4 experts απονέμουν το δικό τους Όσκαρ

Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης βάζει φωτιά στα Όσκαρ, η Λήδα Γαλανού δίνει στην Jennifer Lopez τη χορευτική πρωτιά της χρονιάς, ο Πάνος Γκένας εξηγεί γιατί φέτος θα γίνει της Κορέας και η Έφη Αλεβίζου βλέπει στο repeat τα "Παράσιτα". Με αφορμή την 92η τελετή απονομής των χρυσών αγαλματιδίων, τρεις κριτικοί κινηματογράφου και μία δημοσιογράφος καταθέτουν στο Esquire τη δική τους άποψη για τις κατηγορίες και τους νικητές.

ΟΣΚΑΡ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΦΛΟΓΑΣ

Σπανίως στα Όσκαρ φτάνουν οι πραγματικά καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό δε γίνεται να αναλυθούν εδώ και τώρα και δεν έχουν να κάνουν μόνο με το διαχωρισμό του αμερικανικού σινεμά από του υπόλοιπου πλανήτη. Ας πούμε ότι κυρίως οι εκλέκτορες της Αμερικανικής Ακαδημίας βαριούνται να δουν ταινίες που δε μιλούν αγγλικά. Με εξαίρεση λοιπόν τον Federico Fellini και δυο τρεις άλλους auteurs, τα Όσκαρ ανέκαθεν είχαν ελάχιστη υπομονή απέναντι σε ταινίες που, για να ξεκλειδώσεις τους θησαυρούς τους, έπρεπε πρώτα να διαβάσεις τους υπότιτλους. Φέτος όμως έγινε η έκπληξη. Τα "Παράσιτα" του Bong Joon-ho δεν είναι η τυπική οσκαρική ταινία, αλλά κατάφερε να κάνει το μπαμ και να μπει σε έξι βασικές κατηγορίες. Μέσα από την ταξική "αναμέτρηση" δύο οικογενειών διαμορφώνεται ένα αφήγημα που, παρότι ξεκινά από τις βαθιές κοινωνικές ανισότητες της Νότιας Κορέας, πετυχαίνει να μπει στα σπίτια όλων μας. Η αλήθεια του προφητικού φιλμ –ένα συγκλονιστικό κράμα πολιτικής αλληγορίας, μαύρης κωμωδίας και κοινωνικού θρίλερ όπου ο ύστερος καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια– δεν μπορεί να αγνοηθεί: στον αγώνα για επιβίωση τα πάντα επιτρέπονται. Ο αμερικανοθρεμμένος Τζόκερ των 11 υποψηφιοτήτων, αν και στρίβει από διαφορετική γωνία, φαίνεται να μιλά την ίδια γλώσσα. Οι φωτιές* που ανάβουν αυτά τα δύο φιλμ απειλούν να σαρώσουν όχι μόνο τα φετινά Όσκαρ, αλλά και πολλά άλλα στο πέρασμά τους.

*Το στοιχείο της φωτιάς σαν από σατανική σύμπτωση το συναντάμε στους τίτλους δύο ακόμη κορυφαίων φιλμ της χρονιάς: στο "Πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται" της Céline Sciamma και το "Παιχνίδι με τη φωτιά" του Lee Chang-dong.

---

Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης είναι κριτικός κινηματογράφου.

---

Όσκαρ Καλύτερης Χορευτικής Φιγούρας

Εμείς χορεύουμε με τα soundtracks των ταινιών. Το να χορεύουν όμως ηθοποιοί στις ταινίες είναι από τις πιο άχαρες, αμήχανες στιγμές των γυρισμάτων: ολόγυρα το συνεργείο, καμία μουσική (ο ήχος στις ταινίες δεν είναι σύγχρονος), μια απαίτηση τα πόδια και τα χέρια να κουνιούνται στην απούσα μελωδία ενώ το πρόσωπο ερμηνεύει – όχι αυτό που θα έλεγες "μια στιγμή χαλάρωσης με μουσική". Φέτος το σινεμά μάς έδωσε πολλές αφορμές να θαυμάσουμε μετρώντας από μέσα μας το ρυθμό. Υποψήφιοι στην κατηγορία θα ήταν: Η Margot Robbie στο "Κάποτε στο... Χόλιγουντ", καθώς, με κίτρινο σορτσάκι και ασορτί τοπ, παραδίδεται στο Hush των Deep Purple στο πάρτι στο Playboy Mansion. Ο Joaquin Phoenix ως Joker, καθώς ανεβοκατεβαίνει χορεύοντας, αγγίζοντας την παράνοια, τα σκαλοπάτια στο Μπρονξ με το uplifting Rock and Roll, Part 2 του Gary Glitter. Η Nicole της Scarlett Johansson στην "Ιστορία γάμου": ένα από τα πράγματα που αγαπάει σ’ αυτήν ο Charlie του Adam Driver είναι το ότι "χορεύει μεταδοτικά". Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου στον κυκλικό χορό της με την ηλεκτρική σκούπα-όχημα στο "Η δουλειά της", καθώς καλύπτουν μαζί κάθε εκατοστό μοκέτας στο έρημο εμπορικό κέντρο. Αλλά η αδιαμφισβήτητη νικήτρια του Όσκαρ Καλύτερης Χορευτικής Φιγούρας 2020 θα ήταν η Jennifer Lopez στις Επικίνδυνες κυρίες. Φορώντας ένα τίποτα από γκλίτερ και πανύψηλες πλατφόρμες, η J. Lo μας έδωσε να καταλάβουμε τι σημαίνει pole dancing και το έκανε ολόγυμνη, ολομόναχη, με μια δύναμη και μια αυτοκυριαρχία που έκαναν τους κριτικούς και το κοινό να παραμιλούν. Το επισημαίνει και στις συνεντεύξεις της: "Έλεγα στη σκηνοθέτιδά μας, τη Lorene Scafaria, δείξε καλά το πρόσωπό μου, να είμαστε σίγουροι ότι κανείς δε θα φανταστεί ότι χρησιμοποιούμε body double". Μπορεί να μη βρέθηκε στην οσκαρική πεντάδα ερμηνείας φέτος, παρότι θεωρούνταν βέβαιο, αλλά η θαρραλέα Lopez έχει τη χορευτική πρωτιά της χρονιάς.

---

Η Λήδα Γαλανού είναι κριτικός κινηματογράφου.

---

Όσκαρ "Φέτος θα γίνει της Κορέας"

Μπορεί στις οσκαρικές υποψηφιότητες να γέλασε καλύτερα αυτός που γέλασε… πρώτος (ο πολυσυζητημένος Joker του Todd Phillips συγκέντρωσε τις περισσότερες), η κινηματογραφική χρονιά όμως έχει αναμφίβολα "παρασιτικό" χαρακτήρα με αέρα από τη Νότια Κορέα.

Η ταινία "Παράσιτα" του Bong Joon-ho, η επίκαιρη πολιτική σάτιρα του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη, ένα αλληγορικό κοινωνικό σχόλιο που διατρέχει τα κινηματογραφικά είδη, έκανε πρεμιέρα στις περσινές Κάννες και δεν έπαψε να συζητιέται εννιά μήνες τώρα γεννώντας συνεχώς ενδιαφέρον σε σινεφίλ και μη. Κι αν τα βραβευμένα με Χρυσό Φοίνικα "Παράσιτα" είναι ο σημαιοφόρος, αξίζει να αναφέρουμε ότι το ατμοσφαιρικό αριστούργημα του Lee Chang-dong Το παιχνίδι με τη φωτιά, επίσης από το ίδιο κράτος της ανατολικής Ασίας, ήταν μία από τις ταινίες που κυκλοφόρησαν μέσα στην κινηματογραφική χρονιά 2019, ενώ στις έξι οσκαρικές υποψηφιότητες των Παρασίτων αξίζει να προσθέσεις εκείνη του κορεατικού In the Absence στην κατηγορία Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους.

Τα Όσκαρ έκαναν 92 χρόνια να προτείνουν ταινία από τη Νότια Κορέα, τουλάχιστον φέτος διάβασαν σωστά "ανάμεσα στις γραμμές" (των υποτίτλων). Μαζί υπενθύμισαν στο πλατύ κοινό πως οι διεθνείς ταινίες, αυτά τα υπέροχα κινηματογραφικά "παράσιτα", είναι ένας από τους πιο υγιείς τρόπους για να απολαμβάνεις σινεμά.

---

Ο Πάνος Γκένας είναι κριτικός κινηματογράφου.

---

Όσκαρ Επαναλαμβανόμενης Παρακολούθησης

Τελειώνει η ταινία και ένας καταιγισμός εικόνων και αντανακλάσεων υπό τη μορφή παραδοχών, εκπλήξεων, επιβεβαιώσεων και συμπερασμάτων πέφτει πάνω στο θεατή με φόρα. Το αριστουργηματικό έργο του Bong Joon-ho "Παράσιτα" είναι ένα πολυεπίπεδο, κινηματογραφικό μιλφέιγ, μια μαύρη κωμωδία, μια λευκή τραγωδία, μια διεισδυτική ματιά πάνω στην κύρια ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση. Για απομάκρυνση από τη φτώχεια, για επικράτηση πάνω στον πλούτο.

Στην ταξική κοινωνία της Σεούλ οι τέσσερις φτωχοδιάβολοι της οικογένειας Kim εισχωρούν τεχνηέντως στη ζωή της επίσης τετραμελούς, ατσαλάκωτης και προνομιούχας οικογένειας Park αφήνοντας πίσω το βρόμικο υπόγειο στο οποίο ζούσαν για να μεταφερθούν σε ένα ηλιόλουστο διαμαντάκι της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Κάτω από αυτό το διαμαντάκι όμως υπάρχει ένα άλλο υγρό υπόγειο, που κρύβει τα δικά του μυστικά, χαρίζοντας στην πλοκή ραγδαία εξέλιξη, απρόσμενη εναλλαγή ρόλων και μια αποκαλυπτική διαύγεια για τη σύνθετη και δυσανάλογη εξύφανση της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Κι ενώ η λύτρωση δεν έρχεται, μια ατάκα τριγυρίζει στο μυαλό του θεατή ως μάντρα: "Ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο σχέδιο; Το "κανένα σχέδιο”. Γιατί ακόμα κι αν αποτύχει, δεν πειράζει".

Τελειώνει η ταινία, όλοι και όλα έχουν μετακινηθεί από την αρχική τους θέση, άπαντες, μετέωροι και εκκρεμείς, επιβεβαιώνουν ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κι ενώ το ξέρουμε εξαρχής, θέλουμε να ξαναδούμε την ταινία για να καταλάβουμε πώς φτάνουμε στη διαπίστωση αυτή.

---

Η Έφη Αλεβίζου είναι δημοσιογράφος.

---

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr