Η Ιωάννα Παλιοσπύρου και η ομορφιά της αλήθειας

Το ξυπνητήρι χτυπά, το δεξί μάτι ανοίγει. Κοιμήθηκες μόνο 5 ώρες, τσεκάρεις νωχελικά τα social. Ξεχνιέσαι και καταφέρνεις να αργήσεις. Ντύνεσαι με αστραπιαίες κινήσεις - πάλι δεν είχες τι να βάλεις. Aρπάζεις έναν καφέ -μα πόσο χάλια το βιοδιασπώμενο καλαμάκι- και φτάνεις καθυστερημένος στο γραφείο. Ψελλίζεις μία υποτυπώδη "καλημέρα", σκέφτεσαι τη σημερινή λάντζα, τη ΔΕΗ που νομίζει ότι μένεις στο Νιάρχος και τη σύνταξη που δε θα πάρεις ποτέ. Βαράς ασυναίσθητα το πληκτρολόγιο. "Τελικά πολύ κακή η φωτογραφία στο Instagram, θα τη σβήσω", αποφαίνεσαι. Χαίρεις άκρας υγείας. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ένα κορίτσι ξυπνά επίσης. Σηκώνεται από το κρεβάτι χωρίς βοήθεια πια, έχει πολλά να κάνει σήμερα. Μπαίνει στο μπάνιο, δεν αποφεύγει πια να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Χαμογελά. Όλα είναι διαφορετικά τα τελευταία δύο χρόνια, από όταν δέχθηκε επίθεση με βιτριόλι ενώ ήταν στη δουλειά. Η Ιωάννα Παλιοσπύρου βάζει τη μάσκα της, φτιάχνει χυμό και ξεκινά τη μέρα της.

Τεράστια υπόθεση η δύναμη της συνήθειας. Πολύ κλισέ επίσης, η τάση μας να εκτιμάμε τα απλά μικρά καθημερινά πράγματα όταν διακυβεύεται η ύπαρξή τους. Άλλο τόσο ευφάνταστος ο τρόπος με τον οποίο εφευρίσκουμε λόγους για να μην είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα. Στην εποχή του άκρατου ναρκισσισμού, των αμφιλεγόμενων influencers, της ημιμάθειας (στην καλύτερη περίπτωση), των πολυέξοδων μη αναγκών, των υψηλών απαιτήσεων, της πανδημίας και των πολέμων, Πολυάννες δε χωρούν. Το μοτίβο της γκρίνιας φωλιάζει μέσα μας και μας κυριεύει ακόμη κι αν το βασικό μας πρόβλημα είναι ότι δεν πήγαμε πασχαλινή εκδρομή. "Φταίνε τα σημερινά πρότυπα", λένε με ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι κάποιοι παλιοί, των οποίων η στείρα κοσμοθεωρία και οι βαθιά ριζωμένες αμαρτίες σε μεγάλο βαθμό μας ταλανίζουν μέχρι σήμερα. Μετά τη χθεσινή εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη, στην οποία για πρώτη φορά μίλησε χωρίς τη μάσκα της η Ιωάννα Παλιοσπύρου, μακάρι να αναθεωρήσουν.

Μερικές σκέψεις

Η Ιωάννα δεν είναι πρότυπο επειδή δέχθηκε επίθεση με βιτριόλι και επέζησε, καθαρά από τύχη. Εξάλλου, δεν ευθύνεται η ίδια και το πώς (και αν) τα βγάζει πέρα μέχρι σήμερα είναι σχετικό. Είναι θύμα μίας κοινωνίας που δεν απέρριψε ποτέ ούτε στη θεωρία ούτε στην πράξη το μισογυνισμό και που εν έτει 2022 δεν έχει ακόμη προχωρήσει.

>Διάβασε ακόμη: Το έγκλημα του αιώνα και η Ελλάδα του Μεσαίωνα

Η Ιωάννα δεν είναι μία προκάτ φόρμουλα για να παίρνουμε κουράγιο "γιατί υπάρχουν και χειρότερα". Είναι ένδειξη παράνοιας και μικροπρέπειας και μιζέριας μαζί να ανακουφιζόμαστε επειδή κάποιος περνάει τα πάνδεινα και αυτός ο κάποιος δεν είναι εμείς. Δε γίνεται να αντλούμε ψήγματα ευτυχίας από ένα περιστατικό που θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε εξαιτίας ενός εμμονικού εχθρού. Δε μπορούμε ούτε να κανονικοποιούμε ό,τι υπέστη ούτε να το προσπερνάμε "διότι τώρα έγινε, δεν αλλάζει" και "όλο και κάτι θα έκανε αυτή, μπροστά ήσουν;". Αντιθέτως, είναι δυνατόν να τροποποιηθεί η νομοθεσία για τέτοιου είδους αδικήματα, καθώς και η βολική παύλα εξυπνακίστικη νοοτροπία της επίρριψης ευθυνών στο εκάστοτε θύμα. Σχεδόν αξιόποινη και η δεύτερη αν με ρωτάς. 

Η Ιωάννα δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση (μόνο) επειδή καταστράφηκε η εικόνα της και βρίσκει το σθένος να δείχνει το νέο της εαυτό στα ΜΜΕ. Αυτό που βιώνει έχει πλήξει κάθε έννοια λειτουργικότητας στην καθημερινότητά της. Είναι αξιοθαύμαστη για τη δύναμη που δείχνει σε κάθε επίπεδο, ψυχολογικό, πνευματικό, πρακτικό να αποδεχθεί την επίθεση σε βάρος της, να αναστηθεί και να πάει παρακάτω βάσει των νέων δεδομένων. Στην περίπτωσή της, αυτονόητα δεν υφίστανται. Είναι αξιέπαινη για την ηρωική της επιλογή να αποφύγει τις κορώνες μίσους -άσχετα αν θα ήταν εύλογες- και να πορευτεί με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Για τη θέλησή της να ζήσει.

"H μόνη αμετάβλητη πραγματικότητα είναι η ίδια η αλλαγή", γράφει σε ένα βιβλίο του ο Robert Elias Najemy, φρεσκάροντας ουσιαστικά το λακωνικότερο "Τα πάντα ρει" του πολύ προγενέστερου Ηράκλειτου. Πράγματι, τις περισσότερες φορές δε μπορούμε να ορίσουμε, να προβλέψουμε και άρα ούτε να προλάβουμε τις πάσης φύσεως αλλαγές που συμβαίνουν για οποιονδήποτε δίκαιο, άδικο, άσχετο λόγο στη ζωή μας. Το ζήτημα είναι πώς τις δεχόμαστε, πώς τις μεταβολίζουμε και πώς προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα. Το ζήτημα είναι να κοιτάμε κατάματα την αλήθεια και να τη λέμε. Να δείχνουμε θάρρος. Αφού μπορεί η Ιωάννα, μπορείς κι εσύ, ό,τι κι αν αντιμετωπίζεις. Μπορούμε όλοι. 

Υ.Γ. Πόσο καλύτερος θα ήταν αυτός ο κόσμος, αν μπαίναμε πιο συχνά στα παπούτσια του διπλανού μας και δεν κάναμε πρώτοι στους άλλους αυτό που δε θέλουμε να μας κάνουν; 

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr