Τι έμαθα παρακολουθώντας από κοντά τον ελληνικό τελικό της Eurovision

Παραφιλολογία και προγνωστικά τέλος, habemus νικήτρια: Η Klavdia είναι εκείνη που κατόπιν απόφασης κοινού και κριτικών επιτροπών θα μας εκπροσωπήσει στη φετινή Eurovision στη Βασιλεία και στο εξής αφήνουμε τον εθνικό τελικό πίσω μας για να ασχοληθούμε με τα της εμφάνισής της. Όχι εμείς, κατά βάση οι τηλεοπτικές εκπομπές.

Μέχρι στιγμής ωστόσο, αρκετά μίντια περνούν γενεές δεκατέσσερις την ΕΡΤ για τη βραδιά που διοργάνωσε και την οποία για πρώτη φορά παρακολούθησα από κοντά.

Παρακάτω βρίσκεις, μερικά πράγματα που έμαθα, εκ των έσω ή που τελοσπάντων διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ως καλεσμένη της δημόσιας τηλεόρασης στο Christmas Theater, όπου και πραγματοποιήθηκε ο εθνικός τελικός με την εμφάνιση των 12 φιναλίστ. 

Η παρουσίαση

Έχουμε καλομάθει από την ευρηματικότητα του Γιώργου Καπουτζίδη στην παρουσίαση -αναφέρομαι στην περιγραφή/σχολιασμό της Eurovision με τη Μαρία Κοζάκου και όχι σε κάποιον εθνικό τελικό-, που ως μέτρο σύγκρισης είναι δυσθεώρητο. Η Έλενα Παπαρίζου και ο Σάκης Ρουβάς δεν επιλέχθηκαν από την ΕΡΤ για τη δεινότητά τους στην παρουσίαση, αλλά για τη λάμψη τους. Και από αυτήν έχουν μπόλικη για να φωταγωγήσουν ολόκληρη την Αττική. Σαφέστατα και θα μπορούσαν να τα έχουν πάει καλύτερα με το ότο κιου, αλλά στο τέλος της ημέρας, η αποστολή τους εξετελέσθη. Υπήρξε κόσμος που συντονίστηκε εξαιτίας τους για να τους δει; Ναι. Πάμε παρακάτω.

Η Μαρίνα Σάττι και η ζαριά της

Κάτι μου λέει, πως αν η Μαρίνα εμφανιζόταν έτσι πέρυσι στον τελικό, ίσως να τα είχε πάει λίγο καλύτερα. Λέω "λίγο" γιατί ρεαλιστικά, το τραγούδι της δε θα είχε απήχηση στις επιτροπές, έτσι κι αλλιώς. Πάντως, είναι η μοναδική* που, άσχετα με όσα ειπώθηκαν πριν και μετά τον διαγωνισμό, βγήκε, αλώβητη, πολύ πιο δυνατή και ακόμα πιο δημοφιλής εντός και εκτός Ελλάδας. Νίκη δεν είναι κι αυτό;
*Η Ελένη Φουρέιρα εκπροσώπησε την Κύπρο.

Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς

Η Έλενα Παπαρίζου, όσα χρόνια κι αν περάσουν έχει καταπιεί τον προαναφερθέντα προβολέα και αυτό δεν αλλάζει. Η ισχύς του είναι τόσο έντονη, που μαζί με τον αυθορμητισμό της συμβάλλουν σημαντικά στο να της συγχωρείται οποιοδήποτε λάθος και καλώς ή κακώς, star quality του βεληνεκούς της, που να συνδυάζει ταλέντο και προσωπικότητα, έχουμε πολλά χρόνια να δούμε. Σαφέστατα λοιπόν, η καλύτερη στιγμή της βραδιάς ήταν όταν -20 χρόνια μετά τη νίκη της- ερμήνευσε το My Number One, έχοντας στο πλευρό της τους ίδιους χορευτές από τη θρυλική εκείνη βραδιά στο Κίεβο.

Το (I Would) Die for You από την άλλη, παραμένει δική μου, διαχρονική "αδυναμία".

Οι συμμετοχές

Προσωπικά, ακούγοντας τα τραγούδια σκέτα, όπως όφειλε να τα δώσει στη δημοσιότητα η ΕΡΤ, δεν ενθουσιάστηκα με κανένα - το λέω κομψά. Θεώρησα εξαρχής πως η Klavdia είναι η καλύτερη επιλογή με κριτήριο τη φωνή, γεγονός που ενισχύθηκε από το ότι το Vale της κατά τ' άλλα άξιας Evangelia μου θύμισε ποτ πουρί τραγουδιών- άποψη δεν άλλαξα ούτε όταν παρακολούθησα τις εμφανίσεις στη σκηνή. Εντούτοις, οφείλω να πω, πως η Barbz θα μπορούσε άνετα να εκπροσωπήσει τη Σουηδία ή τη Γερμανία (θυμάται άραγε κανείς τη Lena με το Satellite;) και πως αρκετοί από τους υποψηφίους παραδόξως ήταν πολύ καλύτεροι από κοντά τηρουμένων των αναλογιών και του υλικού που είχαν στα χέρια τους. 

Οι δε Dinamiss, στην αρένα είχαν σοβαρό φαν κλαμπ.

Γκρίνια, αυτή η μάστιγα

Είναι λες και η Eurovision δημιουργήθηκε για να ξεσπά καθένας με τον πόνο του, τον πόνο του και να ανακουφίζεται εκφράζοντας την αποψάρα του, που κανείς δε ζήτησε. Μεταξύ μας, εδώ την αρθρώνει για μείζονα θέματα που αφορούν λόγου χάρη την αυτοδιάθεση, σε έναν μουσικό διαγωνισμό δε θα το έκανε; Η γκρίνια αυτή δε, υπερκαλύπτει τα πάντα: Από τον εθνικό τελικό, τους παρουσιαστές και τη σκαλέτα τους, μέχρι τους υποψηφίους, τα τραγούδια, τις εμφανίσεις (ρούχα και κινησιολογία) και επεκτείνεται σε δεύτερο χρόνο στην εκπροσώπησή μας τον Μάιο και σε τρίτο στο "τι μπορεί να πήγε λάθος". 

Ακόμα και άψογα να ήταν όλα, θα είχαμε βρει σίγουρα κάτι για να μας ξινίσει, ας πούμε... τις αμοιβές των παρουσιαστών. Δεν πληρώθηκαν; "Τσάμπας η ΕΡΤ, δεν έβαλε έναν επαγγελματία". Πληρώθηκαν; "Γίνεται σίγουρα κατασπατάληση" και πάει λέγοντας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ότι η Έλενα Παπαρίζου είχε φέρει τη νίκη και κάποιοι ασχολούνταν με το αν κατά τη διάρκεια της χορογραφίας της είχε φανεί το εσώρουχό της. 

Τα ίδια παρεμπιπτόντως, συμβαίνουν και φέτος στον διαγωνισμό του 2025, καθώς ήδη για πολλούς, η "Αστερομάτα" της Κλαυδίας "δεν έχει κορύφωση", "είναι κακοσκηνοθετημένη", "δεν είναι eurovisionική", "θα πάει άπατη". Enough is enough που έλεγαν και οι Barbra Streisand και Donna Summer. Το τραγούδι είναι αξιοπρεπές και η διοργάνωση ήταν μια χαρά, άσχετα αν επιδεχόταν βελτίωσης.

Ας μην ξεχνάμε, πως κάθε τι πρέπει να κρίνεται βάσει του τι είναι. Και η Eurovision, χρόνια τώρα αποτελεί ένα ωραιότατο, διασκεδαστικότατο, φολκλόρ πανηγύρι. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω και εννοείται πως γι' αυτό την αγαπά η Ευρώπη. Τα υπόλοιπα είναι "να 'χαμε να λέγαμε", γιατί μάλλον δεν έχουμε με τι να ασχοληθούμε. Ή έστω, μας αρέσει να στρουθοκαμηλίζουμε, παραμερίζοντας σοβαρά ζητήματα.

Καλή επιτυχία, και κυρίως, καλό κουράγιο Κλαυδία. Θα τα χρειαστείς.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr