Alan Rickman: Ο εμβληματικός Severus Snape του Harry Potter

To 2016 ήταν μία κακή χρονιά. Ο κόσμος θρήνησε τον θάνατο σημαντικών ανθρώπων της πολιτικής και του πνεύματος, τον έναν μετά τον άλλο: οι David Bowie, Gene Wilder και Fidel Castro έμοιαζαν συνεννοημένοι για το πότε θα πουν το "Adios Amigos”. Τέσσερις μέρες μετά τον πρώτο, στις 14 Ιανουαρίου του 2016 μας αποχαιρέτησε κι άλλος ένα σημαντικός καλλιτέχνης, με σιωπηλό όμως τρόπο. Ακριβώς, δηλαδή, όπως έζησε τη ζωή και την καριέρα του ο Alan Rickman: μακριά από τυμπανοκρουσίες τηρώντας τους άγραφους κανόνες ενός Βρετανού gentleman. Ακόμα κι όταν έγινε ένας  από τους πιο διάσημους χαρακτήρες της μεγάλης οθόνης των 00s· ακόμα κι όταν ενσάρκωσε τον εμβληματικό Severus Snape του Harry Potter.

Ποτέ δεν έδειξε στις δηλώσεις του να ζει με το άγχος της επιτυχίας ή την αχαριστία των stars

Ο Ιρλανδός από πατέρα, Ουαλός από μητέρα γεννήθηκε το 1946 σε ένα εργατικό προάστιο του Λονδίνου. Το Hammersmith της εποχής δεν ήταν ακριβώς μία παιδική χαρά γεμάτη παχιά όνειρα, οι άνθρωποι όμως ζούσαν με ψηλά το κεφάλι παρ' όλες τις οικονομικές δυσκολίες -είχαν την περηφάνια των working class heroes. Μάλιστα ο πατέρας του είχε μία ενδιαφέρουσα διπλή ταυτότητα όσον αφορά τον επαγγελματικό του προσανατολισμό: δούλευε χτίστης, ήταν όμως ζωγράφος. Ο μικρός Alan θα ερχόταν αντιμέτωπος από νωρίς με το "ασυμβίβαστο" που υπάρχει ανάμεσα στην ταπεινή καταγωγή και την καλλιτεχνική δημιουργία, ακόμα χειρότερα όταν θα έχανε τον γονιό του σε ηλικία μόλις οκτώ χρονών, με συνεπές αποτέλεσμα η μητέρα του να να μεγαλώσει τέσσερα παιδιά με τα πενιχρά μέσα που είχε στα χέρια της.

Όλα αυτά φάνηκαν να έγραψαν στην καρδιά του ηθοποιού· ποτέ δεν ξέχασε την εργατική καταγωγή του, ποτέ δεν έδειξε στις δηλώσεις του να ζει με το άγχος της επιτυχίας ή την αχαριστία των stars, αντίθετα πάντα έδειχνε υπομονή, σύνεση και φλεγματικό στυλ.

Η κινηματογραφική επιτυχία

Συνεχίζοντας την ιστορία του και κάνοντας ένα απότομο άλμα στον χρόνο για να τον βρούμε το 1988 στην πρώτη του μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία: το ευρύ κοινό θα μάθει την δηλητηριώδη πρόζα του Alan Rickman, όσον αφορά τους προβληματικούς χαρακτήρες που ενσαρκώνει, στο πρώτο Die Hard. Ο Βρετανός ήταν τότε ήδη 42 ετών - όμως, όπως γράψαμε και πιο πριν, ποτέ δεν έδειχνε να βιάζεται στην καριέρα του.

Θα ακολουθήσουν πολλοί και γνωστοί ρόλοι (Robin Hood-Prince of Thieves, Michael Collins, Sense and Sensibility) μέχρι να φτάσουμε στο 2001. Τότε επιλέγεται για τον ρόλο του Severus Snape, ενός μάγου με σπάνια χαρίσματα.

"Όπως πάντα η ερμηνεία του αφήνει τις πιο ανεξίτηλες εντυπώσεις" έγραφε ο Kenneth Turan των Los Angeles Times ενώ ο Peter Travers του Rolling Stone θα συμπλήρωνε μερικά χρόνια αργότερα: "Μας δίνει με υπέροχο τρόπο μία κρυφή ματιά στον μυστικό κόσμο των πραγματικών συναισθημάτων του χαρακτήρα, συναισθήματα που ο Snape κρύβει κάτω από μία γκριμάτσα χλευασμού".  Η ερμηνεία του Rickman εμπλουτίζει τον κόσμο του Hogwarts με μία ενήλικη πραγματικότητα, υπενθυμίζοντας το πόσο λίγο και πόσο σπάνια συγχωρεί η τύχη τις αδυναμίες των ανθρώπων ενώ την ίδια στιγμή φωτίζει κάτι που συνήθως ξεχνάμε: η ζωή είναι σχεδόν πάντα γκρίζα και σχεδόν ποτέ ασπρόμαυρη. Είναι μία θεατρική ερμηνεία σε ένα εμπορικό κινηματογραφικό σύμπαν, από αυτές που συνηθίζουν να μας χαρίζουν σημαντικοί Βρετανοί ηθοποιοί που κάνουν το μεγάλο βήμα από το σανίδι στη μεγάλη οθόνη. Αλλά για μία στιγμή: Τι σχέση είχε ο Rickman με το θέατρο;

Η ζωή στο σανίδι

Όπως τόσοι και τόσοι συμπατριώτες και συνάδελφοί του ένιωθαν σαν τον σπίτι τους πάνω στο ξύλινο δάπεδο του θεάτρου, μακριά από την περιβόητη ατάκα "φώτα, κάμερες, πάμε", έτσι κι o Rickman. Το 1985 ήταν υποψήφιος για τον πλέον σημαντικό θεατρικό βραβείο του πλανήτη: έφτασε μία ανάσα από την κατάκτησή με την ερμηνεία του στη θεατρική μεταφορά του γαλλικού μυθιστορήματος του 1782, Les Liaisons Dangereuses. Συνοπτικά, χωρίς πολλά λόγια κι πλατειασμούς είναι φανερό πως το όνειρο της ζωής του Rickman ήταν το θέατρο κι όχι το σινεμά. Άλλωστε είχε παλέψει για αυτό μία ζωή: δούλεψε για αρκετά χρόνια ως γραφίστας, χρησιμοποιώντας τα εικαστικά ταλέντα που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του, για να μπορέσει αργότερα να ακολουθήσει το όνειρό του, μιας και δεν υπήρχε κανένα οικογενειακό "λίπος" για να τον στηρίξει στις σπουδές του.

Είναι γεγονός ότι σχεδόν πάντα του ταίριαζαν γάντι οι ρόλοι που φλέρταραν με τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής

Όμως, πώς μπορούμε εμείς το 2018 να χαζέψουμε λίγη από τη μαγεία του Βρετανού ηθοποιού; Υπάρχει μία τηλεοπτική παραγωγή του 1996 ιδανική για αυτό. Στο Rasputin: Dark Servant of Destiny ο Rickman είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του σατανικού ιερέα, του προβληματικού ανθρώπου που είχε καταφέρει να φτιάξει μαεστρικά έναν ιστό αράχνης γύρω από τη ρωσική βασιλική οικογένεια. Μία τηλεταινία που θυμίζει αρκετά θέατρο κι όπου ο σπουδαίος Βρετανός ηθοποιός κάνει αυτό που συνήθως έκανε με όποιον ρόλο κι αν αναλάμβανε: είναι εξαιρετικός καθώς ο θεατής κρέμεται από την κάθε του ατάκα, την κάθε του κίνηση, την κάθε του γκριμάτσα κι αλλαγή ρυθμού. Είναι γεγονός ότι σχεδόν πάντα του ταίριαζαν γάντι οι ρόλοι που φλέρταραν με τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής.

Ίσως ακριβώς επειδή ο Rickman τους προσέγγιζε με ανθρωπιά, μαύρο χιούμορ και χωρίς πομπώδεις τακτικές. Ίσως επειδή ο σπουδαίος Βρετανός ηθοποιός, πέρα από τις σημαντικές ερμηνείες του μας άφησε και κάτι άλλο κληρονομιά: ότι, τελικά, όσο διάσημος κι αν γίνει κανείς καλό είναι να μην παίρνει ποτέ τον εαυτό και τόσο στα σοβαρά.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr