Ο κόσμος σύμφωνα με τον Woody Harrelson

Σάββατο Ιουνίου και τρέχω να προλάβω το ραντεβού μου με τον Woody Harrelson. Για την ακρίβεια, παλεύω να φτάσω στην ώρα μου – λίγο η καθυστέρηση του μετρό, λίγο η λάθος στροφή που πήρα, λίγο η μητέρα που σπρώχνει νωχελικά ένα διπλό καροτσάκι μπλοκάροντας την κυκλοφορία στο πεζοδρόμιο στο κέντρου του Μανχάταν. Να σημειώσω εδώ ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην βγαίνει η φωνή μου, όχι μόνο λόγω άγχους και λαχανιάσματος. Αυτή η λαρυγγίτιδα με έχει τσακίσει.

Από την Lili Anolik

Προσπερνώ βιαστικά τους θυρωρούς και μπαίνω στο λόμπι ενός πολυτελούς οικιστικού πύργου στο νοτιοδυτικό άκρο του Σέντραλ Παρκ. Πατώ το κουμπί του ασανσέρ και κοιτάζω το κινητό μου. Έχουν περάσει ήδη δύο λεπτά από την προγραμματισμένη συνάντησή μας. Για να ηρεμήσω, βγάζω από την τσάντα μου μερικά αποκόμματα με φωτογραφίες του Woody. Ο τύπος πέρασε σχεδόν ολόκληρη την ενήλικη ζωή του καπνίζοντας μαριχουάνα και το 2016 αποφάσισε να σταματήσει.

Από την Lili Anolik

Καθώς βγαίνω από το ασανσέρ, ένας γλυκός καπνός μου "καίει" τη μύτη. Στέκομαι στην είσοδο του διαμερίσματος, που δεν ανήκει στον Woody –ζει στο Μάουι με τη σύζυγό του Laura και τις τρεις κόρες τους, την 26χρονη Deni, την 22χρονη Zoe, και την 13χρονη Makani–, αλλά σε ένα φίλο του. Χτυπάω την πόρτα και ανοίγει μόνη της. Όσο πλησιάζω στο σαλόνι η μυρωδιά της μαριχουάνας γίνεται όλο και πιο έντονη. Στο κέντρο του καθιστικού βλέπω τον Woody. Μέτριο ανάστημα, ούτε γραμμωμένος ούτε λαπάς, φοράει T-shirt και βερμούδα. Τα μαλλιά του είναι λίγα, κοντά και ξανθά και τα γαλανά του μάτια έχουν κοκκινίσει για ευνόητους λόγους. Δε δείχνει απλά νεότερος από την ηλικία του –58, παρακαλώ–, αλλά πολύ, μα πολύ νεότερος. Σαραντάρης με το ζόρι.

Πίσω του βρίσκεται ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι, πάνω στο οποίο υπάρχει ένα εμφιαλωμένο μπουκαλάκι νερό, το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Rolling Stone με τον Αμερικανό τραγουδοποιό, υπέρμαχο της νομιμοποίησης της μαριχουάνας Willie Nelson στο εξώφυλλο, ένα ατμιστήρι, σκόρπια σακουλάκια μαριχουάνας, μια κάλτσα χωρίς το ταίρι της, χαρτί κουζίνας.

Το σκηνικό μού προκαλεί αμηχανία. Για να σπάσω τη σιωπή, λέω "Γεια". Μόνο που η φωνή μου δε βγαίνει. Εκείνος γυρίζει προς το μέρος μου, γουρλώνει τα μάτια του και, κάνοντας την πιο αστεία γκριμάτσα του κόσμου, μου απαντά: "Τι; Πλάκα μου κάνεις;". Μακάρι να του έκανα, αλλά η βραχνιασμένη μου φωνή είναι πραγματικά αστεία.

Σηκώνεται, παίρνει στα χέρια του το ατμιστήρι και με ρωτά αν καπνίζω. "Όχι" του απαντώ και εξομολογούμαι ότι νόμιζα ότι το είχε κόψει. "Πράγματι" λέει και παίρνει μια βαθιά τζούρα. "Για δύο χρόνια απείχα. Μέχρι που έπεσα πάνω σ’ αυτό εδώ τον τύπο (μου δείχνει τον Willie Nelson στο Rolling Stone) κι αυτό ήταν".

"Βλέπεις, όλος ο κόσμος έχει στο μυαλό του τον Willie ως σύμβολο χαλαρότητας και ελευθερίας. Αλλά στην πραγματικότητα είναι διάβολος! Ποτέ δε δέχτηκε ότι έκοψα τη μαριχουάνα και προσπαθούσε συνέχεια να με μεταπείσει. Θυμάμαι, παίζαμε πόκερ και μου πάσαρε συνεχώς το ατμιστήρι. "Ρε Willie, αφού σου είπα ότι δεν καπνίζω πια” του έλεγα, αλλά δεν καταλάβαινε. Έκανε τον έκπληκτο λες και δεν το γνώριζε. Τον αγαπώ όμως πολύ. Είναι ο λόγος που μετακόμισα στο Μάουι. Είναι φίλος ζωής και ήθελα να είμαι κοντά του. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη γνωριμία μας στο καμαρίνι του μετά από συναυλία. "Έλα να το σκάσουμε” ήταν το πρώτο πράγμα που μου είπε τότε κρατώντας έναν παχύ μακρύ μπάφο. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι μια μέρα κατάφερε τελικά να με λυγίσει. Είχα τα κέφια μου και, για να μην τα πολυλογώ, άρπαξα το τσιγάρο από το στόμα του και τράβηξα μια μεγάλη τζούρα. "Καλώς όρισες, γιε μου” μου είπε".

Απολαμβάνοντας και οι δύο την πανοραμική θέα από το παράθυρο, τον ρωτώ: "Τι σε φέρνει λοιπόν στα μέρη μας;".

"Το Happy Talk, μια θεατρική παράσταση. Την είδα χθες βράδυ".

"Σου άρεσε;"

"Ο Jesse Eisenberg έγραψε το έργο. Αυτό το αγόρι είναι ιδιοφυΐα".

"Καλός ηθοποιός επίσης. Ήταν ο συμπρωταγωνιστής σου στο Zombieland", ένα μεταποκαλυπτικό φιλμ με ζόμπι του 2009 σε σκηνοθεσία Ruben Fleischer.

"Ακριβώς".

"Και ο συμπρωταγωνιστής σου στο sequel του Zombieland", το Zombieland 2: Double Tap με τον Fleischer ξανά στην καρέκλα του σκηνοθέτη.

"Μάλιστα".

"Αυτή η ταινία λοιπόν είναι το κύριο θέμα της συνέντευξής μας".

"Έλα όμως που δε μου επιτρέπεται να μιλήσω γι’ αυτή" λέει ο Woody με το πρόσωπό του κρυμμένο πίσω από ένα σύννεφο καπνού.

"Τι εννοείς;".

"Τίποτα, ξέχνα το. Θα μιλήσουμε για ό,τι θες. Είναι, βλέπεις, που οι παραγωγοί δε θέλουν να αποκαλύψω τίποτα για το φιλμ".

"Spoilers και τα λοιπά, ε;"

"Ένα πράγμα θα σου πω, Lili. Δε μου αρέσει να λέω μεγάλα λόγια, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα το λατρέψεις".

Χαϊδεύει την επίπεδη κοιλιά του και με ρωτά: "Πεινάς; Λιμοκτονώ. Τι θα έλεγες να κάναμε μια βόλτα στο πάρκο και να τσιμπάγαμε κάτι στο Candle 79; Είναι το αγαπημένο μου vegan εστιατόριο. Θα σε κεράσω νερό καρύδας να φτιάξει η φωνή σου".

"Υπέροχα".

"Θα περπατήσουμε αρκετά να ξέρεις".

"Κανένα πρόβλημα".

Κοιτάζει τις γόβες μου. "Είσαι σίγουρη;".

Του κάνω ένα νεύμα γεμάτο αυτοπεποίθηση προσπαθώντας να το παίξω cool ενώ δεν είμαι.

"Τέλεια. Δώσε μου ένα λεπτό και φύγαμε".

Όσο τον παρακολουθώ να εξαφανίζεται ανεβαίνοντας μια σκάλα που δεν ξέρω πού καταλήγει, το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα βιβλίο στον καναπέ: "Ο Αμερικανός κατάσκοπος" του E. Howard Hunt. Μάλλον το διάβαζε όσο με περίμενε, σκέφτομαι και ξαφνικά με πιάνει πανικός. Δε φταίει ο καπνός που με έχει ζαλίσει.

Ο Hunt ήταν ο πρώην πράκτορας της CIA που εργάστηκε στο Λευκό Οίκο κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Richard Nixon και εκ των πρωταγωνιστών στο σκάνδαλο Watergate, ενώ κατηγορήθηκε για ανάμειξη στη δολοφονία του JFK. Φημολογείται ότι ήταν ένας από τους τρεις "αδέσποτους", το τρίο αντρών που συνελήφθη για επαιτεία και πρόκληση υλικών ζημιών κοντά στο ιστορικό αξιοθέατο του Ντάλας Texas School Book Depository στις 22 Νοεμβρίου του 1963. Οι ίδιες θεωρίες συνωμοσίας ήθελαν τον πατέρα του Woody να είναι ο δεύτερος του τρίο. Ο Charles Harrelson ήταν πληρωμένος δολοφόνος. Πέθανε στη φυλακή. Είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη για τη δολοφονία δικαστή. Απέδρασε το Σεπτέμβριο του 1980, αλλά συνελήφθη ξανά ύστερα από έξι ώρες. Όταν τον εντόπισαν οι αστυνομικοί, ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών και φώναζε ότι αυτός ήταν ο δολοφόνος του Kennedy, ισχυρισμός που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Όσο προσπαθώ να ηρεμήσω και να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, ο Woody επιστρέφει.

Φοράει το ίδιο T-shirt και την ίδια βερμούδα, αλλά στο σύνολό του έχει προστεθεί ένα ζευγάρι σανδάλια και ένα καπέλο του μπέιζμπολ πάνω στο οποίο αναγράφονται οι λέξεις ναρκωτικά και κρασί. Ανοίγει την πόρτα και μου κάνει νόημα να περάσω πρώτη. "Ω γαμώτο!" φωνάζει. "Το πορτοφόλι και τα κλειδιά μου" λέει και ξαναμπαίνει μέσα.

Βγαίνουμε μαζί από το κτίριο και διασχίζουμε το δρόμο για το Σέντραλ Παρκ. Η αλήθεια είναι ότι δεν αισθάνομαι άνετα να κυκλοφορώ μαζί του δημόσια. Δεν έχει να κάνει τόσο με το γεγονός ότι είναι διάσημος, αλλά με το ότι είναι διάσημος εδώ και πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια. Η καριέρα του ξεκίνησε το 1985, όταν συμμετείχε στο καστ της τηλεοπτικής σειράς Cheers υποδυόμενος τον Woody Boyd, έναν μπάρμαν με τον οποίο όλοι ήθελαν να μοιραστούν μια παγωμένη μπίρα αλλά και τα εσώψυχά τους. Ο φανταστικός Woody ήταν ένα γλυκό αφελές χωριατόπαιδο που δεν του έκοβε και πολύ. Ο πραγματικός Woody τον ζωντάνεψε τόσο όμορφα και απλά, που ο τηλεθεατής τον ταύτισε με την εικόνα του τηλεοπτικού του ήρωα. Κι όμως, όπως ο ίδιος απέδειξε στη συνέχεια, η εξυπνάδα και το θράσος του κατάφεραν να τον καθιερώσουν ως έναν από τους πιο βιώσιμους πρωταγωνιστές των ταινιών των ’90s, που δε φοβήθηκε να δοκιμαστεί σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη και ρόλους: από το αθλητικό δράμα "Οι λευκοί δεν μπορούν να πηδήξουν" (1992) μέχρι το ρομαντικό δράμα "Ανήθικη πρόταση" (1993). Απέδειξε επίσης την τόλμη και την ανυπακοή του όταν δε φοβήθηκε να ρισκάρει τη βιωσιμότητά του ενσαρκώνοντας ενοχλητικούς μάτσο ήρωες και εγκληματικές φυσιογνωμίες, όπως ο παρανοϊκός δολοφόνος Mickey Knox στο "Γεννημένοι δολοφόνοι" (1994) και ο πορνοεκδότης Larry Flynt στο "Υπόθεση Λάρι Φλιντ" (1996).

Στις μέρες μας οι πειραματισμοί συνεχίζονται για τον Woody, που επιλέγει να κρατά δευτερεύοντες ρόλους σε οσκαρικά φιλόδοξες ταινίες –Οι τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι (2017)–, σε σειρές που έχουν τα όλα τα φόντα να σαρώσουν βραβεία –True Detective (2014)– καθώς και σε εμπορικά franchises –"Αγώνες πείνας", "Ο πόλεμος των άστρων"– κλέβοντας συχνά άθελά του την παράσταση από τους πρωταγωνιστές. Αντιμετωπίζει με τέτοια φυσικότητα τους ρόλους του, που δίνει την εντύπωση ότι δεν υποκρίνεται, ενώ συμβαίνει το αντίθετο.

Καθώς μπαίνουμε στο πάρκο, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω κανένα λόγο να ανησυχώ για τον κόσμο που μπορεί να αρχίσει να του ζητά αυτόγραφα, φωτογραφίες και αγκαλιές. Έχει κρύψει το πρόσωπό του κάτω από ένα καπέλο και τα μάτια του πίσω από ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Είναι αγνώριστος. Σχεδόν αόρατος. Βαδίζουμε με το δικό του νωχελικό ρυθμό που μου δίνει την ευκαιρία να απολαύσω τη στιγμή. Το πάρκο είναι πολύχρωμο, ο ήλιος ζεστός, αλλά όχι καυτός, ο ουρανός καταγάλανος. Οικογένειες κάνουν πικνίκ, παιδιά παίζουν μπάλα, νεαρά ζευγάρια φιλιούνται. Ξαφνικά ο Woody με ακουμπά στο χέρι και με επαναφέρει στην κίνηση, στο θόρυβο και στο γκρίζο της πόλης. Εγώ τον επαναφέρω με τις φωνές μου στο πεζοδρόμιο. Ατάραχος γυρίζει το κεφάλι και μου ρίχνει ένα περίεργο βλέμμα λες και ήμουν εγώ η απερίσκεπτη. Είναι η δεύτερη φορά που παραλίγο να τον χτυπήσει διερχόμενο αυτοκίνητο. Η πρώτη ήταν λίγα μέτρα πριν μπούμε στο Σέντραλ Παρκ, όταν μια Cadillac Escalade θα τον έκανε χαλκομανία αν δεν τον τραβούσα από τον ώμο και δεν του έβαζα τις φωνές.

Είχα πάντα πολύ θυμό. Για να σε αποβάλουν από το νηπιαγωγείο, πρέπει να έχεις υπερβεί τα εσκαμμένα.

Περνάμε το φανάρι και σταματάμε να δούμε τι έχει συμβεί: Ο οδηγός ενός τρίκυκλου ποδηλάτου διαμαρτύρεται σε μια αστυνομικό για την κλήση που ετοιμάζεται να του γράψει. "Μόλις γίναμε μάρτυρες της πάταξης της παραβατικής συμπεριφοράς" ψιθυρίζει ο Woody στο αφτί μου. Είναι η κατάλληλη στιγμή για να του ζητήσω να μου μιλήσει για τα παιδικά του χρόνια. Γνωρίζω τα βασικά: Γεννήθηκε στο Μίντλαντ του Τέξας το 1961. Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια όταν εκείνος ήταν 7 ετών. Στα 12 του μετακόμισε με τη μητέρα του Diane Oswald –ουδεμία σχέση έχει με τον Lee Harvey Oswald, δολοφόνο του JFK–, γραμματέα σε δικηγορικό γραφείο, και τα δύο αδέρφια του στη γενέτειρά της, στο Λίμπανον του Οχάιο.

"Εσύ ήσουν παραβατικός όταν ήσουν μικρός;" τον ρωτώ.

"Δε θα το κρύψω. Είχα πολλά θέματα. Ήμουν όμως και μαμάκιας".

Βγάζω το μαγνητόφωνο από την τσέπη μου και το πλησιάζω διακριτικά προς το μέρος του: "Είχα πολύ θυμό, οργή. Για να πάρεις αποβολή από το νηπιαγωγείο, έπρεπε να είσαι ιδιαίτερη περίπτωση. Έπειτα με πέταξαν έξω κι από την Α' Δημοτικού. Νόμιζαν ότι έκλεψα μια τσάντα, ενώ δεν το είχα κάνει. Ο δάσκαλος με έδειρε. Βγήκα στην αυλή και έσπασα όλα τα παράθυρα του σχολείου με τις γροθιές μου. Μετά από αυτό με έστειλαν σε ένα ειδικό ιδιωτικό που δε σου μάθαινε μόνο γράμματα, αλλά σου παρείχε και ψυχολογική υποστήριξη και πολλή αγάπη. Ακούγεται φλώρικο, αλλά όντως έτσι ήταν και σ’ εμένα δούλεψε όλο αυτό. Είχα βίαια ξεσπάσματα και εκείνοι απαντούσαν όχι με τιμωρία, αλλά με αγάπη".

"Σε δυσκόλεψε η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος;".

"Καθόλου. Μου άρεσε. Δεν ένιωθα παρείσακτος. Θυμάμαι τη μητέρα μου να μου λέει: "Ο δάσκαλός σου μου είπε ότι είσαι δημοφιλής στους συμμαθητές σου”. Δεν κατάλαβα ποτέ τι εννοούσε, αλλά αισθάνθηκα υπερηφάνεια".

"Πότε μπήκε η υποκριτική στη ζωή σου;".

"Τον πρώτο μου χρόνο στο λύκειο, όταν συμμετείχα σε μια παράσταση. Μέχρι τότε η μοναδική εμπειρία μου στην υποκριτική ήταν όταν έκανα για πλάκα τον Elvis στα παιδιά που παίζαμε μαζί ποδόσφαιρο ή όταν παρίστανα τον μεθυσμένο, κουτρουβαλούσα στις σκάλες και έπεφτα στην αγκαλιά της προγιαγιάς μου Polly".

"Μίλησέ μου για τα φοιτητικά σου χρόνια. Φοίτησες στο κολέγιο Hanover στην Ιντιάνα, σωστά;".

"Σωστά. Είχα κερδίσει πρεσβυτεριανή υποτροφία. Ήμουν πολύ καλός στα αγγλικά και στο θέατρο, όπως και στα θρησκευτικά. Ήθελα να γίνω ιερέας".

"Και τελικά τι σε απέτρεψε;".

"Ο Mike Pence. Ήταν συμφοιτητής μου".

"Αστειεύεσαι!".

"Ήμουν πρωτοετής και έπρεπε να κάνω ένα μίνι κήρυγμα σε ένα γκρουπ νέων. Ο Mike έτρεχε το "σόου”".

"Πώς ήταν η σχέση σας;".

"Καλή. Ήταν καλός τύπος, ειλικρινής. Δεν ξέρω πόσο καλά θα τα πηγαίναμε σήμερα, αλλά τότε ήμασταν πολύ εντάξει μεταξύ μας".

Η αναφορά του στον Mike Pence και στη γνωριμία του μαζί του με αποπροσανατόλισε. Ήταν οι δύο πλευρές του αρχέτυπου του Αμερικανού άντρα: Ο ηδονιστής εναντίον του θρησκευόμενου. Ο χυδαίος εναντίον του αγίου. Το πιο άγριο παιδί του Χόλιγουντ, ένας ωμοφάγος, περιβαλλοντικός ακτιβιστής, πολέμιος του πολέμου στο Ιράκ και υπέρμαχος της νομιμοποίησης της μαριχουάνας εναντίον του αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, του άντρα που αποκαλεί τη σύζυγό του μητέρα και του ανθρώπου που, όπως χαρακτηριστικά έχει ο ίδιος δηλώσει, είναι "χριστιανός, συντηρητικός και ρεπουμπλικανός, με αυτή τη σειρά". Η συνάντηση των δύο είναι ό,τι πιο τρελό έχω ακούσει. Λάθος, ό,τι πιο ειρωνικό.

"Χάσαμε το στενό, που να πάρει!" ακούω τον Woody να μουρμουρίζει ενώ σκουπίζει τον ιδρώτα από το μέτωπό του.

"Δε νομίζω ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω" λέω και βάζω από μέσα μου τα κλάματα. Ο πόνος από τα τακούνια είναι αφόρητος. Νιώθω το δέρμα από τις γόβες να έχει κολλήσει με το δικό μου. "Δε γυρνάμε πίσω. Ακολούθησέ με".

Μερικά μέτρα μετά φτάνουμε επιτέλους σώοι και αβλαβείς στο εστιατόριο. Στη διαδρομή ο Woody φλέρταρε ξανά με το ατύχημα πέφτοντας πάνω σε μια Mercedes στην Παρκ Άβενιου. Άνετα θα μπορούσε να παίξει τον Wile E., το Κογιότ. Βασικά, θα ήταν καλύτερος απ’ αυτόν. Ο κίνδυνος δεν μπορεί να τον αγγίξει.

Καταβροχθίζοντας ένα vegan burger με μπιφτέκι κολοκύθας και ψωμί από κουνουπίδι, ο Woody προβαίνει σε μερικές εξομολογήσεις τόσο για την προσωπική όσο και την επαγγελματική του ζωή: για τη χειρότερη επιλογή της καριέρας του ("Μου είχαν προτείνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην, πώς τη λένε, τη "show me the money” ταινία; Jerry Maguire; Μου έδωσαν το ρόλο του Jerry Maguire και τον απέρριψα λέγοντας στον παραγωγό τότε ότι το φιλμ θα πάει άπατο και ότι κανείς δε θα δώσει σημασία σε μια ταινία για έναν ατζέντη..."), την κακή πρώτη εντύπωση που του είχε κάνει το Zombieland ("Όταν ο ατζέντης μου μου έστειλε το σενάριο, του είπα: "Ζόμπι, ρε μάγκα; Αλήθεια τώρα;”. "Διάβασέ το, σε παρακαλώ, πρώτα και μιλάμε μετά” ήταν η απάντησή του. Πράγματι είχα κάνει τεράστιο λάθος") και την πιθανή επιστροφή στα πάτρια εδάφη του ("Θέλω να επιστρέψω κάποια στιγμή στο Τέξας, ίσως περισσότερο και από τον Matthew (McConaughey) και τον Willie (Nelson)").

Ναι, OK, είμαι κομμάτι του Χόλιγουντ και γνωρίζω πολλούς νάρκισσους, αλλά ο Trump δεν παίζεται!

Καθώς ο σερβιτόρος απομακρύνει τα άδεια πιάτα από το τραπέζι μας, βλέπω τον Woody να ψαχουλεύει τις τσέπες του. Βγάζει ένα σακουλάκι με κάνναβη και μερικά χαρτάκια και αρχίζει να στρίβει έναν μπάφο. Ξαφνικά μια γυναίκα έρχεται προς το μέρος μας και είμαι σίγουρη ότι θα του βάλει τις φωνές. Τελικά του χαμογελά και τον αγκαλιάζει σφιχτά. Είναι η Joy Pierson, συνιδιοκτήτρια του Candle 79. Κουβεντιάζει μαζί της για κανένα δεκάλεπτο και κάποια στιγμή τους ακούω να μιλούν για κάποιο δείπνο του Woody με τον Donald Trump. Μια φωνή από την κουζίνα διακόπτει τη συζήτησή τους και βρίσκω την ευκαιρία να ρωτήσω τον Woody τι εννοούσε προηγουμένως η Joy. Χαμογελάει ειρωνικά και μου λέει: "Ώστε θέλεις να μάθεις για το δείπνο; Θα σου πω λοιπόν. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 με είχε καλέσει ο κυβερνήτης Jesse Ventura σε ένα γεύμα με τον Trump και τη Melania. Ήταν οι δυόμισι πιο αφόρητες ώρες της ζωής μου. Βάρβαρη εμπειρία. Κανείς άλλος δεν προλάβαινε να μιλήσει. Σε μια παρέα τεσσάρων ατόμων όλοι δικαιούνται 25% του χρόνου, σωστά; Η Melania πρέπει να είχε 0,1% της συζήτησης, εγώ 1%, ο κυβερνήτης 3% και ο Trump πήρε όλο τον υπόλοιπο χρόνο δικό του. Ο τύπος δεν παίζεται. Ναι, OK, είμαι κομμάτι του Χόλιγουντ και γνωρίζω πολλούς νάρκισσους, αλλά αυτός ο τύπος δεν παίζεται! Ανέφερε όμως και κάτι ενδιαφέρον σ’ εκείνη τη συνάντησή μας. Είπε χαρακτηριστικά: "Ξέρεις, αξίζω 4 δισ. δολάρια” ή ίσως είπε 5 δισ. Εν πάση περιπτώσει, είπε: "Αξίζω πολλά δισεκατομμύρια δολάρια και ξέρω ότι όταν πεθάνω τα παιδιά μου θα μαλλιοτραβηχτούν για το ποιο θα πάρει τα περισσότερα”. Αυτή ήταν η μοναδική αληθινή ατάκα του εκείνο το βράδυ".

Το γεύμα μου με τον Woody ολοκληρώθηκε αργά το απόγευμα. Μου προτείνει να περπατήσουμε την ίδια διαδρομή που ακολουθήσαμε για να φτάσουμε στο εστιατόριο. "Με συγχωρείς, αλλά τα πόδια μου δε θα το αντέξουν!" παραδέχομαι. Γελάει και καλεί ένα ταξί. Μου ανοίγει την πόρτα ως σωστός τζέντλεμαν και κάθεται δίπλα μου. Μέχρι να φτάσουμε στο Columbus Circle, όπου κατέβηκε και εγώ συνέχισα για το κέντρο, δεν ανταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα. Μόνο χαμογελαστά βλέμματα. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε καμία αμηχανία για τη σιωπή.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr