αεροδρόμιο και η αποστομωτική απάντηση της Williams, στην ερωτική του εξομολόγηση, ενώ εκείνη ετοιμαζόταν να φύγει με το αεροπλάνο: "Έχεις σκεφτεί ποτέ να αυτοκτονήσεις;".

"Ζούσε τη ζωή του χαρακτήρα του από το Easy Rider, ήταν μαστουρωμένος όλη την ώρα και κουβαλούσε ένα AK-47" θυμάται ο Lawrence Shiller, ο οποίος είχε βρεθεί στο "Mud Palace”, για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τη διαδικασία παραγωγής του The Last Movie. "O Dennis μπορούσε να λειτουργήσει πολύ αποτελεσματικά όταν υπήρχε ανάγκη, ακόμα κι αν ήταν τρελαμένος από τις ουσίες που κατανάλωνε" θα πει αντίστοιχα, συμπληρώνοντας την εικόνα, ο Todd Colombo, ένας από τους μοντέρ.

Τον Φεβρουάριο του 1971, ο διευθυντής του Φεστιβάλ των Καννών, Favre LeBret, και μία ομάδα συναδέλφων του βρέθηκαν στη βίλα για να παρακολουθήσουν πως πήγαινε η διαδικασία παραγωγής. Ο Hopper δούλευε μανιωδώς. Μόλις είχε περάσει 52 συνεχόμενες ώρες με μοντάζ, κόβοντας κομμάτι κομμάτι κάθε σκηνή, προσπαθώντας να μην καταστρέψει το παραμικρό από την ομολογουμένως εκπληκτική δουλειά του Laslo Kovacs καθώς πάσχιζε να βρει μία στρωτή αφήγηση. Όταν, τελικά, έδειξαν μία draft εκδοχή στους ανθρώπους των Καννών, εκείνοι έμειναν ασυγκίνητοι. "Κατάφερε, τελικά, να κερδίσει το ενδιαφέρον τους" θυμάται ο Colombo. Τι είχε γίνει; Ο Hopper είχε βγάλει ένα όπλο, είχε πυροβολήσει το ταβάνι και παραλίγο να σκοτώσει τον αδέρφό του, οποίος βρισκόταν ακριβώς από πάνω.

"Γινόταν όλο και πιο περίεργος. Ήταν η δικιά του ταινία και δεν μπορούσε κανείς να τον πείσει να κάνει πιο γρήγορα"

"Τα πράγματα ήταν εκτός ελέγχου στο Taos" αναπολεί με κάποια πίκρα ο Jim Mitchum, γιος του Robert και ηθοποιός της ταινίας. Όταν ο Robert Gruskoff, στέλεχος της Universal, φίλος και φανατικός οπαδός της δουλειάς του Hopper, κατέβηκε στο Μεξικό για να τσεκάρει πως πηγαίνουν τα πράγματα, κατάλαβε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. "Γινόταν όλο και πιο περίεργος. Ήταν η δικιά του ταινία και δεν μπορούσε κανείς να τον πείσει να κάνει πιο γρήγορα". Όταν ξεκίνησαν οι συνεχόμενες τηλεφωνικές ενοχλήσεις από την παραγωγό εταιρεία, εκείνος συμβούλεψε τους μοντέρ του να λένε ότι οι Μαύροι Πάνθηρες μπήκαν στο στούντιο και έκλεψαν το φιλμ. Τελικά, o υπεύθυνος της Universal για την ταινία, Ned Tanen, αναγκάστηκε να ταξιδέψει μέχρι το "Mud Palace”. Ένα ταξίδι που κατέληξε με τον τελευταίο να ουρλιάζει σε έναν camera man ότι θα τον σκοτώσει, ενώ ο Dennis Hopper κατέγραφε με μία κάμερα τη λογομαχία, όση ώρα διαδραματιζόταν πίσω του ένα όργιο. Όχι για τις ανάγκες της ταινίας αλλά πραγματικό.

Ο Hopper, παρότι βρισκόταν στα όρια της παράνοιας, δεν ήταν αρνητικός στο να λαμβάνει συμβουλές από ανθρώπους που εκτιμούσε. Ο Alexander Jodorowsky, δημιουργός του cult αριστουργήματος El Topo, ενός ψυχεδελικού γουέστερν που αψηφά κάθε νόμο αφήγησης, βρέθηκε εκεί για να τον βοηθήσει με το μοντάζ. Ο Χιλιανός σκηνοθέτης, αφού τον κατακεραύνωσε λέγοντας ότι έχει γυρίσει άλλη μία χολιγουντιανή ταινία, τον έπεισε να την κόψουν και να την "ράψουν" ξανά σα να ήταν ένας πίνακας που ανήκει στο ρεύμα του κυβισμού. Το τι ακριβώς έγινε μεταξύ τους τελικά, δεν το γνωρίζει κανείς. Η Universal υποστήριζε ότι Χιλιανός κατέστρεψε την ταινία, ενώ ο Jodorowsky ότι την έσωσε. Η εκδοχή πάντως που έχει φτάσει ως τις μέρες μας δεν ανήκει στον σκηνοθέτη του El Topo αλλά στον Hopper. Η δικιά του έχει χαθεί στη σφαίρα του μύθου -ή περιμένει υπομονετικά κάπου, σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο για να ανακαλυφθεί.

Χόλιγουντ, Καλοκαίρι 1971

Παρόλο το χάος που επικράτησε επί έναν χρόνο, τον Ιούνιο οι μπομπίνες με την ταινία μεταφέρθηκαν στο Χόλιγουντ, όπου θα γίνονταν οι τελικές διορθώσεις. Περιέργως η δουλειά είχε προχωρήσει πολύ. "Η ταινία ήταν καλύτερη, πιο σφιχτοδεμένη και πιο μικρή. Είχε αρχή, μέση και τέλος" θυμάται ο μοντέρ Rol Murrow. Ένα βράδυ όμως, καθώς η ομάδα εργαζόταν ο Hopper μπήκε στο δωμάτιο ενθουσιασμένος. "Είχα ένα όραμα" τους είπε. "Πάρτε τα τελευταία δέκα λεπτά της ταινίας και βάλτε τα στην αρχή, πριν καν πέσουν οι τίτλοι έναρξης". Αυτό που κάποτε ήταν μία απαιτητική δυσνόητη ταινία θα γινόταν ένα κομμάτι μοντέρνας -και μάλλον ακατανόητης- τέχνης.

Η σιωπή κυριάρχησε κατά την προβολή. Τόσο πριν όσο και μετά

Όταν το φιλμ θα προβαλλόταν στους ιθύνοντες της Universal ο Dennis Hopper θα έχανε και τους τελευταίους του συμμάχους. Η σιωπή ήταν αυτή που κυριάρχησε κατά την προβολή. Τόσο πριν όσο και μετά. Την παγωμάρα έσπασε ο παραγωγός της MCA, Jules Stein, ο άνθρωπος που είχε πείσει τον διευθυντή της Universal, Lew Wasserman να συνεργαστεί με τον νεαρό σκηνοθέτη. "Ποτέ δεν θα καταλάβω εσάς τους νέους ανθρώπους" είπε περίλυπος, σκουπίζοντας τα γυαλιά του.

Ο Wasserman τώρα, λιγότερο ψύχραιμος απειλούσε να μη διανείμει την ταινία. Μία ψεύτικη απειλή, βέβαια, αφού ήταν υποχρεωμένος να το κάνει. Δεν ήταν όμως υποχρεωμένος να προσπαθήσει πολύ. Ή μάλλον καθόλου. Παρότι ο Hopper έτρεξε μόνος το promotion, πήγε το φιλμ στο Φεστιβάλ της Βενετίας, όπου κατάφερε να κερδίσει το βραβείο των κριτικών, η ελπίδα του ότι η στάση της Universal θα άλλαζε αποδείχθηκε μάταιη.

Το The Last Movie προβλήθηκε για πρώτη φορά στο RKO Theater της Νέας Υόρκης τον Σεπτέμβριο. Παρότι κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ προσέλευσης του κινηματογράφου για πρεμιέρα, στη συνέχεια κατρακύλησε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο· οι κριτικοί το μίσησαν και το έθαψαν, ελάχιστοι θεατές το είδαν και η Universal δεν έκανε τίποτα απολύτως για να το βοηθήσει. Στα τέλη Οκτωβρίου θα έκανε πρεμιέρα στο Λος Άντζελες, με παρόμοια αποτελέσματα.

Δύο ημέρες μετά την προβολή του, ο Hopper εμφανίστηκε στη βραδινή εκπομπή του Merv Griffin, φορώντας denim, μπαντάνα και μουστάκι Μεξικανού καουμπόη. Εμφανώς μαστουρωμένος, απάντησε στις φιλοφρονήσεις του δημοσιογράφου.

"Είσαι ένας μεγάλος σκηνοθέτης" του είπε ο Griffin.

"Ήμουν ένας μεγάλος σκηνοθέτης" απάντησε.

"Έχεις πιάσει πάτο;" τον ρώτησε ευγενικά ο δημοσιογράφος.

"Όχι, έπιασα την κορυφή" ήταν η απάντηση του Hopper.

Κι όντως το είχε κάνει, απλά η κορυφή δεν είναι κατάλληλο μέρος για έναν πραγματικό καλλιτέχνη.

---

Το The Last Movie κυκλοφόρησε πρόσφατα σε 4K έκδοση από την Arbelos Films, παίρνοντας διανομή σε όλη την Αμερική, ενώ από τις 13 Νοεμβρίου θα μπορείς να την προμηθευτείς σε streaming και Blu-Ray.

Από: Esquire US

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr