Φοβού τα spoilers ή μήπως όχι;

Το πρώτο spoiler της ζωής μου το "έφαγα" στο σχολείο. "Η κοπέλα του Dylan πέθανε", μού είπαν και δεν αστειεύονταν. Ήθελα να τους πιάσω στα χέρια μου και να τους κάνω να πάρουν πίσω αυτό που μόλις είχαν ξεστομίσει. Αντ' αυτού, τους φώναξα "Μαρτυριάδηδες" και μπήκα στην τάξη. Δύο δεκαετίες μετά, οι ρόλοι άλλαξαν. Έγινα κι εγώ "μαρτυριάρα", άθελά μου. "Δεν σταματάτε τα spoilers, γιατί δεν το έχουμε δει;". Εμφανώς ενοχλημένη, μία κοπέλα από το διπλανό τραπέζι, ζητά να σταματήσουμε τη συζήτηση για το Game of Thrones, με αφορμή το φινάλε της σειράς. Απάντηση δεν παίρνει, μόνο τρία απορημένα βλέμματα τύπου "Μα καλά, πού ζει και δεν το έχει δει ακόμα;". Τη σκέψη μας άρθρωσε ένας τύπος που καθόταν παραδίπλα. Ήταν η αρχή ενός διαλόγου – παραλόγου μεταξύ αυτού και της κοπέλας, που είχε αποφύγει μετά κόπων και βασάνων όλα τα spoilers σε Facebook, Instagram και Twitter για το τέλος του GoT για να γίνει τελικά αποδέκτης αυτών, ενώ έπινε καφέ με την παρέα της στο Παγκράτι.

Κάποιοι τη χαρακτηρίζουν "μάστιγα", κάποια άλλοι "τη νέα αγένεια της εποχής μας". Όπως και να την αποκαλέσεις, η κουλτούρα των spoilers στη μεγάλη, αλλά κυρίως στη μικρή οθόνη, έχει λάβει τα τελευταία χρόνια -κυρίως από την εμφάνιση του τηλεοπτικού έπους του George RR Martin και μετά- ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Έχει αναχθεί σε κοινωνικό φαινόμενο που διχάζει το φιλοθεάμον κοινό, διαχωρίζοντάς το σε δύο κατηγορίες τους spoilerάκηδες και τους spoilerοφοβικούς (spoilerphobes), που παραπονιούνται στα social media ακόμα και για την παραμικρή αποκάλυψη. Υπάρχει βέβαια και η ουδέτερη ζώνη, που τα spoilers την αφήνουν παγερά αδιάφορα ("Η αποκάλυψη του θανάτου του πρωταγωνιστή είναι ψιλά γράμματα μπροστά στην αξία του ίδιου του φιλμ ή της σειράς", τα σοφά (;) λόγια ενός φίλου). Από την άλλη, υπάρχουν και όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται στη βιομηχανία του θεάματος και αναγκάζονται να εφευρίσκουν διαρκώς τρόπους για να προφυλάξουν το έργο τους από τη μανία των επιτήδειων να βγάζουν στη φορά τα πιο κομβικά για την εξέλιξη της ιστορίας γεγονότα.

Πέρυσι, οι δημιουργοί της δυστοπικής σειράς του HBO, Westworld στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τη διαρροή πληροφοριών για τη 2η σεζόν, έδωσαν στην δημοσιότητα ένα βίντεο 25 λεπτών γεμάτο spoilers. Αρχικά, οι fans εξαγριώθηκαν, όπως αποδείχθηκε όμως επρόκειτο για φάρσα. Ένας πνευματώδης έμμεσος τρόπος για να τους πουν "Παιδιά, σας παρακαλούμε όχι spoilers".

Υπό το φόβο αυτών, το σκηνοθετικό δίδυμο του Avengers: Endgame, Joe και Anthony Russo εξομολογήθηκε σε πρόσφατη συνέντευξη ότι με εξαίρεση τον Robert Downey Jr., η παραγωγή δεν επέτρεψε σε κανέναν ηθοποιό να διαβάσει ολόκληρο το σενάριο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Συγκεκριμένα, ο Tom Holland (Spider-Man) δεν είχε πλήρη εικόνα ακόμα και για τις σκηνές που τον αφορούσαν. "”Λοιπόν θα σταθείς εδώ και θα πολεμήσεις με αυτούς τους τύπους”, θυμάμαι να μου λένε τα αδέρφια Russo και εγώ να τους απαντώ "Οk, αλλά με ποιους ακριβώς θα παλέψω;”. "Με κάτι τύπους, μην δίνεις σημασία”", είχε δηλώσει ο ίδιος.

Όσο προσεχτικός όμως και να είναι κάποιος, είναι αδύνατον να αποφύγει τις διαρροές. Ακόμα και κι αν είναι ένας showrunner του βεληνεκούς του David Simon —δημιουργού του θρυλικού The Wire του HBO και του πρόσφατου The Deuce-, που παρ' όλα αυτά δεν θεωρεί τις δουλειές του spoiler-friendly. "Οι ιστορίες μου συνήθως δεν έχουν φοβερές ανατροπές και εκπλήξεις. Άσε που δεν πιστεύω ότι όσοι τις παρακολουθούν τρέχουν αμέσως μετά το τέλος του επεισοδίου να αναρτήσουν στο διαδίκτυο όσα συνέβησαν και να επιδοθούν σε εικασίες για το μέλλον της του σόου. Ωστόσο, προσέχουμε τι γράφουμε στις περιλήψεις των επεισοδίων που στέλνουμε για δημοσίευση στο HΒΟ. Δεν θα ήταν ωραίο να αποκαλύψουμε κάτι σημαντικό για την εξέλιξη της πλοκής".

Σύμφωνα με τον Nicholas Christenfeld, καθηγητή ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, η anti-spoiler κουλτούρα που έχει "γεννηθεί" ως απόρροια εκείνης των spoilers είναι μία αντίδραση υπερβολής, που το μόνο που καταφέρνει είναι να υποβαθμίζει τη σημασία ενός πολιτισμικού έργου συνολικά και να το ταυτίζει με το σοκ και το δέος που προκαλούν μεμονωμένες σκηνές (μία μάχη, ένας θάνατος). Αναρωτιέται "Όταν πηγαίνεις να δεις μία παράσταση αρχαίας τραγωδίας ή τον Άμλετ του Σαίξπηρ, το γεγονός ότι γνωρίζεις ότι η Κλυταιμνήστρα πεθαίνει στην Ορέστεια του Αισχύλου ή ο Άμλετ, αντιστοίχως είναι αποτρεπτικό; Σου χαλάει τη διάθεση και γενικότερα την παρακολούθηση του θεάματος; Από την άλλη, για να είμαστε ειλικρινείς, αν δεν γνωρίζεις το story ενός σαιξπηρικού έργου πρέπει να είσαι το λιγότερο ανόητος".

Όπως επισημαίνει "Τίποτα από αυτά δεν είναι καινούργιο. Οι άνθρωποι ανέκαθεν έκαναν spoilers. Έβγαιναν από τις κινηματογραφικές αίθουσες και μιλούσαν δυνατά για την ταινία που μόλις είχαν δει, ενοχλώντας εκείνους που περίμεναν στην ουρά για να μπουν μέσα. Σήμερα, το διαδίκτυο, η συνεχής ενημέρωση για τα πάντα στο εδώ και τώρα και η δυνατότητα της on-demand θέασης έχουν απλά επιδεινώσει την κατάσταση. Σε κάποιους έχουν βγάλει προς τα έξω τον πιο αγενή εαυτό τους και σε άλλους τον πιο φοβικό" Για να καταλήξει: "Ο φόβος για τα spoilers υποδηλώνει την ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου να μην του κλέβουν τη χαρά, ακόμα κι αν αυτή αφορά την ψυχαγωγία του. Μπορούμε να τη σεβαστούμε. Αν πάλι όχι, τίποτα κακό δεν θα συμβεί. Το Breaking Bad θα είναι μία μεγαλειώδης σειρά, είτε το βλέπεις μην γνωρίζοντας ότι ο Walter πεθαίνει στο τέλος, είτε όχι".

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr