Η κινηματογραφική ζωή του Γιώργου Αυγερόπουλου

"Ήθελε έξι ημέρες να μπεις στο Σαράγεβο. Μέχρι να φτάσω, διανυκτέρευα με κάτι Σέρβους, τεραστίων διαστάσεων, που είχαν πάρει, σε κάποια φάση, το αλεξίσφαιρο που κουβαλούσα και το είχαν βάλει στα τρία μέτρα για να δουν αν αντέχει στις σφαίρες" λέει ο Γιώργος Αυγερόπουλος, στα γραφεία της Small Planet Productions στον Νέο Κόσμο, με φόντο το ερειπωμένο κτίριο της Ελευθεροτυπίας. Στον χώρο υπάρχουν memorabilia από κάθε γωνιά της Γης, ταξιδιωτικά λευκώματα, DVDs, κάρτες γραφικών, βιβλία, διεθνή βραβεία ντοκιμαντέρ και μία ευχαριστήρια πλακέτα από τους "Γιατρούς του Κόσμου" για τη συμβολή του στην κρίση του Ιράκ. Όσο αφηγείται τις εμπειρίες του ως πολεμικός ανταποκριτής, ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο καπνίζοντας νωχελικά ενώ παίζει, την ίδια στιγμή, κάπως νευρικά με έναν αναπτήρα.

Η εικόνα που έχουμε οι περισσότεροι από εκείνον είναι να κρατά ένα μικρόφωνο σε κάποια εμπόλεμη ζώνη. Πρώτα ήταν ο πόλεμος της Βοσνίας, ύστερα το Ιράκ, αργότερα ήρθε ο Εξάντας και η διεθνής αναγνώριση. Σήμερα, έχει επιστρέψει στην ελληνική τηλεόραση με κάτι τελείως διαφορετικό: Mε το docuseries Οι Πειρατές του Αιγαίου στο OPEN, που παρ' ότι ακούγεται καθαρά ιστορικό περιέχει μεγάλες δόσεις πολιτικής. "Η μελέτη της ιστορίας μπορεί να ερμηνεύσει και το σήμερα" λέει σε κάποια φάση της συνέντευξης, αφού πρώτα παραδέχεται ότι η απόφαση να ασχοληθεί με τους κουρσάρους ήρθε μετά από πολλή και ώριμη σκέψη. Πώς όμως, πότε και γιατί ξεκίνησε όλη αυτή η τρομερή περιπέτεια της επαγγελματικής του ζωής;

Το Σαράγεβο

Στον διάδρομο του θανάτου είχαν σκοτωθεί 40 άνθρωποι, κυρίως δημοσιογράφοι

"Είπα ψέματα στους γονείς μου ότι θα πάω σε ένα ιατρικό συνέδριο στο Βελιγράδι" ενθυμούμενος την πρώτη του αποστολή εκτός Ελλάδας. "Με είδαν στην τηλεόραση να βγαίνω live από το Σαράγεβο κι έπαθαν σοκ" συνεχίζει, ενώ μονολογεί "τι έκανα στους ανθρώπους" κουνώντας το κεφάλι του. Αντίστοιχα, λίγο καιρό πριν, η μητέρα του τον είχε ρωτήσει αν του είχαν κάνει εκείνοι κάποιο κακό. Δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο γιος της, στα 21 του, αποφάσισε να πάει να ζήσει μόνος του. "Νοίκιασα μία μικρή γκαρσονιέρα στην Καισαριανή σε μία πολύ λαϊκή γειτονιά. Πέρασα μεγάλες πείνες. Υπήρξαν μέρες που την έβγαζα με δύο σουβλάκια· το ένα το έδινα στον σκύλο μου και το άλλο το έτρωγα εγώ".

Όταν μία μέρα στο MEGA ζήτησαν έναν εθελοντή για να καλύψει την εμφύλια σύγκρουση στη Γιουγκοσλαβία, σήκωσε το χέρι του με φιλοδοξία και άγνοια κινδύνου. "Από μικρός είχα μία αίσθηση ότι δεν προλαβαίνω" μου εκμυστηρεύεται, χαμογελώντας. Τα όσα ακολουθούν στην αφήγησή του κάνουν τον οποιοδήποτε, ακόμα και τον πιο κυνικό, να αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να μην έχει χάσει το γέλιο του με τα όσα έχει ζήσει, δει και καταγράψει.

Οι κάτοικοι του Σαράγεβο μεταφέρουν έναν χτυπημένο από ελεύθερο σκοπευτή άντρα τον Μάρτιο του 1993.

"Υπήρχε ένας διάδρομος 800 μέτρων, από το ένα φυλάκιο του ΟΗΕ στο άλλο, γνωστός ως ο διάδρομος του θανάτου, όπου είχαν σκοτωθεί περίπου 40 άνθρωποι –κυρίως δημοσιογράφοι- από ελεύθερους σκοπευτές. Έπρεπε να τον περάσεις με το αυτοκίνητό σου ξαπλωμένος και πατώντας το γκάζι ή με ένα τεθωρακισμένο APC, όπως μπήκα εγώ στο Σαράγεβο" αφηγείται, χωρίς σχεδόν ποτέ να χάνει τον ειρμό του. Μοιάζει σα να ζει τις στιγμές από την αρχή. "Ήταν μία καλοκαιρινή, αυγουστιάτικη μέρα που άκουγες τα πουλάκια να κελαηδούν και νόμιζες ότι δεν γίνεται τίποτα εδώ".

---

"Στο τσακ γλίτωσα, θα ήμουν νεκρός, έχω κρατήσει το κομμάτι του όλμου που διέλυσε το δωμάτιο και το έχω κάνει φυλαχτό".

---

Μετά την ηρεμία, όμως, όπως πάντα έρχεται η μπόρα της πραγματικότητας. Ο οδηγός του, ένας Βόσνιος μουσουλμάνος με τρία παιδιά, ο Χασάν, τον ρώτησε απλά που ήθελε να τον πάει. "Στα πρώτα κιόλας μέτρα της διαδρομής προς το Holiday Inn συναντήσαμε έναν μεθυσμένο τύπο που μας σημάδευε με ένα όπλο" λέει, πριν κάνει μία μικρή παύση, για να συμπληρώσει δύο λέξεις που τις προφέρει συλλαβιστά: "φοβερός συνδυασμός". Ύστερα ακολούθησε η φράση "σκύψε, τρέχουμε" του Χασάν, ο ήχος του όπλου και οι σφαίρες που γάζωναν το αυτοκίνητο.

Ένα τεθωρακισμένο όχημα του ΟΗΕ περιπολεί, ανάμεσα σε διαλυμένα κτίρια, στους δρόμους του Μόσταρ της Βοσνίας.

"Σε έπαιρναν από το χεράκι οι παλιότεροι συνάδελφοι και σου έκαναν μαθήματα επιβίωσης στο ξενοδοχείο" θυμάται καθώς η αφήγησή του αποκτά ένταση. Οι αναμνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη. "Σε πήγαιναν στο δωμάτιο. Ξήλωνες τα στρώματα, έκλεινες με αυτά τα παράθυρα, κοιμόσουν ανάμεσα στα κρεβάτια και σε συμβούλευαν αν δεν προλάβεις να κατέβεις στο καταφύγιο (σ.σ: την υπόγεια ντισκοτέκ του ξενοδοχείου) να κρυφτείς στο μπάνιο".

Με μεγάλη αφέλεια τον ρωτώ αν όντως έπιανε αυτό το κόλπο. "Ήταν έξι το πρωί, όταν ξεκίνησε ένας βομβαρδισμός στην πόλη που σιγά σιγά ερχόταν όλο και πιο κοντά. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να φύγω, καταλάβαινα όμως ότι δεν προλάβαινα, έτσι μπήκα στο μπάνιο κι άκουσα μία τρομερή έκρηξη. Είχε σκάσει ένας όλμος στο από κάτω μπαλκόνι με αποτέλεσμα να μπουν διάφορα θραύσματα μέσα στο δωμάτιο – τρύπησαν την τηλεόραση, έκαναν γκελ στην ντουλάπα κι ένα από αυτά βρέθηκε μπροστά στα πόδια μου να αχνίζει". Ακολουθεί μία μικρή άβολη σιωπή μέχρι να ολοκληρωθεί η ιστορία καθώς δυσκολεύομαι να τον ρωτήσω οτιδήποτε. "Θα σου πω την αλήθεια: στο τσακ γλίτωσα, θα ήμουν νεκρός, έχω κρατήσει το κομμάτι που διέλυσε το δωμάτιο και το έχω κάνει φυλαχτό".

Εικόνα επίθεση στο Σαράγεβο, στις 26 Ιουνίου του 1995, που κόστισε τη ζωή σε έξι ανθρώπους.

Κάθε απόγευμα, όσοι είχαμε τελειώσει τη δουλειά, πίναμε Sarajevo Sniper

Ακόμα θυμάται τα μάτια μίας μάνας που σηκώνοντας χέρια και πόδια από διαμελισμένα πτώματα έψαχνε να βρει την κόρης της. Η γυναίκα, ευτυχώς, τα κατάφερε. Ήταν μία από τους ελάχιστους τυχερούς στον φοβερό βομβαρδισμό της αγοράς του Σαράγεβο που προκάλεσε σάλο και διεθνή κατακραυγή. "Η διαφορά αυτό του πολέμου με άλλους ήταν ότι βλήματα κάθε διαμετρήματος έπεφταν στην πόλη, 24 ώρες το 24ωρο, ανεξαρτήτως ζώνης – είτε ήταν νοσοκομείο είτε σχολείο" λέει, παραδεχόμενος ότι ίσως αυτή ήταν η χειρότερη σύρραξη που είδε ποτέ με τα ίδια του τα μάτια.

"Κάθε απόγευμα, όσοι είχαμε τελειώσει τη δουλειά, πίναμε Sarajevo Sniper (βότκα με βυσσινάδα). Εκείνη τη μέρα, όταν ξεκίνησε ο βομβαρδισμός, δεν φύγαμε αλλά πήγαμε στο βάθος το ξενοδοχείου κι ενώ ο ήλιος έπεφτε βλέπαμε όλμους να σκάνε στη σειρά και να καταστρέφουν διάφορα αυτοκίνητα στο πάρκινγκ" λέει, δείχνοντας έξω από το παράθυρο, καθώς η νύχτα διαδέχεται τη μέρα στον Νέο Κόσμο. "Ένας συνάδελφος έφυγε, πήγε στο πιάνο του πρώτου ορόφου και ξεκίνησε να παίζει το Für Elise του Beethoven. Σουρεάλ καταστάσεις".

Στον ορίζοντα του Σαράγεβο φαίνονται οι μιναρέδες και ο κατεστραμμένος θόλος ενός κτιρίου από τους βομβαρδισμούς.

Ο ήχος του τηλεφώνου τον διακόπτει. Ο Γιώργος Αυγερόπουλος, εδώ κι αρκετά χρόνια, έχει αφήσει την καριέρα του πολεμικού ανταποκριτή για να αφοσιωθεί σε αυτήν του δημιουργού ντοκιμαντέρ. "Αυτό που κερδίζεις είναι ότι βλέποντας την ιστορία να γράφεται μπροστά στα μάτια σου σχηματίζεις τα δικά σου πρωτογενή συμπεράσματα. Κάποια πράγματα που διδάσκονται σήμερα στα Πανεπιστήμια, τα έχω δει από κοντά κι έχω σχηματίσει τη δική μου άποψη. Δυστυχώς, η ιστορία γράφεται και με πολέμους" μου λέει, συνοψίζοντας την εμπειρία που πήρε από το επάγγελμα.

"Γνωρίζεις να εκτιμάς την κανονική σου ζωή. Να καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη υπόθεση είναι να πίνεις έναν καφέ με έναν φίλο δίχως τους ήχους των εκρήξεων. Αυτά, δυστυχώς, είναι μία καθημερινότητα για εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη ακόμα και αυτήν την ώρα που μιλάμε. Αντιλαμβάνεσαι, τελικά, ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο".

---

"Έχεις δει ταινίες όπως Τα Όμορφα Χωριά Όμορφα Καίγονται; Εγώ δεν μπορώ να τις δω. Με πιάνουν τα κλάματα".

---

Οι έντονες συγκινήσεις, όσο επικίνδυνες κι αν είναι, κάνουν τους περισσότερους ανθρώπους που τις έχουν ζήσεις να τις επιζητούν ξανά, πολλές φορές με κάθε κόστος. Άραγε του λείπει όλο αυτό; "Σε καμία περίπτωση. Το έκανα, το έζησα και πιάνω τον εαυτό μου να μην έχω τα ίδια αντανακλαστικά με πριν. Το βασικότερο από όλα, όμως, ήταν ότι γεννήθηκε η κόρη μου. Έκλεισε αυτός ο κύκλος για μένα, θέλω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει" μου απαντά, αντιστρέφοντας την ερώτηση: "Έχεις δει βαλκανικές ταινίες όπως "Τα Όμορφα Χωριά Όμορφα Καίγονται";" με ρωτά με έναν θλιμμένο τόνο στη φωνή του, πριν συνεχίσει "Εγώ δεν μπορώ να τις δω. Με πιάνουν τα κλάματα".

Οι Πειρατές

Το ντοκιμαντέρ ρίχνει φως σε μία σκοτεινή περίοδο: από την Άλωσης της Πόλης μέχρι την Επανάσταση του 1821

49 λέξεις για το χιόνι, Η αγέλη των λευκών λύκων, Πωλείται Ζωή, Ο θησαυρός της Κασσάνδρας, Θάνατος στη Γη των Φουρ, Πεθαίνοντας στην αφθονία, Agorá - Από τη Δημοκρατία στις Αγορές. Τα ντοκιμαντέρ του έχουν ποιητικούς τίτλους παρ' ότι πραγματεύονται την σκληρή πολιτική πραγματικότητα του πλανήτη. Κατάφεραν μέσα από τα χρόνια να αποκτήσουν ένα αφοσιωμένο κοινό, εντός κι εκτός Ελλάδας, να τιμηθούν σε διεθνή φεστιβάλ και να αποτελέσουν μία πολύ καλή απόδειξη ότι η ερευνητική δημοσιογραφία έχει μέλλον και στον 21ο αιώνα. Γιατί, λοιπόν, να καταπιαστεί αυτήν την φορά με τους κουρσάρους του Αιγαίου;

Είναι ετοιμόλογος, γνωρίζει πολύ καλά το αντικείμενό του, ξέρει τι θέλει να πει, ποτέ όμως δεν το κάνει βιαστικά και πριν αναλογιστεί για κάποια δευτερόλεπτα την απάντησή του. "Ευελπιστώ να ρίξουμε φως σε μία σκοτεινή περίοδο: το ευρύ κοινό γνωρίζει την Άλωση της Πόλης το 1453, μετά έχει ένα τεράστιο κενό αιώνων, πριν συνδεθεί ιστορικά ξανά στην Ελληνική Επανάσταση και το 1821".

Όσο ακραίο κι αν ακούγεται αυτό, μπορεί κανείς να ανατρέξει στα μαθητικά του χρόνια για να θυμηθεί ότι, όντως, τα χρόνια ανάμεσα στο 1500 και το 1800 ήταν συνήθως εκτός ύλης. "Εκείνα τα χρόνια στην Ευρώπη γίνεται κοσμογονία ενώ προφανώς ο πληθυσμός στην Ελλάδα δεν έχει εξαφανιστεί από στεριά και θάλασσα. Μάλιστα η προσεκτική μελέτη της εποχής φανερώνει ότι, καλώς ή κακώς, οι δεσπόζουσες φυσιογνωμίες της εποχής ήταν κουρσάροι και πειρατές· ο ελληνικής καταγωγής Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα έγινε αρχιναύαρχος του Οθωμανικού στόλου, ο Λάμπρος Κατσώνης ήταν σε άμεση συνεννόηση με τη Ρωσία που ήθελε να εδραιώσει την παρουσία της στη Μεσόγειο κι έτσι υποκινούσε εξεγέρσεις με σκοπό τη δημιουργία μίας Μεγάλης Ελλάδας υπό την άμεση βέβαια επιρροή της".

Στην χώρα μας, όπως και παντού, σπάνια σταματάμε για ένα δευτερόλεπτο στο δρόμο ώστε να αναλογιστούμε ότι πατάμε εκεί που κάποτε πάτησαν κάποιοι άλλοι αφήνοντας το μικρό στίγμα τους στη μεγάλη θάλασσα της ιστορίας. "Πηγαίνοντας στα νησιά, διαπιστώσαμε ότι πολλές φορές ούτε οι ίδιοι οι κάτοικοί τους δεν ξέρουν τι πραγματικά έχει συμβεί. Βλέπουμε αυτούς τους όμορφους, κάτασπρους οικισμούς, με τη μία αυλή πάνω και μέσα από τη άλλη, τη στριμωγμένη αρχιτεκτονική της κάθε νησιωτικής χώρας χωρίς ποτέ να σκεφτούμε ότι όλο αυτό ήταν μία μέθοδος διαφυγής από τις επιδρομές".

---

Είναι μία καλή απάντηση σε όσους κάνουν λόγο για αμόλυντο αρχαιοελληνικό DNA. Κουβαλάμε γονίδια από Βενετούς, Φράγκους, Γενοβέζους, Μαυριτανούς κι Οθωμανούς.

---

Μέσα από τα επεισόδια των Πειρατών του Αιγαίου είναι σίγουρο ότι θα έρθουμε σε επαφή με άγνωστες πτυχές που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις. "Ποιος ξέρει ότι στη Μύλο, που ήταν το κέντρο της πειρατείας στο Αιγαίο κι εκεί ξεχειμώνιαζαν οι περισσότεροι πειρατές, υπήρχαν πρεσβείες της Αγγλίας, της Γαλλία αλλά και της Ολλανδίας για να ξεπλένουν τη λεία που έφερναν οι κουρσάροι τους; Κλασική περίπτωση περιοχής με συγκεκριμένες οικονομικές δυνατότητες που ακμάζει λόγω ενός φαινομένου δηλαδή, το οποίο ωστόσο δεν το καρπώνονται πολλοί αλλά μόνο οι προύχοντες της εποχής που φορολογούσαν βάναυσα τον λαό. Το αποτέλεσμα όλου αυτού; Μία λαϊκή εξέγερση στην οποία τέθηκε επικεφαλής ένας Έλληνας πειρατής, ο Ιωάννης Κάψης, και η οποία οδήγησε στην αυτονομία του νησιού για επτά ολόκληρα χρόνια".

Ο Γιώργος Αυγερόπουλος δεν μασά τα λόγια του. Είναι φανερό ότι δεν του αρέσει να χαϊδεύει αυτιά. Δεν αντιμετωπίζει τους πειρατές όπως συνήθως γίνεται από την pop κουλτούρα: ως αποκριάτικες, δηλαδή, καρικατούρες με μακριά μούσια, κουτσοπόδαρα και καλύμματα στα μάτια. "Ήταν άνθρωποι σκληροτράχηλοι που ήξεραν από πόλεμο και γνώριζαν να ηγούνται" μου λέει, για να συνεχίσει με μία παρομοίωση όλο νόημα: "Όποιος ήταν καλός παίκτης, φρόντιζαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής να τον κάνουν μεταγραφή". Τελικά, όμως, ποιο σημερινό θέμα φωτίζει ένα τέτοιο docuseries; "Είναι μία καλή απάντηση σε όσους κάνουν λόγο για αμόλυντο αρχαιοελληνικό DNA. Κατά την άποψή μου, όποιος το πιστεύει, ζει σε μεγάλη πλάνη. Κουβαλάμε γονίδια στο DNA μας από Βενετούς, Φράγκους, Γενοβέζους, Μαυριτανούς κι Οθωμανούς".

Τα ντοκιμαντέρ

Σημασία έχει το ντοκιμαντέρ να μπορεί να πάει ένα βήμα μπροστά την κοινωνία

"Ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ που είδα τελευταία λέγεται "The Cleaners". Πραγματεύεται το πώς κατεβαίνουν τα βίντεό μας από το Facebook και το Google. Πέρα από τον αλγόριθμο, γίνεται outsourcing σε στρατιές κακοπληρωμένων κατοίκων παραγκουπόλεων της Ασίας, οι οποίοι υφιστάμενοι απίστευτη βία καθημερινά, κάθονται μπροστά σε μία οθόνη κι αποφασίζουν πατώντας ένα approve ή ένα delete το τι θα δούμε και τι όχι" απαντά με πάθος στην ερώτηση αν βλέπει ακόμη ντοκιμαντέρ. Σήμερα, στο τελευταίο του project, δεν αφηγείται ούτε σκηνοθετεί αν και συμμετέχει ενεργά στη δημιουργική διαδικασία. Έχει αποκτήσει έναν καινούργιο ρόλο: εκείνου του μαέστρου μίας ορχήστρας ή πιο απλά του παραγωγού.

"Μπορεί η έκταση και το κόστος μίας παραγωγής να έχουν σημασία, τελικά όμως δεν παίζουν τον βασικό ρόλο. Σημασία έχει το αποτέλεσμα να μπορεί να πάει ένα βήμα μπροστά την κοινωνία. Να ψυχαγωγεί τον θεατή" λέει, όταν τον ρωτώ σχετικά με την τάση που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ να γίνονται όλο και μικρότερα σε μήκος.

Όσο για το πόσο έχει αλλάξει η τηλεόραση από τότε που ξεκίνησε; "Όταν άρχισαν τα παράθυρα και τα δελτία ειδήσεων διπλασιάστηκαν σε διάρκεια, τότε ξεκινησε η παραγωγή ειδήσεων να θυμίζει εργοστάσιο· κοπή και συσκευασία σε εντατικούς ρυθμούς. Κάποια στιγμή αηδίασα, δεν είναι ωραίο να γυρνάς σπίτι σου κλαμένος. Ρισκάραμε τα πάντα με τη σύντροφό μου, επενδύσαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε σε εξοπλισμό για ντοκιμαντέρ, μας έλεγαν τότε τρελούς που αφήσαμε τις δουλειές μας αλλά το κάναμε. Τα πρώτα δύο χρόνια δεν είχαμε λεφτά για το νοίκι. Δεν μετανιώνω όμως διότι κάνω μόνο αυτά που θέλω και τίποτα από υποχρέωση".

---

Το Agorá 2 είναι ένα μακροχρόνιο project γεμάτο με αποκαλυπτικό υλικό που μέσα σε 90 λεπτά βλέπουμε συμπυκνωμένα τέσσερα χρόνια ελληνικής κρίσης.

---

Η ώρα έχει περάσει και φοβάμαι ότι τον καθυστερώ. "Μην αγχώνεσαι" μου λέει χαμογελώντας, πριν συνεχίσει "Έχω βρεθεί στη θέση σου χιλιάδες φορές". Κάποια στιγμή της συνέντευξης μου είπε ότι θα ήθελε πολύ να κάνει μία μέρα ένα ντοκιμαντέρ για τη μουσική που λατρεύει (παίζει κιθάρα σε μπάντες από εφηβική ηλικία). Φαίνεται όμως ότι προηγούνται άλλα projects που καλύπτουν την ανάγκη του να μιλήσει σε ένα περισσότερο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο: "Το Agorá 2 που ελπίζω να ολοκληρωθεί αυτό το φθινόπωρο είναι μία διεθνής συμπαραγωγή. Είναι ένα μακροχρόνιο project που μέσα σε 90 λεπτά βλέπουμε συμπυκνωμένα τέσσερα χρόνια της ελληνικής κρίσης, κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, με εξαιρετικό κι αποκαλυπτικό υλικό πίσω από κλειστές πόρτες".

Γύρω στις εννιά το βράδυ, κλείνω το κασετοφωνάκι με την αίσθηση ότι πρέπει να φύγει για να συνεχίσει τις δουλειές και τα projects που τρέχουν συνεχώς. Βάζει το χαρακτηριστικό μπουφάν μηχανής που συνηθίζει να φορά και τον βλέπω να παίρνει τη θήκη μίας κιθάρας στα χέρια του. Με κάπως συνωμοτικό βλέμμα μου λέει: "Έχω να πάω σε πρόβα". Παίρνουμε μαζί το ασανσέρ κι αφού μου έχει πει ότι πιτσιρικάς έπαιζε punk, λίγο πριν τον χαιρετίσω τον ακούω να λέει: "Ξέρεις, κάποτε όταν είχα φτάσει στα όριά μου με τη δουλειά στην τηλεόραση, η μουσική ήταν το μόνο πράγμα που με κράτησε".

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr