O Αλέξανδρος Βάρθης είναι ένας σύγχρονος παραμυθάς

Το επιβλητικό παρουσιαστικό του μπορεί να είναι το πρώτο που παρατηρεί κανείς συναντώντας τον, όμως τα πράγματα αλλάζουν όταν μιλήσεις μαζί του και μεσολαβήσει το χιούμορ του. Ο Αλέξανδρος Βάρθης ή αλλιώς ο τηλεοπτικός Τάσος Μέρμηγκας από τη σειρά του ΑΝΤ1+, "Ψυχοκόρες", στην πραγματική του ζωή είναι πρόσχαρος, μιλά με ευγένεια και όπως λέει ο ίδιος, δεν έχει κουτάκια. Αγαπά το θέατρο όπως αγαπά το σπίτι του -στην παράσταση "Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα" παρεμπιμπτόντως υποδύεται 7 διαφορετικούς ρόλους- γιατί όπως υποστηρίζει η δουλειά του τον κάνει να αισθάνεται ακόμα παιδί. Όπως θα διαβάσεις παρακάτω άλλωστε, δηλώνει δεινός gamer. Τυχαίο; Δε νομίζουμε. 

> Φέτος πρωταγωνιστείς στη δραματική σειρά "Ψυχοκόρες", υποδυόμενος τον Τάσο Μέρμηγκα. Ποιος είναι ο Τάσος; 
Ο Τάσος είναι ένας πολύ ενδιαφέρον τύπος. Θα έλεγα πως είναι μέσα σε όλα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Είναι ένας τύπος ο οποίος υποθέτω ότι δεν είχε κάποια άλλη διέξοδο στη ζωή του και έτσι έχει αναγκαστεί -υποθέτω δηλαδή ότι δεν το απολαμβάνει κιόλας- να εμπλακεί σε διάφορες παράνομες δραστηριότητες όπως ο τζόγος, τα ναρκωτικά, εκδίδει τον εαυτό του και προσπαθεί να εκδίδει επίσης κοπέλες. Έχει όλα τα κακά της μοίρας πάνω του. 

> Υπάρχει κάτι που απολαμβάνεις στον ρόλο αυτό ή κάτι που σε έπεισε να τον υποδυθείς; 
Όταν υποδύεσαι χαρακτήρες οι οποίοι έχουνε πάθη, αυτό από μόνο του είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον. Τα πάθη του Τάσου είναι αμέτρητα, ο ίδιος είναι μία πρόκληση. Και αυτό είναι που τον κάνει -για μένα-, πιο ενδιαφέρων από άλλους χαρακτήρες και ήταν και αυτό που με έκανε να πω κατευθείαν το "ναι" στην πρόταση. Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Ακριβώς επειδή είναι πιο σπάνιες αυτές οι περιπτώσεις ανθρώπων, είναι πρόκληση για έναν ηθοποιό να προσπαθήσει να προσεγγίσει έναν τέτοιον χαρακτήρα και να τον κάνει άνθρωπο, να μην τον κάνει τύπο.

Όσο ήμουν στη σχολή, μου έδιναν συνέχεια το "καλό, ευγενικό παιδί", τον τύπο που θα έσωζε όποια κοπέλα ήταν σε κίνδυνο και αυτό, από ένα σημείο και μετά ήταν βαρετό. Τουλάχιστον για εμένα, όπου έβλεπα αρρώστια και βρωμιά και ενθουσιαζόμουν. Έλεγα, "εδώ είμαστε, αυτό είναι".

> Οι περισσότερες δουλειές σου, είναι δραματικές. Γιατί; Σε επιλέγει το δράμα ή το επιλέγεις εσύ;
Νομίζω ότι σε επιλέγει. Δηλαδή κάπως φυσιογνωμικά. Δεν ξέρω αν είμαι καλός στην κωμωδία, έχω δοκιμάσει, πολλοί φίλοι μου μου λένε "Άντε, παίξε επιτέλους μία κωμωδία" γιατί ξέρουν ότι εγώ στην παρέα μου είμαι πιο χαλαρός και πρόσχαρος και μου αρέσει να βλέπω τους άλλους να γελάνε, γελάω και εγώ. Δεν είναι όμως έτσι η υποκριτική, ούτε στο θέατρο, ούτε στην τηλεόραση. Καλώς ή κακώς, σε επιλέγει το είδος. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος 1.93, δεν είμαστε τόσοι πολλοί στο δικό μου επάγγελμα με αυτό το ύψος, και η φυσιογνωμία μου δεν παραπέμπει σε κάτι κωμικό- προφανώς δεν το λέω προσβλητικά για όποιον ασχολείται με την κωμωδία. Απλώς, καλώς ή κακώς η κωμωδία θέλει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Εκτός αν το ταλέντο τους -το οποίο εγώ δεν έχω- μπορεί να το υπηρετήσει όλο αυτό. Τελος πάντων, επιλέχθηκα για αυτό το είδος. Μου αρέσει βέβαια κιόλας, νιώθω καλά. Νιώθω οικεία σε αυτό.

> Λέγεται πως στο μέλλον οι Ψυχοκόρες ίσως προστεθούν στο Netflix, όπως έγινε πρόσφατα με τις "Σέρρες" και το "Σώσε Με". Πώς σου ακούγεται αυτό ως προοπτική; Είναι ένα είδος καταξίωσης για μία σειρά οι διεθνείς πλατφόρμες streaming ή είναι κάτι που δε σε αφορά;
Υπέροχο. Προφανώς και με αφορά γιατί εκεί γίνονται πολύ σοβαρές δουλειές. Θεωρώ ότι είναι η εξέλιξη ή ο θάνατος του κινηματογράφου μέσα από την πλατφόρμα -αυτό δεν το λέω ως καλό ή κακό αλλά ως πραγματικότητα. Γίνονται μεγάλες παραγωγές, οι πλατφόρμες έχουν τεράστια ποσότητα περιεχομένου και υλικού το οποίο όμως έχει κάποια standards. Θέλω να πω πως δεν πρόκειται για την τηλεόραση όπως την έχουμε συνηθίσει ή όπως ήταν παλαιότερα. Ακόμα και στο εξωτερικό, όταν ακούς ότι ένα επεισόδιο 45 λεπτών μπορεί να κοστίσει και 10 εκατομμύρια, όσο μία ταινία δηλαδή -που καμία ταινία στην Ελλάδα δεν έχει κοστίσει τόσο- ναι, είναι τιμητικό να υπάρχει μία σειρά στην οποία συμμετέχεις ανάμεσα σε τέτοιες δουλειές. 

> Δεδομένου του ότι σε γνωρίσαμε μέσα από το θέατρο, πώς εξελίσσεται το πρότζεκτ τηλεόραση για σένα;
Ουσιαστικά δεν έχει γίνει μετάβαση αλλά συνύπαρξη. Δεν άφησα το ένα είδος για να πάω στο άλλο. Εγώ ανήκω σε μία γενιά ηθοποιών που δε μπορούσε εύκολα να δουλέψει στην τηλεόραση καθότι είμαστε τα παιδιά της κρίσης. Δε γίνονταν δουλειές και αν γίνονταν μέσα στην κρίση, 2013, 2012 ή το 2014 που ήταν μία πολύ δύσκολη χρονιά, οι άνθρωποι που δούλευαν ήταν οι κλασικοί άνθρωποι της τηλεόρασης, ελάχιστοι και συγκεκριμένοι. Δεν το κρίνω, λέω απλώς ότι δεν υπήρξαν ευκαιρίες για άλλους. Τώρα ευτυχώς, αυτή η ευκαιρία υπάρχει και πολλά νέα παιδιά βγαίνουν και παίρνουν ευκαιρίες. Όπως να, εδώ, ο Τάσος Λέκκας που έχω μπροστά μου τώρα που μιλάμε και με τον οποίο συμπρωταγωνιστώ φέτος στο θέατρο. 

> Ποια είναι η γνώμη σου για την ελληνική τηλεόραση εν έτει 2024; 
Η τηλεόραση είναι ένα μέσο λαϊκό. Το λαϊκό στη συνείδηση του κόσμου, όταν ακούγεται από έναν καλλιτέχνη, δεν έχει καλή χροιά. Εγώ το λέω όμως με την έννοια ότι απευθύνεται στο ευρύ κοινό, όπως οι λαϊκές τέχνες που έχουν και τον μεγαλύτερο αντίκτυπο ακριβώς επειδή απευθύνονται στο ευρύ κοινό. Τώρα πια οι περισσότερες γίνονται πολύ σοβαρά, πολύ προσεγμένα. Οπότε εγώ είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετέχω σε τηλεοπτικές παραγωγές γιατί αυτή είναι η δουλειά μου, να απευθύνομαι στο ευρύ κοινό. Από εκεί και πέρα, προφανώς γίνεται κάποια επιλογή. Δεν πηγαίνεις οπουδήποτε. Το να δουλεύω ας πούμε με καλούς συνεργάτες που έχουνε μεράκι και όρεξη, για εμένα είναι πάρα πολύ σημαντικό, αν όχι από τα πιο σημαντικά πράγματα στη δουλειά. Είμαι αρκετά επιλεκτικός.

Η αλήθεια όμως είναι ότι μου έχει τύχει κάπως έτσι, σα να με διάλεξε. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι αυτός θα είναι και ο κανόνας. Προφανώς και θα υπάρξουν εξαιρέσεις στην πορεία μου, δεν έχω αυταπάτες αλλά θα ήθελα να υπάρχει ένα επίπεδο. Για μένα παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο το σενάριο, η ιστορία που θα ειπωθεί, όταν μιλάμε για την τηλεόραση φυσικά, και οι συνεργάτες. Δε μπορώ να δουλεύω με ανθρώπους που βαριούνται να κάνουν τη δουλειά τους και υπάρχουν τέτοιοι, σε όλα τα επαγγέλματα. Θέλω να δουλεύω με ανθρώπους που έχουν την καύλα να το κάνουν. 

> Τηλεοπτικά, έχεις υπάρξει ζευγάρι με έναν άντρα (στη σειρά "Σκοτεινή Θάλασσα" με τον Μιχάλη Συριόπουλο). Ήταν αυτό ένα κίνητρο για να υποδυθείς τον ρόλο, ως πρόκληση σε μία ελληνική τηλεόραση που για πολλά χρόνια δεν έκανε ορατά τα γκέι ζευγάρια;
Ναι, σίγουρα ήταν ένα κίνητρο. Με τον Μιχάλη Συριόπουλο είχαμε ξαναδουλέψει μαζί, είναι ένας άξιος ηθοποιός. Ήταν πρόκληση. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δε φαίνονται πουθενά ενώ υπάρχουν. Είναι δίπλα μας, τους μιλάμε, τους συναναστρεφόμαστε. Αλλά δεν έχουν ή δεν είχαν μέχρι πρόσφατα καμία ρεαλιστική εκπροσώπηση στην τηλεόραση. Συνήθως ήταν σχήματα γκροτέσκα που διακωμωδούσαν τους ανθρώπους με άσχημο ή με λιγότερο άσχημο τρόπο. Εξυπηρετούσαν πάντως κωμικούς σκοπούς. Ε εγώ αποφάσισα ότι δε θέλω να το δω καθόλου σχηματικά αλλά καθαρά ανθρώπινα. Και έτσι το αντιμετώπισα. Δεν έπαιξα κάτι που δεν είμαι, δεν έκανα κάτι ψεύτικο, επέλεξα να το κάνω με τρόπο ασφαλή και νομίζω ότι καλά πήγε. 

> Παρατηρείς κάποια πρόοδο στην κοινωνία μας ή θεωρείς πως είναι απλώς επιφανειακή;
Στη κοινωνία μας δεν παρατηρώ μία πρόοδο, παρατηρώ πολλές προόδους που γίνονται και με μεγάλη ταχύτητα. Εμείς δεν είμαστε με ανοιχτά τα αυτιά ώστε να ακούσουμε. Ή, θεωρούμε ότι έχουμε εξελιχθεί πολύ περισσότερο από ό,τι στην πραγματικότητα. Ξέρεις, θεωρούμε τους εαυτούς μας πολιτισμένους αλλά μπορεί να σπάσει αυτό το κέλυφος ανά πάσα στιγμή. Το βλέπεις στον δρόμο, όταν οδηγείς. Το βλέπεις στους ανθρώπους που πετάνε κάτι κάτω, το βλέπεις στο πώς συμπεριφέρεται ο ένας στον άλλον. Αν ρωτήσεις αυτούς τους ανθρώπους σε ανύποπτη στιγμή αν θεωρούν τον εαυτό τους πολιτισμένο, πολλοί από αυτούς θα σου πουν ότι είναι και περήφανοι γιατί φέρουν και έναν πολιτισμό ως κληρονομιά... Που ναι, πράγματι ισχύει αλλά την ίδια στιγμή, πετάνε κάτι κάτω. Ή κάνουν κακό στον γείτονά τους ή οδηγούν σαν τρελοί. Αλλά ότι υπάρχει πρόοδος, υπάρχει.

Η ζωή των ανθρώπων σήμερα σε σχέση με 50 χρόνια πριν, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι κλάσης ανώτερη αυτήν τη στιγμή. Υπάρχουν λιγότεροι άνθρωποι που πεινάνε, λιγότεροι άνθρωποι που είναι άστεγοι. Υπάρχουν πολλοί ακόμα που είναι άστεγοι αλλά λιγότεροι από αυτούς που ήταν πριν 50 χρόνια. Το θέμα είναι πως οδηγούμαστε σε καλύτερες συνθήκες. Όλοι μας, σε όλον τον κόσμο. Μακάρι να γινόταν πιο γρήγορα, αλλά προς τα εκεί οδεύουμε. Τουλάχιστον εγώ, θέλω να είμαι αισιόδοξος. 

> Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου;
Ήθελα να γίνω ηθοποιός από μικρός. Ξεκίνησε ως ενδιαφέρον στην αρχή και μετά έγινε συνειδητή επιλογή. Δεν το είχα αποκαλύψει σε κανέναν πέρα από κανά δυο φίλους, συμμαθητές με τους οποίους έκανα παρέα. Στους δικούς μου, νομίζω πως το είπα πρώτη φορά στα 18 μου. Και τότε κάναμε μία συμφωνία, που δεν τήρησα από τη μεριά μου στο 100%. Το να τελειώσω δηλαδή και μία άλλη σχολή γιατί "αυτοί οι ηθοποιοί είναι άνεργοι και δεν έχουν δουλειά...". Ευτυχώς όμως, εγώ είμαι από τους τυχερούς που δεν έχουν μείνει ποτέ άνεργοι. 

> Άλλαξε καθόλου τον Αλέξανδρο ως επαγγελματία το γεγονός ότι έγινε πατέρας; 
Νομίζω πως ναι. Πρώτα απ' όλα το πρόγραμμα είναι πολύ διαφορετικό, είναι πολύ πιο σφιχτό. Δεν έχεις την ελευθερία του τύπου "Παιδιά τελειώσαμε την παράσταση, πάμε για ποτάρες" γιατί ξέρεις ότι την άλλη μέρα θα ξυπνήσεις πολύ πρωί. Από εκεί και πέρα, η ζωή σου αλλάζει έτσι και αλλιώς. Οι προτεραιότητες γίνονται άλλες. Δε λέω ότι συμβαίνει συνεχώς αυτό και σε όλους, σε εμένα όμως έχει συμβεί. Για μένα η προτεραιότητα μου δηλαδή είναι το παιδί. Είναι μεγάλη ευθύνη να μεγαλώνεις έναν άλλον άνθρωπο. Και επειδή δεν μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια, όταν μιλάω για ευθύνες, το εννοώ. Θα ήθελα το παιδί μου να είναι ένας υπεύθυνος άνθρωπος. Για τον εαυτό του, πρώτα απ' όλα, αλλά και για τους γύρω του. Να μπορεί να τους αντιμετωπίζει ισότιμα, με καθαρό βλέμμα, να μην έχει τίποτα να τους κρύψει. Εγώ έτσι θέλω να γίνω, δεν ξέρω αν είμαι έτσι. Θέλω να περάσω στο παιδί μου την αξία που λέει ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι, όλοι έχουμε δικαιώματα και βαριές ευθύνες. 

> Και ως άνθρωπο υποθέτω ότι σε άλλαξε.
Οι αλλαγές σε εμένα δεν ήταν ριζικές με τον ερχομό του παιδιού. Υπήρχαν πολλά πράγματα ήδη στον πυρήνα μου. Ήθελα πάντα να είμαι δίκαιος και υπεύθυνος. Με ενοχλούσε πάντα η αδικία και η ανευθυνότητα, ακόμα με ενοχλεί και με εξοργίζει, είναι για εμένα κόκκινο πανί. Είμαι ένας επαγγελματίας με την αυστηρότατη έννοια του όρου. Δε νομίζω ότι έχει να μου προσάψει κάποιος κάτι. Όλοι άνθρωποι είμαστε, κάποια στιγμή θα καθυστερήσουμε, κάτι μπορεί να συμβεί αλλά δε νομίζω άνθρωπος με τον οποίον έχω συνεργαστεί να έχει να μου πει κάτι ως προς αυτό.  Δεν είμαι τετράγωνος άνθρωπος, δεν έχω κουτάκια. Παρά μόνο σε συγκεκριμένα πράγματα. Αν είχα κουτάκια, δε θα ήμουν ηθοποιός. Πρέπει να υπάρχει μία ανοιχτωσιά στα πράγματα.  

> Παράλληλα με τις "Ψυχοκόρες", πρωταγωνιστείς στη θεατρική παράσταση "Η λέξη 'πρόοδος' στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα" στην οποία υποδύεσαι 7 χαρακτήρες. Πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνεις και πόσο βαρύ το συναίσθημα του έργου;
Σίγουρα φεύγω κουρασμένος. Τώρα πια που έχουμε παίξει αρκετές παραστάσεις, το χαλιναγωγώ. Δε γίνεται αυτόματα, γιατί ο αυτόματος πιλότος είναι κακός για τη δουλειά μας. Απλώς, την ψυχολογική κόπωση στη δουλειά, από ένα σημείο και μετά, μαθαίνεις να την χαλιναγωγείς, να την χειραγωγείς, να την χρησιμοποιείς υπέρ σου. Οι 5 από τους 7 ρόλους εμφανίζονται επί σκηνής, οι 2 είναι εκτός σκηνής αλλά είμαι ακριβώς έξω από τη σκηνή και μιλάω σε έναν ασύρματο ως νεκρός. Και το δύσκολο φυσικά, δεν είναι τα λόγια αλλά το πώς θα δημιουργήσεις έναν χαρακτήρα που θα ξεστομίσει αυτές τις λέξεις. Ποια θα είναι η πρόθεσή του και όλο το υπόβαθρο. 

> Τι εισπράττεις από τη δουλειά σου;
Εμένα μου αρέσει να αφηγούμαι ιστορίες με οποιοδήποτε τρόπο. Ουσιαστικά, αυτό είμαστε. Πώς ήταν οι γιαγιάδες στα χωριά που λέγανε παραμύθια; Ε είμαστε αυτές οι πιο εκπαιδευμένες γιαγιάδες, οι παραμυθάδες της εποχής μας. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να παραμυθιαστείς εσύ ο ίδιος με ό,τι και αν ασχολείσαι. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα στη δουλειά μας και αυτό με εξιτάρει πάρα πολύ. Οπότε, κερδίζω ας πούμε σε παιδικότητα. Από εκεί και πέρα, η δουλειά μας έχει πολλά θετικά και αρνητικά. Στα θετικά, εκτός από την παιδικότητα, είναι το ότι κάθε σεζόν είναι και εντελώς διαφορετική. Ένα εντελώς άλλο έργο, στο οποίο δουλεύεις με άλλους ανθρώπους, σε άλλον χώρο. Ανανεώνεσαι, δε γκρινιάζεις εύκολα στη δουλειά μας.

> Τι είναι αυτό που δεν ξέρουμε για εσένα και που μπορείς να μοιραστείς μαζί μας;
Μου αρέσει πολύ το gaming. Όποτε μπορώ παίζω PlayStation. Εγώ εντάσσω τη βιομηχανία των παιχνιδιών στις τέχνες, πια. Γιατί έχει εξελιχθεί τόσο πολύ ο τρόπος αφήγησης αυτών των ιστοριών, με μέσα αφήγησης που δε χρησιμοποιούν στο σινεμά, που είναι και αυτή μία σύγχρονη τέχνη. Δεν είναι τυχαίο που πολλές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές βασίζονται σε πρωτότυπα σενάρια ταινιών. Είχα παίξει ας πούμε ένα παιχνίδι, το οποίο ήταν όλο ένα ατέλειωτο μονοπλάνο. Αυτό στο σινεμά δε μπορεί να γίνει. Ούτε στην τηλεόραση. 

> Τι θα σε κάνει να χαμογελάσεις σίγουρα μέσα στην ημέρα;
Το πρόσωπο του ανθρώπου που θα πάω να πάρω καφέ, που δε θα είναι κατηφής και θα πει "καλημέρα" μέσα από την καρδιά του και πραγματικά θα το νιώθει και θα το εννοεί. Όλοι μας μπαίνουμε σε μία ρουτίνα καθημερινότητας που πετάμε ευχές και λόγια απλώς για να τα πούμε. Ε, οι άνθρωποι που λένε τα πράγματα και τα εννοούν, με ενθουσιάζουν, με χαροποιούν ιδιαίτερα. 

> Κοιτάζοντας όλα όσα έχεις κάνει μέχρι στιγμής, για τι από όλα είσαι πιο υπερήφανος;
Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να σου πω. Πέρα από τις πρώτες δουλειές που συνήθως είσαι πολύ δεμένος συναισθηματικά, πιστεύω ότι ένας ηθοποιός πρέπει να νιώθει περήφανος ακόμα και για στις κακές του στιγμές, αν μάθει από αυτές. Εγώ έχω κακές στιγμές για τις οποίες δε νιώθω καθόλου άσχημα. Έχω μάθει πολλά πράγματα, δε δείλιασα και δοκίμασα πράγματα που δε με βόλευαν τελικά αλλά αν δεν τα δοκίμαζα, δε θα μάθαινα ποτέ αν με βολεύουν ή όχι. Και χαίρομαι πάρα πολύ για όλες μου τις δουλειές. Ωστόσο, δεν έχω ξαναπεί ας πούμε ότι χρωστάω τη θεατρική μου ύπαρξη στον Δημήτρη Μαυρίκιο -και όχι μόνο-, αλλά αναφέρω τον Δημήτρη γιατί ήταν ουσιαστικά ο πρώτος μεγάλος σκηνοθέτης που μου ανέθεσε μεγάλο όγκο δουλειάς. Αλλά με όλες τις δουλειές -αναγκαστικά, ακόμα και αν δεν σου αρέσουν- δένεσαι. 

> Υπάρχει κάτι για το οποίο ανυπομονείς;
Έχω μία αγωνία, χωρίς να βιάζομαι, για το πώς θα είναι το παιδί σε λίγο καιρό. Δηλαδή θα είναι τόσο γλυκούλης ακόμα; Τώρα σε επαγγελματικό επίπεδο, πάντα θεωρείς καλύτερο και πιο δύσκολο αυτό που έρχεται. Νομίζω οι περισσότεροι από εμάς το κάνουμε αυτό. Οπότε αδημονώ για τα επόμενα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σνομπάρω τα τωρινά. 

>Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; 
Κοίταξε, είμαι σε μία συνθήκη για την οποία χαίρομαι ιδιαίτερα. Είμαστε 5 άνθρωποι που διαχειριζόμαστε ένα θέατρο και είναι αρκετά ριψοκίνδυνο αυτό επιχειρηματικά, για όλους μας. Ο Φάνης Μιλλεούνης, η Αικατερίνη Παπαγεωργίου, ο Τάσος Λέκκας, η Ελίζα Σκολίδη, η Χρυσηίδα Κατσιβήρη και εγώ είμαστε η ομάδα The Young Quill και διαχειριζόμαστε το θέατρο Μπέλλος. Υπάρχει μία σύμπνοια, συνεχίζουμε με όρεξη και είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Επίσης, συνεννοούμαστε πολύ καλά μεταξύ μας οπότε τώρα, ήδη έχουμε αποφασίσει το τι θα κάνουμε του χρόνου, δε μπορώ να το ανακοινώσω ακόμα. Είμαστε πάντως σε συζητήσεις με άλλους ανθρώπους εκτός ομάδας για να δούμε ποιοι θα στελεχώσουν την επόμενή μας παράσταση. Το θέατρο, είναι το δεύτερο σπίτι μου. Και δε ντρέπομαι να πω ότι θα κάτσω στο ταμείο για να κόψω εισιτήρια ή ότι θα σφουγγαρίσω, το έχω κάνει και θα το ξανακάνω, γιατί έτσι κάνεις και στο σπίτι σου. 

> Το 2022 στο μεταξύ, είχες πως γράφεις το σενάριο μίας σειράς με τον Μανώλη Δούνια και τον Κωνσταντίνο Μουταφτσή. Πώς πάει αυτό; 
Προχωράει θετικά. Υπήρξε ένα τέλμα από το οποίο βγήκαμε. Πήγαμε να κάνουμε μία συνεργασία που δεν ευοδώθηκε και τώρα έχει ξεκινήσει πάλι και προχωράει το ζήτημα. Ελπίζουμε η έκβαση να είναι θετική. 

> Άρα πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο σενάριο. 
Είναι ένα σενάριο το οποίο ως ιδέα και ως σύλληψη είναι ολοκληρωμένο, ξέρουμε τι γίνεται από την αρχή μέχρι το τέλος. Έχει γραφτεί ένα μεγάλο ποσοστό επεισοδίων, είναι μίνι τηλεοπτική σειρά για αρχή, αλλά υπάρχουν ιδέες για 2η και 3η σεζόν. Δουλεύουμε πάνω σε αυτές και θα δούμε πώς θα πάει. Με τους δύο αυτούς ανθρώπους, τον Κωνσταντίνο και τον Μανώλη, είμαστε πολύ κοντά και γνωριζόμαστε πολύ καλά, μας ήρθε η ιδέα να γράψουμε κάτι που θα θέλαμε και εμείς να δούμε στην τηλεόραση. Κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, με ένα πολύ συγκεκριμένο χιούμορ που εμείς έχουμε και το οποίο είναι λίγο πιο σύγχρονο από τις κλασικές οικογενειακές κωμωδίες που συνήθως βλέπουμε. Χωρίς να τις κρίνω, είναι απλώς αυτό που είναι. Εμείς, θα είμαστε απλώς λίγο πιο πειραχτήρια, θα ενοχληθεί κάποιος κόσμος, ίσως, ενώ άλλοι θα πουν: "Επιτέλους, κάποιος έκανε και αυτό στην ελληνική τηλεόραση". 

*Τον Αλέξανδρο Βάρθη βλέπεις στην τηλεοπτική σειρά "Ψυχοκόρες" που είναι διαθέσιμη στο Ant1+, και στην παράσταση "Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα" στο θέατρο Μπέλλος.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr