Το προσωπικό ταξίδι του David Harbour στο Upside Down

Τα τελευταία χρόνια, ο David Harbour προσπαθεί να διατηρήσει την τάξη και την αίσθηση της πραγματικότητας στους δρόμους της φανταστικής πόλης Χόκινς στην Ιντιάνα των ΗΠΑ. Με αφορμή την τρίτη σεζόν της σειράς Stranger Things, μιλά στο αμερικάνικο Esquire για το προσωπικό του ταξίδι στο Upside Down.

Από τον Maximillian Potter

Ο David Harbour μισούσε το Stranger Things. Όχι την τηλεοπτική σειρά του Netflix, αλλά τον τελικό τίτλο της. Αρχικά είχε ονομαστεί Montauk, από το Μόντοκ της Νέας Αγγλίας, όπου υποτίθεται ότι θα λάμβαναν χώρα τα γυρίσματα. Τεχνικά προβλήματα όμως ανάγκασαν τους δημιουργούς Matt και Ross Duffer να αλλάξουν τοποθεσία γυρισμάτων –κατέφυγαν στη λύση της Ατλάντα– και ως εκ τούτου και τίτλο. Ο Harbour, που είχε πει το "ναι" για το ρόλο του αρχηγού της αστυνομίας Jim Hopper, δεν είδε με καλό μάτι την αλλαγή. Έστειλε μάλιστα e-mail διαμαρτυρίας στους αδελφούς Duffer.

"Λάβαμε ένα μακροσκελές γράμμα με τα παράπονά του για τον τίτλο, όπου εξηγούσε γιατί θα κατέστρεφε το σόου" αποκαλύπτει ο Matt. "Δεν γκρινιάζει, απλά εκφράζει την άποψή του με έντονο μεν, αποτελεσματικό δε τρόπο για την εξέλιξη και την επιτυχία του εγχειρήματος. Αυτός είναι ο David. Δε σκέφτεται κακόβουλα. Ό,τι λέει το λέει για καλό, επειδή ενδιαφέρεται. Μερικές φορές ίσως υπερβολικά. Τέτοιους ανθρώπους θέλω να έχω κοντά μου". Ο Harbour εξηγεί: "Θα είμαι ειλικρινής: Μου άρεσε πολύ ο τίτλος Montauk. Έβγαζε προς τα έξω κάτι δυνατό, ισχυρό. Το Stranger Things μου φάνηκε αστείο. Όταν όμως το είδα ολοκληρωμένο, με τη μουσική, τα γραφιστικά και τους τίτλους έναρξης, τότε κατάλαβα ότι τα αδέλφια είχαν δίκιο".

Από την πρεμιέρα της πρώτης της σεζόν πριν από τρία χρόνια μέχρι σήμερα, η σειρά έχει αποσπάσει πολλά βραβεία, με τον Harbour να κερδίζει δύο φορές υποψηφιότητα για βραβείο Emmy και μία για Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στο ρόλο του Jim Hopper. Η πρώτη εμφάνισή του στη σειρά ήταν θεαματική: Ημίγυμνος και κοιμισμένος ή, καλύτερα, μισολιπόθυμος στον καναπέ, περιτριγυρισμένος από άδεια μπουκάλια μπίρας, ξυπνά από το γάβγισμα ενός σκύλου. Δείχνει σαν να μη γνωρίζει πού βρίσκεται. Βγαίνει έξω από το σπίτι, ανάβει ένα τσιγάρο, μπαίνει μέσα, βουρτσίζει τα δόντια του, καταπίνει μερικά χάπια, φοράει τη στολή και κατευθύνεται στο αστυνομικό τμήμα. Είναι ξεκάθαρο ότι εκείνος που υποτίθεται ότι δουλειά του είναι να υπηρετεί και να προστατεύει τους πολίτες –ανάμεσα σ’ αυτούς και η Joyce Byers (Winona Ryder), που τον περιμένει στο γραφείο για να αναφέρει την εξαφάνιση του γιου της– δεν μπορεί να βάλει σε τάξη τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι αλκοολικός, οξύθυμος και κυνικός. Είναι εμφανές όμως ότι η προβληματική αυτή συμπεριφορά από κάπου πηγάζει. Λίγο αργότερα μαθαίνουμε ότι η κόρη του είναι νεκρή. "Το τραύμα είναι μεγάλο και σκοτεινό. Τέτοιες πληγές δύσκολα κλείνουν. Σε φτάνουν στα όρια της τρέλας. Τη γνωρίζω καλά αυτή την τρέλα. Κάποια στιγμή της ζωής μου υπέφερα κι εγώ".

"Θεέ μου, ο τύπος είναι τεράστιος!", σκέφτομαι ενώ ο Harbour σκάει ένα χαμόγελο και τείνει το χέρι του προς το μέρος μου. Βρισκόμαστε στο λόμπι ενός μπουτίκ ξενοδοχείου κοντά στο διαμέρισμά του στο Ιστ Βίλατζ στη Νέα Υόρκη. Το ραντεβού μας έχει κλειστεί λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα του Hellboy: Ξαναγύρισα από την κόλαση (στις ελληνικές αίθουσες βγήκε στις 11/4), του reboot της ταινίας του 2004 του Guillermo del Toro, όπου κρατά το ρόλο του ερυθρού δαίμονα, και μήνες πριν από την προβολή της 3ης σεζόν του Stranger Things (προβάλλεται ήδη στο Netflix).

Το πρώτο πράγμα που μου λέει είναι ότι μόλις απέκτησε κουτάβι. Με τη σύντροφό του, την ηθοποιό Alison Sudol (πρωταγωνιστεί στο franchise Φανταστικά ζώα και πού βρίσκονται), υιοθέτησαν τον Gertie. "Έτσι τον βάφτισε η Alison επηρεασμένη από το ρόλο της Drew Barrymore στο E.T. o εξωγήινος" εξηγεί ο γενειοφόρος Harbour, που φορά ένα μακρύ ατσούμπαλο παλτό και μάλλινα γάντια που αφήνουν τα δάχτυλά του εκτεθειμένα. Μου θυμίζει το γιγαντόσωμο Hagrid από το franchise του Χάρι Πότερ. Καθώς προσπαθεί να χωρέσει το 1 μέτρο και 90 εκατοστά σώμα του στο τραπέζι, το φανελένιο πουκάμισο σηκώνεται και αποκαλύπτει την καλοζωισμένη κοιλιά του. Δεν κάνει καμία κίνηση για να την κρύψει. Μήπως δεν το πήρε χαμπάρι; Μάλλον δεν του καίγεται καρφί. Άλλωστε έχει αποδείξει ότι είναι ακομπλεξάριστος με την εικόνα του. Αυτοσαρκαστικός επίσης. "Και γ@μώ. Απέκτησα το δικό μου λήμμα σε λεξικό" ήταν η απάντησή του στο tweet του δημοφιλούς αμερικανικού λεξικού Merriam-Webster, που δίπλα στη λέξη dad bod είχε βάλει τη φωτογραφία του Hopper.

Η ίδια αίσθηση του χιούμορ δεν τον χαρακτήριζε στα νιάτα του. Σε συνέντευξή του με τον Kyle MacLachlan στο Actors Studio εξομολογήθηκε ότι στα πρώτα του βήματα τον απασχολούσε πολύ η εικόνα του. "Είχα ναρκισσιστικές τάσεις. Αυτή είναι η καλή μου γωνία; Μήπως αυτό που φοράω με παχαίνει; Είμαι αρκετά όμορφος, δυνατός ή ρομαντικός;".

Η πορεία του στην υποκριτική ξεκίνησε από το θέατρο σε off-Broadway παραγωγές. Το 1999, στα 24 του χρόνια, πάτησε για πρώτη φορά στη σκηνή του Μπρόντγουεϊ με την παράσταση Ο βροχοποιός. Δύο χρόνια αργότερα συμμετείχε στο έργο του Tom Stoppard The Invention of Love. Οι ρόλοι ήταν μικροί, οι αμοιβές ακόμα μικρότερες. Για να μπορεί να πληρώνει το ενοίκιο του διαμερίσματός του, έκανε περάσματα από τη σειρά Law & Order και τα spin-offs Criminal Intent και SVU. Εκείνα τα χρόνια ξεκίνησε να πίνει. "Η ζωή μου ήταν ένα μεγάλο πάρτι, όπου το αλκοόλ έρρεε άφθονο. Ήμουν ένας κόπανος". Το 2005, στα 30 του, συνειδητοποίησε ότι ο αλκοολισμός του ήταν ένας τρόπος για να θάβει τα προβλήματά του. Όταν η συμπεριφορά του έγινε "αλλόκοτη, ανάρμοστη", όπως ο ίδιος τονίζει, ζήτησε βοήθεια από τους γονείς του για να βρει ξανά τον εαυτό του και εισήχθη οικειοθελώς σε ψυχιατρική κλινική. "Διαγιγνώστηκα με διπολική διαταραχή. Χρειάστηκε να περάσει σχεδόν ένας χρόνος φαρμακευτικής αγωγής για να προσαρμοστεί ο οργανισμός μου στα νέα δεδομένα και να είμαι πλέον λειτουργικός". Επέστρεψε σπίτι και ξεκίνησε η απεξάρτησή του από τα φάρμακα. Παράλληλα, προσπαθούσε να ξαναβρεί τα πατήματά του στην υποκριτική. Οι απόπειρές του κρίθηκαν επιτυχημένες: Κέρδισε υποψηφιότητα για βραβείο Tony για την ερμηνεία του στην παράσταση Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; συμπρωταγωνιστώντας με τους Kathleen Turner και Bill Irwin, ενώ πήρε τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο στο Brokeback Mountain του Ang Lee. Ακολούθησε το 2008 η συμμετοχή του στην ταινία του James Bond Quantum of Solace και την ίδια χρονιά στο Δρόμο της επανάστασης του Sam Mendes, όπου υποδύθηκε τον Shep Campbell, έναν άντρα που μετά τη γνωριμία του με τη γειτόνισσα April Wheeler (Kate Winslet) συνειδητοποιεί ότι μισεί τη φαινομενικά τέλεια ζωή του στα προάστια. Παίζοντας στην ταινία του Mendes, ο Harbour, που μεγάλωσε στο Γουάιτ Πλέινς στη Νέα Υόρκη στα ’80s, θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια. Η μητέρα του σέρβιρε το δείπνο στις 18:30, την ώρα που ο μεσίτης πατέρας του επέστρεφε από τη δουλειά. Τα σπίτια της γειτονιάς ήταν μεγάλα. Οι κήποι καταπράσινοι. Τα πάντα φάνταζαν ειδυλλιακά κι αυτό ήταν κάτι που ο ίδιος σιχαινόταν. Δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την ήσυχη ζωή στο Γουάιτ Πλέινς την ώρα που υπήρχε τόση αρρώστια στον υπόλοιπο κόσμο. ""Γιατί προσπερνάμε τους αστέγους; Γιατί ανεχόμαστε τη βία;” αναρωτιόμουν από 5 ετών. "Μην τα σκέφτεσαι αυτά” μου έλεγε η μητέρα μου. Ήταν αδύνατον".

Ο Harbour ξεκίνησε να ανακαλύπτει την καθολική θρησκεία κατά την παραμονή του στην ψυχιατρική κλινική, όταν διάβασε το De Profundis, την επιστολή που έγραψε ο Oscar Wilde από τη φυλακή στον νέο που εξαιτίας του φυλακίστηκε και καταστράφηκε. "Υπάρχει μια αχτίδα ελπίδας στο συγκεκριμένο έργο που διαφαίνεται στον τρόπο με τον οποίο ο Wilde μιλά για τον Φραγκίσκο της Ασίζης, άγιο της Καθολικής Εκκλησίας και ιδρυτή του Τάγματος των Φραγκισκανών. Την ακολούθησα και με οδήγησε εκεί που όλες οι θρησκείες καταλήγουν: στην υποκρισία, στο να ζεις με σκληρούς κανόνες. Αυτός ήταν και ο λόγος που εγκατέλειψα τον καθολικισμό, μιας και αυτοί οι κανόνες με έστειλαν στο άσυλο".

Η υποκριτική ήταν μια μορφή θεραπείας για εκείνον. Τον βοήθησε να βρει νόημα στη ζωή, ακόμα καλύτερα να συνειδητοποιήσει ότι μέσα σε όλη αυτή τη βλακεία και την αδικία που συμβαίνει γύρω του υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και πράττουν διαφορετικά, άνθρωποι πληγωμένοι, με ανοιχτά τραύματα, που όμως δε γονατίζουν. Όλα αυτά ήταν που τον έκαναν ιδανικό για το ρόλο του Hopper. "Ο άνθρωπος έχασε την κόρη του" λέει ο Harbour. "Έχουν περάσει πέντε χρόνια. Δεν έχει ξεπεράσει το χαμό της. Πίνει αλκοόλ, καταπίνει χάπια, ζει μόνος, αντιμετωπίζει τα πάντα με κυνισμό. Έχει φτιάξει μια καθημερινότητα που τον βοηθά να επιβιώνει και έχει αναπτύξει μια στάση ζωής που κινείται γύρω από το "Τίποτα πια δεν μπορεί να με πληγώσει” και "Δε δίνω δεκάρα για κανέναν και για τίποτα”. Όταν λοιπόν η Joyce του αποκαλύπτει ότι ο γιος της εξαφανίστηκε, είναι σαν προς στιγμήν να χαίρεται. "Επιτέλους, τώρα καταλαβαίνεις τον πόνο μου”. Πρέπει ή να ξεπεράσει τον κυνισμό του ή να πεθάνει. Το πιο όμορφο πράγμα σ’ αυτή τη ζωή είναι να γνωρίζεις ανθρώπους και μαζί όλη την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσής τους, χωρίς να χάνεις το μυαλό σου. Να συνεχίζεις να είσαι εντάξει".

Ο Harbour αναζητά τρόπους πέραν της υποκριτικής για να μιλήσει για το πώς η κοινωνία αντιμετωπίζει τις ανισότητες και ιδιαίτερα τα θέματα που άπτονται της ψυχικής υγείας. Η ενασχόλησή του με φιλανθρωπικές οργανώσεις και μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς τον οδήγησε στο εξής συμπέρασμα: "Η πλειονότητα δεν έχει ανιδιοτελείς σκοπούς. Ο κόσμος της φιλανθρωπίας είναι προβληματικός". Αυτό δεν ισχύει για τη Lumos, τη φιλανθρωπική οργάνωση της συγγραφέα του Χάρι Πότερ J. K. Rowling, που εργάζεται σκληρά για να κρατήσει τα παιδιά έξω από τα ορφανοτροφεία παρέχοντας τους απαραίτητους πόρους στους άπορους γονείς τους. "Το καθαρό στις προθέσεις του παράδειγμα της Rowling με ενέπνευσε να δημιουργήσω τη δική μου οργάνωση. Θα αφορά τη σωτηρία της ψυχής μας. Είναι κάτι που δουλεύω εδώ και καιρό μέσα μου".

Όταν πρωτοάκουσε για το Stranger Things, ο Harbour έπαιζε στο θέατρο και στην τηλεόραση, χωρίς να κάνει όμως κάτι σπουδαίο. Η πιο πρόσφατη δουλειά του ήταν το κατασκοπικό θρίλερ του NBC, State of Affairs, όπου υποδυόταν το διευθυντή προσωπικού του προέδρου. "Οι προθέσεις όλων ήταν καλές, ωστόσο με όλους αυτούς τους κανόνες και τους περιορισμούς που όριζαν οι "δεινόσαυροι” που διοικούσαν τα τηλεοπτικά κανάλια, ήταν απλά αδύνατον να γυρίσεις μια καλή σειρά". Το State of Affairs έληξε άδοξα ύστερα από 13 επεισόδια. ""Και τώρα τι;” σκέφτηκα. Βλέπεις, ήμουν πάντα εκκεντρικός, έντονος, ατσούμπαλος, προβληματικός. Δε χωρούσα στα καλούπια τους. Πρέπει να είσαι ή ο γοητευτικός σωματώδης τύπος ή ο χοντρός και αστείος, τα δύο άκρα δηλαδή. Οτιδήποτε στη μέση τούς μπερδεύει". Όχι όμως και τη διευθύντρια κάστινγκ Carmen Cuba, που προσέγγισε τον Harbour για το project που ετοίμαζαν οι Duffers. Τον είχε δει σε θεατρική παράσταση. Δε θυμάται σε ποια, αλλά δε θα ξεχάσει ποτέ ότι "ο David γέμιζε με μια απίστευτη ενέργεια τη σκηνή προσελκύοντας όλη την προσοχή στις εκφράσεις του προσώπου του". Στην οντισιόν τού έδωσε να διαβάσει τη σκηνή όπου η Joyce λέει στον Hopper ότι ο γιος της εξαφανίστηκε. Οι Duffers είδαν το βίντεο και τον κάλεσαν αμέσως για να του ανακοινώσουν ότι πήρε το ρόλο.

Ο Harbour δε θυμάται να έχει μιλήσει ποτέ με έναν από τους δύο. Ποτέ. "Είναι σαν ένα πρόσωπο. Νομίζεις ότι μιλάς στο τηλέφωνο με τον Matt και ξαφνικά ακούς τη φωνή του Ross. Ακόμα και το e-mail τους είναι κοινό. Μάλλον και ο μισθός τους".

Η σειρά που ξεκίνησε με την εξαφάνιση του γιου της Joyce, Will Byers, στον εφιαλτικό κόσμο του Upside Down μπαίνει σε λίγες μέρες στον τρίτο κύκλο της. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου είδαμε έναν άλλο Hopper, συναισθηματικό, ευάλωτο, να αναλαμβάνει το ρόλο του πατέρα και να παίρνει την Eleven (Millie Bobby Brown) υπό την προστασία του σαν να είναι κόρη του. Σύμφωνα με τον Harbour, η εξέλιξη του χαρακτήρα του Hopper θα συνεχιστεί στα νέα επεισόδια. "Συγχωρεί τον εαυτό του και τα φαντάσματα που τον στοιχειώνουν σταδιακά απομακρύνονται. Έχει όμως ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει. Έχει μεγαλώσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Πρέπει να συμφιλιωθεί με το τι σημαίνει να είσαι άντρας σ’ αυτό τον κόσμο. Να εγκαταλείψει κάποια πρότυπα και συνήθειες και να αγκαλιάσει κάποια άλλα που αποτελούν τη δύναμή του. Το ζητούμενο για εκείνον ήταν πάντα η λύτρωση. Στην πρώτη σεζόν τον είδαμε να εξιλεώνεται ως ένας άντρας με σκοπό και ιδιαίτερα αναπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης, στη δεύτερη ως πατέρας και στην τρίτη σεζόν θα τον δούμε να αποκαλύπτει μια άλλη κρυφή πτυχή του".

Καθώς περιγράφει τον Hopper, είναι σαν να μιλάει για τον εαυτό του. Όπως και ο ήρωάς του, ο Harbour παραιτήθηκε από την προσπάθειά του να ψάχνει συνεχώς απαντήσεις στις υπαρξιακές του ερωτήσεις. Σταδιακά συμφιλιώνεται όλο και πιο πολύ με τον εαυτό του και γίνεται όλο και πιο υπομονετικός με τους λογικούς που τον περιτριγυρίζουν.

Όταν το καστ του Stranger Things κέρδισε το βραβείο του Σωματείου Αμερικανών Ηθοποιών (SAG) για την Καλύτερη Ερμηνεία Συνόλου σε δραματική σειρά, αποφασίστηκε την τελευταία στιγμή να παραλάβει τη διάκριση ο Harbour και να δώσει την ευχαριστήρια ομιλία. Είχε στη διάθεσή του ένα λεπτό, αλλά χρειάστηκε ενάμισι για να ολοκληρώσει τις σκέψεις του. Κανείς δεν παραπονέθηκε. Έκλεισε την ομιλία του τονίζοντας σε έντονο ύφος: "Είμαστε ενωμένοι, όλοι ανθρώπινα όντα που μοιράζονται τον πόνο, τη χαρά, τον ενθουσιασμό, το μυστήριο σε αυτή τη διαδρομή που λέγεται ζωή. Τώρα δρούμε ενωμένα και απομακρύνουμε όσους μας κάνουν bullying. Δίνουμε καταφύγιο σε φρικιά και εξωραϊσμένους, αυτούς χωρίς ελπίδα. Αφήνουμε τα ψέματα. Κυνηγάμε τα τέρατα. Κι όταν σταθούμε απέναντι στην υποκρισία και τη βία, θα ρίξουμε μπουνιά σαν άλλοι Hopper σε ατομικότητες και θεσμούς. Σε αυτούς που επιχειρούν να διαλύσουν τους πράους, τους περιθωριοποιημένους και όσους έχουν στερηθεί τα πολιτικά τους δικαιώματα". Η κατάμεστη αίθουσα ξέσπασε σε χειροκροτήματα και επιφωνήματα χαράς, με τη Meryl Streep να πηδά στον αέρα και να δείχνει τη γροθιά της.

Τον ρώτησα για τη στιγμή της ομιλίας του στην τελετή των SAG και μου εξήγησε ότι είχε γράψει διαφορετικό ευχαριστήριο λόγο, σε περίπτωση που κέρδιζε το βραβείο Καλύτερου Άντρα Ηθοποιού σε δραματική σειρά. Η ομιλία που δεν έδωσε αφορούσε τους γονείς των οποίων τα παιδιά διαγιγνώσκονται με ψυχικές ασθένειες σαν τη δική του, προκειμένου να τους επισημάνει ότι μια τέτοια διάγνωση δεν είναι "θανατική ποινή". "Ότι και εγώ που αυτή τη στιγμή βραβεύομαι κάποια στιγμή χρειάστηκε να ζητήσω βοήθεια για την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μου. Αν με είχαν παροτρύνει να νοσηλευτώ νωρίτερα, θα είχα θεραπευτεί νωρίτερα. Κερδισμένοι ή χαμένοι σ’ αυτή τη ζωή, όλοι είμαστε άνθρωποι. Και όλοι έχουμε τα χάλια μας".

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr