Συνέντευξη: Ο Αντώνης Μυριαγκός προτίμησε να υποδυθεί τον Καποδίστρια από το να τον φοβηθεί

Ατάκες όπως το "κάποια πράγματα είναι για να γίνουν" συχνά μας ακούγονται ως η τέλεια δικαιολογία για να χρυσώσουμε το χάπι στους εαυτούς μας όταν κάτι δεν περνά από το χέρι μας. Υπάρχουν ωστόσο περιπτώσεις που βρίσκουν απόλυτο αντίκρυσμα. Μία από αυτές είναι και εκείνη του Αντώνη Μυριαγκού. Μπορεί σήμερα να μη συζητούσαμε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Καποδίστρια, αν δέκα χρόνια πριν, στενός φίλος του Γιάννη Σμαραγδή δεν τον είχε δει στην παράσταση Μάουζερ του Θεόδωρου Τερζόπουλου ώστε να του τον προτείνει για τον ρόλο. 

Στην πολυσυζητημένη ταινία που κυκλοφορεί ανήμερα των Χριστουγέννων από την Tanweer, είναι αδύνατο να μην παρατηρήσεις μεταξύ άλλων την άψογη προφορά του, που εξηγείται διότι είναι μεγαλωμένος στον Καναδά. Όταν τον ρώτησα, ποιος ξένος ηθοποιός θα μπορούσε να υποδυθεί τον ρόλο, μου ανέφερε τον Daniel Day-Lewis, "αν ήταν 15 χρόνια νεότερος" και έσπευσε να επισημάνει ότι σε καμία περίπτωση δε συγκρίνει τον εαυτό του με εκείνον, απλώς τον θαυμάζει απεριόριστα. Μεταξύ μας, η διευκρίνιση ήταν αχρείαστη· κι αυτό γιατί λίγο νωρίτερα, είχε δηλώσει full time μπαμπάς που του αρέσει να μαγειρεύει, να βγάζει βόλτα τον σκύλο του και να απολαμβάνει τις μικρές χαρές της ζωής ως ευκαιρία σύνδεσης. 

>Γιατί πιστεύεις σε επέλεξε για τον ρόλο ο Γιάννης Σμαραγδής;
Νομίζω επειδή του έκανα σαν φάτσα, μάλλον συγκέντρωνα τα χαρακτηριστικά που ήθελε για να μπορέσω να ενσαρκώσω τον ρόλο. Και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά παίζουν ρόλο και τι είναι αυτό που σου βγάζει ο άλλος άμα τη εμφανίσει, γιατί, κακά τα ψέματα, σινεμά κάνουμε και πρέπει να μιλήσει (και) η εικόνα μόνη της. 

>Πράγματι, έτσι είναι. Θεωρώ πως φάνηκε πόσο σημαντικό είναι και με την προσπάθεια της Angelina Jolie να υποδυθεί τη Μαρία Κάλλας.
Ναι, αυτό συμβαίνει όταν κάποιος προσπαθεί να μπει σώνει και ντε σε ένα παπούτσι. Όταν βρίσκεσαι σε χολιγουντιανό επίπεδο, μπορεί να υπάρξει βέβαια μία κόντρα επιλογή, αν έχεις τον τρόπο να το κάνεις. 

>Πώς σου φάνηκε η πρόταση όταν τη δέχθηκες; Εκείνος σε ήθελε, εσύ δέχθηκες αμέσως;
Ήθελα γιατί είναι ο ρόλος "τεράστιος". Δεν είναι ότι μου πήρε πολύ χρόνο για να αποφασίσω, ακόμα και δεύτερες σκέψεις να κάνεις όταν ο ρόλος είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο από όσο φαντάζεσαι -ειδικά όταν πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο- δε μπορείς να κάνεις πίσω. Είναι μεγάλη πρόκληση με ό,τι συνεπάγεται αυτό: Ο φόβος, η ανασφάλεια που έρχεται του τύπου "μην εκτεθώ, μη δε μπορέσω να ανταπεξέλθω"… Από την άλλη, τέτοιες προτάσεις δεν έρχονται κάθε μέρα. Ξέρεις πως θα είναι τεράστια η παραγωγή με αντίστοιχη προώθηση και προβολή για να κάνεις τη συγκεκριμένη ιστορία, άρα δε νομίζω πως κάποιος Έλληνας ηθοποιός θα έλεγε όχι. 

>Μάλλον ήταν μεγαλύτερο το ρίσκο να πεις όχι από το να πεις ναι.
Ναι, δε συμβαίνει συχνά να πρέπει να κουβαλήσεις την ιστορία στην πλάτη σου, πόσο μάλλον μία τέτοια ιστορία. Ήμουν σε μία φάση που είπα, "εννοείται", παίρνω όλο το ρίσκο κι ας αποδειχθεί αποτυχία. Προτιμούσα να το κάνω από το φοβηθώ. 

>Εσύ την ομοιότητά σου με τον Καποδίστρια, την βλέπεις;
Μέχρι να μου τον προτείνουν, δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό, γιατί δεν είχε τεθεί και ποτέ ως θέμα. Όταν μου τον πρότειναν, δε μου φάνηκε περίεργο. Ηλιακά είμαστε κοντά, ειδικά στα τελευταία χρόνια που έρχεται στην Ελλάδα, έχουμε μία παρόμοια κοψιά και κατατομή, λεπτά χαρακτηριστικά, μαύρα φρύδια, υπάρχουν στοιχεία που μας συνδέουν οπτικά. Όμως, όταν ξεπερνάς αυτό το κομμάτι και λες, ok, από θέμα όψης καλά πάμε, αντιλαμβάνεσαι ότι το ζήτημα είναι πώς θα τον "αποδώσεις" κιόλας στην ταινία.

>Τι έκανες για να αισθανθείς σιγουριά;
Καταρχάς, δεν είσαι ποτέ ok. Είχα την πολυτέλεια χρόνου να μη γίνει πολύ γρήγορα η ταινία διότι είχαμε αυτήν τη μεγάλη διακοπή από τα πρώτα γυρίσματα στη δεύτερη φάση, στην οποία δεν αποσυνδέθηκα εντελώς από τον ρόλο. Ερχόμενος σε επαφή με τη Ναταλία Καποδίστρια, την απόγονό του και διαβάζοντας πάρα πολύ -είχα διαβάσει όλες τις ιστορίες για εκείνον από όλους τους συγγραφείς- προσπάθησα να καταλάβω τον ίδιο και τις προσλαμβάνουσές του πέρα από τα διαθέσιμα βιογραφικά στοιχεία. Δεν υπήρχαν πολλά για την προσωπική του ζωή, παρά μόνο αποσπάσματα αλληλογραφίας. Από εκεί κατάλαβα αρκετά και για την εποχή και για τον τόνο αυτού του ανθρώπου και προσπάθησα να έρθω κοντά του, κατά κάποιο τρόπο να συγγενέψουμε. 

>Νομίζω πως αν ήμουν ηθοποιός, θα φοβόμουν κατά βάση, μη βγει κωμικό το αποτέλεσμα.
Κι εγώ το φοβόμουν. Μέσα στην πρόκληση ήταν κι αυτό, το πώς θα μπορέσεις να το "σηκώσεις" όλο αυτό, ειδικά εδώ στην Ελλάδα με περιορισμένους πόρους δεν είναι καθόλου εύκολο. Ήταν μία δύσκολη πίστα για όλους μας. Τόσο για μένα, για όσους την έφτιαξαν, αλλά και για εκείνους που θέλουν να περιηγηθούν στα ιστορικά μονοπάτια και να φτιάξουν τέτοιου είδους σενάρια. 

>Η απόγονός του, η Ναταλία Καποδίστρια, όταν σε συνάντησε, τι σου είπε;
Ήταν πολύ συγκινητικό γιατί αρχικά, μου έστειλε ένα γράμμα μέσω email. Μου έδωσε πολύ μεγάλη δύναμη γιατί δεν είδα μία οικογένεια διστακτική για την επιλογή ή τελοσπάντων, φειδωλή στα λόγια. Πήρα ένα πολύ ενθαρρυντικό feedback για να προχωρήσω, κάπου μάλιστα ακούστηκε -νομίζω πως η αδερφή της το είπε- ότι είμαι συγγενής, "είναι οικογένεια ο Αντώνης". Όταν το ακούς αυτό, λες, "όλα καλά, προχωράμε". 

>Όπως σε έναν γάμο που γνωρίζεις τα πεθερικά! (Γέλια)
Ναι και μπορώ να το καταλάβω, γιατί δεν παύει να είναι η οικογένειά τους. Μπορεί να είναι και του τόπου μας, να είναι πολύ πιο οικουμενικό αυτό που συμβαίνει με τόσο σπουδαίους ανθρώπους που διαγράφουν τέτοιες πορείες, αλλά πάνω από όλα είναι ο προπάππους τους. 

>Έχεις καταλήξει τι "τύπος" ήταν ο Καποδίστριας;
Όχι, δε μπορώ να καταλήξω και ευτυχώς, γιατί μετά θα μου λυνόταν πολύ εύκολα το μυστήριο. Είναι ωραίο που υπάρχει. Νομίζω δεν είναι θέμα να χρησιμοποιήσω τώρα ένα σωρό επίθετα, αυτό που καταλαβαίνω είναι πως ήταν σπάνια η περίπτωσή του. Τέτοιοι άνθρωποι δεν επαναλαμβάνονται συχνά. Αν διαβάσεις σύγχρονους ιστορικούς, αλλά και συνομιλητές του και αντιπάλους του, αν δεις πώς εκφέρουν άποψη για εκείνον, θα καταλάβεις και το κύρος του, εδώ και στην Ευρώπη. Ανήκε στην αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής διανόησης, με συνομιλητές όπως ο Γκαίτε. Συνομιλούσε με το επέκεινα, δεν ήταν ακριβώς εδώ ο ίδιος. 

>Στη μελέτη σου για εκείνον, ανακάλυψες κάτι για τον ίδιο που δεν περνούσε από το μυαλό σου;
Δεν ήξερα πόσο βαθιά συνδεδεμένος ήταν με την Ορθοδοξία. Θα μου πεις, ήταν ένα έντονο χαρακτηριστικό της εποχής, αλλά δεν το φανταζόμουν. Επειδή έκλινε προς τον Διαφωτισμό, πριν ακόμα διαβάσω θεωρούσα ότι θα είχε μία ροπή προς τον καθολικισμό. Όμως, ήταν βαθιά θρήσκος και αυτός και η οικογένειά του και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι του είχε περάσει από το μυαλό να γίνει μοναχός. Οι δύο αδερφές του έγιναν, οπότε υπήρχε μία ροπή, διαπνεόταν από το αίσθημα της ευλάβειας και το εξέφραζε μέσω του κλάδου της πολιτικής που την εκλάμβανε ως λειτούργημα, ως προσφορά στον συνάνθρωπο. 

>Ίσως έτσι εξηγείται και ο αλτρουισμός του. Υποθέτω πως όσο τον "δούλευες", ήταν αναπόφευκτες οι συγκρίσεις με τους σημερινούς φερόμενους ως ηγέτες, σωστά;
Το σκεφτόμουν, προφανώς όχι για να με βοηθήσει, γιατί θα είχε πέσει στα βράχια ο ρόλος. Δε θα με βοηθούσε μία τέτοια αναγωγή, καθόλου. Σκέφτομαι πως γι᾽αυτό είναι τόσο σημαντικός αυτός ο άνθρωπος. To όνομά του είναι brand και με το που έγινε γνωστό ότι μέρος της ζωής του θα γινόταν ταινία εγέρθηκαν διάφορες συζητήσεις, ακόμα και αντιπαραθέσεις, αλλά πρωτίστως περιέργεια και επιθυμία να φανεί ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος. Κατά τη γνώμη μου, κάπως μας τον έχουν "κρύψει", τολμώ να το πω αυτό.

Δεν παίζει να έχεις στην ιστορία της χώρας σου μία τέτοια προσωπικότητα και να μην έχεις αφιερώσει τον χρόνο που της αντιστοιχεί στην εκπαίδευση. Παρά την καθολική αποδοχή από τον λαό, παραμένει αμφιλεγόμενη προσωπικότητα από τους ιστορικούς που κατά καιρούς αμφισβητούν την αμεροληψία του· μεταξύ άλλων, λεγόταν δε, πως ήταν ρωσόφιλος, εξυπηρετούσε συγκεκριμένα συμφέροντα και ήθελε να μας κάνει προτεκτοράτο του τσάρου… Καταλαβαίνω λοιπόν, γιατί τέτοιες ιστορίες δεν είναι πολύ δημοφιλείς. Για εμένα, το έχω ξαναπεί, είναι ένα ανοιχτό τραύμα. 

>Πιστεύεις πως είναι η σωστή στιγμή (και) για να δούμε πώς δρα ένας πραγματικός ηγέτης;
Ναι, για να δούμε καταρχάς σε ποια θέση πρέπει να τοποθετήσουμε τα πράγματα. Ειδικά όταν μιλάμε για τον πολιτικό που, με πρότυπο τον Καποδίστρια, θέλει να κατέβει για να συνεισφέρει. Όταν το κάνεις αυτό, δεν πας για τη μπίζνα, δεν πας για την τσέπη, τη ματαιοδοξία και την υστεροφημία σου.

>Ωστόσο, μιλάμε για έναν βαθύτατα μορφωμένο άνθρωπο. Στην εποχή της ημιμάθειας και της παραπληροφόρησης πόσο εφικτό είναι να βρεθεί ποτέ κάποιος να συνδυάζει όλα όσα λέμε ως κριτήρια;
Νομίζω πως εδώ ταιριάζει το ερώτημα αν οι εποχές γεννούν τους ανθρώπους ή οι εκείνοι τις εποχές. Δε μπορείς να δώσεις εύκολα μία απάντηση και σίγουρα στην περίοδο που ζούμε δεν υπάρχει τέτοιος σπόρος. Πολλοί με ρωτάνε αν υπάρχει ένας Καποδίστριας τώρα. Ένας αγρότης ή ένας βοσκός ενδεχομένως να είναι πολύ πιο Καποδίστριας σε ιδιοσυγκρασία από τον οποιοδήποτε ακαδημαϊκό, επιστήμονα που παρουσιάζεται ως ευεργέτης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει την κατάρτιση που χρειάζεται.

Ζούμε τον θρίαμβο του ατομικισμού και της ιδιώτευσης και όσον αφορά τον δημόσιο βίο μας, αρκούμαστε στο κουτσομπολιό, την ξεφτίλα -να ξεφτιλίζουμε ο ένας τον άλλον- και την ανοχή στην αδικία και την παραβατικότητα. Όλοι λίγο πολύ κάνουμε τα στραβά μάτια γιατί δε συμφέρει κανέναν να χώσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Μπορεί να γίνονται Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ, το ένα το άλλο, αλλά είναι προτιμότερο να κάτσουμε από τον καναπέ μαζί με την Κωνσταντοπούλου να ξεφτιλίζουμε τον εκάστοτε Φραπέ. Επίσης, υπάρχει πολύς φόβος. Όταν πιέζεσαι οικονομικά, αισθάνεσαι αδύναμος, οι μηχανισμοί μπορούν να σε πνίξουν. 

>Διάβασα πως στο παρελθόν δίσταζες να ασχοληθείς με την τηλεόραση. Τι μπορεί να σε πείσει για να επιλέξεις έναν ρόλο, για οποιοδήποτε μέσο;
Βιοποριζόμαστε από αυτό το επάγγελμα, άρα δεν έχω την απόλυτη εξουσία. Δεν είμαι ο Daniel Day-Lewis ή ο Dicaprio που τους έρχονται το ένα σενάριο πίσω από το άλλο. Αυτήν τη στιγμή είμαι τυχερός που έκανα αυτήν την ταινία και δεν ξέρω αν θα έχω τη δυνατότητα να ξανακάνω κάτι αντίστοιχο, κατάλαβες τι εννοώ, γιατί είμαι στην Ελλάδα. Γνωρίζω πολύ καλά σε ποιο τερέν παίζω μπάλα και σε ποιο πλαίσιο αγοράς κινούμαι. Επιλέγω στον βαθμό που μπορώ και σαφώς, έχω πει πολλά όχι και προσπαθώ να είμαι αυστηρός βασιζόμενος στο ένστικτό μου, γιατί την έχω πατήσει. Μες το "παιχνίδι" είναι φυσικά κι αυτό.

Επειδή δούλεψα αρκετά όμως στο θέατρο, και με συγκεκριμένες πολυετείς συνεργασίες όπως με τον Θοδωρή Τερζόπουλο και την ομάδα του και έβγαινα πολύ και στο εξωτερικό, μοιραία κάπως είχα απομακρυνθεί από την τρέχουσα κατάσταση εδώ. Δεν είχα ποτέ καμία λόξα να παίξω οπωσδήποτε στην τηλεόραση, αλλά εννοείται ότι με ενδιαφέρει. Αν μπορέσω να δω τον εαυτό μου μέσα σε κάτι και μπορούν και οι άλλοι, βεβαίως και θα το κάνω. Είναι πολύ σημαντικό να αισθάνεσαι ότι είναι η σωστή στιγμή για να το κάνεις. 

>Τι πιστεύεις ότι λείπει από τις ελληνικές παραγωγές;
Ό,τι και σε όλους τους κλάδους. Γιατί οι καλλιτεχνικές παραγωγές σε οποιοδήποτε μέσο να είναι η εξαίρεση στο μπουρδέλο στο οποίο ζούμε; Μια φαντασιοσκοπία δικιά μας είναι που λέμε, "Εδώ όμως ε; Μπορεί να είμαστε έτσι όπως είμαστε, αλλά γίνεται χαμός, τόσες πολλές παραστάσεις". Καταστρεφόμαστε και γίνονται τόσες παραστάσεις γιατί πολύ απλά είμαστε Μπανανία. Δεν αντέχει το επάγγελμα τόσες, ρώτησε έξω στον κλάδο, να σου πουν. Αυτοί που είναι στα κανάλια επίσης, δε γίνεται να παίρνουν τη μερίδα του λέοντος, ναι, δε λέω, τα κανάλια δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, τη δουλειά τους θέλουν να κάνουν. Πρέπει όμως, να σε ενδιαφέρει το προϊόν, έχεις ένα σχεδιασμό για αυτό; Ή απλά σε νοιάζει να το φτιάξεις, να το καταναλώσεις σε μία σεζόν (και αν) και ό,τι αρπάξεις;

>Και αν δεν αρπάξεις, να το θάψεις.
Και αν δεν αρπάξεις, να το βάλεις στο συρτάρι. Οπότε, θα ακολουθήσεις μόνο κάποια παραδείγματα που δειλά δειλά ξεπηδάνε και βλέπεις ότι γίνονται κάποιες σωστές κινήσεις. Βέβαια, μέσα σε όλο αυτό, και σωστά πράγματα γίνονται, και καλές προθέσεις υπάρχουν, καλό είναι να τα λέμε όλα. 

>Ενδεχομένως να συμβαίνει και λόγω της επέλασης των σόσιαλ μίντια. Να έχει δηλαδή αυξηθεί τόσο η ματαιοδοξία μας ώστε να αυξάνονται και για αυτόν τον λόγο οι παραγωγές, ανεξαρτήτως ποιότητας…
Πιθανόν και να ισχύει αυτό που λες γιατί ακουμπάει σε ένα μέρος της νοοτροπίας μας. Είμαστε εγωιστές, δεν έχουμε να μάθει να δουλεύουμε πολύ ομαδικά, υπάρχουν πάρα πολλά "εγώ" και δε νομίζω ότι λέω κάτι καινούργιο. Υπάρχουν πολλά αφεντικά, ο καθένας είναι ισχυρογνώμων, ωστόσο δε μπορώ να είμαι ακυρωτικός διότι γίνονται πολλές φιλότιμες προσπάθειες προς την αντίθετη κατεύθυνση. Απλώς δεν έχουμε μάθει ως κοινωνία να ζούμε έτσι και δεν ξέρω αν θέλουμε κιόλας.

Οι Γερμανοί ας πούμε, που έτσι έχουν μάθει, έχουν άλλα αρνητικά. Πρέπει όμως, να προοδεύσουμε κι εμείς, σύμφωνα με αυτό που κουβαλάμε. Στην Ελλάδα μας λείπει η εξωστρέφεια· φτιάχνεις κάτι προς ίδιον όφελος, προσπαθείς να εκμεταλλευθείς τις συγκυρίες, να πάρει την υπεραξία αυτού του πράγματος και να πάει παρακάτω. Δεν τον ενδιαφέρει τον άλλον να πει, έχω ελληνικό κινηματογράφο και τον πουλάω έξω. Σπάνια συμβαίνει αυτό. Κι η πολιτεία, τι κάνει για τον κινηματογράφο στη χώρα μας;

>Γενικώς είμαστε λίγο fast food.
Είναι λίγο "τώρα που γυρίζει" με μία ατζέντα που πιστεύουμε ότι θα τα "φέρει", τη χρησιμοποιούμε και πάμε παρακάτω. Και είναι κρίμα, γιατί σήμερα, μπορώ να κάτσω σε μία πλατφόρμα και να δω μία σειρά που έγινε πριν από 10 χρόνια, με το ίδιο ενδιαφέρον και να είναι αποδοτικό για αυτούς που την έφτιαξαν. Κι αυτό γιατί δε δημιούργησαν ένα προϊόν που θα μιλήσει στην τρέχουσα αγορά και την επόμενη δε θα υπάρχει. Το λέω με την έννοια της επένδυσης ώστε να υπάρχει μακρά πορεία. Είναι σημαντικό να υπάρχει το νοιάξιμο και για τους επόμενους. 

>Ποια ταινία είδες τελευταία και σου άρεσε;
Περιμένω να κάτσω λίγο να ξεκουραστώ για να δω αρκετές που θέλω, όπως π.χ. τη Σπασμένη Φλέβα του Οικονομίδη, αλλά θα σου πω ότι μου άρεσε πολύ το One Battle After Another του Paul Thomas Anderson, το βρήκα πολύ εύστοχο στην κριτική του. 

>Θα επέλεγες τον ρόλο του Sean Penn ή του Leonardo DiCaprio;
Του DiCaprio, μιλάμε για ρολάρα. Δείχνει με πολύ γλαφυρό και ειρωνικό τρόπο πώς κάνεις επανάσταση από τον καναπέ σου. Είναι κάτι που εκφράζει την εποχή μας. 

>Διαβάζοντας για σένα, είδα ότι είχες καθηγητή στην Καλών Τεχνών τον Δημήτρη Μυταρά και εντυπωσιάστηκα.
Ναι και τον Κοκκινίδη. Αλλά γιατί;

>Μάλλον μου προκαλούν δέος οι καλλιτέχνες που άφησαν τόσο ηχηρό αποτύπωμα.
Χωρίς να το καταλάβω, τότε δεν έδινα πολλή σημασία σε όλα αυτά. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια και τα βλέπω από απόσταση, συνειδητοποιώ ότι στη διαδρομή μας και ερήμην μας συναντάμε ανθρώπους που αργότερα συμπληρώνουν το παζλ μας. Αυτό είναι το μαγικό με τη ζωή, οι συναντήσεις με αυτούς τους ανθρώπους. Μία καθοριστική συνάντηση για εμένα ήταν ο Αλέξης Δαμιανός. Αν τον ψάξει κανείς θα καταλάβει πόσο σημαντικός είναι για τον ελληνικό πολιτισμό. Και με τους δασκάλους μου στην Καλών Τεχνών που ανέφερες, και με τον Τερζόπουλο στο θέατρο που με καθόρισε, και με τον Άρη Ρέτσο… Μιλάμε για συναντήσεις μέσα από τις οποίες διαμορφώνεις έναν κόσμο ολόκληρο. Ένα κράμα επιρροών είμαστε όλοι. 

>Έχεις κρατήσει κάποια ατάκα, κάποια συμβουλή που σε ακολουθεί μέχρι και σήμερα;
Πάντα μου έδιναν δύναμη οι κουβέντες που κάναμε με τον Τερζόπουλο. Έλεγε ότι πρέπει να έχεις credo. Επηρεασμένος κι αυτός από τον φίλο του τον Γιάννη Κουνέλλη, υποστήριζε ότι πρέπει να υπάρχει "σώμα", καθετότητα σε αυτό που κάνεις, κοινώς, ότι στη δουλειά σου δεν πρέπει να είσαι ποτ πουρί, πρέπει να πιστέψεις σε ένα πράγμα, να το πας μέχρι τέλους και αυτό θα σου φέρει πολλαπλά. Δε σημαίνει ότι το ακολουθώ απαρέγκλιτα, αλλά το άκουσα και υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. 

*Η ταινία "Καποδίστριας" του Γιάννη Σμαραγδή με τον Αντώνη Μυριαγκό στον ομώνυμο ρόλο κυκλοφορεί στους κινηματογράφους στις 25 Δεκεμβρίου 2025 από την Tanweer.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr