Λευτέρη Ελευθερίου, πώς σου φαίνεται ο εαυτός σου ως 'κακός';
Λίγο πριν την πρεμιέρα της νέας σειράς του AΝΤ1, "Μετά τη Φωτιά", ο δημοφιλής ηθοποιός μιλά για όλα στο Esquire.
Γράφει: Ραφαέλλα Ράλλη 05 Οκτωβρίου 2023
Αν σου αρέσουν οι ανατροπές, ο Λευτέρης Ελευθερίου -χωρίς να το κάνει επίτηδες μάλιστα- ενδεχομένως να αποτελεί μία από τις πιο εμφατικές στην τηλεοπτική σεζόν που μόλις ξεκίνησε. Στο "Μετά τη Φωτιά", τη νέα σειρά του ANT1 που κάνει πρεμιέρα απόψε στις 21:00, υποδύεται έναν εξοργιστικό τύπο που κακοποιεί συστηματικά τη σύζυγό του, αλλά παράλληλα προασπίζεται τα δικαιώματα των θυμάτων ενδοικογενειακής βίας. Αφού παρακολούθησα τα πρώτα επεισόδια της σειράς σε ιδιωτική δημοσιογραφική προβολή και δεδομένου του ότι τον έχω συνηθίσει κυρίως σε κωμικούς ρόλους, θέλησα να μιλήσουμε για τον Άρη Βενιέρη, αλλά και για όσα απασχολούν τον ίδιο, αυτήν την περίοδο. Το ραντεβού μας δόθηκε για το βράδυ της Δευτέρας· τότε ήταν το μοναδικό κενό που είχε εν μέσω γυρισμάτων. Όταν τον κάλεσα, είχε μόλις βάλει τα παιδιά του για ύπνο.
>Είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που αγαπούν τόσο τη δουλειά τους που ο χρόνος που καταθέτουν εκεί ισοδυναμεί με το χρόνο που αφιερώνουν στον εαυτό τους;
Ναι και σε αυτήν βασίζομαι, γιατί δε βρήκα κάτι έτοιμο. Από τη δουλειά μου ζω όλα αυτά τα χρόνια, είμαι τυχερός, δεν παραπονιέμαι. Είναι κάτι που αγαπώ και με κάνει να αισθάνομαι την ασφάλεια ότι μπορώ να προσφέρω στους δικούς μου ανθρώπους. Δεν τη φοβάμαι. Πέρασα και φάσεις που απείχα. Όταν έπρεπε π.χ. να μετακομίσουμε, που ήταν μία δύσκολη διαδικασία για τα παιδιά, δε μπήκα σε κάποια δουλειά που θα μου έπαιρνε χρόνο ώστε να είμαι απών. Δε μπορώ να σου πω ότι απολαμβάνω περισσότερο τη δουλειά από το χρόνο που περνάω με τους ανθρώπους που αγαπώ. Είναι απαραίτητη φυσικά, διότι δεν έχω κάποιου άλλου είδους εισόδημα.
>Να υποθέσω πως η αγάπη που έχεις για τη δουλειά σου ότι είναι και το μοναδικό κοινό στοιχείο που έχεις με τον Άρη Βενιέρη στο "Μετά τη Φωτιά;"
Κι όμως, μοιραζόμαστε πολλά κοινά. Και το ναρκισσισμό και το πείσμα... Ο Βενιέρης έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά που κουβαλάμε ως άνθρωποι, σίγουρα όμως διογκωμένα. Είναι ένας χαρακτήρας που την "έχασε τη μπάλα" σε κάποια στιγμή, από την αναγνώριση που έχει ως δήμαρχος, από την οικονομική επιφάνεια επίσης. Κάπου ξέφυγε, την ψώνισε και θεώρησε ότι όλους μπορεί να τους κάνει υποχείριά του. Είναι πολύ χειριστικός, χρησιμοποιεί τους ανθρώπους, ακόμη και το παιδί του για να ελέγχει τη γυναίκα του. Σε όλα αυτά, δε μοιάζουμε. Όμως, κι εγώ, όπως εκείνος, θέλω να φτάσω ψηλά. Και ναρκισσισμό έχω, αυτόν του επαγγέλματός μου.
>Από ό,τι καταλαβαίνω, μέσα σου έχεις προσπαθήσει να τον δικαιολογήσεις για να τον υποδυθείς.
Όλοι οι χαρακτήρες χρειάζονται κατανόηση -δικαιολόγηση δε θα το έλεγα- σε σχέση με το γιατί έχουν καταλήξει σε αυτόν τον τρόπο ζωής και λειτουργίας. Ως ηθοποιός, όλους οφείλεις να τους αντιμετωπίζεις έτσι. Όταν σου δίνεται ένας ρόλος, πρέπει να τον μάθεις για να μπορέσεις να καταλάβεις πώς θα τον ενσαρκώσεις. Ο συγκεκριμένος είναι ένας πολύ ανταγωνιστικός άνθρωπος. Δε μπορεί να "διαβάσει" τα συναισθήματα των άλλων, δε μπορεί να συμπονέσει και να σεβαστεί. Δεν τα καταλαβαίνει καν. Προφανώς και έχει μεγαλώσει σε ένα σκληρό περιβάλλον, νομίζω ότι τέτοιοι άνθρωποι καταλήγουν έτσι, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους πως μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να επιβιώσουν. Οπότε ναι, έπρεπε να τα εντοπίσω όλα αυτά, για να προσπαθήσω να τον προσεγγίσω σωστά.
>Πώς προσεγγίζεται το "απόλυτο κακό" που στα μάτια μου είναι ο Άρης, χωρίς να αποτυπωθεί ως καρικατούρα;
Κατά τη γνώμη μου, το αποτέλεσμα της καρικατούρας μπορεί να μην οφείλεται μόνο στον ηθοποιό, αλλά και στη σκηνοθεσία ή τη συγγραφή για παράδειγμα, που μπορεί να υποδεικνύουν ένα χάρτινο χαρακτήρα. Για μένα, πρέπει να τους αντιμετωπίζεις, σα να ήσουν εσύ σε μία δεδομένη στιγμή. Αυτό είναι πολύ δύσκολο και σκληρό, γιατί σκέψου πόσο άσχημο είναι να ανασύρεις στην επιφάνεια στιγμές που μπορεί να ήσουν εσύ σκληρός. Ακόμη κι αν δεν ήταν της ίδιας έντασης. Όπως και να έχει πάντως, άνθρωποι σαν τον Βενιέρη, δε λειτουργούν με το συναίσθημα της μετάνοιας, δεν έχουν αυτή τη γκάμα λειτουργίας. Είσαι εμπόδιο στο δρόμο τους; Αυτομάτως είσαι και εχθρός. Μέχρι στιγμής, αυτό έχω καταλάβει.
>Πρέπει να υπάρχει απόλυτο καλό και απόλυτο κακό στην τέχνη ώστε να μπορούμε να τα αναγνωρίζουμε ως καλά ή κακά πρότυπα αντίστοιχα;
Στην τέχνη κάτι τέτοιο είναι δυσδιάκριτο, γιατί παίζει ρόλο και το περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιούνται. Π.χ. σε ένα περιβάλλον μαφιόζων, όλοι μπορούν να είναι κακοί ή καλοί, ανάλογα με το πώς τους βλέπουμε. Η ζωή είναι όπως είναι, με τα καλά και τα κακά της. Πολλές φορές μπορεί να έχουμε στο μυαλό μας ότι κάνουμε καλό χωρίς να έχουμε αίσθηση τι είναι στην ουσία του. Το καλό ξεκινά πάντα από τις προθέσεις, αν δεν έχεις την πρόθεση να βλάψεις.
Διαβάστε Ακόμα
Έχω όμως καταλήξει στο ότι το μεγάλο πρόβλημα με τους ανθρώπους που φτάνουν να αποκτούν τη δύναμη να κάνουν αυτά που για εμάς είναι "κακά", ξεκινά από τον τρόπο ζωής τους και από το πώς και με ποιούς σχετίζονται στο περιβάλλον τους. Για παράδειγμα, στην περίπτωση της δολοφονίας του παιδιού (Μιχάλης Κατσουρής) στο γήπεδο, κανονικά φταίει όλη αυτή η κατάσταση, όλο το περιβάλλον, όλη η "αγέλη" που λειτουργεί έτσι. Τώρα όσο για τα πρότυπα που προβάλλονται, κάποιοι ταυτίζονται και με τους κακούς, όπως ο Νονός, ο El Chapo. Μην ξεχνάς ότι για τη συνομοταξία των ανθρώπων που σχετίζονται με αυτούς, οι "καλοί" μπορεί να θεωρούνται "κακοί", κλέφτες και οτιδήποτε άλλο.
>Ο εαυτός σου ως "κακός" στη μικρή οθόνη, πώς σου φαίνεται;
Δύσκολο είναι. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας έχει πολύ κακά χαρακτηριστικά και παράλληλα ένα προφίλ που θυμίζει λίγο το δικό μου. Είναι πάρα πολύ ευπροσήγορος, πολύ προσεγγίσιμος, γλυκός με το περιβάλλον του, κάνει θελήματα για το λαό ως δήμαρχος, αλλά ουσιαστικά τους κοροϊδεύει. Αυτό με προβληματίζει περισσότερο. Στην περίπτωσή του, έχουμε έναν ψεύτη που με τη γυναίκα και το παιδί του είναι κακοποιητικός, αλλά έξω το παίζει άγιος, αυτός που θα τους φροντίσει όλους. Είναι δύο ρόλοι σε έναν και είναι πιο βαρύ ακόμη. Μου βγάζει ότι αισθάνεται μία πολύ βαθιά ανασφάλεια, διότι δε μπορεί να αντέξει το γεγονός ότι η γυναίκα του τον απορρίπτει. Σε κάθε περίπτωση, δεν τον δικαιολογώ.
>Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που σε βλέπω σε τέτοιου είδους ρόλο. Είναι κάτι που επεδίωξες;
Μου προτάθηκε, δεν το έψαξα. Έτυχε να δει "κάτι" σε μένα ο Γρηγόρης Καραντινάκης και μου το πρότεινε. Σπούδασα υποκριτική, τρία χρόνια είχα μία εξαιρετική ρωσίδα δασκάλα, η οποία σε έβαζε στο κομμάτι της ψυχολογικής ανάλυσης του χαρακτήρα. Είμαστε μεγαλωμένοι με αυτού του είδους τους "ήρωες" και με ενδιέφερε να το κάνω, προφανώς. Αν σκεφτείς στο μεταξύ, τους παλιούς ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου που μεσουρανούσαν στη δεκαετία του '60 και που τους αγαπάμε πάρα πολύ, οι περισσότεροι είχαν μία μανιέρα, έναν πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα που τον περιέφεραν στις ταινίες. Δεν είχαν αυτό που αργότεα εισήγαγαν οι Αμερικανοί με ηθοποιούς όπως ο Marlon Brando ή ο De Niro -πιο πρόσφατα ακόμη ο Jim Carrey- που μία έπαιζαν ένα μαθητούδι, την άλλη έναν εγκληματία, μετά θρίλερ και κωμωδίες.
Οι μικρές χαρές της ζωής, ο αυτοσχεδιασμός και η σύγχρονη κωμωδία
>Το "Μετά τη Φωτιά" ουσιαστικά οριοθετεί όσα συνέβησαν πριν και μετά από αυτό το τραγικό γεγονός. Υπάρχει κάποια αντίστοιχη στιγμή "ορόσημο" που σηματοδότησε την αρχή ή το τέλος μίας κατάστασης στη δική σου ζωή;
Κάτι τόσο τραγικό δε μου έχει συμβεί. Μπορώ να σου πω ότι ένας μεγάλος τραυματισμός που είχα άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι, όπως και ο χαμός ενός κολλητού μου από τροχαίο με μηχανή. Ωστόσο, δεν το έχω βιώσει τόσο τραγικά όσο οι χαρακτήρες της σειράς για να μπορώ να το παραλληλίσω.
>Ο Βενιέρης δεν τα πάει καλά με το συναίσθημα. Εσένα τι σε συγκινεί;
Θεωρώ ιερό το να αγαπάς και να φέρεσαι καλά στα παιδιά. Με συγκινεί να βλέπω τον κόσμο να αγαπά τη φύση, με συγκινεί η ευγένεια, η καλοσύνη, οι καλές προθέσεις, το να μοιράζομαι. Απλά πράγματα.
>Το 2008, πρωταγωνίστησες στη μικρού μήκους ταινία του Κωνσταντίνου Πιλάβιου "Μικρές Χαρές". Στο 2023, ποιες είναι οι δικές σου;
Ο χρόνος που περνάω με τους ανθρώπους που αγαπάω και ο χρόνος που κάνω αυτά που μου αρέσουν. Μία μικρή χαρά για μένα είναι επίσης το να νιώθω ευγνωμοσύνη κάθε μέρα για το ότι είμαστε καλά, εγώ και οι γύρω μου, αλλά και για όσα έχω κατακτήσει. Ακόμα και το ότι μετά τα αγγλικά τους, θα πάρουμε ένα σουβλάκι με τα παιδιά μου και θα κάτσουμε να τα πούμε, το απολαμβάνω πάρα πολύ.
>Απολαμβάνεις και το ότι θα έρθει κόσμος να σε πλησιάσει εκείνη τη στιγμή για να σου μιλήσει;
Κάνουμε ένα εξωστρεφές επάγγελμα, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Εννοείται πως θα με χαροποιήσει ένα καλό σχόλιο.
>Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που σου έχουν πει;
Θα σου πω για το σίριαλ, κάποιοι που το είδαν στην prive πρεμιέρα μου είπαν ότι δεν περίμεναν να τους τρομάξω.
>Τελικά κλαίμε ή γελάμε πιο εύκολα;
Εξαρτάται από το χαρακτήρα και από το τι θέλει ο καθένας να δει. Εγώ παλιά ας πούμε, γελούσα πολύ πιο εύκολα, τώρα όχι τόσο. Συγκινούμαι πιο εύκολα. Νομίζω πως έχει να κάνει περισσότερο με τη φάση στην οποία βρισκόμαστε και τη δεδομένη ψυχολογία.
>Όπως είμαστε τώρα και με όσα συμβαίνουν, μάλλον περισσότερο για κλάματα είμαστε.
Συμφωνώ. Στη φάση που ζούμε τώρα... Το έβλεπα και στην κωμωδία, είναι πιο σφιγμένος ο κόσμος. Η κωμωδία -και το κατάλαβα κι εγώ, κάνοντας σάτιρα και πολιτική κωμωδία- δεν είναι πανάκεια. Συχνά ο κόσμος γελάει επειδή δε θέλει να σκέφτεται. Είναι πρόβλημα αυτό, γιατί όσα ζούμε τώρα, τα ζούμε επειδή δε σκεφτόμαστε. Αν η κωμωδία κάποιες φορές προωθεί το "μη σκέφτεσαι", κάνει κακό σε βάθος χρόνου. Κι αυτό αποδείχτηκε με την επιθεώρηση που διαλύθηκε ως είδος.
Διαβάστε Ακόμα
Ο κόσμος κατάλαβε ότι η επιθεώρηση δε σημαίνει "κοροϊδεύω τον πολιτικό". Συνειδητοποίησε ότι αυτούς συνεχίζει να ψηφίζει κι ας τους κράζει 40 χρόνια. Άρα, κι εγώ είμαι κομμάτι αυτού που συμβαίνει· όταν "κοροϊδεύω", εμένα "κοροϊδεύω". Έχουμε καταλάβει ότι αυτού του είδους το χιούμορ καθρεφτίζει το πώς λειτουργούμε εμείς και μας φέρνει αντιμέτωπους με την τραγικότητά μας. Αυτήν την αίσθηση έχω, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος.
>Αγαπάς πολύ τον αυτοσχεδιασμό. Διπλοσκέφτεσαι πλέον τι κάνεις έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου την πολιτική ορθότητα;
Βέβαια. Η κωμωδία πια, περνάει από φίλτρα. Εννοείται πως το σκέφτομαι, γιατί δε θέλω να αισθανθεί κάποιος άσχημα ή να παρεξηγηθεί. Ό,τι κάνω, το κάνω για να περάσουμε καλά και να γελάσουμε. Ακόμη και κάτι ακραίο αν τύχει να πω, δεν υπάρχει καμία πρόθεση να θίξω κάποιον. Το χιούμορ έχει και την υπερβολή του, αλλά όλα θέλουν μέτρο. Γι' αυτό για μένα, το πιο ωραίο πράγμα είναι ο αυτοσαρκασμός.
>Έχεις αισθανθεί ποτέ υποχρεωμένος να κάνεις αστεία; Ή ότι κάποιοι περιμένουν από εσένα οπωσδήποτε να τους κάνεις να γελάσουν;
Ναι, με πιάνει συχνά να μπαίνω σε αυτόν το "ρόλο", που δεν είναι σωστό κι αυτό, γιατί έχουμε τόσες πτυχές. Οι στιγμές δεν είναι όλες ίδιες και συχνά προκύπτει από συνήθεια ενώ μέσα σου μπορεί να είσαι σε πολύ διαφορετική διάθεση. Ένας κωμικός πρέπει να ακούει τον εαυτό του και τις ανάγκες του. Ακόμα δεν το εφαρμόζω αυτό, κάνω λίγο τον "κλόουν", το οποίο όμως μετά το πληρώνω, γιατί με πιάνει αντικοινωνικότητα και κλείνομαι.
>Σε τι από όλα όσα κάνεις αισθάνεσαι περισσότερο εσύ;
Σε ό,τι κάνω, βλέπεις ένα κομμάτι του εαυτού μου. Απλώς μου αρέσει πάρα πολύ η μουσική, το τραγούδι, η ενασχόληση με τη φωνή και τον ήχο.
>Πώς θα ήθελες να σε έχει στο μυαλό του ο κόσμος;
Αν ήθελα να με θυμούνται κάπως, θα ήθελα να είναι για την προσπάθειά μου να αισθανθώ κομμάτι ενός συνόλου και για την πρόθεσή μου να μοιραστώ τη σκηνή, να εξελιχθώ μέσα από αυτήν τη διαδικασία.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr